ตอนที่ 9 เธอไม่รู้สึกเซ็งบ้างเลยเหรอ

หลินหยุนซิน ในใจมีแต่ความโกรธแค้น แม่เลี้ยงเห็นคนอื่น เป็นต้นหญ้า เห็นลูกสาวตัวเองเป็นสมบัติอันล้ำค่า

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่เลยสักนิด

เดียว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากถูกบงการด้วย

แต่ตอนนี้เธอไม่ตอบโต้กลับใด ๆ เริ่มทำความสะอาดไปเงียบ

ผ่านไปสามชั่วโมงมา เธอถึงทำความสะอาดบ้านตระกูลหลิน เสร็จ

เธอต้องทำแบบนี้ เพียงแค่อยากให้แม่ได้อยู่สบายขึ้นมา

หน่อย เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกเขาทำให้แม่ต้อง

ล่ามาก

เธอออกจากตระกูลหลินมาท่ามกลางสายตาอันดูถูกเหยียบ หยามของคนใช้ตระกูลหลิน

บ้านตระกูลหลินอยู่ห่างจากป้ายรถเมล์ประมาณหนึ่ง แต่ตอน นี้กลับมีสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า

ผมและเสื้อผ้าของเธอเปียกปอนไปหมด แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ ได้สังเกตเห็นอะไรเลย เธอเดินบนถนนราวกับศพเดินได้

เป็นเพราะสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าพอดี ทำให้แม้ว่าน้ำตาของเธอจะไหลลงมาจากหางตาไม่หยุดก็ไม่มีใครเห็น นํ้าตาของเธอได้

หลินหยุนซินนั่งรถเมล์กับรถไฟใต้ดินกลับไปยังตระกูลด้วย ความอกสั่นขวัญแขวน

หลังจากที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ยังคงคิดมากอยู่แต่ เธอจะเสียเวลาไม่ได้ เธอยังต้องรีบไปดูแลลูซิงที่ห้องผู้ป่วย พิเศษของลู่ยี่ซิง

เธอต้องดูแลลูซิงในห้องผู้ป่วยพิเศษยี่สิบชั่วโมงขึ้นไป หลินหยุนซินหลับตาเช็ดตัวให้ลู่ชิงไป คิดฟุ้งซ่านไปด้วย เธอ จะทําอย่างไรดีนะ

เงินลงทุนก้อนนั้นตั้งสิบล้านแหนะ!

เธอไปขอร้องแม่ยาย แม่ยายจะให้ตระกูลหลินสิบล้านได้ อย่างไรกันเล่า แม่ยายเกลียดพวกตระกูลหลินมากอย่างกับอะไร

หรือว่า…

เธอจะต้องไปหาไอ้สารเลวสิ้นจือจริง ๆ เหรอเนี่ย

ขณะที่เธอนึกถึงวิธีแบบนี้อยู่ ประตูห้องผู้ป่วยพิเศษก็เปิดออก จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามา

พอหลินหยุนซินหันกลับไปมองก็ร่างกายก็แข็งที่อไปทันที

เป็นลู่สิ้นจือนี่เอง!
เขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย

สายตาของลิ้นจือที่มองไปที่ ชิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในสภาพที่ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเผยให้เห็นหน้าอกอันซูบผอม เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

เพียงแค่นึกว่าผู้หญิงคนนี้ปกติก็คอยปรนนิบัติรับใช้ลชิง แบบนี้ทุกวัน แล้วยังจะเห็นอีกฝ่ายเปลือยทั้งวันทั้งคืนอีก ยิ่งไป กว่านั้นคือเธอยังจะขึ้นไปทำนัวเนีย ๆ ลับ ๆ ล่อ ๆ กับเขาบน เตียงด้วยสิ้นจือก็รู้สึกเหมือนมีเหล็กถูกหลอมร้อนอยู่ในใจ รู้สึก หัวเสียเอามาก ๆ

“คุณ…คุณมาได้ยังไง” หลินหยุนซินพูดด้วยความประหลาด

ใจ

สิ้นจือล็อกประตู มุมปากแสดงความเย้ยหยันออกมา “ก็มาดู เธอไง…เธอคอยปรนนิบัติรับใช้สามีมนุษย์ผักของเธอแบบนี้เห รอ เธอถอดเสื้อผ้าเขาออกทั้งวันทั้งคืน ได้แค่มองแบบนี้รู้สึกไม่ พอใจหรือเปล่าล่ะ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ขยับ เธอไม่รู้สึกเซ็ง บ้างเลยเหรอ”

หลินหยุนซินได้ยินคำเสียดสีไร้ยางอายของสิ้นจือก็รู้สึกทั้ง โกรธทั้งอับอายขายหน้า “คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย คุณพูดแบบนี้ได้ ยังไง เขาเป็นหลานของคุณนะ คุณ…คุณพูดแบบนี้คุณมัน ช่าง…”

เขาจะหน้าด้านไปอีกถึงไหนกันนะ! แต่ทว่าดวงตาและคิ้วของสิ้นจือกลับยิ่งดูเย็นชายิ่งขึ้น “ฉันไม่พูดอย่างเดียว ฉันลงมือทำด้วย!”

เมื่อสิ้นจือพูดจบ แขนยาว ๆ ก็คว้าหลินหยุนซินมากอดเอาไว้ ในอ้อมอกแล้วดึงเธอลงมานั่งที่รักของเขา

เขาเริ่มคุ้นเคยกับการถอดเสื้อผ้าของหลินหยุนซินออก เขา ถอดเสื้อผ้าของเธอออกต่อหน้าสู่ ซึ่งที่กำลังหลับตาอยู่

“หยุดนะ ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน…

แววตาของหลินหยุนซินมีความโกรธมาก เธอคิดไม่ถึงอย่าง แรงว่าผู้ชายคนนี้จะบังอาจกล้าทำเรื่องหน้าไม่อายสุด ๆ ในที่ แบบนี้ด้วย

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันปล่อยเธอ จะให้หยุดงั้นเหรอ เธอ ไม่อยากได้สิบล้านนั้นแล้วหรือไง

สิบล้านเหรอ

เขารู้เรื่องของตระกูลหลินแล้วเหรอ

สายตาของหลินหยุนซินที่มองสิ้นจือ มีความช็อกมาก “คุณ หมายความว่ายังไง

สิ้นจือ หัวเราะอย่างเย็นชา “เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าตระกูลของ เธอต้องการเงินทุนสิบล้านหรือไง ฉันจะบอกเธอให้ชัด ๆ ก็ได้ ตระกูลของเธอจะล้มละลายหรือไม่ขึ้นอยู่กับคำพูดของฉันคำ เดียว ถ้าเธออยากให้ฉันช่วย ฉันจะลองพิจารณาดู

ในที่สุดคราว หลินหยุนซินก็เข้าใจแล้วว่าสิ้นจือ เป็นไอ้ปีศาจร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้นี่เอง