บทที่ 10 เธอหนีไปแล้ว

ครีนเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว

เธอมองไม่เห็น และไม่มีการป้องกันตัวเลยแต่นิด ส่วนเขาก็เป็นคนหดเหี้ยม พูดออกมาได้ก็จะทำได้แน่นอน

ครีนฝันร้ายที่เป็นเรื่องเดียวกันติดต่อหลายคืน

เธอฝันว่าตัวเองยืนไว้ที่หน้าบันได แล้วถูกบีมผลัก เธอลงไปอย่างโหด เธอล้มไปที่ท่างกลางเลือด เลือดสี แดงได้ไหลออกมาระหว่างขาของตัวเอง

เธอเรียกร้องไว้อย่างไร้ความช่วยเหลือ ขอร้องไว้

แต่กลับไม่มีใครมาช่วย……

จนกว่าร่างกายเธอค่อยๆเย็นลง ตาเริ่มหลีบจนไม่ตื่น ขึ้นมาอีก แต่ก็ไม่มีคนมาช่วยเธอ……

“ไม่”

รุ่งเช้า ครีนกรีดร้อง ตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายเรื่อง เดียวกันเช่นเคย

ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ นอกประตูมีเสียงฝีเท้าที่เดิน ผ่าน ครีนตกใจจนตาหล่นไปถึงตาตุ่ม
เป็นบีมหรือเปล่า?

เธอจะมาทำร้ายลูกตัวเองสักทีแล้วเหรอ?

ไม่ได้นะ เธอจะอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้อีก

แล้ว……

ครีบเอามือถือออกมา ไม่รู้ว่าโทรไปให้ใคร

วันนี้แบมจะพาทีมออกไปด้วยกัน เมื่อพวกเขากลับมา ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยความมืด แบมตะโกนออกมาทันที “ครีน”

ไม่มีคนขันกลับ เขารู้สึกผิดปกติ เลยวิ่งไปชั้นบน แล้ว ดันประตูของครีนออก

“ครีน เธอหลบอยู่ที่ห้องทำอะไร?”

เธอเรียกออกมา แต่กลับไม่เห็นใครในห้องเลย

เธอ……หายไปไหน?

“ครีน นี่เธอซ้อนอยู่ที่ไหนกันแน่?”
แบมหาทั่วบ้านก็เจอแม้แต่เงาของครีน จากนั้นผู้ชาย คนนี้ก็ระเบิดทันที

เขาเหมือนคนบ้าไม่ต่าง ทั้งดวงตาแดงจัด

แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

ตั้งแต่เล็กจนโต ครีนไม่เคยจากเขาไปมากกว่าวัน หนึ่ง หัวใจของเขาไม่สมารถอธิบายได้ชัดเจนกับความ กังวลนั้น

“แบม เขาไปแล้ว ก็ให้เขาไปเถอะนะ นี่ก็เป็นสิ่งที่เรา ต้องการไม่ใช่เหรอค้า?”

บีมกอดเขามาจากด้านหลัง

ที่จริงตอนเช้านี้ เธอก็เห็นครีนเก็บของที่ห้องอย่าง แอบๆ เธอเลยตั้งใจชวนแบมไปเดินแก้เบื่อกับเธอ

แบมสงบอารมณ์

ใช่สิ นี่เป็นผลที่เขาตั้งการมาตลอดไม่ใช่หรอ?

เขารังเกียจครีน ไม่อยากเห็นใบหน้าเธอไปนานแล้ว

ไม่ใช่หรือไง?
“บีม คุณพูดถูกครับ ให้เขาออกไปได้สักที ไม่มีคน มาขัดกวนชีวิตของเราแล้ว และไม่มีคนจะทำร้ายคุณแล้ว ด้วย”

เขาหันกลับไปจูบลงที่หน้าผากของบีม

แต่บริเวรหน้าอกกลับเหมือนมีของบางหอย่างที่ทุบ ให้เป็นกลุ่มใหญ่ ยิ่งอยู่ยิ่งพ่อโตขึ้นเรื่อยๆ…….

เวลาสามเดือน มันพอที่จะให้คนตาบอดคนหนึ่งคุ้น เคยกับชีวิตคนตาบอด

ตั้งแต่หนีออกมาจากบ้านแบมแล้ว

เธอได้พักอาศัยอยู่นอกเมืองกับบ้านเล็กๆ อยู่ชั้นสอง เธออาศัยไม้เท้าในการขึ้นลงบันไดให้ชิน เธอสามารถ ดูแลชีวิตตัวเองในเรื่องพื้นฐานได้ไม่มีปัญหา

หลังเที่ยง เธอชอบไปตากแดดที่สวนดอกไม้ ท้อง ของเธอเริ่มโตมากแล้ว เมื่อนับเวลาดูแล้ว อีกสองเดือนก็ ถึงเวลาคลอดแล้วสินะ

ขอเพียงแค่สามารถคลอดลูกออกมาได้ยังไว้อุปสรรค ก็จะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ครีนมีแรงบันดันใจที่จะ อยู่ต่อไป

เมื่อเธอกลับไปที่ห้อง เธอเปิดโทรทัศน์

ในโทรทัศน์นั้นได้เสนอถึงข่าวบันเทิง งานแต่งแบ มคนโตของเมืองปิงโลกับหญิงสาวรักแรกที่รักกันมาแสน นานของเขาคุณบีมงานได้สิ้นสุดลงแล้วนะคะ

งานแต่งของแบมได้โด่งดังไปทั่งเมืองปิงโล

ครีนมองไม่เห็นอะไร แต่เสียงดอกไม้ไฟ พุที่เสียง ดังนั้นเธอก็รู้ว่างานนี้ต้องอลังการแน่นอน รักกันมาแสน นาน……รักแรก?

เฮ้อ แล้วก่อนรักแรกมันคือความสัมพันธ์อะไรหล่ะ?

ครีนขำแล้วปิดโทรทัศน์ไป เหมือนว่าทุกอย่างของ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธออีก…….