บทที่ 1 คุณถามว่าฉันเป็นใคร

บทที่ 1 คุณถามว่าฉันเป็นใคร

ณ ริมทางเดินของโรงแรมจีนเซ่ง ชั้นที่11 เพิ่งหวั่นซิงจับราวไว้ และเดินสายไปมา สีแดงๆบนแก้มหน้าเธอ ไม่รู้ว่าดื่มไปแล้วเท่า ไหร่

เมาจัง หัวมึนไปหมด

มามา มาคมต่อ…..

ปากพูด มนํา เมิ่งหวั่นซิงจับราวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่รู้ว่า ใครที่ผลักหล่อนจากข้างหลังอย่างเต็มแรง วินาทีนั้นทำให้สติ ของเธอหลุดไป!

“อ๊าก!” เซิ่งหวั่นซิงพุ่งตัวไปและผลักโดนประตูของห้องชุดเพรส ซิเดนเชียล สวีท และล้มลงไปนั่งกับพื้น

เธอร้องตะโกนออกมาเพราะอาการเจ็บ ลืมตาอย่างสะลึมสะลือ สังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่เหมือนห้องคาราโอเกะ แต่เหมือนห้องนอน ในโรงแรมซะมากกว่า…

เธอกำลังร้องเพลงในห้องคาราโอะกับเพื่อนร่วมงานอยู่ไม่ใช่หรือไง ทําไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ?

ประตูห้องนําถูกเปิดออก ตามด้วยเงาของร่างคนสูงๆก้าวเดิน ออกมา

ออกไปซะ!” ผู้ชายพูดเสียงเย็น

“หันเฉิน นี่เป็นเซอร์ไพส์ที่นายเตรียมไว้ให้ฉันใช่ไหม?” เพิ่ง หวั่นชิงลุกขึ้นมาพร้อมกับหัว มึนๆอื่นๆ ตอนนั้นเธอแทบจะไม่ สามารถแยกแยะเสียงได้ว่าใครเป็นใคร

มือของเธอที่จับไปยังหน้าอกที่เนื้อแน่นของผู้ชายคนหนึ่ง หัว ร้องเสียงดัง: ว้าว! ไม่คิดเลยว่าหุ่นในใต้ร่มผ้าของนายนั้นจะดี ขนาดนี้ ให้ฉันงับอีกหน่อยนะ…

ลู่ซื่นสิงคิ้วขมวดมองดูผู้หญิงที่เมาจนไร้สติและกำลังพิงเขาอยู่ เมากำลังได้ที่เลย!

เขากระชากแขนของเธอและดึงเธอออกมาจากอ้อมอกของเขา

“หินเฉิน…” เพิ่งหวั่นซิงเอามือไปคว้าเอวของเขาไว้ เงยหน้า ใบหน้าของเธอที่แต่งหน้าไว้ มีบรัชออนที่แดงผิดปกติ น้ำเสียง คนเมาที่เย้ายวน “ยังไงเราก็กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว มีอะไรกับฉันหน่อยได้ไหม?

เห็นใบหน้าอย่างนั้นของเธอ ลู่ชื่นสิงสีหน้าอึ้ง: “เซิ่งหวั่นซิง?”

“น่ารำคาญ ปกติคุณก็เรียกฉันว่าซิงซิงไม่ใช่หรอ!” เซิ่งหวั่นชิงป นพึมพำ เธอร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว เธอเขย่งเท้า มือทั้งสองข้าง ไขว้อยู่ตรงคอของผู้ชาย ริมฝีปากที่แดงและจูบเข้าไป

ทักษะการจูบของเธอดูไม่ราบรื่น เธอกอดเขาไว้ทั้งจูบทั้งกัดไป เรื่อย จนน้ำลายไหลยืดลงมาถึงคางของเขา

ผู้ชายยืนนิ่งไม่ขยับ เพิ่งหวั่นซิงเริ่มโมโห และต้องอายเพราะสิ่ง ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ “หันเฉิน คุณจะให้ฉันเป็นฝ่ายรุกอย่างเดียวไม่ ได้? ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง จะต้องรักนวลสงวนตัว

หันเฉิน?

ลู่ชื่นสิงดึงสติกลับมา สีหน้าบูดบึงจ้องไปที่เพิ่งหวั่นซิง

เจอกันอีกครั้งหลัง5ปีผ่านไป เธอกลับคิดว่าเขาเป็นลู่หั่นเฉิน?
ความโกรธอัดอั้นอยู่เต็มอก เขาออกแรงสลัดเซิ่งหวั่นซิงลงไป นอนบนเตียง

เหิ่งหวั่นชิงล้มลงจนเจ็บ คิดในใจว่าทําไมหันเฉินถึงได้ป่าเถื่อน อย่างนี้ เห็นผู้ชายถอดผ้าเช็ดตัวออก สายตาก็รีบเลื่อนไปมอง ด้านล่าง พร้อมกับความตะลึงและตาโต

นีนี่นี่ นี่มันน่าตกใจเกินไปหรือเปล่า?

เพื่อไม่ให้เพิ่งหวั่นซิงมีโอกาสหนีรอดไปได้ ผู้ชายก็รีบกระโดด เข้าใส่ ร่างกายอันเร่าร้อนได้ประคบกับร่างกายของเซิ่งหวั่นซิง โดยเฉพาะจุดกดทับที่บริเวณช่วงท้องน้อยของเธอ…

“หันเฉิน คุณ คุณเบาๆหน่อย” เพิ่งหวั่นชิงขยับหัวไปมา พยายาม จะดูหน้าของแฟนหนุ่มตัวเองให้ชัดๆ แต่ภาพในตากลับเบลอๆ จึง พูดขอร้องออกไปตรงๆว่า “ฉันกลัวเจ็บ…”

สีหน้าของลู่ซื่นสิงยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น ไม่รอให้เธอพูดจบ เขาจับ เอวเธอให้แน่นแล้วพุ่งเข้าใส่

เขาหยุดชะงักไปเพราะสถานการณ์บางอย่าง เธอจับมือของเขา ไว้แน่น เจ็บมากจนคิ้วขมวดจนเห็นรอยย่น ในใจของเขารู้สึกผิด ขึ้นมาทันที แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกมีความสุข
เขาจูบหน้าผากของเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ขอโทษ”

“ก็บอกแล้วไงว่าให้คุณเบาๆหน่อย?” เพิ่งหวั่นซิงน้ำตาคลอทั้ง สองข้าง เบ้ปากแล้วบ่นพึมพำไม่หยุด: “นี่คุณกินอะไรโตมาเนี่ย? ไอ้นั่นถึงได้ใหญ่…โอ้ยๆๆ เจ็บ!

สถานการณ์อย่างนี้ แต่เธอกลับคิดถึงเรื่องแบบนั้น…

ลู่ชื่นสิงหลุดขำออกมา และเพื่อให้เธอไม่เจ็บไปมากกว่านี้ เขา จึงใช้มือไปหยอกล้อเธอ แล้วจูบเข้าไปที่ปากของเธอ

เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่รู้ว่าผู้ชายเปลี่ยนท่าทำไปแล้วกี่ท่า ตอนเริ่มทำเซิ่งหวั่นซิงยังฟินและมีความสุข แต่หลังๆเริ่มหมด เรี่ยวแรง ปวดเมื่อยจนแม้แต่นิ้วมือก็ยกไม่ขึ้น

ความคิดตอนเสี้ยววินาทีก่อนที่เธอจะสลบไป หนังพวกยุโรปที่ เคยดูมา ผู้ชายที่มีแรงทำนานมากนั้นไม่ใช่เรื่องขี้โม้เลย เพราะ ตอนนี้เธอได้สัมผัสกับบทเรียนนั้นแล้ว

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…”

เสียงสายเรียกเข้าที่แสบแก้วหูจนทำให้สมองของเซิ่งหวั่นซิง แทบระเบิด เธอปัดหน้าจอรับสายโทรศัพท์ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ด้วยความหงุดหงิด

“หวั่นซิง คุณอยู่ไหน?” น้ำเสียงที่นุ่มนวลของผู้ชายในสาย

นี่คือเสียงของลู่หันเฉิน

เพิ่งหวั่นซิงฟังไปอย่างมึนๆอื่นๆ ในใจคิดว่าลู่หันเฉินไม่ใช่นอน อยู่ข้างๆของเธอหรือไง ทำไมยังโทรมาให้เธออีก เธอยื่นมือออก ไป สัมผัสถึงข้างๆที่ว่างเปล่า รีบตื่นมาด้วยความตกใจ

เปิดผ้าห่มแล้วรีบสแกนดู ร่างกายที่นอนเปลือย ตามแขนยังมี รอยจากการจูบ ช่วงร่างที่ปวดเมื่อยทำให้เธอรู้ว่าเรื่องเมื่อคืนนั้น ไม่ใช่ความฝัน