บทที่ 8 เธอตาบอดแล้ว

หลังครืนเสร็จเรียบร้อย ทั้งคนก็นิ่งเหมือนสายน้ำ

หลังจากสองอาทิตย์

เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด รับยาชาที่ฉีดอย่างนิ่งๆ แล้วมองมีดที่หมอยื่นเข้ามา

ช่างย่ำแย่ที่สุด เธอไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะหลบหนี โดยการหลับตา

ทำได้เพียงมองพวกเขาควักกระจกตาตัวเองเต็มๆ แต่เธอกลับตกอยู่กับความมืดตลอดไปแม้ในยามที่เธอ ลืมตาไว้……

แบมรออยู่นอกห้องผ่าตัด ข้างในนั้นเงียบจนคนใจไม่

ค่อยจะดี

เมื่อนึกถึงวันที่จับตัวครีนให้นอนที่เตียงผ่าตัดแล้ว วุ่นวายอย่างสุดนั้น ถึงแม้เธอจะยอมเซ็นชื่อผู้บริจาค แต่ใน ใจของเขาก็ไม่สามารถนิ่งลงได้

ผู้หญิงคนนั้นต้องกำลังวางแผนที่จะไปวุ่นวายการ ผ่าตัดของบีมแน่นอน

และแล้วเวลาผ่านไปวินาทีเป็นนาที
ทุกอย่างก็เงียบสงบ

หลังผ่านไปหลายชั่วโมง หมอใหญ่ก็เดินออกมา

“เป็นไงบ้างครับ?”แบมพุ่งเข้าไปหมอเอาผ้าปิดปาก ออก “คุณแบมครับ การผ่าตัดสำเร็จมากครับ

“ครีนไม่ได้ต่อต้านเหรอ?”

แบมขมวดคิ้วไว้แน่น หมอส่ายหัว “คุณครีบสงบมาก ครับ ให้ความร่วมมือจนสำเร็จเลยครับ

เธอสงบมาก?

แบมรู้สึกไม่กล้าเชื่อเลยสักนิด

“ฉะนั้น เขาคือ……บอดแล้วเหรอ?” เมื่อถามคำนี้ ออกมา แบมก็รู้สึกมีความเจ็บร้าวที่ลำคอ

“ครับ”

แม้แต่หน้าอกก็จุกเจ็บขึ้นมา

นี่เขาเป็นอะไรกันแน่?

เขาควรดีใจไม่ใช่เหรอ?ครีนตาบอดแล้ว ก็แสดงว่าบีมจะมองเห็นได้แล้วไง…….

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันได้ เหมือนว่าเวลาไม่ได้มีอิทธิพล อะไรต่อครีนเลยสักนิด

หลังเที่ยง แสงแดดส่องจ้าเข้ามาในห้องผู้ป่วย

ครืนพิงอยู่ที่เตียงแล้วหันไปทางแสงที่สิ่งเข้ามา แต่ ไม่ว่าเธอจะลืมตาโตมากแค่ไหน เมื่อยื่นห้านิ้วสัมผัสก็เป็น ความมืดมนที่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น……

มีคนดันประตูเข้ามา

“ครีน เป็นไงบ้างแล้ว?

เสียงหญิงสาวที่อ่อนนุ่นใสเหมือนเสียงแมว

ครีนไม่ได้สนใจเขา เพราะเธอรู้ว่าเขาคือบีม เขา เพียงวิ่งมาทำเป็นสงสารแค่นั้น

ครีนยังนั่งไว้ที่เตียงเช่นนั้น

ถึงแม้จะหน้าสดหงายมองท้องฟ้า ดวงตาไร้สี แต่ให้ ตายสิ ทำไมความงามของเธอยังสามารถทำให้บีมต้องอิจฉาอยู่ได้?บีมค่อยๆเดินไปใกล้เธอ

เขาจับมือเธอไว้ “ครีน ถึงแม้แกจะผลักฉันตกบันได จนฉันต้องมองไม่เห็น แต่แกก็เอาตาแกให้ฉันแล้ว ยังไง ฉันก็ขอบคุณแกมากเลยนะ

นี่เขากำลังพูดบ้าอะไร?

คนหันหน้ามาตามเสียงที่ดังมาของบีม “บีมแก กำลังแสดงให้ใครดูอีก?แบมอยู่ข้างแกใช่ไหม?

ใจของแบมจุดทีหนึ่ง นี่เธอบอดแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงเหมือนว่าเธอสามารถมองเห็นเขาสักนั้น

ครีบดึงมือออกจากมือของบีม บีมแกล้งทำเป็นยืนไม่ นิ่ง ตัวถอยไปข้างหลังนิดๆ

แบมรีบก้าวเข้ามาประคองเธอไว้ “ครีน สันดันเธอยัง ไม่เปลี่ยนเนอะ เธอไม่เห็นร่างกายทีมยังอ่อนแอมากหรือ ไง?”

ถึงแม้ปากจะพูดแค่นี้ แต่กลับได้ทะลุเป็นหลุมที่หัวใจ

ครีมไปแล้ว

“ฉันตาบอดไปแล้วค่ะ คณแบบ”
เธอกล่าวออกมาด้วยความนิ่ง แบมลังเลที่ใจไปสักครู่ หนึ่ง “ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเธอบอด เธอก็แค่ตอบอดไปเอง แต่ หัวใจก็ร้ายมีงูพิษเช่นเดิม

“บีมมีใจที่จะมาเยี่ยมเธอ เธอควรจะขอบคุณ

ขอบคุณ?

บีมใส่ร้ายว่าเธอผลักเขาลงบันได อีกทั้งควัก กระจกตาเธอไป เธอยังต้องขอบคุณปีศาจคนนี้อีกเหรอ?

ครีนหัวเราะดังขึ้นมา บีมตกใจจนม้วนตัวเข้าไปที่อ้อน กอดของแบม “แบมค้า ฉันกลัว……

“ไม่กลัวครับ มีผมอยู่

คำคำนี้เขาก็เคยพูดกับครีนเหมือนกัน

ผู้ชายที่เคยรักลึกเหมือนทะเลสาบตอนนี้กลับเหลือ แต่บาดแผลที่เจ็บปวด ครีนหัวเราะใหญ่แต่ดวงตากลับ แดงจัด “แบม เวรกรรมจะตามสนองแน่นอน นายต้อง เสียใจในสักวัน”