ตอนที่ 13 หนึ่งล้านต่อหนึ่งครั้ง

หูได้ยินเสียงสวบสาบ ที่นอนยุบ ดังมาจากด้านข้าง ซูฉิงหลับตา แน่นขึ้นไปอีก ไม่กล้าที่จะมองไปที่เขา เธอหวังให้ตัวเองจะเป็น ลมไปเสีย แล้วรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้าพรุ่งนี้เลย

แต่ทว่า ความเป็นจริงมักไม่เป็นอย่างที่หวังเสมอไป

เธอรู้สึกถึงที่นอนที่ยุบลงไปเพราะการเข้ามาของเซียวจึงเท้า เธอเม้มริมฝีปากตัวเอง หลับตาแน่น และเอียงศีรษะไปด้านข้าง

ซูจึงรู้สึกว่ามีสายตาร้อนแรงกำลังมองสำรวจร่างกายของเธอ อยู่ เธอเปิดตามองอย่างรุนแรง เธอมองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่ หนึ่ง ตาคู่นั้นร้อนแรงจนเธอตกใจต้องเบนสายตาหนี ไม่กล้าที่จะ สบตาอีกต่อไป

เขายื่นมือข้างที่ว่างออกมา จับหน้าของเธอให้หันกลับไป เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูเธอ “มองฉัน”

คำพูดของคนหน้าไม่อายทำให้ทั่วทั้งตัวของเธอตั้งแต่หัวจรด ปลายเท้าเห่อแดงขึ้นมา เธอได้แต่ทำปากขมุบขมิบ(ฮึดฮัด)ไม่ ต้องถามเลยว่าเธออายสักแค่ไหน

จู่ๆ ซูฉิงก็คล้ายจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาจ้องมอง ไปทางกล้องวิดิโออยู่บนตู้เสื้อผ้า ขมวดคิ้วพูด “คุณปิดมันไป หรือยัง”

มองตามสายตาของเธอไป เชียวจึงเห้ามองเลนส์สีดำของกล้องวิดิโอ แล้วหันกลับมามองเธอ “นั่นไม่มีไฟ เอาไว้หลอก สังหมิงเฉยๆ”

ซูฉิงตะลึงงัน ขณะหนึ่งคิดไปว่าเชียวจึงเท้านั้นเป็นจิ้งจอกเฒ่า ที่เต็มไปด้วยความดุร้ายของสัตว์ป่า

“สนใจให้ถูกเรื่องหน่อย” เขาก้มลงมาพูด

อุณหภูมิรอบๆ เริ่มสูงขึ้นช้าๆ ทั่วทั้งห้องอบอวลไปด้วย บรรยากาศหวานเลี่ยนเจือความเก้อเขิน

เช้าตรู่ในฤดูร้อนแสงของดวงอาทิตย์ไม่ได้แรงมากนัก แต่ก็ ยังคงนำพาความร้อนเข้ามา เครื่องปรับอากาศภายในห้อง ค่อยๆ พัดลมเย็นออกมาอย่างนุ่มนวล นำพาให้รู้สึกสบายและ ผ่อนคลาย

คนที่นอนสบายอยู่บนเตียงส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะเปลี่ยน ท่าทาง ขยับเข้าไปด้านในมากขึ้น เพียงแค่ขยับเล็กน้อย ความรู้ เจ็บปวดที่ร่างกายแสดงออกมาก็ทำให้เธออดไม่ไหวที่จะขมวด คิ้วขึ้น

ลืมตาขึ้นมาด้วยความสับสนงุนงง รอสักพักก็สามารถมอง สภาพแวดล้อมได้อย่างชัดเจน ซูฉิงเพิ่งตระหนักได้ว่าตอนนี้ตัว เองอยู่ในโรงแรมของรีสอร์ตที่เมืองเอส และเมื่อคืนนี้เธอหมดสติ ไปอีกแล้ว

เมื่อค่อยๆ นึกความทรงจำของเมื่อคืนได้ทีละเล็กทีละน้อย ใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอก็แดงจากความอับอาย รู้สึกโกรธตัว เองขึ้นมาเสียไม่ได้ อยากจะตีตัวเองหลายที่จริงๆ
ภายในห้องพักที่เงียบสงบ เห็นได้ชัดว่าเหลือเธออยู่เพียงคน เดียว นาฬิกาลูกตุ้มโบราณที่แขวนอยู่บนผนังส่งเสียงตีตาเวลา มันเดิน ภายในห้องที่เงียบเหงานเสียงมันเด่นชัตเป็นพิเศษ ดูท่า เซียวจึงเท้าคงออกไปจากที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว

ทอดสายตาไปตรงเตียง ก็เห็นกล่องไม่กี่ใบวางอยู่บนหัว เตียงสไตล์ยุโรปสีขาว และด้านบนของกล่องนั้นมีกระดาษวาง ทับไว้อยู่

ซูฉิงหยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างสงสัย เมื่อตรวจสอบดูมันคือ ตั๋วแลกเงินจํานวนหนึ่งล้านหนึ่งใบ นี่ถือว่าเป็นค่าตอบแทนของ การแสดงของเธอเมื่อคืนใช่หรือเปล่า?

ได้แต่เย้ยหยันตัวเอง ซูฉิงวางตัวไว้ด้านข้าง หลังจากนั้นก็ เอื้อมมือไปหยิบกล่องไม่กี่ใบนั้นมาเปิดข้างในกล่องมีเสื้อผ้าผู้ หญิงไม่กี่ชุด เป็นชุดสไตล์เรียบง่าย ช่างใจกว้างดีจริงๆ

ซูฉิงรู้จักเสื้อผ้าของแบรนด์นี้ เธอเคยเห็นครั้งหนึ่งผ่านทาง นิตยสารเสื้อผ้าแฟชั่น ในห้องของถังเค่อซิน ถังเค่อนอยากได้ เสื้อผ้าแบรนด์นี้มานานแล้ว แต่เพราะราคาสูงถึงห้าหลักจึงทำได้ เพียงคร่ำครวญ

นายจ้างคนนี้ช่างเงินหนาจริงๆ คิดจะซื้อเสื้อผ้าราคาห้าหลัก ซื้อได้อย่างง่ายดาย