ตอนที่ 17 หอควบคุมการบินฝูซาน

ตอนที่ 17 หอควบคุมการบิน ซาน

งานบรรเทาทุกข์แผ่นดินไหวได้ดำเนินการอย่างเป็นระเบียบ และหยางหางได้รับการช่วยเหลือทั่วประเทศ

การฟื้นฟูหลังเกิดภัยพิบัติกำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ

ในช่วงสามปีที่ผ่านมาหยางเฉิงทำงานอย่างหนักเพื่อเปลี่ยน กลับไปเป็นเมืองที่ควรเป็น

แต่มันจะต้องใช้เวลาพอสมควรเพื่อกลับไปสู่สิ่งที่ครั้งหนึ่งมัน

เคยเป็น

สนามบินฝูซานถูกสร้างขึ้นมาใหม่เหมือนเมื่อก่อนรวมถึง หอคอยเก่า

ทางเข้าหอคอนโซลมีผนังรูปถ่าย

ภาพด้านบนเป็นภาพของมู่เฟยเอ๋อร์และเพื่อนร่วมงานทุกคน ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและดวงตาที่ชัดเจน

มีกล่องใส่เครื่องหมายความรักที่สะดวกสบายใต้กำแพง ภาพถ่ายและมีคำพูดที่เพื่อนร่วมงานต้องการพูดกับมู่เฟยเอ๋อร์

มีความขอบคุณความคิดและความยากลำบาก

ฟู่ฉิงเทียนยังคงบินไปกับหยางหาง 518 เพื่อความปลอดภัย ของผู้โดยสารกลุ่มหนึ่ง

“หยางหาง 518 เรียก หอควบคุมการบินฝูซาน” ก่อนลงจอดเขา ติดต่อศูนย์ควบคุมภาคพื้นดินตามปกติ

“ได้รับโปรด” เสียงผู้หญิงอ่อนโยนมา

ฟู่ฉิงเทียนแข็งและมีอารมณ์แปลก ๆ แทรกซึมเข้าไปในสมอง

มู่เฟยเอ๋อร์ใช่มั้ย

“518 กัปตันฟู” ความเงียบอันยาวนานของฟู่ฉิงเทียนทำให้ บรรยากาศอึดอัดใจชั่วครั้งชั่วคราว

กัปตันคนแรกหยิบข้าวสาลีอย่างรวดเร็วจากมือของฟู่ฉิงเทียน และล้างคอของเขา “หอคอยฉันเป็นกัปตันคนแรกของ 518 518 ขอให้ลงจอดโปรดให้คำแนะนำ”
ใช่ฉันได้รับอนุญาตให้ลงจอดโปรดใส่ใจกับความสูงของเสียง ด้วย” เสียงที่อยู่ด้านข้างของหอก็แปลกใจเล็กน้อยและสงบนิ่ง เหมือนเดิม

เข้าใจ” รองกัปตันรักษาอำนาจอธิปไตยของเขา

วิ่งไปทางตะวันตกเฉียงใต้ทิศทางลมสี่ถึงห้าโปรดแก้ไขรันเวย์ เสียงจากหอคอย

ใช่ขอบคุณผู้บัญชาการ” กัปตันพูด

“ยินดีต้อนรับกลับมาหยางหาง 518 ”

การสื่อสารสิ้นสุดลงที่นี่และกระบวนการทั้งหมดของฟู่ฉิงเทียน อยู่ในสภาพสั่น

รองหัวหน้าตบไหล่แล้วถอนหายใจอย่างหนัก: “กัปตันฟู ผู้ บังคับการหลายคนคิดว่าเด็กผู้หญิงคนใหม่บนหอควบคุมดูเหมือ หมู่เฟย ……..

เขาอยากจะบอกว่าฟู่ฉิงเทียนสามารถเข้าใจการหยุดและความ เงียบได้ในตอนนี้

แม้แต่หอคอยก็สามารถเข้าใจได้
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น” ฟู่ฉิงเทียน พูดด้วยน้ำเสียงลึกโดยมุ่งเน้น ไปที่ข้อมูลบนหน้าจอ

เมื่อเครื่องบินหยุดและมีการลงจอดเขาก็ลุกขึ้น

“คุณกำลังจะมาถึงจุดจบ” หลังจากที่เขาพูดกับรองหัวหน้าเขาก็ ตรงไป

ทันทีที่เขาออกจากเครื่องบินมีใครบางคนกำลังเรียกชื่อของเขา อยู่ข้างหลังเขา

“ฉิง ฉิง ฉิง ฟู่ฉิงเทียน… ” มู่ชิงทรงเกือบวิ่งเหยาะ ๆ หลังจากเขา

หอบ

ฟู่ฉิงเทียนหยุดแล้วถอดหมวก: “เป็นอะไรไปเหรอ?”

“คุณกำลังพยายามหลีกเลี่ยงฉันเมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?” มู่ชิงหรง ถามอย่างตรงไปตรงมา

“คุณคิดมากเกินไป” การแสดงออกของฟู่ฉิงเทียนจางลง

“แล้วทำไมคุณไม่รอฉันทุกครั้งที่ลงจากเครื่องบิน?” มู่ชิงหรั่งบ่น
“ถึงเวลาทำงานฉันหวังว่าธุรกิจและกิจการส่วนตัวสามารถแยก ออกจากกันได้” ฟู่ฉิงเทียนไม่ได้เปลี่ยนโฉมหน้าของเขา

มู่ชิงทรงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ต้องประนีประนอมกับผู้ชายที่ อยู่ตรงหน้าเขา

มันแปลกที่จะถามและตอบคำถามนี้ … แม่ของฉันพูดในวันเกิด ” ของฉันวันนี้ให้ฉันพาคุณกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นรอให้ฉัน เปลี่ยนเสื้อผ้าและรอฉันที่ลานจอดรถ” มู่ชิงหรงทำให้โทนเสียง ของเขาดูนุ่มนวลและอ่อนโยน

ฟู่ฉิงเทียนหยุดและพยักหน้าเบา ๆ “ใช่”

หลังจากพูดเขาหยิบกระเป๋าขึ้นเครื่องของเขาและเดินไปข้าง มู่ชิงหรงมองที่หลังของเขาและบีบนิ้วมือให้แน่น เพียงแค่ตอนนี้จ้องมองเขาตกอยู่กับตัวเอง… ระหว่างทางกลับบ้านฟูฉิงเทียนขับรถของเขาและไม่เห็น อารมณ์ใด ๆ

หน้า

มู่ชิงทรงมองดูเขาอย่างเงียบ ๆ และมองแต่งหน้าของเขาในกระจกมองหลัง

“ ฉิงรอเค้กนั่นคุณพูดว่าคุณซื้อมัน” มู่ชิงทรงพูดเบาๆ

ฟู่ฉิงเทียนขมวดคิ้ว “นั่นคือสิ่งที่คุณซื้อให้กับแม่ของคุณไม่ จําเป็นต้องพูดว่าเป็นฉันไม่มีใครสามารถซื้อสิ่งเหล่านั้นได้”

“แต่วันเกิดของแม่สามีคุณไม่ได้เตรียมของขวัญนี่มันไม่ดีเลย … “มู่ชิงแรงงงกระซิบกระซิบดูใบหน้าของฟู่ฉิงเทียนอย่างไม่ แน่นอน

“ นี่ไม่ใช่แค่ขึ้นเครื่องบินคุณจะมีเวลาเตรียมตัวยังไงคุณไม่ได้ บอกล่วงหน้า” ฟู่ฉิงเทียนกล่าว

มู่ชิงทรงมีความสุขเล็กน้อยที่หัวใจของเธอเธอพาเขากลับบ้าน เพื่อทานอาหารเย็นในวันเกิดของแม่ในแต่ละปีในช่วงสามปีที่ ผ่านมาหลังจากสามปีติดต่อกันคุณไม่จำวันนี้ได้หรือ

ท้ายที่สุดฉันยังคงไม่ชอบเธอดังนั้นฉันจึงไม่ชอบแม่ของเธอ …

“ไม่เป็นไรคุณไม่ต้องการพูดหรือไม่” มู่ชิงทรงไม่ได้ถามต่อและ หันไปมองออกไปนอกหน้าต่าง
เธอรู้แล้วว่าเธอไม่มีความสุข แต่ฟู่ฉิงเทียนไม่ได้พูดอะไรเพื่อ ปลอบใจตัวเอง

ดูเหมือนว่าเขาจะครอบครองตัวตนของนางฟูในอนาคต แต่ไม่ สามารถดำรงตำแหน่งสำคัญในหัวใจของเขา…