บทที่ 14 ไข้ขึ้นแล้ว

บทที่ 14 ไข้ขึ้นแล้ว

การสัมผัสไออุ่นจากฝ่ามือของเขา เพิ่งหวั่นซิงรู้สึกฝ่าเท้าเริ่ม ร้อน แก้มก็แดงโดยไม่รู้ตัว

เห็นพนักงานสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆสีหน้าตื่นตาและอิจฉา สายตา มองมาทางพวกเธอแถมเสียงซุบซิบก็ดังอีก

“ผู้ชายคนนั้นเป็นนายแบบหรือเปล่าเนี่ย สูงมาก หุ่นก็ดี!”

“ว่า อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจริงๆเลย! เธอว่าเขาไปหาแฟนอย่างนี้กัน

ที่ไหนเนี่ย ฉันก็จะไปหาบ้าง”

เซิ่งหวั่นซิง : “.………….

เธอแทบจากตายอยู่แล้วนะ!

เธอดูไม่ออกเลยว่าผู้ชายที่หยิ่ง เย็นชาอย่างเขา จะทำเรื่องที่ อ่อนโยนอะไรอย่างนี้เป็นด้วย?

เธอกลัวแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
ไม่กี่นาทีหลังจากนี้ ลู่นลิงก็เดินไปรูดบัตร เพิ่งหวั่นซึ่งก็รีบเดิน ตามหลังเขาไป

หลังจากขึ้นไปบนรถ เพิ่งหวั่นซิงก็หยิบเงินออกมาจากกระเป๋า ตัง เอาเงินยื่นออกไปให้ลู่ชื่นสิง “อาคะ เมื่อกี้ฉันลืมเอากระเป๋าตัง ลงไป นี่คะ เงินค่าเสื้อกับรองเท้าค่ะ”

ลู่ชื่นสิงมองเธอหนึ่งครั้ง ไม่รับเงิน

“ผมไม่เคยพบเงินสด ไม่อย่างนั้น คุณแอดวีแชทผมสิ แล้วโอน ให้ผมก็พอแล้ว”

แชท?

“ค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงก็ไม่รู้สึกว่าให้ไม่ได้หรือยังไง เธอหยิบ โทรศัพท์ออกมาเพิ่มเพื่อนวีแชท แล้วก็โอนเงินไปให้เขา

เธอไม่ทันได้สังเกตเลยว่าผู้ชายเย็นชาคนนี้เริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว

เพิ่งหวั่นซิงรู้สึกเริ่มง่วง พิงไปที่หมอนแล้วหลับตาลง ล่นลงปรับลดความเร็วลง เพราะกลัวว่าจะทำเธอตื่น
รอช่วงไฟแดง ลู่ชื่นสิงก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าคลุมผืนเล็กๆห่มให้ เหิ่งหวั่น ง เงยหน้าขึ้นเห็นว่าเหิ่งหวั่นชิงยังนอนไม่ค่อยสนิท คิ้ว ขมวด แก้มสีแดงอมชมพู ใบหน้าก็แสดงสีหน้าความกังวลอย่าง เห็นได้ชัด

“หวั่นซิง ? เซิ่งหวั่นซิง ? ” ลู่ชื่นสิงตบที่แก้มของเธอเบาๆ รู้สึก ถึงความร้อน จับไปที่หน้าผาก ก็ยิ่งร้อนมากกว่า แล้วก็มั่นใจแล้ว ว่าเธอไข้ขึ้น

“ให้ตายเถอะ!”

ลู่ชื่นสิงค่าเสียงต่ำๆ จะต้องเป็นเพราะเพิ่งหวั่นซิงตากฝนจน เปียก แล้วไปเดินเป่าแอร์ในห้างอีก ถึงได้ไข้ขึ้นแบบนี้

เขาไม่สนว่าที่นี่จะยูเทิร์นได้ไหม เขาหมุนพวงมาลัย แล้วขับรถ มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล

“คุณหมอครับ!”

ล่ นสิงอุ้มเซิ่งหวั่นซิงไว้แล้วรีบวิ่งเข้าไปทางห้องฉุกเฉิน สีหน้า ที่เต็มไปด้วยความกังวล พอเห็นหมอมาก็รีบพูดไป “เธอไข้ขึ้น ครับ หมอช่วยรักษาให้

คณหมอ: “ไปลงทะเบียนก่อนครับ”
ลู่ซื่นสิงจ้องตาเขม็งใส่คุณหมอ แววตาแหลมคม “ผมบอกว่าเธอ ไข้ขึ้น ต้องการรักษาตอนนี้ เดี๋ยวนี้”

คุณหมดตกใจ ทำงานในโรงพยาบาลนี้ก็เห็นญาติคนไข้โวยวาย มาหลายรายแล้ว แต่กับกรณีของลู่ชื่นสิงก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย หมอ จึงรีบตะโกนเรียกพยาบาลหาเตียงว่างมาหนึ่งเตียง แล้วหยอด สายน้ำเกลือให้เหิ่งหวั่นซิงทันที

หลังจากให้ไปครึ่งขวด แก้มที่แดงของเซิ่งหวั่นซิงก็ค่อยๆจาง หายไป ลู่ซื่นสิงถึงได้โล่งอก

“หันเฉิน….. เพิ่งหวั่นซิงที่นอนป่วยอยู่บนเตียงพูดพึมพำ น้ำ เสียงแหบๆ ฟังแล้วไร้เรี่ยวแรง “คุณไปไหน…

ลู่ซื่นสิงถอนหายใจดังกระหึ่ม น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

ลู่หั่นเฉินอีกแล้วหรอ!

วันนั้นที่โรงแรม ตอนเธอเมาเหล้าก็มองเขาเป็นลู่หันเฉิน ตอนนี้ เธอเป็นไข้ ในปากก็ยังร้องหาแต่ลู่หันเฉิน!

รอไปสักพัก ลู่ซีนสิงก็หันหลังเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย

ไหนเขาจะไปดูซิ ลู่หันเฉินมันมัวยุ่งอะไรนักหนา
ลู่ชื่นสิงโทรศัพทไปให้ผู้ช่วยสั่ง น้ำเสียงเยือกเย็น “โทรหาลู่หัน เฉินให้ฉันหน่อย ถ้าโทรไม่ติดก็ไปหาตัวมา แล้วบอกให้มันมาที่ โรงพยาบาล!

ตอนที่คุยโทรศัพท์ ลู่ชื่นสิงนั้นออกมาจากลิฟต์แล้ว กำลังเลี้ยว ไปทางห้องการเงิน

มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านหน้าของเขาไป

ลู่หั่นเฉิน ?