ตอนที่ 7 ความอัปยศอดสูต่อสาธารณะ

คำพูดที่น่ารังเกียจมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะหยัน ทำให้นิ่ง ผลักงหมิงออกไปและลุกขึ้นยืน สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงเพราะ ความโกรธ ” กรุณาให้เกียรติกันด้วย ! ”

” เอ๋ ? เป็นโสเภณีแล้วยังอยากจะถือพรหมจรรย์ ? ไม่ใช่ว่าผู้ หญิงแบบพวกเธอนี่แค่ให้เงินก็นอนด้วยได้แล้วหรอ ? ” หลังจาก ที่เสียหน้า ส้งหมิงก็โกรธทันที

ใบหน้าที่แสนหวานของซูฉงนั้นซีดเผือดขึ้นมาทันที เธอคว้า เครื่องดื่มบนโต๊ะ แล้วสาดไปที่งหมิง ทันใดนั้น น้ำผลไม้สี เหลืองก็ไหลลงมาบนหน้าของเขา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้สั่งหมิง โกรธอย่างสมบูรณ์

นังโสเภณี ! หน้าไม่อาย ! ”

” เพียะ – -” เขายกมือขึ้นและเหวี่ยงไปตบหน้าของซูจึง ฝ่ามือของเขานั้นแรงมาก จนทำให้ฉิงเวียนหัว และล้มลงกับพื้น แม้แต่เสียงวุ่นวายรอบๆก็ฟังไม่ค่อยได้ยินแล้ว

เมื่อสงหมิงยกมือขึ้นอีกครั้ง และกำลังจะตบเป็นรอบที่สอง แต่มือของเขาก็ถูกจับไว้จากด้านข้าง มันทรงพลัง จนเขาไม่ สามารถขยับได้ ทันใดนั้นเชียวจึงเช้าก็มองไปยังซูฉิงที่นั่งอยู่บน พื้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา และพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ ยังไม่รีบ กลับไปที่ห้องอีก ยังจะอยู่ต่อให้อายคนอื่นหรอ ?! ”
ซูจิงเอามือปิดแก้มของเธอที่โดนตบ และจ้องมองไปที่เขา ไอ้ สารเลว ถ้าไม่ใช่ว่าเขาให้เธอมา เธอก็จะไม่ต้องมาถูกทำให้ อับอาย และยังถูกตบต่อหน้าสาธารณะอีก ในตอนนี้ยังรู้สึก ละอายใจกับเธอ

ซูฉิงกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างรุนแรง เพื่อทนความเจ็บ ปวดที่ส่งมาจากข้อเท้า ยืดหลังตรง และเดินออกจากสระน้ำไป ในขณะที่สายตาของทุกคนมองมา

อย่างน้อยก็อย่าร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น!

และไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหนแล้ว ซูจึงรู้สึกว่าคอของตัวเอง นั้นเจ็บเล็กน้อย เธอเงยหน้าจากผ้าห่มและมองออกไปข้างนอก ไม่รู้ว่าท้องฟ้านั้นมืดไปตอนไหน ความเจ็บปวดจากข้อเท้าก็ยิ่ง หนักขึ้น แต่ก็ไม่มีอะไร ที่เทียบกับความเจ็บปวดในใจได้

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก — ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ซูจึงรู้สึกตื่นเต้น และ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ ทำให้ข้อเท้าของเธอรู้สึกเจ็บจี๊ด เล็กน้อย เธอขวดขาของตัวเอง และนั่งกอดเขาอยู่บนเตียง ไม่ส่ง เสียง และสองตาก็จ้องมองไปที่ประตูที่ยังคงถูกเคาะเรียกอยู่

ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมีสีแดงและบวมเป็นเพราะร้องไห้ เธอ กัดริมฝีปากของเธอแน่นและนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ เสียงเคาะประตูนั้นมาอย่างต่อเนื่อง
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำที่สระว่ายน้ำนั้น ซูฉิงก็รู้สึกบูดบึงอยู่พัก หนึ่ง และเธอก็ยิ่งไม่ต้องการจะสนใจเข้าด้วย

ถึงแม้ว่าเขาจะซื้อเธอมาด้วยเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขา จะทำให้อับอายต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้ ?!

พวกกลุ่มคนที่ร่ำรวยมีเงินมีอำนาจแบบนี้ ไม่เพียงแค่ไม่ ปฏิบัติอย่างมนุษย์ต่อคนอื่น เพียงให้ตัวเองมีความสุข เลยอยาก จะทำอะไรก็ทำ ซูจึงเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลง ไปเล็กน้อย เพื่อเงิน เธอจะยอมเสียศักดิ์ศรีไปเลยจริงๆ ใช่ไหม ?

ดูเหมือนว่า เธอจะทำไม่ค่อยได้

และคนที่อยู่นอกประตูนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีความเพียร พยายาม เคาะประตูอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้มีเสียงที่ไม่พอใจ ของห้องรอบข้างส่งมา

” ดึกแล้ว ยังทําไม่เสร็จกันอีกหรอ ?! เคาะเดาะเคาะ เคาะหา

ผีหรอ ? ! ”

คนที่อยู่ข้างนอกนั้นก็ไม่ได้หยุดเคาะเพราะเสียงด่า แต่กลับยิ่ง

เคาะแรงขึ้น เคาะแล้วเคาะอีก และก็ทำให้ฉิงอารมณ์เสียด้วย

ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคีย์การ์ดเข้าห้อง จะเคาะให้มันมีเสียงทำไม ?

ซูฉิงลากเท้าที่เจ็บปวดของเธอ ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปตรง ประตู ค่อยๆกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วคลายออกเล็กน้อย อย่างนี้จึง ทำให้เธอมีแรงเปิดประตูออก
เมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้น ซูฉิงก็อยากจะปิด ประตูอีกครั้ง โดยอัตโนมัติ เพียงแต่การเคลื่อนไหวของเธอนั้นก็ ไม่ได้เร็วเท่ากับอีกฝ่าย ผู้ชายคนนั้นผลักประตูด้วยฝ่ามือขนาด ใหญ่ และประตูก็เปิดเข้ามาด้านในทันที ทำให้ซูฉิงที่อยู่ข้างใน นั้นต้องถอยหลังไปหลายที่ก้าว และสะดุด ล้มลงไปกับพื้น

ซูจึงมองไปที่ผู้ชายข้างหน้าด้วยความกังวลเล็กน้อย แม้แต่ ตอนที่เธอพูด เธอก็ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเธอกระวนกระวายแค่ ไหนในเวลานี้ ” ทำไมถึงเป็นคุณ ? ! ”

รอยยิ้มของสังหมิงบนใบหน้าที่แดง เนื่องจากดื่มจนเมา เขาก้าวขาเข้ามาในห้อง ในเวลาเดียวกันก็เอามือปิดประตูที่ด้าน หลังและล็อกมัน

เสียง ‘ คลิ้ก ที่ดังชัดเจนนั้น ทำให้ซูฉิงยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น