บทที่ 12 ร่างกายเปียกในคืนที่ฝนตก

บทที่ 12 ร่างกายเปียกในคืนที่ฝนตก

“แต่ว่า เธอไม่ใช่ว่ายังไม่แน่ใจในตัวของฝ่ายชายไม่ใช่หรอ?”

เพิ่งหวั่นซิงคิ้วขมวด พูดอย่างเป็นห่วงว่า “ไม่อย่างงั้นเธอพาฉัน ไปเจอเขาสิ เดี๋ยวฉันช่วยดูว่าเขาเป็นคนยังไงบ้าง หรือไม่ก็เลิก กันตอนนี้เลย เดี๋ยวลูกฉันช่วยเธอเลี้ยงเอง!”

“เขารักฉันมาก แต่ฉันเอาแต่กังวลว่าตัวเองจะไม่เหมาะกับเขา!

สวีโน่หย่าเม้มปากแอบยิ้ม แววตาที่ลึกซึ้งจ้องมองไปที่เพิ่งหวั่น

ซิง “อืม อันที่จริง คนคนนี้เธอก็รู้จัก!”

“ฉันก็รู้จัก?” เพิ่งหวั่นซิงยิ่งอยากรู้ “ใคร? เพื่อนร่วมงานในบริษัท หรือว่า?”

ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของสวีโน่หย่าก็ดังขึ้น

พอสวีโน่หย่าเห็นสายที่โทรมาก็ยิ้มหวานขึ้นมาทันที รับสาย น้ำ เสียงหวานออดอ้อนเรียกออกมาว่า: “สามีขา มีอะไรหรอคะ?”
ทางเดินตรงนั้นไม่มีคน เสียงผู้ชายในสายโทรศัพท์ที่ดังออกมา

เซิ่งหวั่นซิงฟังแล้ว ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้?

“หวั่นซิง โทษทีนะ!”

เซิ่งหวั่นซิงยังอยากจะถามว่าฝ่ายชายนั้นชื่ออะไร แต่สวีโน่หย่า ก็บอกลากับเธอแล้ว แล้วค่อยๆเดินไปทางห้องน้ำ น้ำเสียงที่พูด คุยกับแฟนหนุ่มที่อยู่ในสายโทรศัพท์นั้นหวานจนทำให้เธอขนลุก ซู่ไปทั้งตัว

“ผู้หญิงที่กำลังมีความรักอยู่นั้นน่ากลัวจริงๆ” เซิ่งหวั่นซิงพูด หลังจากนั้นก็เอาเรื่องพวกนี้พักไว้ก่อน แล้วลงตึกไปกินข้าวที่ ร้านอาหาร

ช่วงเย็น เซิ่งหวั่นซิงส่งข้อความไปหาลู่หันเฉิน แต่ก็ไม่มี ข้อความตอบกลับ

เธอก็ลองโทรไปหาอยู่หลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ในใจก็รู้ สีกแปลกๆ

ปกติลู่หันเฉินไม่เคยเป็นแบบนี้ วันนี้เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า?
ระหว่างที่เธอยังสงสัยอยู่ ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พอเดินไปถึง หน้าประตูของสถานี ก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างนอกนี้ฝนตกลมแรง มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เซิ่งหวั่นซิงกำลังคิดอยู่ว่าจะโทรให้พ่อมารับดีไหม ไม่ทันใดก็มี รถสีดำคันใหญ่ขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

เพิ่งหวั่นซิงเงยหน้าขึ้นมามอง หน้าต่างรถกำลังเปิดได้ครึ่งหนึ่ง พอดี เธอและลู่ชื่นสิงที่กำลังขับรถอยู่นั้นก็ได้สบตากัน

แววตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นก็ทำให้เธอใจเต้นโดยไม่มีสาเหตุ ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา หัวใจของเธอก็จะเต้นเร็วขึ้น? เต้นจนราวกับว่าจะกระโดดออกมายังไงอย่างงั้นเลย! เพิ่งหวั่นซิงสงบสติอารมณ์ พยายามทำตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ ลู่ซื่นสิงเห็นเธอเปียกโชกจนเสื้อติดกับผิว เขาหน้าคิ้วขมวด “ขึ้น รถ ฉันไปส่ง

ล่ซื่นสิง ? !

“อาชาย…สาม ไม่เป็นไรค่ะ” เพิ่งหวั่นซิงยิ้มตอบไปอย่างเก๋ๆกังๆ “คุณไปก่อนเลยค่ะ นี่ก็เป็นทางผ่านของพ่อฉัน เดี๋ยวฉันให้ พ่อมารับค่ะ”

เธออุส่าห์หายคิดฟุ้งซ่านไปแล้วหลายวัน ทำไมถึงซวยที่ต้องมา เจอกันอีกแล้ว

เซิ่งหวั่นซิงพูดจบ ก็เห็นหน้าต่างรถเลื่อนขึ้น เธอคิดว่าลู่ซื่นสิง จะขับรถออกไปแล้ว

ยังไม่ทันได้โล่งอก คิดไม่ถึงว่าลู่ชื่นสิงจะเปิดประตูรถ กางร่ม มาทางเธอ ร่างสูงใหญ่ยืนบังฝนอยู่ข้างๆเธอ น้ำเสียงนิ่งเฉยและ เย็นชา “ขึ้นรถ”

เพิ่งหวั่นซิง :

เธอยอมแล้ว หลังจากนั้นก็เดินตามหลังลู่ชื่นสิงแล้วขึ้นรถไป ลู่ซื่นสิงหันไปหยิบผ้าเช็ดจากหลังเบาะแล้วยื่นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงรับมา ใช้ผ้าเช็ดนั้นเช็ดตัวและเสื้อผ้า ที่เปียกฝน และเพิ่งจะเห็นเสื้อชีฟองของตัวเองที่เปียกโชก จน โครงของชุดชั้นในโผล่ออกมา
สีหน้าของเธอร้อนผาวขึ้นมาทันที เธอรีบเอาผ้าเช็ดผืนนั้นมาปิด ไว้

โอ้แม่เอ้ย ยังดีนะที่ขึ้นรถของลู่ชื่นสิง ไม่อย่างนั้นถ้ายังยืนรอรถ ที่นั่นอยู่ มีหวังคงจะอายน่าดู

ลู่ซื่นสิงเอื้อมมือไปเปิดแอร์อุ่น และไม่ตั้งใจที่จะมองไปที่ตรงนั้น ของเซิ่งหวั่นซิง เดรสของเขาที่เปียกโชก ปลายกระโปรงก็ไม่ได้ ตั้งใจพับเปิดขึ้นมา เผยขาเรียวยาวขาวเนียนของเธอ ทั้งสวยและ น่ามอง

เขามองไปแวบหนึ่งถึงกับคอแห้ง รีบย้ายสายตาไปมองที่อื่น ลูก กระเดือกนั้นขยับขึ้นลง