บทที่ 17 กินข้าวพร้อมกัน3คน

บทที่ 17 กินข้าวพร้อมกัน3คน

“ครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ” ลู่ซื่นสิงดูเหมือนกำลังขับรถอยู่ แต่หูของเขาก็ไม่ได้ว่างเลย

การสนทนาของพวกเขา ลู่ซีนสิงแอบฟังโดยไม่ให้ตกหล่นเลย

โดยเฉพาะเสียงออดอ้อนของเซิ่งหวั่นซิง ทำให้มือของเขากำ พวงมาลัยแน่นมากจนไม่รู้ตัว จนมือของเขาใช้แรงมากไปจนขาว คและชาจนไร้ประสาทสัมผัส

หลังจากที่ใกล้ถึงสถานีโทรทัศน์ เพิ่งหวั่นซิงก็บอกให้ลู่ชื่นสิง หักจอดรถที่ข้างทาง

เธอเปิดประตูรถแล้วกำลังจะลงไป ลู่ชื่นสิงตะโกนเรียกเธอไว้ ยื่นยาพ่นไปให้เธอ สีหน้าหล่อและเย็นชา “เอาไปพ่นวันละครั้ง จะดีหายเร็วๆ”

“ขอบคุณค่ะ” เจิ่งหวั่นซิงนิ่งไปสักพักแล้วยื่นมือไปรับ

ปลายนิ้วแตะโดนมือของ ปลดล็อกแล้วไม่ได้ตั้งใจ นิ้วมือของเซิ่งหวั่นซิงชา ราวกับโดนไฟช็อต เธอรีบเก็บยาพ่นใส่เข้าไปใน กระเป๋า สีหน้าเก้ๆกังๆแล้วรีบเดินหนีไป

ลู่ชื่นสิงก้มลงไปมองที่บริเวณตรงนิ้วมือนั้น ยังทิ้งความรู้สึกที่ โดนช็อตไว้ และยังมีไออุ่นๆจากมือเธอที่เหลือไว้ เขากระตุกมุม ปาก คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆคลายออก

เพิ่งหวั่นซิงยังไม่ทันได้เข้าออฟฟิศ ก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ มาแต่ไกล

ผลักประตูเข้าไปก็เห็นเพื่อนทุกคนยืนล้อมอยู่ที่โต๊ะของสวี่โน่ หย่า จ๊อแจ๊ะจ๋อแจ๊ะไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน เธอรู้สึกแปลกใจเลยเดิน เข้าไปถาม “ทำอะไรกันเนี่ย วุ่นวายกันแต่เช้าเลย?”

“หวั่นซิงมาแล้วหรอ?” มีเพื่อนร่วมงานหลีกทางให้

เซิ่งหวั่นซิงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะของสวี่โน่หย่ามีดอก กุหลาบสีฟ้าช่อใหญ่วางอยู่ ทุกดอกดูสวยงามไร้ที่ติ

เพื่อนร่วมงานต่างก็อิจฉา “แฟนของพี่โน่หย่าดีจังเลยนะ ส่งดอกไม้สีฟ้าช่อใหญ่ขนาดนี้มาให้แต่เช้าเลย ได้ยินมาว่า ดอกไม้นี้นั้นส่งตรงมาจากเนเธอร์แลนด์เชียวนะ พวกเรานี่อิจฉาพี่ จะตายอยู่แล้ว!”
“โน่หย่า ยินดีด้วยนะ” เ งหวั่นซิงเดินเข้าไป ยิ้มให้กับสโน่หย่า พร้อมพูดว่า “เห็นทีว่าฝ่ายชายก็ดีกับเธออยู่นะ เมื่อไหร่จะชวน พวกเราไปดื่มฉลองงานแต่งเธอหล่ะ?”

“คงอีกไม่นานหรอก!” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดขึ้น เธอลากมือ ของสวีโน่หย่าไปให้เพิ่งหวั่นซิงดู “เธอดูสิ ขนาดแหวนแฟนของ เขาก็ซื้อให้แล้ว เรื่องแต่งงานนี้ก็คงใกล้ๆนี้แล้วแหละ!”

นิ้วนางมือซ้ายของสวีโน่หย่านั้นได้สวมแหวนเพชรไว้หนึ่งวง เพชรใหญ่มาก สวยกลมเหมือนรูปไข่

เพิ่งหวั่นซิงตากระตุก ในใจรู้สึกแปลกๆ

หลายเดือนก่อน เธอกับลู่หันเฉินไปพักร้อนที่ปารีส เคยไปดู แหวนเพชรที่ร้านขายแหวนร้านหนึ่ง และเพราะว่าเพชรวงนั้น ใหญ่มาก เธอยังพูดเล่นกับลู่หันเฉินอยู่ว่าแหวนเพชรใหญ่ขนาด นี้ ใส่แล้วคงจะเหนื่อยน่าดู

คาดไม่ถึงว่าวันนี้ เธอได้เห็นแหวนวงนั้นอยู่บนมือของสวีโน่หย่า

นี่มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า
“คงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก!” สวีโน่หย่าถูกล้อจนรู้สึกอาย สายตา ก็แอบมองไปทางเหิ่งหวั่นชิงสักทีสองที ก็แต่แหวนวงเดียว พวก เธอก็คิดมากไปหน่ะ”

พอเห็นเหิ่งหวั่นชิงไม่พูดอะไร สวีโน่หย่าก็ถามขึ้น “หวั่นซิง เป็น อะไรหรือเปล่า?”

“ปะ เปล่า” เมิ่งหวั่นชิงตอบ แต่ในใจก็ยังคิดถึงเรื่องแหวนเพชร นี้ก็เป็นแบรนด์ระดับโลก ไม่ใช่แหวนที่สั่งทำพิเศษสักหน่อย ถ้า แฟนของโน่หย่าจะซื้อให้เธอก็ไม่แปลก สงสัยตัวเองคงจะคิดมาก ไป

“ดูสิดูสิ มีเรื่องจริงๆด้วย!” เพื่อนร่วมงานข้างๆพูดเฮขึ้น บอกให้ สวีโน่หย่าเลี้ยงข้าว

สวีโน่หย่าก็ถูกใจ โทรศัพท์สั่งของให้คนมาส่ง

เซิ่งหวั่นชิงมองไปที่สวี่โน่หย่าที่ถูกเพื่อนๆล้อมรอบอยู่ แล้วมอง ไปที่ช่อดอกไม้สีฟ้าช่อใหญ่นั้น เธอปวดขมับ แต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะมี อะไรผิดปกติ

สงสัยคงจะเป็นเพราะว่าสองสามวันนี้ไม่ได้พักผ่อน ๆ เอาแต่

คิดมาก
หลังจากที่ตัดต่อเทปสัมภาษณ์ของโจวน่าน่าเสร็จ คืนวันศุกร จะได้เอาไปฉายแล้ว

เพราะว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นดาราดัง บวกกับความดังของเมิ่งหวั่น ชิง ทําให้ยอดวิวคนดูเทปนั้นพุ่งสูงมาก เพิ่งหวั่นซิงก็เตรียมงาน สัมภาษณ์ของเทปต่อไป วุ่นจนหัวปั่น

ถ้าไม่ใช่สายเรียกเข้าจากลู่หินเฉินโทรมา เธอคงจะลืมไปแล้วว่า มีนัดไปทานข้าวด้วยกัน

“หวั่นซิง” หลังเลิกงานแล้วสวี่โน่หย่าก็ยังไม่กลับ เดินไปหาเชิง หวั่นซิงแล้วพูดว่า”พวกเราก็ไม่ได้ไปนั่งกินข้าวด้วยกันดีดีนาน แล้วเนาะ คืนนี้เดี๋ยวฉันเลี้ยง ไปกินอาหารทะเลกันไหม?”

“คืนนี้?” เหิ่งหวั่นชิงชะงัก ยิ้มแบบรู้สึกผิด “สงสัยคืนนี้คงจะไม่ ได้

เมื่อกี้ลู่หันเฉินเพิ่งโทรศัพท์มาให้เธอ บอกว่าเดี๋ยวจะมารับ ตอน นี้สวีโน่หย่าก็มานัดเธออีก

“ทำไมหล่ะ หรือว่า….มีนัดกินข้าวกับแฟนหรอ?” สวีโน่หย่าถาม แล้วเห็นเหิ่งหวั่นซิงพยักหน้า ทำสีหน้าเสียใจเล็กน้อยแล้วก็พูด หัวเราะว่า ไม่เป็นไร รอบหน้าค่อยนัดกันก็ได้ ยังไงแฟนก็สําคัญ กว่าหนิเนาะ!”
“ถ้างั้น…” เห็นสวีโน่หย่าทำสีหน้าอย่างนั้น เพิ่งหวั่นซิงก็ทนไม่ ได้ แล้วพูดออกไปว่า “ถ้างั้น ไปด้วยกันสิ”