ตอนที่ 7 หมวกสีเขียว

ตอนที่ 7 หมวกสีเขียว

พนัสคิดๆแล้วก็หยิบหมวกใบหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า ถือโอกาส ตอนที่จักรชัยยังไม่มีปฏิกิริยาก็ใส่ไว้บนหัวของเขาทันที

หมวกสีเขียว!

ก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่รู้ว่าพวกเขาอยากจะพูดอะไร จักร ชัยแค่กลัวว่าต้องกลับไปนอนที่โรงพยาบาลให้เต็มที่แล้วจริงๆ

“ผมกับอลินดาเลิกกันเรียบร้อยแล้ว!”

น้ำเสียงเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงความเสียใจสักนิด เหมือนกับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

ท่าทางของเขาทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงไปหมด เงียบไปพัก หนึ่ง ชลธิชามีปฏิกิริยาก่อนใคร มืออ้วนๆวางลงบนไหล่ของเขา ทันที

“พี่สี่ไม่สบายใจก็บอกพวกฉันได้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว อัดอั้น ตันใจจนไม่สบายขึ้นมา พวกเราก็ต้องเป็นคนดูแลนายอยู่ดี!”

“ใช่ นายดีกับเธอ ทุกคนต่างก็เห็นกันทั้งนั้นล่ะ แค่หมาตัวหนึ่ง นายกลัวเลยโยนทิ้งไป จู่ๆก็ทําตัวเย็นชาอย่างนี้ นายอย่าทําให้ พวกฉันตกใจสิ!”

ทั้งสามคนตกใจท่าทางที่สบายๆของเขาอย่างเห็นได้ชัด ชลธิ ชาก็เลยโยนบุหรี่ให้มวนหนึ่ง

มีบางเรื่องที่ชลธิชาไม่ได้พูดทั้งหมด จำรัสอาศัยเงินนิดหน่อย ที่ครอบครัวเขาให้มีเวลาว่างก็ยั่วยวนสาวน้อยสักกี่คนอยู่ในห้อง ทํางาน นี่ก็เป็นครั้งที่ยี่สิบแล้วที่เขาทำอย่างนี้ในบริษัท

แต่ในความเป็นจริงจักรชัยเป็นดูสบายๆอย่างชัดเจน ก่อนที่จะได้ พบน้ำทิพย์อาจจะยังรู้สึกเสียดาย แม้ว่าอลินดาจะหยิ่งยโสเย็นชา อยู่บ้าง แต่พื้นฐานก็ไม่เลว

แต่หลังจากที่ได้พบกับน้ำทิพย์ มีแฟนที่สวยแต่ภายนอกอย่าง นั้น และอยากจะขัดขวางการทํางานอยู่ตลอด

ดังนั้น จักรชัยจึงพอจะเข้าใจ ว่าผู้ชายที่โดนบอกเลิกแล้วจะเป็น บ้าพวกนั้นเป็นเพราะยังไม่เจอคนที่ดีกว่าต่างหาก
ยิ่งไปกว่านั้น สําหรับเขาตอนนี้มีต้นทุนที่ดีกว่าจำรัส

และ ยังโอ้อวดได้อย่างแน่นอน ยิ่งถึงขั้นทำให้สะเทือนเลื่อนลั่น ไปทั่วสังคมเลย

เพียงแต่ เขาไม่สนใจที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับตัวตลกตัวหนึ่ง

“เรื่องนี้ถือเสียว่าเป็นเรื่องตลกที่ผ่านไปแล้วกัน กี่วันนี้ผม ต้องการลาพักสักหน่อย จึงตั้งใจนำของขวัญมาให้พวกพี่โดย เฉพาะ ผมไม่อยู่กี่วันนี้ ก็ให้พวกมันอยู่เป็นเพื่อนพวกพี่นะ!”

พูดแล้วก็หยิบถุงสีดำที่ถือเข้ามาเมื่อครู่วางไว้บนโต๊ะ

ดารินสะบัดๆน้ำเนื่องจากเมื่อครู่รดน้ำต้นไม้แล้วไหลลงมาถึงมือ เดินไปที่โต๊ะ กำลังมองจักรชัยแล้วยิ้มกริ่ม

“ข้าวโพดที่บ้านสุกอีกแล้วสินะ ครั้งนี้เอามาพอกินสี่คนไหม? ไม่ เอาอย่างที่พวกเรากินแล้วนายก็ดูอยู่ข้างๆแล้วนะ!

ชลธิชาตบเข้าไปที่หัวของเขา: “ไม่ว่าเขาจะเอามาพอหรือไม่พอ ครั้งนี้นายต้องเป็นคนดูพวกเรากิน ตอนกินยังขัดขวางปากของ นายไม่ได้เลย ทําไมเรื่องมากขนาดนั้น! เหมือนกับคราวที่แล้ว เลย คนๆหนึ่งต้องมาใส่ใจอาหารเย็นทั้งสัปดาห์ของนาย
พนัสเก็บหมวกสีเขียวที่เป็นเหมือนของล้ำค่าของตนเองขึ้นมา แล้วก็เดินเข้ามาอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสามคนนั่งอยู่ข้างโต๊ะ ชลธิชา อไวดึงถุงเข้ามาก่อนใคร ก็ได้ ยินดารินร้องออกมาจากตรงนั้น “นายอย่าเอาอันใหญ่ไปคนเดียว อีกนะ ทิ้งไว้ให้พวกฉันบ้าง”

กําลังมองทั้งสามคน ในใจของจักรชัยก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ช่วง กลางวันที่ไม่สบายใจนิดหน่อยจากอลินดาก็หายไปอย่างสิ้นเชิง แล้ว

ทุกครอบครัวล้วนแต่มีปัญหากันทั้งนั้น จริงๆแล้วครอบครัวของ พวกเขาทั้งสามคนต่างก็ไม่ได้มีเงินมากมาย มิเช่นนั้นก็คงไม่มา อยู่ที่บริษัทเล็กๆกับเขาอย่างนี้หรอก

โดยเฉพาะหลังจากที่เขาคบกับแฟนคนนั้น ถึงจะทำให้ตนเองไม่ ได้รับความเป็นธรรมขนาดไหน แม้ว่าพวกเขาพี่น้องที่สนิทจะไม่ ยินดีที่เขาเป็นอย่างนี้ แต่กลับไม่เคยปล่อยให้เขาไม่มีข้าวกินมา ก่อนเลย

ตั้งแต่ตอนนั้น จักรชัยก็สาบานเลยว่า ถ้ามีวันหนึ่งที่เขามีหน้ามี ตา อย่าพูดว่าผู้หญิงที่ไหนก็ได้ ถึงเป็นดาราที่อยู่ในโทรทัศน์เขา ก็จะพามาให้พวกเขาให้ได้

“เห้ย!”
ชลธิชาแผดเสียงร้องลั่นออกมา เอาของที่อยู่ในมือโยนออกไป อย่างกะทันหัน แล้วก็ตกลงบนมือของจักรชัยพอดี