ตอนที่ 4 สามีที่นอนเป็นผัก

ตระกูลลู่ ห้องผู้ป่วยพิเศษ

แสงไฟส่องสว่างลงมาจากเพดานทำให้ผิวของชายหนุ่มยิ่ง ขาวขึ้นจนเกือบจะโปร่งแสง

หลินหยุนซินหน้าซีด กลั้นความเจ็บปวดใจเอาไว้ข้างใน และ ยังคงตั้งใจทำหน้าที่ของตนเอง

เธอหลับตาลง ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้เขา

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขางดงามเหนือคำบรรยาย เพียงแต่ น่าเสียดายก็ตรงที่มีหลอดอาหารสอดเข้าไปในลำคอของเขา

เขาเป็นมนุษย์ผัก เขานอนอยู่ในห้องนอนที่ปรับเป็นห้องผู้ป่วย

พิเศษมาหนึ่งปีแล้ว

หนึ่งปีก่อน เธอแต่งงานกับเขา ไม่มีงานแต่งงานใด ๆ ไม่มี ความสัมพันธ์ทางกฎหมายใด ๆ เพียงแค่ใส่ชุดสีแดงเข้าไปใน ตระกูลลู่ หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็กลายเป็น “แม่บ้าน” ของลู่ยี่ซิง ตอนนั้นซึ่งก็นอนหลับสนิทอยู่แบบนี้เหมือนกัน นอนหลับ

มาตลอดจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา

เธอดูแลเขาอย่างใส่ใจทุกวันและทำงานบ้านด้วย

ในตอนนี้เองจวนหวันผู้ดูมีสง่าราศีก็เดินเข้ามา พอเธอมองหลินหยุนซินแววตาของเธอก็ฉายความเกลียดชังและความดุร้ายออกมา

หลินหยุนซินแอบถอนหายใจอยู่ในใจ ก้มหน้าพูดเสียงอ่อย ๆ “คุณแม่”

จวนหวนนิ้วที่ทำมาอย่างประณีตจุ่มลงไปในกะละมังน้ำ พอ ลองน้ำอุ่นเสร็จ จู่ ๆ ก็ดึงกะละมังน้ำไปจากมือของหลินหยุนซิน แล้วคว่ำกะละมังน้ำใส่หลินหยุนซืนทำให้เธอเปียกโชกตั้งแต่หัว จรดเท้า สภาพดูจนตรอกมาก

หลินหยุนชินอุทานด้วยความตกใจขึ้นมา และยิ่งมองจวนห วันอย่างช็อก ๆ

จวนหวั่นทิ้งกะละมังน้ำลงพื้นอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “น้ำ เย็นขนาดนี้ แกอยากจะทำให้ลูกชายฉันหนาวตายหรือไง”

น้ำบนตัวของหลินหยุนซืนหยดลงบนพื้นติ้ง ๆ แม้ว่าผิวหนังจะ

รู้สึกได้ว่าไม่ใช่น้ำเย็นแต่กลับหนาวเย็นไปจนถึงหัวใจ

น้ำในกะละมังไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เธอดูแลลูซิงทุกวัน อย่างระมัดระวังแล้วระมัดระวังอีก จะเกิดความสะเพร่าใด ๆ ขึ้น ได้อย่างไรกันเล่า

เพราะเพียงแค่คุณแม่ไม่ถูกชะตากับเธอ อยู่ดี ๆ ก็เลยจะต่อ ต้าน หาเรื่องทะเลาะได้ทุกที่ทุกเวลา แม้ว่าหนึ่งปีมานี้ เธอจะระมัดระวังอีกสักแค่ไหน นับวันคุณแม่

ก็มีแต่จะยิ่งเจ้าเล่ห์มากขึ้น

“ขอโทษค่ะ คุณแม่ คราวหน้าฉันจะระวังค่ะ” หลินหยุนซินพูดเบา ๆ เพราะอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์

จวนหวั่นยิ่งค่าแรงขึ้น เธอจะแสดงท่าทางลักษณะแบบนี้ใส่

หลินหยุนซืนทุกวันวันละหลาย ๆ ครั้ง เธอแทบอยากจะถลกหนังหลินหยุนซืนดึงกล้ามเนื้อและ

กระดูกของหลินหยุนซินออกมา

“แกมันไอ้ตัวซวย ฉันถามแกหน่อยเถอะ แกอยากให้ชิงของ ฉันเป็นหวัด ร่างกายอ่อนแอ ป่วยหนักขึ้นใช่ไหม แกอยากให้เขา ตายเร็วขึ้นหน่อย แกอยากเป็นแม่หม้าย จะได้แต่งงานใหม่ล่ะสิ ท่า ฉันบอกแกให้นะ ฝันกลางวันไปเถอะยะ ในเมื่อตระกูลหลิน เซ็นสัญญาแล้ว ตอนแกมีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของตระกูล ตายไป วิญญาณก็ยังเป็นวิญญาณของตระกูลลู่ นี่คือสิ่งที่นางสารเลว อย่างแกติดค้างฉันเอาไว้ ถ้าแกทำให้เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ทำให้ซิง แย่ลงขึ้นมาอีก ฉันจะฆ่าแกทั้งเป็น ใครจะให้แก ทําร้ายลูกฉันล่ะ”

หลินหยุนซินก้มหน้ายิ่งต่ำลงไปอีก ไม่ให้ใครเห็นแววตาอัน เจ็บปวดรวดร้าวของเธอ

จวน หวนคิดว่าเธอทำร้ายลูซิง แต่ไม่รู้เอาเสียเลยว่าความ จริงแล้วในตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ลู่ยี่ซิงกลายเป็นมนุษย์ ผักแบบนี้

ตอนนี้หลินหยุนซินตาแดงก่ำและเปียกโชกไปทั้งตัวจึงได้แต่ พูดเบา ๆ ออกไป “ค่ะ ฉันจะดูแลซิงให้ดีแน่นอนค่ะ”

“หึ แกทำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว มันเป็นหน้าที่ของแกอยู่แล้วนี่ แกรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นตัวซวยอย่างแกแล้วฉันรู้สึก ซวยไปด้วยเลย รีบไสหัวไปเลยไป” จวน หวั่นออกคำสั่งอย่าง เหยียดหยาม

หลินหยุนซินรีบอ้าวออกไปอย่างไว

เธอปลอบใจตัวเองอยู่ในใจไม่หยุด ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร… หลังจากที่หลินหยุนซินเช็ดพื้นจนสะอาดแล้ว มอง ๆ ดูชิง ที่ ยังคงนอนหลับสนิทอยู่

มุมปากของเธอแสดงความเจ็บปวดรวดร้าวออกมา

จะว่าไปแล้ว เป็นเพราะน้องหลินลี่ เป็นต้นเหตุทำให้โชค ชะตาของพวกเขาถึงได้ผูกพันกัน

เขาชดใช้ทุกอย่างแทนน้องหลินลี่ โดยไม่ลังเล แถมยังกลาย

เป็นมนุษย์ผักแบบนี้อีกด้วย แต่ช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าหลินลี่ก็ไม่สนใจใยดีเลยสักนิด แม้กระทั่งให้เธอมาแต่งงานกับเขาแทนเธอโดยไม่ลังเลเพื่อ หนีความรับผิดชอบ

และหากภายหลังเขาฟื้นขึ้นมา เห็นเธอเข้า จะต้องอึ้งจนไม่ อยากจะเชื่อแน่นอน

รู้สึกแต่เพียงว่าทั้งหมดมันคือละครตลกกับการหลอกลวง หลังจากที่หลินหยุนซินออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษมาแล้วก็กลับ มาร้องไห้สะอึกสะอื้นในห้องนอนตัวเอง
ในที่สุดเธอก็มีเวลาชำระล้างร่างกายตัวเองที่เธอรังเกียจ แล้วซ้ำเล่าให้สะอาดเสียที

เพราะว่ามันสกปรกมากเกินไปแล้ว เหมือนกับคราวหน้าเมื่อ ห้าปีก่อน…

หลินหยุนซินแช่น้ำจนผิวซีด หน้าซีด ตาแดงแอบย่องออก

มาจากบ้านของตระกูล

แม้ว่าเธอไม่อยากจะเผชิญหน้ากับมัน เธอก็ยังไปซื้อยาคุม กำเนิดที่ร้านขายยากลับมา

เธอไม่อยากอุ้มท้องลูกของผู้ชายโรคจิตคนนั้น…

หลังจากที่หลินหยุนซืนกินยาแล้ว เธอก็ร้องไห้ไปเขียนไดอารี่ ไปด้วย

ไดอารี่คือเพื่อนคนเดียวของเธอที่เธอสามารถระบายความใน ใจได้ เธอสามารถระบายความเจ็บปวดกับความทุกข์ระทมที่ โดนกลั่นแกล้งในไดอารี่ได้

หลังจากที่หลินหยุนซินเขียนไดอารี่เสร็จแล้ว ก็เอาไดอารี่ซ่อน เอาไว้ใต้เตียงบนชั้นลอยอย่างระมัดระวังแล้วถึงได้นอนลงบน เตียง

แต่หลินหยุนซินกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ น้ำตาไหลลงมา ไม่หยุด

เธออยากไปจากที่นี่มาก อยากหลบซ่อนตัวเองมาก แต่เธอก็ หนีไม่พ้นต้องเป็นแม่บ้านดูแลคนที่ในนามเป็นสามีของเธออยู่ที่
และเธอยิ่งคาดไม่ถึงเลยว่าจะตัวเองจะโดนบังคับขืนใจ แต่

เธอกลับไม่สามารถบอกเล่าความหวาดกลัวของเธอกับใครได้ เลย กลางดึกคืนนั้นเอง กลอนประตูห้องโดนลวดชนิดพิเศษ

สะเดาะกลอนจนเปิดประตูออกได้อย่างง่ายดาย