ตอนที่ 14 ฉันมารับคุณ

ตอนที่ 14 ฉันมารับคุณ

มู่ชิงทรงและแม่มู่กอดกันร้องไห้

ทั้งคู่ไม่ได้พูดถึงมู่เฟยเอ๋อร์ดูเหมือนว่าครอบครัวตระกูลมู่ ของ พวกเขาเป็นเพียงแม่และลูกสองคนเท่านั้น

มีอีกสิ่งหนึ่งที่จะประกาศเมื่อทีมกู้ภัยมาในเวลานี้

ในปัจจุบันพื้นที่ของพื้นที่ภัยพิบัติมีขนาดใหญ่และมีเจ้าหน้าที่ กู้ภัยน้อยเกินไปหวังว่าผู้ชายทุกคนที่แข็งแรงและไม่มีครอบครัว จะมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการช่วยเหลือเพื่อนในพื้นที่ภัยพิบัติ

ฟู่ฉิงเทียนรายงานชื่อของเขาเป็นครั้งแรก จากนั้นชิงทรง ร้องไห้อีกครั้งสร้างปัญหาและแข็งคอกับคำคัดค้านของเธอ

ในวันต่อมามีกลุ่มคนหนึ่งพาเฮลิคอปเตอร์ไปที่หยางเฉิงและปืน

ขึ้นบันไดเพื่อขึ้นสู่พื้นดิน

หยางหางที่เจริญรุ่งเรืองครั้งหนึ่งได้กลายเป็นกองเศษหินในชั่ว ข้ามคืน
ฝุ่นควันเต็มท้องฟ้าและทุกอย่างก็เป็นซากปรักหักพังที่ไม่รู้จบ

ฟู่ฉิงเทียนมองไปรอบ ๆ และกำลังจะเดินไปที่สนามบิน แต่ หัวหน้าทีมกู้ภัยวังดงกล่าวว่างานของพวกเขาในวันนี้คือการช่วย ชีวิตผู้คนในพื้นที่โรงเรียน

* ยังมีคนที่สนามบินรอให้เราช่วยพวกเขา” ฟู่ฉิงเทียนยืนยันที่จะ ไปสนามบิน

วังดงแสดงข้อมูลในมือของเขาจากนั้นกล่าวว่า “การตรวจสอบ ไม่มีสัญญาณชีวิตที่สนามบินและตอนนี้โรงเรียนเป็นสิ่งสําคัญ ที่สุด”

ไม่มีสัญญาณชีพ –

ร่างกายตั้งตรงของ ฟู่ฉิงเทียนส่ายไปมาและใช้เวลาไม่กี่วินาที ในการรักษาเสถียรภาพ

หอควบคุมถูกฝังลงดังนั้นพวกเขาจึงไม่พบการดำรงอยู่ขอ งมู่เฟยเอ๋อร์หลังจากการตรวจสอบอย่างละเอียด

“ยังมีคนอยู่ที่สนามบินและมีผู้ควบคุมการจราจรทางอากาศที่ ศูนย์ควบคุมหอที่ไม่มีเวลาอพยพเธอต้องการความช่วยเหลือ” ฟู่ฉิงเทียนอธิบายอย่างใจเย็น

“ ภารกิจของทีมของเราคือการช่วยเหลือนักเรียนและครูหลาย ร้อยคนในโรงเรียนรอสักครู่จะมีคนอื่น ๆ ที่สนามบินท่าการค้นหา และช่วยเหลือครั้งที่สอง” วังดงพูดอย่างอดทนแล้วสั่งให้ทุกคน ไปโรงเรียน

ฟู่ฉิงเทียนยืนนิ่ง: “เธอรอไม่ได้แล้ว … ผ่านไปสองวันในวันนั้น เธอสั่งให้เครื่องบินทั้งหมดออกจากสนามบินอย่างเป็นระเบียบ เธอไม่มีเวลาเหลือ ฉันจะช่วยเธอ … เธอกำลังรอฉัน … …

ในที่สุดดวงตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

ชายกระดูกเหล็กทําอะไรไม่ถูกเขาเหมือนเด็กในตอนนี้

วังดงและสมาชิกในทีมคนอื่นตะลึงอยู่พักหนึ่งและไม่รู้จะ ปลอบโยนเขาได้อย่างไร

วังดงเข้ามาและตบไหล่ของ ฟู่ฉิงเทียน: “พี่ชาย ฉันเข้าใจ อารมณ์ของคุณ แต่สนามบินเป็นพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบที่เลวร้าย ที่สุดและตอนนี้มันเป็นเวลาสองวันความเป็นไปได้ที่คนยังมีชีวิต อยู่เกือบจะเป็นศูนย์ … ฉันยังมีคนที่รักหายไปจากแผ่นดินไหว ครั้งนี้ แต่ในฐานะทหารหน้าที่ของฉันคือการเชื่อฟังคำสั่งให้ช่วย ชีวิตผู้คน …มีคนรอเรามาช่วยไม่ว่าคุณจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม คุณต้องทำตามคำสั่งในทีม ”

หลังจากพูดแล้ววังดงตบไหล่ของ ฟู่ฉิงเทียนอีกครั้งจากนั้นสั่ง ให้ทีมออกไปสู่พื้นที่โรงเรียน

ฟู่ฉิงเทียนเงียบและเดินเป็นตอนท้ายของทีม

เขาออกจากทีมโดยลำพังแล้ววิ่งไปที่สนามบิน

ถนนทุกสายถูกปิดกั้นและจักรยานที่ใช้ร่วมกันบนถนนตกลง มาปกคลุมด้วยฝุ่นและเศษหิน

ฉันไม่รู้ว่ามันเปียกโชกมานานเท่าไหร่แล้ว

ในที่สุดก็เห็นทีมกู้ภัยสวมเสื้อสีเหลืองดึงวงล้อมและปิดกั้นทาง ไปข้างหน้า

ที่ด้านหน้าของฟู่ฉิงเทียนเขายังคงเดินหน้าต่อไปและมีใครบาง คนรีบตะโกนว่า “มีพื้นที่เสียหายอย่างรุนแรงมีความเสียหายร้าย แรงและอาจมีอันตรายเช่นดินถล่มมันไม่สามารถผ่านได้!”

แต่ฟู่ฉิงเทียนไม่ฟังเขาเลยและเดินตรงข้ามวงล้อม
ในที่สุดที่สนามบินฟูฉิงเทียนพยายามหาทิศทางของหอควบคุม การบิน

เมื่ออาคารที่สูงที่สุดในสนามบินไม่สามารถมองเห็นได้ในวันนี้

ฟู่ฉิงเทียนค้นหาในความทรงจำของเขาพยายามที่จะเดินหน้า ต่อไปท่ามกลางอิฐและกระเบื้องที่แตก

“มู่เฟยเอ๋อร์ หยางหาง 518 พร้อมที่จะไปรับคุณแล้ว!” เขา ตะโกน