ตอนที่ 6 เธอคือผู้หญิงของฉัน

ไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นมาในแววตาของสิ้นจือทันที เขา ฉีกชุดนอนบาง ๆ ที่หลินหยุนซืนสวมใส่อยู่ขาดกระจุยอย่าง ง่ายดาย

เธอเหมือนลูกแกะที่ถลกขนที่ปกปิดร่างกายเอาไว้ออกทำให้ เห็นถึงผิวหนังที่ทั้งขาวทั้งอ่อนนุ่ม

“อ๋อเหรอ เขาเก่งกว่าฉันเป็นพันเท่านั้นเหรอ ถ้างั้น…ฉันจะ ทำให้เธอรู้สึกว่าฉันเก่งกว่าเขาเป็นหมื่นเท่า…”

ดูท่าทาง ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่จะลืมเรื่องราว ระหว่างเขากับเธอในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เธอยังลืมที่เขาปล้น สวาทเธอในห้องน้ำเมื่อกลางวันนี้ไปแล้วด้วย

ถ้างั้นเขาจะทำให้เธอได้ประทับใจอีกครั้ง ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ยิ่ง ขึ้น มากกว่าเดิม…

วงแขนของลู่สิ้นจือโอบล้อมเธอเอาไว้อย่างแน่นหนากักขังเธอ เอาไว้ในอ้อมอกของเขาไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ จากนั้นก็เริ่ม ปลุกปล้ำร่างกายของเธออย่างบ้าคลั่ง

หลินหยุนซินรู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวด เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ มากเหลือเกิน!

เธอโพล่งออกมาว่า “ไอ้กระจอกเอ้ย ! กระจอกวะ…แกทำ เป็นแต่ข่มขืนผู้หญิงเหรอ แกมีความสามารถอยู่แค่นี้เองเหรอ”
แววตาของสิ้นจือยิ่งเย็นชาขึ้น เขายังคงปลุกปล้ำเธอไม่หยุด “เธอหมายความว่า เว้นเสียจากเธอจะยอมนอนกับฉันงั้นเหรอ มาก ถ้างั้นเอาไว้นะ สักวันหนึ่ง ฉันจะต้องทำให้เธอเต็มใจ นอนกับฉันให้ได้

หลินหยุนซืนมองสิ้นจือด้วยสายตาเกลียดชังแล้วพูดอย่าง หนักแน่นว่า “ไม่มีทาง…

เขาปลุกปล้ำเธอครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งคืน สำหรับหลินหยุนซิน แล้วสู้ตายเสียยังจะดีเสียกว่ามีชีวิตอยู่อีก!

เธอทำบาปกรรมอะไรไว้กันแน่ ถึงได้โดนปีศาจแบบนี้มาหลง

รัก!

รุ่งเช้าวันต่อมา

เขาเชยคางของเธอขึ้นมาแล้วจูบลงไปอย่างหนักหน่วงแถม ตอนสุดท้ายก็ยังไปอีกหนึ่งที่แล้วพูดย้ำอีกครั้ง “จำเอาไว้นะ เธอ คือผู้หญิงของฉัน ไม่ว่าฉันจะปล้ำเธอหรือเธอจะปล้ำฉัน เธอก็ เป็นของฉันแค่คนเดียว”

หลินหยุนซินเจ็บปวดมาก มีไฟสุ่มอยู่ในอก เธออยากจะตบ หน้าเขาแรง ๆ ไอ้หน้าด้าน ไอ้โรคจิต!

แต่เขาคือคุณชายลู่ ถ้าเธอตบเขา เขาจะต้องไม่ปล่อยเธอไป

แน่

ดังนั้นหลินหยุนซินจึงทำได้แต่เหม่อมองดูผู้ชายที่ขืนใจตัวเอง มาทั้งคืนจากไป
แต่พอเขาจากไปแล้วหลินหยุนซินก็รีบวิ่งลงจากเตียงไปที่ ห้องน้ำทันที

แม้ว่าห้องน้ำจะมีแต่น้ำเย็น น้ำร้อนพังไปนานแล้วก็ตามเธอก็ ไม่สนใจแล้ว

หลินหยุนซินเอาน้ำราดล้างตัวไปหลายสิบรอบ

เธอเอาแขนของตัวเองกอดตัวเองเอาไว้แล้วห้องให้อยู่คน

เดียว

เธอจะต้องทำอย่างไรถึงจะหนีจากมนุษย์ปีศาจตนนั้นได้นะ

ไสหัวไปซะ!

เขาคิดว่าเธอเป็นคนแบบไหนกัน!

คิดว่าเป็นผู้หญิงที่จะมาหยอกเล่นอย่างไรก็ได้ล่ะท่า

ถ้าเธอไม่จําเป็นต้องอยู่ที่นี่ เธอแทบอยากจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ

เช้าตรู่หลินหยุนซืนไปต้มบะหมี่ผักกวางตุ้งเป็นอาหารเช้าของ เธอเองในห้องครัวเล็ก ๆ ของพวกคนใช้

หลังจากที่กินเสร็จแล้วหลินหยุนซินก็ยังคงไปดูแลลูซิงที่ห้อง ของเขาตามปกติ

นอกจากเช็ดตัวให้เขาตามปกติแล้วก็ยังให้อาหารเขาผ่าน ทางหลอดอาหารด้านนอกแถมยังอ่านหนังสือให้เขาฟังอีกด้วย

ได้ข่าวว่าลู่ชิงชอบพวกบันทึกการเดินทางที่สุด
เพียงแต่ว่า ตอนที่เธอกำลังจะกลับห้อง มือถือของเธอจู่ ๆ ก็ ดังขึ้นมา

พอเธอเห็นว่าเป็นน้องต่างแม่ที่ซื่อหลินลี่ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ทันที

“ฮัลโหล รีบมาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่วางสายแล้วหลินหยุนซินก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าจะ เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาในใจ

ถ้าหากยัยคนนี้ตามหาเธอ ถ้างั้นก็คงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ๆ

อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะยัยคนนี้ เธอจะระหกระเหินไปตระกูล เพื่อแต่งงานกับลู่ชิงแทนหลินลี่ ได้อย่างไรกันล่ะ