ตอนที่ 7 อวยพรช้า

ตอนที่ 7 อวยพรช

หัวใจของมู่เฟยเอ๋อร์หยุดเต้นไปครู่หนึ่ง เธอไม่อยากจะเชื่อเลย อ่านข้อความอีกครั้งจากนั้นจึงโทรกลับไป

แต่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนและเวลาที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งส่ง ข้อความมาคือเวลา 10.00 น. เธอพลาดไปเต็ม ๆ 14 ชั่วโมง!

มู่เฟยเอ๋อร์ตกใจมาก เธอจะลาออกได้อย่างไรหลังจากทำงาน ได้ดี ใครส่งรายงานการลาออกของเธอกัน?

เธอกำลังจะเรียกรถกลับไป กู้จั่วก็โทรเข้ามาพอดี

“คุณยายของฉัน ในที่สุดเธอก็เปิดโทรศัพท์!” กุ้จั่วถอนหายใจ ผ่านโทรศัพท์ “เธออยู่ที่ไหน ฉันตามหาเธอมาทั้งวัน!”

ทันทีที่มู่เฟยเอ๋อร์บอกที่อยู่ของเธอ กู้จั่วก็รีบขับรถไป

“คุณตัดผมทำไม?” ทันทีที่กู้จั่วมาถึง เขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลง ของมู่เฟยเอ๋อร์

“ผมยาวเปลี่ยนเป็นสั้น ฉันอยากใช้สายตาฉันมองหาประสบการณ์ใหม่ ๆ สักหน่อย” มู่เฟยเอ๋อร์ตอบอย่างตั้งใจ

กู้จั่วยังคงสงสัย แต่นึกเรื่องที่สำคัญมากกว่าขึ้นมาได้จึงถาม อย่างเคร่งขรึม: “ทำไมเธอถึงลาออก?”

มู่เฟยเอ๋อร์สับสนว่าที่สนามบินจะรู้เรื่องนี้กันหมดแล้วหรือไม่?

“ฉัน … ถ้าฉันบอกว่าฉันเพิ่งรู้นายจะเชื่อฉันไหม?” มู่เฟยเอ๋อร์ไม่ สามารถอธิบายได้

กู้จั่วนิ่งและจ้องมองที่มู่เฟยเอ๋อร์ชั่วครู่หนึ่งจากนั้นก็แน่ใจว่าเธอ ไม่ได้โกหก

“รีบไปแจ้งแผนกบุคลากรในวันพรุ่งนี้ว่าพวกเขาพร้อมที่จะย้าย จากสายการบินอื่นเพื่อรับงานของคุณ” กู้จั่วกล่าวขณะที่เขาขับรถ

เมื่อเห็นว่าเขากำลังขับรถไปที่คอนโดก่อนหน้าของเขามู่เฟยเอ๋ อร์ก็รีบพูดที่อยู่ของบ้านใหม่เธอ

“เธอย้ายอีกแล้วหรอ?” กู้จั่วถามด้วยความประหลาดใจ

มู่เฟยเอ๋อร์กำลังจะตอบเขาได้ยินคำว่า ‘อีกครั้ง’ ในคำพูดของเขาและถามด้วยความระมัดระวังว่า “นายรู้ไหมว่าฉันเพิ่งจะ ย้ายมา?”

กู้จั่วกำพวงมาลัยอย่างแน่นและไอเบา ๆ : “ครั้งสุดท้ายที่ฉันไป ที่บ้านของเธอกระเป๋าของฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นฉันเห็นว่าเธอไม่มี เวลาทําความสะอาดหลังจากที่เธอย้าย … ”

มู่เฟยเอ๋อร์คิดไตร่ตรองและไม่พูดอะไร

“โดยวิธีการเมื่อฉันรอคุณที่นั่นฉันเห็นฟูฉิงเทียน” กู้จั่วพูดทันที

มู่เฟยเอ๋อร์ตัวแข็งทื่อเก็บอารมณ์ของเธออย่างเงียบ ๆ : “โอ้ มัน เป็นเรื่องบังเอิญ”

มีเพียงความเงียบในรถจนถึงปลายทาง

มู่เฟยเอ๋อร์ลงจากรถและกำลังจะขึ้นไปข้างบน กู้จั่วหยุดเธอ

“สุขสันต์วันเกิด เป็นคำอวยพรที่ช้าไปหน่อย” ขณะที่เขาพูดเขา ก็หยิบกล่องสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วยัดมันใส่ใน มือของมู่เฟยเอ๋อร์

มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกว่ากล่องในมือของเธอหนักและมีเสียง:”นายรู้ได้ยังไง … ”

ไม่มีใครรู้วันเกิดของเธอ

รวมถึงฟูฉิงเทียน

“ฉันเป็นพยาธิตัวตืดในท้องของเธอไง” กู้จั่วพูดด้วยรอยยิ้ม ยกมือลูบหัวของมูเฟยเอ๋อร์มาจากนั้นจึงขึ้นไปชั้นบน

“ฉันไปก่อนนะและจำไว้ว่ากินยาที่หมอสั่งให้ตรงเวลา” กู้จั๋วกลับ ไปที่รถหลังจากพูด

มู่เฟยเอ๋อร์มองดูเขาจากไปแล้วเธอก็ขึ้นไปชั้นบน

ในกล่องมีสร้อยคอเงินและจี้ดอกไม้ดอกชบาที่ละเอียดอ่อน

มู่เฟยเอ๋อร์ปิดฝากล่อง ดวงตาของเธอเปียกปอน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นมู่เฟยเอ๋อร์ไปที่สนามบินแต่เช้าและไปพบวบุคคล ที่อยู่ในความดูแลของแผนกบุคคลเพื่ออธิบายสถานการณ์
แม่ของเธอมาพร้อมกับรายงานการลาออกของเธอและเธอไม่ สามารถผ่านทางโทรศัพท์ได้หอคอยไม่สามารถถูกทิ้งให้อยู่คน เดียวได้หากเธอไม่มาวันนี้ บริษัท จะยิงเธอแม้ว่าคุณจะไม่ได้ลา ออก “โดยส่วนตัวแล้วพูดอย่างจริงจัง ค้นหารายงานการลาออก ในลิ้นชัก

มู่เฟยเอ๋อร์ตกใจมากจนเธอไม่อยากเชื่อเลย: “ฉัน … แม่ของฉัน อยู่ที่นี่เหรอ?”

บุคลากรพยักหน้า: “ใช่ แต่จริง ๆ แล้วคุณเป็นน้องสาวของแอร์ โฮสเตสบู่ชิงหรง คุณซ่อนลึกพอและสำคัญต่ำ!”

มู่เฟยเอ๋อ ชักมุมปาก เธอไม่สามารถพูดอะไรในใจเธอออกมา

ได้

เธอรับรายงานการลาออกและต้องการไปที่บ้านตระกูลมู่เพื่อหา แม่มู่และถามว่าทำไมเธอถึงมองไม่เห็นเมื่อยี่สิบหกปีที่ผ่านมา และทันใดนั้นต้องลุกขึ้นยืนและเปิดเผยตัวตนของแม่เธอ

แล้วทำไมเธอถึงต้องลาออกจากงานนี้ ….

ร่างสูงเดินไปข้างหน้า
มู่เฟยเอ๋อร์ต้องดูว่าเขาเป็นใครในอนาคตเธอจึงถูกลากไปที่

บันได!