15 ยังไม่ได้กินข้าวสบาย ๆ

ในโลกอันกว้างใหญ่นั้นมีความเงียบ

นอกจากซากปรักหักพังโดยรอบยังมีฝุ่นจากท้องฟ้าและไม่มี เสียงตอบรับ

ราวกับว่าที่นี่เขาอยู่คนเดียว

แต่ฟู่ฉิงเทียนรู้ว่ามู่เฟยเอ๋อร์ยังอยู่ที่นี่

“มู่เฟยเอ๋อร์ เธอได้ยินฉันไหม”

ฟู่ฉิงเทียนตะโกนมองหาเครื่องหมายสถาปัตยกรรมของหอ ควบคุมในซากปรักหักพัง

เขาตะโกนด้วยเสียงที่แหบห้าวของเขา

ชื่อของมู่เฟยเอ๋อร์นั้นเหมือนกับรากแทงและทุกครั้งที่เขา ตะโกนเลือดของเขาก็จะหยุด

“มู่เฟยเอ๋อร์ ฉันไม่ได้บอกหรอว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะหายไปจาก โลกของฉันก่อนที่ฉันจะปล่อยให้ไป!”
“ฉันโทรหาเธอหลายครั้งทำไมเธอไม่ตอบ ฉันบอกว่าฉันมีความ อดทนกับเธอจำกัด อำเธอไม่ตอบฉันอีกฉันจะ…

ในท้ายที่สุดฉิงเทียนไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

เขาสำลักและก้มลงคุกเข่าในกองทุน มันเริ่มมืดแล้วและฟู่ฉิงเทียนก็ยังคงมองดูซากปรักหักพัง เขารู้แค่ว่าเขาอยู่ในสนามบินและเขารู้ว่าหอควบคุมอยู่ไม่ไกล แต่เขาไม่รู้ว่ามู่เฟยเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ตอบตัวเองล่ะ? เขาทำอะไรกับเธอได้บ้าง ! เขาทำอะไรไม่ได้และไม่ต้องการทำอะไรเขาแค่ต้องการพบเธอ และพาเธอออกไปจากที่นี่…

“เธอบอกว่าเป็นการที่จะเดือด้วยกันเรายังไม่ได้ทานอาหาร แบบสบาย ๆ …

ฟู่ฉิงเทียนพึมพำเบา ๆ ปกคลุมด้วยฝุ่นและดูรกร้าง
ถุงมือในมือหมดและเล็บก็มีเลือดออก

แต่เขายังคงอ่อนล้าและยังคงสับซากปรักหักพังโดยไม่ต้องเสีย สละ

ในที่สุดเขาเห็นซากปรักหักพังคอนโซลสีดำในซากปรักหักพัง

“มู่เฟยเอ๋อร์ เธอกำลังรอฉันอยู่และฉันจะตามหาเธอให้เร็ว ที่สุด … ” ฟู่ฉิงเทียนพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้นเขาเร่งความเร็ว และเฝ้ามอง

แม้จะมีเลือดอยู่ในมือของเขาเลือดก็ควบแน่นเป็นหุ่นเชิดและมี เลือดออก แต่เขาก็ยังไม่ทราบว่าเหนื่อยหรือเจ็บปวด

เมื่อเปรียบเทียบกับมู่เฟยเอ๋อร์ที่ถูกกดภายใต้เศษหินเศษหนึ่ง หมื่นปอนด์ความเจ็บปวดของเขาคืออะไร

เมื่อข้ามคืนท้องฟ้าก็ปรากฏขึ้น

ฟู่ฉงเทียนยังคงจัดท่าค้นหาและค้นหาต่อไป

ขาซ้ายของเขาถูกแทงด้วยแท่งเหล็กและเลือดออกมามากมาย
แต่เขาเพิ่งฉีกแขนเสื้อออกและพันผ้าพันแผลและยังคงค้นหา ร่างของผู้หญิงต่อไป

ท้องฟ้าสว่างขึ้นและนิ้วทั้งสิบของฟู่ฉิงเทียนเบลอ

ทันใดนั้นเขาก็หยุด

ภายใต้ซากปรักหักพังของคอนโซลสีดำผ้าผืนหนึ่งถูกกด

ฟู่ฉิงเทียนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าผ้าสีเขียวอ่อนนี้เป็นสี ของเสื้อผ้าที่มู่เฟยเอ๋อร์สวมใส่ในวันนั้น

มุมเสื้อผ้าถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาและฟู่ฉิงเทียนยกมือของ เขาอย่างระมัดระวังและแปรงออกไปเผยให้เห็นสีเดิม

แต่เลือดที่เหลืออยู่ที่ปลายนิ้วของเขาเปื้อนผ้าโดยบังเอิญและดู น่าตกใจ

“ยุติธรรม … ” เสียงของฟู่ฉิงเทียนสั่นเทา แต่เขาไม่กล้าตะโกน

เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่

เธอกำลังรอตัวเองอยู่ที่นี่จริงๆ
“ฉัน … ฟู่ฉิงเทียนมารับเธอ … ” ฟู่ฉิงเทียนสำลักยกมือที่สั่นเทา และเอาซากปรักหักพังบนผ้าออกไปเล็กน้อย

การเคลื่อนไหวของเขานั้นอ่อนโยนและระมัดระวังเพราะกลัวว่า เศษหินจะยิ่งกลิ้งลงมาโดยไม่ต้องบอกล่วงหน้า

ฝ่ามือถูกแทงด้วยมุมแหลมของหินและตัดผ่านปากด้วยนิ้วมือ กว้าง

ฟู่ฉิงเทียนไม่ทราบว่าเขายังคงย้ายซากปรักหักพังเหล่านั้น เพียงเล็กน้อย …

เมื่อผ้าชิ้นนั้นเต็มไปด้วยสายตาการแสดงออกทางสีหน้าของ เขาก็พังทลายลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

มีเพียงผ้าชิ้นใหญ่ ๆ เท่านั้นไม่ใช่ทั้งชุด

ไม่เห็นผู้หญิงที่ชื่อมู่เฟยเอ๋อร์…

“เธออยู่ไหน เธออยู่ที่ไหน … ” ดวงตาของฟู่ฉิงเทียนมีสีแดง เหมือนสัตว์ไม่มีเหตุผลและทุกคำที่เขาร้องด้วยเลือดและความ เจ็บปวด

เขาไม่กล้าที่จะคิดความตื่นตระหนกในใจของเขาเหมือนหยดหมึกในน้ำใสและเขาก็เวียนหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฟู่ฉิงเทียน คต่อไปย้ายซากปรักหักพังเล็กน้อยพยายามขุดให้ ลึกขึ้นและพบเธอ

ทันใดนั้นอิฐคอนกรีตเสริมเหล็กชิ้นหนึ่งถูกทุบจากที่สูงเพียงแค่ กด ฉิงเทียน!

ดวงตาของเขาก็มืดลง …