บทที่ 16 แบมกอดศพไว้ไม่ยอกปล่อย

“ไม่ทันแล้วครับ คุณครื้นเขา……เขา……เสียชีวิต

แล้วครับ”

“คุณครีน ฆ่าตัวตายโดยการให้ไฟลุกไหม้

“หุบปาก หุบปากกันให้หมด

แบมเหมือนคนบ้าที่วิ่งพุ่งเข้าไปในตึก นักกู้ภัยหลาย คนก็ห้ามเขาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นบนตึกนั้นมีนักกู้ภัยหลายคน ที่โยกศพที่ไหม้จนดำออกมาศพหนึ่ง

และได้บอกว่าศพนี้ถูกพบเจอที่ห้องชั้นสอง

ซัดทีหนึ่ง แบมก็คุกเข่าลงที่พื้น ดวงตามองศพนั้น ด้วยความอึ้งทึ่ง

“ครี……ครีน?”

ผู้ชายพุ่งเข้าไปกอดศพนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย

เขาไม่อาจเชื่อว่านี้เป็นครีน“ไม่จริง ครีน เธอแม่ง หลอกผมใช่ไหม?”

“คุณแบมครับ คุณใจเย็นๆนะครับ”
อาเล็กเดินเข้าไปดึงแบม แต่ทั้งตัวของแบมได้แย่ลง

แล้ว

คนตายแล้ว……

ผู้หญิงที่เขาเคยเกลียดจนเข้าไข้กระดูกคนนั้น ได้ ตายไปแล้ว……

บีมยืนอยู่ที่สวนดอกไม้ตรงข้างตึกแล้วมองตึกนี้ที่ยัง มีควันลอยออกมา

เธอเห็นแบมแล้ว สุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็อุ้มศพแล้วขึ้น

ไปบนรถ

มองรถที่ขับออกไปแล้วนั้น มุมปากของเธอก็มีรอยยิ้ม ที่ดูร้ายๆเลือดเย็น

ครีน แกตายสักทีแล้ว……

แกไม่มีวันชนะฉันได้หรอก……

งานศพของครีนได้จัดขึ้นหลังผ่านไปสามวัน
แบมเฝ้าอยู่หลังโบสถ์ ห้องสีข้าวที่ว่างเปล่า มีเพียง โลงศพที่มีศพไหม้นั้นอยู่ด้านในและตัวเขา

ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอถูกควักตาไป ผ่ามดลูกออก และเสียลูกที่ยังไม่สามารถร้องไห้อะไรได้ไปคนหนึ่ง…….

แม้แต่ตอนที่ตาย ใบหน้าเธอก็ได้เสียจนดูไม่ได้ เหลือเพียงศพที่ดูไม่เป็นตัวเธอ

“แบม ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจแล้ว ถ้าภพหน้ามีจริง ฉัน จะไม่รักนายแน่นอน

ในสมองของผู้ชายได้ปรากฏใบหน้าที่ซีดจัดของครี นขึ้นมา และรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ

ครีน เธอชนะแล้ว

มองศพแล้วหัวเราะ หัวเราะจนหน้าอกตัวเองเหมือน เจ็บจนจะแยกแตก เหมือนไม่สามารถหายได้ตลอดชีวิต

งานศพเริ่มขึ้น
แขกที่มาร่วมงานต่างก็เมาท์มอยู่กันหนัก เพราะใน โบสถ์เต็มไปด้วยดอกพวงหรีดข้อความไว้อาลัย มีเพียง แต่โลงศพที่ไม่ได้เอาออกมา

แบมเหมือนบ้าไปแล้ว

สามวันสามคืนเต็มๆที่เขาไม่ออกห่างโลงนั้นแม้แต่ ก้าวเดียว เขาไม่ยอมให้ใครมาเข้ามาใกล้ครีน ใครที่เข้า มาจะเข็นโลงออกไป ก็จะถูกเขาตะคอกให้ออกไป

ที่นี่มีเพียงแค่เขาและเธอ ห้ามให้ใครเข้ามารบกวน

พวกเขา

ผู้ชายยิ้มอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีสีหน้าอารมณ์ ที่ไม่ปกติแล้ว

ดวงตาที่แดงทั้งสองข้างจับจ้องโลงนั้นไม่เคยห่าง

มีเพียงแต่เขาคนเดียวที่ได้ยินเสียงหัวเราะใน ท่ามกลางความเงียบเหงาที่ไม่มีใครได้ยิน “พี่แบม……ดู นี่สิ พี่แบม……ฉันอยู่ที่นี่นะ…….

ครีนกำลังยิ้มให้เขา

ครีนจับเสื้อเขาไว้แล้วหลบไว้ด้านหลังเขา
“พี่แบมค้า……ถ้าฉันมีอันตราย พี่ต้องมาช่วยฉันอยู่ แล้ว ใช่ไหมค้า?”

“ไม่หรอก”

“งั้นพี่ก็จะไม่ได้เจอฉันไปตลอดเลยสิ ฉันรับรอว่าพี่ ต้องร้องไห้แน่ๆเลย

ครีมนําเขา

รอยยิ้มเธอช่างหวานเหลือเกิน……

เขาจะร้องไห้ไหม?

ความเข็มที่อยู่บนมุมปากและเลือดในร่างกายเหมือน จะไม่เคยหยุด“ยายก้าวร้าว เธอคลักหัวใจผมไปด้วยเลยดี กว่า แบบนี้ก็ได้ไม่ต้องเสียใจอีก

หนวดของแบมเริ่มยาว เขาค่อยๆเดินเซไปข้างๆ โลง “นี่ ยายก้าวร้าว รีบตื่นขึ้นมาได้แล้ว หยุดนอนได้แล้ว ผมอยู่นี่แล้ว เธอดูสิผู้ชายเมนๆคนหนึ่งกลับร้องไห้ที่นี่ นะ…

มีคนหลายคนที่เดินเข้ามา ใบหน้าอึ้งที่เห็นแบมกลับ

จับมือศพแล้วพูดคุย
ผู้ชายคนนี้เฝ้าศพนี้สามวันสามคืนแล้ว

“คุณแบม จะยื้อเวลาต่อไปไม่ได้แล้วครับ ถึงเวลา เข็นออกไปทําการเผาแล้ว”

อาเล็กยังไม่ทันห้าม ก็มีคนงานหลายคนที่เดินเข้าไป

เข็นโลง

มือที่ไหม้ดำปีนั้นได้ตกลงไปที่โลงจากมือของแบม จู่ๆผู้ชายก็จับโลงไว้ด้วยความเหมือนบ้า อย่าแตะต้องเขา ออกไปให้หมดเลยนะ

เขาแรงเยอะ คนงานสามสี่คนยังถูกเขาดันให้ล้มที่

“คุณแบมครับ คนได้เสียชีวิตแล้ว ถ้าไม่เผาอีก ศพ จะเน่าแล้วครับ

“หุบปากเหี้ยแม่ง หุบปากให้หมดซะ

แบมไม่ต่างจากสัตว์ที่กำลังเกี้ยวโกรธ เอาจนคนงาน กลัวจนต้องรีบออกไป อาเล็กเดินเข้าไปห้ามเขา คุณแบ มครับให้เขาไปดีเถอะครับ คุณครีนเสียไปแล้วจริงๆครับ คุณให้เขาไปดีเถอะครับ
จะเผาอะไร?

เอาครีนไปเผาให้เหลือแต่ผงกระดูกเหรอ?

ไม่

ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตของเขา ใครก็ห้ามเอาผู้หญิง คนนี้ไปไหนทั้งนั้น

“ออกไปให้หมดเลยนะ ห้ามใครเข้ามาแตะต้องเขา

แบมเหมือนบ้าจนที่สุด เขากลับอุ้มศพออกมาจาก โลง นอกจากจะเอาตัวเขาเผาไปด้วย ไม่อย่างนั้นใครก็จะ แย่พวกเขาออกจากกันไม่ได้

“นี่นายพอได้หรือยัง?

ทีนี้ มีคนที่เดินเข้ามาที่โบสถ์ เอาไม้เท้าประคองตัว เองแล้วพุ่งเข้ามา จากนั้นฝ่ามือก็ตบลงที่ใบหน้าของแบม

แรงๆ

ผู้ชายถูกตบจนจุก ศพที่อยู่ในอ้อมกอดได้ตกลงที่

ในโลกใบนี้ สิ่งที่กลัวที่สุดคงจะเป็นคนหัวขาวที่ต้อง

ส่งคบหัวดำไปก่อนแล้วสินะ
ปู่นันทนาภัสยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งดวงตาเต็มไปด้วย น้ำตา แม้แต่ครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้เจอครีน

“สารเลว ตอนนั้นก็ให้ครีนเจ็บปวดทรมาน พอตาย แล้วยังไม่ยอมให้เขาไปด้วยดีอีกเหรอ?”