บทที่ 2 เงื่อนงำ

บทที่ 2 เงื่อนง่า

เพิ่งหวั่นชิงตกใจจนรีบลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ในมือคํา โทรศัพท์ไว้แน่น ทั้งตกใจกลัวและใจสลาย

อย่างนี้ก็หมายความว่า เมื่อคืนเธอได้เสียตัวให้กับผู้ชายคนอื่น ไปแล้ว?

ในสายโทรศัพท์ เสียงของลู่หันเฉินก็พูดต่อว่า ไม่ใช่ว่านัด กันแล้วหรอ วันนี้10โมงจะไปลองชุดแต่งงานกัน? คุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะไปรับ? ฮาโหล ทำไมคุณไม่พูดหล่ะ?”

“คือฉัน ฉันอยู่ที่สถานีโทรทัศน์” หลังจากดึงสติกลับมาได้ เพิ่ง หวั่นซิงก็รีบตอบโมเมไป

“น้ำเสียงคุณเป็นอะไรไปหรือเปล่า?”

“หา เป็นอะไรหรอ?” เพิ่งหวั่นซิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเสียงตัวเองแหบๆ นึกถึงภาพเมื่อคืนที่ดุเดือดและเร่าร้อน เธอถึงกับหน้าแดง พูด ตะกุกตะกัก: “สงสัยจะเป็นหวัด

กลัวว่าตัวเองจะมีพิรุธไปมากกว่านี้ เหิ่งหวั่นชิงเลยรีบตอบกลับ ไปว่า: “เดี๋ยวฉันไปร้านลองชุดแต่งงานเอง คุณไม่ต้องมารับฉันค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันยุ่งอยู่ เดี๋ยวเจอกัน!”

“ครับ ขับรถระวังด้วยหล่ะ

คำพูดเป็นห่วงของแฟนหนุ่มยิ่งทำให้เพิ่งหวั่นชิงรู้สึกผิดมากไป อีก แค้นจนอยากจะจับผู้ชายที่นอนด้วยเมื่อคืนมาหั่นเป็นพันๆชิ้น เธอรีบลุกลงมาจากเตียงและใส่เสื้อผ้า

“ไอ้ผู้ชายนั้นมันสมควรตาย อย่าให้ฉันได้เจอตัวนะ!”

เหิ่งหวั่นซิงกัดฟันดา รีบเดินพุ่งตัวออกมาจากลิฟต์ และ เนื่องจากก้มหัวไม่ได้มองทาง ก็เลยชนกับคนข้างๆเข้าจังๆ กระเป๋าปลิว ของก็ตกกระจายเต็มพื้น

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!” ในใจหงุดหงิด พูดขอโทษไปด้วยและ ก็คุกเข่าเก็บของที่ตก

มือเรียวยาวข้างหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เธอ

เซิ่งหวั่นซิงได้กลิ่นอายแปลกๆที่ทั้งเหมือนไม่รู้จักแต่ก็เหมือน คุ้นเคยของผู้ชายคนหนึ่ง แต่ว่าเธอนั้นมัวแต่คิดเรื่องลองชุด แต่งงาน เลยไม่ทันได้คิดอะไรมาก พูดขอบคุณและเก็บของที่ตก พื้นอยู่เรียบร้อยก็รีบเดินออกไป โดยไม่ทันได้เงยหน้ามอง
เธอไม่รู้เลยว่าสายตาผู้ชายคนนั้นจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาจาก ด้านหลังของเธอ สายตาที่ลึกซึ้ง

“ท่านประธานลู่…”

ผู้ช่วยรีบวิ่งมา หายใจหอบเหนื่อย: “ฉันเคาะประตูห้องอยู่หลาย ทีก็ไม่มีเสียงคนตอบรับค่ะ ก็เลยเอาเสื้อนั้นฝากไว้ให้แม่บ้าน รอ ตอนที่เธอทำความสะอาดห้องเสร็จก็ให้ส่งเข้าไปให้คุณผู้หญิง คนนั้นค่ะ”

ผู้ช่วยพูดจบก็เงยหน้ามองหน้าของเจ้านายตัวเอง

ติดตามเจ้านายมานานหลายปี ยังไม่เคยเห็นว่าเจ้านายจะมีผู้ หญิงคนไหน เธอก็คิดเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆที่คิดว่าสเป็ค ของท่านประธานคงจะพิเศษหน่อย แต่ว่า…วันนี้ก็ได้เปลี่ยนความ คิดของเขา

ผู้ชายเหมือนจะเอาของอะไรบางอย่างเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วก็ก้าวเท้าเดินจากไป “ไปกันเถอะ”

หลังจากออกมาจากโรงแรม แม้แต่บ้านเพิ่งหวั่นซิงก็ไม่กล้ากลับ ไป เพราะกลัวคนที่บ้านเห็นสภาพทรุดโทรมของตัวเองตอนนี้จะต้องรู้ว่ามีเงื่อนงำาแน่ๆ เธอเปิดห้องแล้วไปซื้อเสื้อผ้าสัก ชุดที่ซุปเปอร์ ใช้รองพื้นหนาๆกลบรอยจูบที่คอและมือ

หลังจากปกปิดทุกอย่างจนเรียบร้อย เหิ่งหวั่นซิงก็ต่อรถแท็กซี่ ไปลงที่ร้านลองชุดแต่งงาน

ลู่หันเฉินถึงแต่เช้าแล้ว พอเห็นเพิ่งหวั่นซิงผลักประตูเข้ามา เขา ก็รีบลุกไปหาเธอทันที

“หวั่นชิง?” เห็นสีหน้าของเซิ่งหวั่นซิงดูซีดขาว ลู่หันเฉินเป็น ห่วง มือลูบไปตรงแก้มของเธอ พูดว่า “ทำไมหน้าตาถึงดูซีด ขนาดนี้หล่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงส่ายหัว

หลังจากที่เห็นลู่หันเฉิน ในใจของเธอยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ราวกับก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่กลางอก

พนักงานนำชุดที่สั่งตัดออกมา และให้เซิ่งหวั่นซิงเข้าไปลอง

ตอนที่เธอออกมา ลู่หันเฉินก็ได้เปลี่ยนเป็นชุดสูทสีขาว เรียบร้อยแล้ว เห็นแววตาของเธอที่อึ้งตะลึง เขารีบเดินเข้ามาจับ มือเธอและจูบไปที่หลังมือ: “ คุณเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลก”

เพิ่งหวั่นชิงฝืนยิ้ม ในใจลังเล: “หันเฉิน คือฉัน…”

เธออยากจะเล่าเรื่องที่เธอเสียครั้งแรกของเธอเรื่องนี้ให้ลู่หัน เฉินฟัง แต่มันก็ติดอยู่ตรงปาก พูดไม่ออก

“อืม คุณมีอะไรจะพูดงั้นหรอ?” ลู่หันเฉินเห็นเธออ้อึ้ง เลยถาม

“ฉันจะบอกว่าชุดแต่งงานนี้สวยมาก” เพิ่งหวั่นซิงก็ยังไม่มีใจกล้า ที่จะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “เทสต์ของคุณนี่ดีจริงๆเลยนะคะ เพราะถ้าเป็นชุดที่ฉันเลือก มันคงจะไม่สวยขนาดนี้แน่เลย

“ใช่เทสต์ของผมดีซะที่ไหนกันหล่ะ เป็นเพราะคุณสวยต่างหาก ใส่อะไรก็สวย!” ลู่หันเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน เงยหน้าจับหัวของ เธอเบาๆ

สีหน้าของเซิ่งหวั่นซิงยิ่งซีดขึ้นพร้อมกับฝืนยิ้ม

หลังจากที่ลองชุดเสร็จ ลู่หันเฉินก็ส่งเซิ่งหวั่นซิงกลับสถานี

“อ๋อใช่ หวั่นซิง อาชายสามของผมกลับมาแล้วนะ
ลู่หันเฉินจับพวงมาลัยรถไว้มั่นๆ พูดว่า: “คืนนี้ที่บ้านจะจัดปาร์ตี้ ต้อนรับเขากลับมา แม่บอกผมว่าให้พาคุณไปด้วยกัน เดี๋ยวเลิก งานแล้วผมมารับนะครับ

อาชายสามของหันเฉิน?

เหมือนว่าแต่ก่อนจะเคยเห็นแค่ครั้งสองครั้ง คนคนนี้ไม่ชอบพูด และไม่ชอบยิ้ม ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเคร่งเครียด ทำให้คนที่อยู่ด้วยแล้วไม่มีความสุข และเกรงกลัว