บทที่ 5 เธอทําได้!

ขณะนี้เป็นเวลา 2 ทุ่ม กวินพาเวอเรียน แต่งตัวสวยเพื่อ มายังงานเลี้ยงอาหารค่ำสุดอลังการ

ด้านนอกสถานที่จัดงานนั้น มีรถหรูลิมิเต็ดรุ่นเดียวกัน จอดอยู่เรียงรายมากมาย ผู้ที่เข้ามาร่วมงานเลี้ยง ล้วน แต่เป็นบุคคลที่ร่ำรวยมีชื่อเสียงและมีอิทธิพลมากมาย เช่น ประธานาธิบดี สังคมไฮโซชั้นสูงและทายาท แน่นอนว่ายังมีข้อยกเว้น เช่นเธอ เวอเรียน มอนท์ หญิง สาวที่มีชื่อเสียงในความทุกข์ยากของนอร์ท ซิตี้

ถึงแม้ว่าเหตุการณ์บางอย่างจะจบลงไปแล้วนั้น แต่บาง อดีตก็ไม่สามารถลบออกไปจากใจผู้คนได้ง่าย ๆ

กวินชี้ไปที่ร่างสูงเด่นที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอ หล่อน กระซิบกับเวอเรียนว่า “นั่น ฮีลตัน ฟัดด์ เธออยากจะคุย กับเขาใช่มั้ย? เรนนี่ แต่ฉันขอแนะนำกับเธอนะ คิดให้ดี ก่อนที่เธอจะลงมือทําอะไร”

ความมีเสน่ห์ ดึงดูดใจของเขานั้น ถูกห้อมล้อมไปด้วย หญิงสาวที่มีหน้าตาโดดเด่นและงดงาม

เวอเรียนเธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ มุมปากของเธอโค้ง ขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ เธอคว้าแก้วแชมเปญและกำลังจะ เดินเข้าไปหาเขาด้วย รองเท้า ส้นสูงของเธอ ทันใดนั้น กวินหล่อนรีบคว้าแขนของเธอเอาไว้ “นี่เธอจะเดิน เข้าไปหาเขาแบบนี้หรอ? “สาวน้อย เธอรู้ไหม เธอได้แย่แน่ ถ้าเดินเข้าไป แบบนี้? ดูพวกหล่อน พวกที่กำลังอยู่ รายล้อม อยู่รอบตัวเขาสิ พวกนั้นทั้งหมด …ดูอิ่มขนาด ไหน!”

กวินดันเสริมหน้าอก ของเธอ หล่อน ดึงคอเสื้อ ชุดราตรี ของเวอเรียน ลงให้ดูเหมาะสม พอที่จะเห็นความแตก ต่างและน่าดึงดูดของเธอ

เวอเรียน เธอเขินอาย หูของเธอแดงก่ำ

กวิน ชูกำปั้น ขึ้นและบอกกับเธอว่า “เชื่อฉัน, เวอเรียน เธอทําได้!”

เธอรวบรวมความกล้าที่มี และใช้ปลายนิ้วปัดผมของเธอ เบา ๆ จากนั้นเธอค่อย ๆ ก้าวอย่างเข้าไปหาเขาอย่าง สง่างาม

เวอเรียน เป็นที่ดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก ขณะที่ เธอกำลังเดินเข้า ไปหาฮีลตัน ฟัดด์ บางคนมองอย่าง สงสัย และบางคนนั้นก็เกิดแปลกใจ

“ผู้หญิงคนนี้ดูคุ้น ๆ ตา

ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นเธอมาก่อน ฉันจำได้ละ! ดูเหมือนว่า จะเธอเป็นลูกสาวของครอบครัวมอนท์ที่ล้มลายเมื่อ 3 ปี ก่อน!”

“ต๊ะ …? ครอบครัว มอนท์ พบเจอกับ ความลำบาก มาก เวลานั้น เกรย์สัน มอนท์พ่อของเธอ ฆ่าตัวตายด้วยการ กระโดด ตึก ข่าวลือที่ออกมาเป็นโศกนาฏกรรม ที่เศร้า มาก!”
“ฉันได้ยินมาว่า แม่เลี้ยงและน้องสาวของเธอนั้น ไล่เธอ ออกจากบ้าน, เธอไม่เหลืออะไรสักอย่าง!

“เธอหายไปนานนานมาก นี่เธอยังกล้าที่จะกลับมาใน แวดวงนี้ เธอไม่รู้หรือไงนะว่า นกฟีนิกซ์ที่ไร้ขนก็ไม่ต่าง อะไรกับไก่?”

เวอเรียน เธอ ยืนตัวตรง ท่ามกลาง บทสนทนา วิพากษ์ วิจารณ์เธออย่างครึกโครมทางด้านหลัง

ถูกต้องเธอ คือเวอเรียน มอนท์ เธอล้มเหลวจนถึงที่สุด แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดยั้งความมุ่งมั่นที่เธอที่ “จะเอา หัวใจของฮีลตัน ฟัดด์ มาให้ได้ในคืนนี้!” 1

ภายใต้โคมไฟที่ส่องระย้า ชายคนนั้นหันหลังกลับมา มอง พร้อมแก้วแชมเปญที่ถืออยู่ในมือ ทันใดนั้นสายตา ที่เย็นชาของเขาก็ได้จ้องมองตรงมาบนใบหน้า ของผู้ หญิง กําลังเดินก้าวเข้ามาหาเขา

“ยินดีที่รู้จักค่ะ ประธาน ฟัดด์ ฉันเวอเรียน มอนท์ค่ะ”

เธอยื่นมือเข้าไปทักทายเขาอย่างสุภาพ เขาจ้องมือที่ยื่น มาออกมาของเธออย่างเย็นชาและยกแก้วแชมเปญของ เขาขึ้น จิบ ภายใต้การจ้องมองคนผู้ชมที่จับตาดู เขา เจตนาที่จะไม่ทักทายเธอกลับ

เธอไม่ได้โกรธ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจ เธอยังคงพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ท่านประธานฟัดด์คะ ฉันได้ยินม าว่า คุณได้ซื้อที่ดินบริเวณริมถนนนาวีแล้ว บ้านพักของ คุณพ่อของฉัน ได้ตั้งอยู่ริมถนนนาวีด้วย คุณช่วยแสดงความเมตตากับเราหน่อยได้ไหมคะ

ก่อนที่จะพูดจนจบนั้น ฮิลตันเขาได้เอามือข้างนึงสอด เข้าไป ในกระเป๋า กางเกง แล้ว หันหน้าหนีจากไปอย่าง เย็นชา

เวอเรียน เริ่มรู้สึกมีความกังวลเล็กน้อย “ท่านประธาน ฟัดด์ ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมาก ฉันขอเวลาคุณสัก 5 นาทีได้ ไหม”

แสงจากโคมไฟระย้า ถูกส่องลงบนใบหน้าของเขา เน้น เข้า ใบหน้าด้านข้างที่เย็นชาและเคร่งเครียด เขาใช้หาง ตาเหลือบ มองเธอจากด้านข้าง ๆ แล้วพูดว่า “เธอเป็น ใคร ทำไมฉันถึงต้องให้เวลาเธอ 5 นาที

ผู้ชมรอบข้าง กำลัง จ้องมองดูเธอ ที่กำลัง หลอกตัวเอง

หัวใจของเวอเรียนเต้นแรง แต่เธอนิ่งสงบอย่างผิดปกติ ริมฝีปากของเธอประดับด้วยลิปสีแดงสด โค้งเป็นรอย ยิ้ม เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฮีลตัน ริมฝีปากของเธอ กระซิบข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่าน ประธานฟิดด์ ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราสามารถมีเวลาด้วย กันได้ทั้งคืน”

ปกติแล้วเวอเรียนจะไม่ชอบการใช้วิธีกับดักน้ำผึ้งนี้ แต่ เธอจำเป็นต้องใช้วิธีนี้ในค่ำคืนนี้ เธอดูถูกตัวเอง แต่ใน ขณะเดียวกันเธอต้องก้าวไปข้างหน้าและใช้ไพ่ใบ สุดท้ายของเธอ

ฮิลตัน หันศีรษะเล็กน้อย นัยตาสีดำของเขาจ้องไปยังใบหน้าสีแดงที่แดงก่ำของเธออย่างชัดเจน จากนั้นเขาก พูดว่า “คุณมอนท์ ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เรา ได้เจอกัน” 2

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ ปัจจุบัน ผู้หญิงคนนี้อาจ แกล้งทำเป็นเกิดอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน?

เวอเรียนรู้สึกสับสน คิ้วของเธอขมวดขึ้น ฮีลตันผลักมือ เล็ก ๆ ของเธอออกจากลำคอของเขา

เวอเรียนไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ วิ่งไล่ตามหลังเขาไป เขา ง ๆ จงใจที่จะหยุดเดิน ทำให้ เธอชนเข้ากับ แผ่นหลัง กว้าง ของเขาพร้อมกับจมูกของเธอกระแทกเข้าอย่างจัง

เธอเกือบเสียการทรงตัวด้วยรองเท้าส้นสูง

“ท่านประธานฟัดด์ บ้านพักมีความหมายต่อฉันมาก ฉัน ขอร้อง…”

ฮีลตัน หันกลับมาเห็นดวงตาของเธอแดงก๋า เขาทําอะไร ไม่ถูก เขาอดทนและยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ รองเท้าสีด ำหนังแวววับ เขาขยับนิ้วเรียวของเขาและดึงชุดของเธอ ที่ถูกดึงลงอย่างจงใจขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “สาวน้อย คุณควรจะรักตัวเองมากกว่านี้ ถ้าคุณยังไม่ พร้อมที่จะเปิดเผยทั้งหมด 1

อารมณ์เช่นความโกรธ ความสุข หรือความเห็นอก เห็นใจ ไม่อาจสามารถ สัมผัส ได้ในน้ำเสียงของเขา มัน เยือกเย็นจนทำให้คนฟังรู้สึกหนาวจนกระดูกสันหลังสั่น

เธอยืนหยุดนิ่งภายใต้แสงไฟ จ้องมองไปที่ด้านหลังของชายที่เดินจากไป ผู้คนจ้องมองและเยาะเย้ยเธอ

ฉันบอกเธอแล้ว! เป็นไปไม่ได้ที่ท่านประธานฟิดด์ จะมา สนใจเธอ!”

“ฉันเห็นด้วย ท่านประธานฟัด’ เพิ่งจะปฏิเสธดาราดัง เมื่อเดือนที่แล้ว ทำไมเขาถึงจะมาสนใจผู้หญิงที่ดูทุกข์ ยากแบบฉัน?”

ขณะที่กวินก๋าลังมองหาอาหาร เธอรีบวิ่งไปคว้าเวอเรียน ออกจากสถานที่จัดงานอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้สึกได้ ถึงบางอย่างที่ไม่ดี

กวินตบหน้าอกของเธอเบา ๆ และพูดว่า “ไม่ต้องสนใจค นพวกนั้น เธอเข้าหาฮีลตันเพื่อให้เขาเก็บรักษาบ้านพัก ของครอบครัว มอนท์ไว้ใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล ฉันจะ จัดการเอง!”

เสียงของเวอเรียน แตกพล่า ขณะที่เธอกัดริมฝีปาก “ กวินนี่ ฉันโอเค ฉันไม่ได้รู้สึกขายหน้าเพราะฮีลตัน ฉัน แค่กังวลว่าจะไม่สามารถหยุดโครงการรื้อถอนของฟัดด์ ได้ภายใน 1 อาทิตย์

กวินกระทบไหล่เวอเรียนเบา ๆ “มีสถานการณ์ที่คาดไม่ ถึงเกิดขึ้นได้เสมอในทุกเรื่อง ใครจะรู้? ฮีลตัน บางทีเขา อาจจะไม่ทําลายบ้านพักของเธอก็ได้?

“ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก, ว่าแต่ เมื่อเช้านี้ ที่ เธอมีข้อเสนอที่ดีเกี่ยวกับงานแนะนำฉัน คือ บริษัทไหน กัน”กวินกระพริบตาไปมาอย่างซุกซน “ภาควิชาศิลปะและ การออกแบบของฟัดด์ กรุ๊ป”