ตอนที่ 8 นาฬิกาปาเต๊ะ ฟิลลิป

ตอนที่ 8 นาฬิกานาฬิกาปาเต๊ะ ฟิลลิป

“ชลธิชา นายถือลูกระเบิดหรือไง! แม้ว่าจะถือลูกระเบิดจริงๆ นายก็อย่าคำรามลั่นขนาดนี้ ระเบิดไม่ทันได้ระเบิด พวกเราจะ ตกใจตายเสียก่อน!”

พนัสพูดแล้วก็ตบๆอกของตนเองเบาๆ ตกอกตกใจอย่างชัดเจน

“นาฬิกาข้อมือ! ปาเต๊ะ ฟิลลิป รุ่น รุ่นไหน?”

ชลธิชากำลังมองจักรชัยด้วยใบหน้าที่งงงัน พูดได้ไม่คล่องสัก เท่าไหร่

จักรชัยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฟังจากที่คนขายบอกเหมือนจะเป็นรุ่น ที่มี ฟังก์ชั่นการจับเวลาที่ซับซ้อนเขาพูดเท่าที่จำได้

สำหรับด้านนี้เขาไม่เข้าใจอย่างแน่ชัด ก็มีครั้งหนึ่งตอนที่ทั้งสี่ คนกินข้าวด้วยกันได้ยินพวกเขาพูดว่าถ้าชีวิตนี้ได้นาฬิกาปาเต๊ะ ฟิลลิปสักเรือนก็ไม่เสียใจที่ได้เกิดมาแล้ว

ชลธิชามองค้อน ก็เกือบจะลงไปนอนบนพื้นแล้ว อีกสองคนก็รีบ หยิบที่เหลือออกมาดู กล่องเป็นแบบเดียวกันหมด แค่เปิดออกทั้งสามเรือนก็คือปาเต๊ะ ฟิลลิป เพียงแต่รูปแบบไม่เหมือนกัน

สามคนกลับหายใจเข้าล็กๆอีกครั้ง ครอบครัวของจักรชัย สถานการณ์เป็นอย่างไร ในใจของพวกเขาเข้าใจเป็นอย่างดี เพื่อ ให้ของขวัญวันวาเลนไทน์แก่อลินดา หลังเลิกงานช่วงเย็น กลาง คืนดึกดื่นก็ยังต้องไปส่งอาหารอีก

เอาเงินจากไหนมาซื้อนาฬิกาพวกนี้ นาฬิกาหนึ่งเดือนสําหรับ พวกเขาก็ราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว ยิ่งกว่านั้นยังซื้อตั้งสามเรือนใน คราวเดียวกันอีก

“จักรชัย ฟัง นะ ไม่จําเป็นต้องนึกถึงพวกเราอยู่ตลอดเวลา จะ มีเดี๋ยวก็มีเอง ไม่ถึงกับต้องชดเชยเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งตลอดไป หรอก มีเรื่องอะไรพวกเราจะแบกมันด้วยกัน เอาของพวกนี้คืนเขา ไปเถอะนะ”

พนัสไม่รอให้จักรชัยพูด ก็ยัดของกลับเข้าไปในถุงแล้ววางไว้ที่ ด้านหน้าของจักรชัยทันที

“ทําตามที่บอก คืนของกลับไป กลับมาแล้วจะพานายไปนวดที่ ห้างลอร่า ที่นั่นมีแต่ของเกรดคุณภาพ

เห็นท่าทางที่จริงจังของทั้งสามคน ดวงตาของจักรชัยก็ร้อนผ่าว

ขึ้นมา

“ที่ดินของครอบครัวฉันโดนประเทศเกณฑ์ไปใช้แล้ว ต่อไป อยากจะทําการเกษตรก็ทําไม่ได้แล้ว เงินนี้เป็นเงินที่ในครอบครัว ให้ฉันไว้ใช้จ่าย”

ต่อมาด้วยความเงียบเชียบที่ยาวนานราวกับหนึ่งศตวรรษ สาม คนนั้นก็ไม่เคลื่อนไหว ไม่มีใครพูดอะไร ไม่รู้ว่าคำพูดนี้จริงหรือ หลอก จักรชัยยั้มแล้วหยิบของออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“ถ้ายังช้าอีกก็ทำได้เพียงต้องเลือกอันที่คนอื่นเหลือเอาไว้แล้ว นะ แม้ว่ายี่ห้อจะเหมือนกัน แต่ยังมีความแตกต่างอยู่ ถ้าไม่ได้ เลือกอันที่ตัวเองชอบผมก็ไม่รับผิดชอบนะ

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที หลังจากนับถึงสามวินาทีในใจ เงียบๆ อย่างที่คิดเอาไว้ทั้งสามคนก็มีปฏิกิริยาแล้ว แต่ละคนหัน ไปแย่งคนละกล่องทันที

“ฉันจะเอาอันนั้น อันนี้เหมาะสมกับนาย ฉันอายุมากสุด!”

“เฮอะ ต่อไปฉันจะเรียกนายว่าพี่ ไม่เปลี่ยน!

รอจนกระทั่งหอพักเงียบสงบลงแล้ว ดารินลูบไล้นาฬิกาที่อยู่บน ข้อมือของตนเองแล้วมองไปที่จักรชัย

“เรื่องนี้ อลินดารู้ไหม?
“เธอไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

ชลธิชาเบะปากอย่างดูถูก สำหรับผู้หญิงประเภทนี้เขาไม่รู้สึก เสียดายสักนิด ยังดีที่ไม่รู้ มิเช่นนั้นคงไม่ระเบิดอารมณ์ใส่น้อง ชายเขาอย่างนั้น ยังกลัวว่าจะไม่ยอมแพ้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำ

พูดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอลินดาเพียงเท่านี้ ทุกคนก็ไม่พูดถึง เธอขึ้นมาอีก

“ไม่ค่อยจะได้มีความสุขอย่างวันนี้กันสักเท่าไหร่นัก แล้วจักรชัย ก็เตรียมของขวัญที่ดีขนาดนี้มาให้พวกเรา อย่างไรก็ต้องไม่เมา ไม่กลับ ใช่ไหมล่ะ?”

“ไปกันเถอะ!”

ตามเสียงร้องด้วยความดีอกดีใจของพวกเขา เมื่อออกจาก หอพักก็เดินไปที่ตลาดกลางคืนที่อยู่ไม่ไกล ที่นี่มีประชาชนคน ธรรมดาอาศัยอยู่มากมาย ตอนกลางคืนไม่มีอะไรทําก็มักจะออก มาเดินเล่น ริมถนนก็มีของกินหลากหลาย

เมื่อดื่มเหล้าไปแล้วถึงสามรอบ ชลธิชาก็กอดคอจักรชัยเอาไว้
“จักรชัย ต่อไปนายก็เป็นคนที่มีเงินเยอะที่สุดในบรรดาพวก เราแล้วนะ แต่ถ้านายกล้าทำตัวแบบจำรัสที่เป็นคนรวยแต่ไร้ ประโยชน์ต่อหน้าฉันก็อย่าตำหนิที่พี่ชายตีนายแล้วกัน”