ตอนที่ 4 เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ

เพียงแบกความหวังครั้งสุดท้ายไว้ และโทรหาแม่ ยังไม่ทันที่จะ ได้เอ่ยปากขอยืมเงิน แม่ก็เริ่มร้องไห้และบอกเธอเกี่ยวกับความ ยากลำบากในการใช้ชีวิตในครอบครัวตอนนี้ ความยากลำบาก ของแม่เลี้ยง ทำให้เธอไม่สามารถที่จะเอ่ยปากออกมาได้เลย จน กระทั่งจะวางสาย เธอก็ไม่ได้พูดออกไป

เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ในตอนนี้เธอมีหนทางเดียวที่จะเดิน ต่อไป เพียงแค่คืนนี้ไปออกไปดื่มด้วยอีกครั้ง เธอก็จะได้เงินห้า หมิ่นหยวน ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่น้อยมากเมื่อเทียบกับค่ารักษา ของยายแล้วนั้น แต่มันก็ยังสามารถอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่ง

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพยายามคิดว่าจะก้าวขาไหน เมื่อเธอ นึกถึงสิ่งต่างๆข้างใน ที่ในความเป็นจริงทุกคนต่างก็สกปรก เธอ ก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่แม้แต่สักนาทีเดียว

สิ่งที่สำคัญที่สุด คือซูฉิงกลัวที่จะได้เจอกับคนนั้น ถึงแม้ว่าเธอ จะไม่เห็นรูปลักษณ์ของบุคคลนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เป็นเพราะ การมีอยู่ของคนนั้น มันทำให้เธอรู้สึกว่าสองขาของเธอนั้นหนัก จนก้าวไม่ออก

ในตอนที่เธอลังเลอยู่นั้น ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาผ่านไปภายใน ประตูโดยไม่ได้หยุด ซูฉิงรีบก้าวเท้าขึ้นและวิ่งตามเงาของคนนั้น

ไป

“พี่ลี่ลี่ ”
ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าพี่ลี่ลี่นั้นหยุดเดิน และตอนที่หันกลับมามอง ที่ซูฉิงนั้น คิ้วที่แต่งมาอย่างสวยงามนั้นก็ขมวดชิดติดกัน จากนั้น ก็พูดขึ้นมาเบาๆว่า “ ที่ฉันพูดนั่นหมายถึงใครกัน จริงๆแล้วก็คือ คุณชูฉิง เมื่อวานเธอวิ่งออกจากห้องของแขกของฉันไป วันนี้ยัง จะกลับมาทำไมอีก ? ”

ตอนแรกซูจึงต้องการที่จะอธิบาย เธออ้าปาก แต่กลับไม่ได้พูด เพียงแค่ถามออกไปว่า ” พี่ลี่ลี่ ถ้าฉันดื่มด้วยอีกคนหนึ่ง ก็จะได้ เงินห้าหมื่น ใช่ไหม ? ”

“ตอนแรกก็ใช่ แต่ว่าเมื่อวานเธอวิ่งหนีฉันไป ทำให้ฉันเสีย หายมาก อยากจะได้เงิน มันก็จะไม่ใช่แค่ไปนั่งดื่มด้วยง่ายๆแบบ นี้แล้ว ” เธอหัวเราะขึ้นเบาๆ แล้วมองขึ้นลงไปที่ซูฉิง “ เธอยอม ไหม ? ”

ซูฉิงเข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายถึงอะไร คำพูด ในวันนี้สอง คนนั้นได้บอกกับเธอต่อหน้าแล้ว เธอเพียงรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตัว เองนั้นถูกเหยียบย่ำจนหมดสิ้น เธอกัดริมฝีปากอย่างเงียบๆ

“หึ! นักศึกษาอย่างพวกเธอนี้ ดูภายนอกเหมือนว่าจะใสซื่อ บริสุทธิ์อย่างนั้น คนไหนไม่คุ้มกับเงิน ฉันก็ไม่ส่งไปบนเตียงของ คนรวยหรอก พอแล้ว เธอก็ไม่ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉันอีก ถ้า เต็มใจล่ะ ก็รอตรงนี้ให้ฉันจัดการ ไม่เต็มใจก็รีบไปซะ ไม่ต้องมา วุ่นวายกับกิจการของฉันอีก !!

พี่ลี่ลี่พูดขึ้นด้วยความเย็นชา มีของที่ดีอยู่กับตัวอย่างนี้แล้ว แท้ๆ แต่กลับไม่รู้จักใช้ประโยชน์จากมันให้ดีๆ สองวันมานี้ เมื่อแขกเห็นลักษณะของเธอแล้ว มีใครที่ไม่หลงจนหัวปักหัวป่า เธอ ไม่ได้แย่ แต่ดื้อรั้น และไม่มีเทคนิค !

“นี่คือเธอกำลังจะเอาผู้หญิงของฉันส่งไปที่เตียงใครหรอ ? ” รู้สึกถึงแรงตบที่ไหล่ เสียงข้างหูเป็นเสียงของผู้ชาย ประกอบกับ กลิ่นที่ชัดเจนของผู้ชายนั้นทำให้ฉิงตัวแข็งที่ออีกครั้ง

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ…. คุณ คุณชายเชียว!”

พี่มองดูความสนิทสนมใกล้ชิดของเซียวจึงเท้ากับซูฉิง เมื่อ ที่กำลังจะตาออกมาก็เก็บกลืนไปในทันที เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่า ผู้หญิงอย่างฉงนั้น จะสามารถรับมือกับคุณชายเซียวได้

เชียวจึงเห้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา ว่า : ” ไปให้พ้น!”

พี่ลี่ลี่ไม่กล้าจะพูดมากอะไรอีก จากนั้นก็รีบเขยิบออกไป ไม่

กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

ซูฉิงเริ่มรู้สึกไม่สงบแล้ว เธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอนั้นหนักมาก กดหนักจนเกือบจะยืนไม่อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองไปที่หน้า ของเขา แต่เธอก็ได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน มันเหมือนกับเสียง ผู้ชายในคืนนั้นเลย

เพียงแต่เธอเห็นว่าพี่ก็เดินจากไปอย่างนี้แล้ว ซูฉิงก็รู้สึก กังวลอยู่พักหนึ่ง ความหวังของยายทั้งหมดนั้นอยู่ที่นี่แล้ว ถ้า หากว่าไม่ได้เงินห้าหมื่นนั้น ยายก็อาจจะ …

พี่ลี่ลี่ รอด้วย …..

ซูฉิงก้าวเท้าขึ้นเพื่อจะตามไป ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทางกลับโดนดึงกลับอย่างแรง

เนื่องจากว่าเธอนั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้หัวของเธอนั้นชน เข้ากับหน้าอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นดวงตาที่ตำราวกับ หยกคู่หนึ่ง ดวงตานั้นดำเข้ม ลึกไม่อาจหยั่งรู้ได้ จ้องมาที่เธอ และยังมีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากอีกด้วย

ซูฉิงตัวหดกลับไปราวกับกวางตัวน้อย

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้นั้นจะมีผิวพรรณที่ดี แต่เขาก็เป็นสัตว์ร้าย ในคราบมนุษย์ไม่ใช่คนดีแน่นอน

” ทำไม ? ไม่อยากเจอผมหรอ ? เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการ ผม ไม่ใช่คุณหรอ ? ” เซียวจึงเช้าเลิกคิ้วขึ้น คำพูดที่ไม่แยแสนั้น ไม่สามารถรู้สึกได้ถึงอารมณ์ใดๆเลย