ตอนที่ 14 บังอาจเกิดเหตุ

ฉินเหมียนที่เข้าใจในความหมายแฝงของเขาใจเต้นแรง ขึ้นทันที ทั้งอายทั้งโมโห ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้น

ผู้ชายคนหนึ่งถามผู้หญิงคนหนึ่งว่าจะกลับไปค้างคืนด้วย

กันกับเขาไหม คําพูดนี้จะยังตรงไม่พออีกหรือ

ก่อนหน้านี้ พ่อบังเกิดเกล้ากับน้องสาวแท้ๆของเธอใช้แม่ และเพื่อนสนิทของเธอมาข่มขู่ให้เธอมางานเลี้ยงวันเกิด ตระกูลหวี เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่านะ ด้วยหน้าที่ เธอจําต้องปลอมตัว หลอกลวงทุกคน ด้วยส่วนตัว เธอยัง ต้องขายร่างกายของเธออีกครั้งอย่างนั้นหรือ

นึกถึงตรงนี้ เธอนึกหัวเราะเยาะในความโง่เชลาของตนขึ้น ในใจ บางทีสําหรับคนตระกูลเมิ่งแล้ว นักตั้งแต่วินาทีที่เธอ รับปากเรื่องการปลอมตัวแทนแลกกับค่ารักษาพยาบาลของ แม่ นักตั้งแต่วินาทีที่เธอขึ้นไปบนเตียงในโรงแรมแห่งนั้น ไม่ว่าเธอจะเสียอะไรไปต่อหน้าหวีโย่วถิงก็คงเป็นเรื่องสม เหตุสมผลแล้วมั้ง

ก็แค่ข้อแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องวิญญาณและ ร่างกาย ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง

เมื่อไม่ได้ยินคําตอบจากเธอ หวีโย่วถึงยื่นหน้าไปข้างหน้า เล็กน้อย”เป็นอะไร วันนี้เวยหยูนไม่สะดวกหรือ

สายลมพัดผ่านจากช่องกระจก ไม่เพียงนําเข้าสู่ความดื่มด่าของต้นฤดูร้อน อีกทั้งยังนำความเยือกเย็นของบุคคล ด้านข้างมาด้วย

ฉินเหมียนกำลังจะอ้าปากอธิบาย ทว่าทันใดนั้นคางของ เธอก็ถูกเชยขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ตามด้วยการสัมผัสของริม ฝีปากและหลังหัวของเธอได้เกิดขึ้นพร้อมๆกัน ทําให้เธอ ชะงักถลึงตากว้าง

หวีโย่วถิงกำลังจูบเธอ

มือของเธอขยับเล็กน้อย คิดจะดันไหล่ของหวีโย่วถิงออก แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับครอบครองเธอไว้ก่อนแล้ว

“ปิ้ง”หวีโย่วถิงดันเธอพิงไปยังผนักที่นั่ง และคู่นั้นที่คิดจะ ต่อต้านของเธอถูกจับไปไว้ด้านหลังอย่างง่ายดาย ไม่มีแรง ต่อต้านใดๆอีก

การเคลื่อนไหวของปลายลิ้นทำให้ฉันเหมียนหายใจ ติดขัด สติที่ยังพอหลงเหลืออยู่ทำให้เธอตัดสินใจต่อต้าน อีกครั้ง วินาทีที่มีออนข้างหนึ่งวางลงบนหน้าอกของเธอ มือข้างหนึ่งที่เธอยันร่างตัวเองไว้ก็ยกขึ้นมาทันที ทันใดนั้น เสียงฝ่ามือดังขึ้นทำลายภาพความสวยงามในรถลง

อาจเพราะบรรลุเป้าหมายแล้ว รถของพวกเขาค่อยๆนิ่งลง คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าเปิดในรถขึ้น ทว่าไม่ได้เอ่ยปากพูด อะไร คนขับรถที่รู้หน้าที่ก็รีบเปิดประตูเดินลงไปทันที ทิ้งไว้ เพียงพวกเขาสองคนที่อยู่หลังรถ
บริเวณหน้าอกของฉินเหมียนพองยุบขึ้นลงไม่หยุด ด้วย แสงไฟสลัวภายในรถ เธอมองเห็นรอยนิ้วที่ตบไปไม่ยั้งนั้น บนใบหน้าขาวเนียนของหวีโย่วถิง คือผลงานชั้นยอดของ เธอนั่นเอง

เธอนึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำร้ายเขา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่าย ก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

หวีโย่วถิงคายเอวเธอออก กลับมานั่งตัวตรง มือของเธอ แตะเบาๆบนใบหน้าที่ถูกฉินเหมียนตบนั้น จู่ๆก็หัวเราะขึ้น

เขากับเมิ่งเวยหยูนรู้จักกันมาสามปี คบหากันมาเป็นเวลา หนึ่งปีครึ่งแล้ว ในระยะห้าปีมานี้ นี่คือเป็นครั้งแรกที่เขาโดน กระทำแบบนี้ ประสบการณ์ที่ยากจะมีเช่นนี้ทำให้เขาเกิดนึก สนุกขึ้นมา

ปฏิกิริยาของคนๆหนึ่งแตกต่างกันราวหน้ามือเป็นหลังมือ ขนาดนี้ โดยที่ไม่มีปี่มีขลุ่ย มันช่างน่าสงสัยเหลือเกิด

อะไรกันนะที่ทำให้เพิ่งเวยหยูนที่แสดงความรักต่อตน ขนาดนั้นกลายเป็นต่อต้านและห่างเหินแบบนี้ เป็นเพราะ ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหนานม่งั้นหรือ

“ขอ……ขอโทษ”

เสียงอ่อนเบาที่กำลังเอ่ยคำขอโทษปนไปด้วยความรู้สึก ผิดอย่างมาก หวีโย่วถิงเอียงหน้ามอง หญิงสาวด้านข้างก้ม หน้านิ่ง มือทั้งสองข้ามประสานกันไว้แน่น ราวกับเด็กน้อยที่กระทําความผิดมา

เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นในเขาอย่างไม่รู้ตัว ความเลือก เห็นใจคนเป็นสิ่งที่ไม่ได้ปรากฏขึ้นในความเลือกของเขาตั้ง นานแล้ว

ประการแรก ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยมีใครทําอะไร บังอาจจนทําให้ยอมแพ้ได้มาก่อน ประการที่สอง ใน พจนานุกรมของเขา คนๆหนึ่งเมื่อทำผิด ก็ควรจะได้รับบท ลงโทษที่เหมาะสมกับมัน ไม่ใช่คำขอโทษที่ไร้ประโยชน์

ทว่าเมื่อเผชิญต่อหญิงสาวข้างกายที่น้ำเสียงเต็มไปด้วย ความรู้สึกผิด เขากลับอยากยิ้มรับและให้อภัย เขานึกขำใน ความใจกว้างอย่างน่าเหลือเชื่อนั้นของตน“ฉันส่งเธอกลับ ตระกูลเมิ่ง”

รถของพวกเขาแล่นขึ้นไปอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ คนขับรถกลับ เปลี่ยนเป็นหวีโย่วถึง

ในฝ่ามือของฉันเหมียนท่วมไปด้วยเหงื่อ เธอเงยหน้าขึ้น มองเล็กน้อย เห็นดวงตาของหวีโย่วถิงผ่านกระจกหลัง อีก ฝ่ายไม่ได้สัมผัสถึงการมองของเธอ แต่กำลังมองตรงไปยัง ถนนเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ ไม่ว่าอย่างไรภาพที่เห็นก็เป็นเช่น นั้นจริงๆ

ในวันเดียวกัน ผู้ชายที่ชื่อหวีโย่วถิงคนนี้ให้เธอจบเรื่องลง อย่างเหมาะสมถึงสองครั้ง ไม่เพียงทําให้เธอไม่ต้องเสีย เวลาไปคิดคําอธิบายมากมาย ยังทําให้ความสนลานและการทำตัวไม่ถูกของเธอจบลงอย่างสมเหตุสมผล เรื่องนี้ ทำให้เธอเกิดความอิจฉาในตัวเมิ่งเวยหยูนตัวจริงขึ้น

ผู้ชายคนหนึ่งใจกว้างได้ขนาดนี้ นอกจากชอบผู้หญิงคนนี้ แล้ว ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีก

ความรักทําให้คนตาบอด ถึงแม้ว่านิสัยของเมิ่งเวยหนไม่ คู่ควรต่อการจะได้รับความรักที่ซื่อตรงเช่นนี้ ทว่าในสายตา ของหวีโย่วถิง ความรักอ่อนโยนที่มอบให้นั้นเป็นเรื่องปกติ

ไม่มีคำพูดใดๆตลอดเส้นทาง หลังจากที่รถของพวกเขา มาถึงตระกูลเมิ่ง หวีโย่วถิงไม่ได้ลงจากรถ

เขาหนุนมือข้างหนึ่งไว้บนกระจกรถ เงยหน้าขึ้นมองฉินเห มียน ความรักใคร่ที่เต็มเปี่ยมในแววตาของเขาสามารถให้ หญิงสาวทั้งโลกจมดิ่งลงไปได้

“ดึกมากแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณลุงคุณป้าล่ะ ช่วยถามไถ่ แทนฉันด้วย วันนี้เธอเองก็คงเหนื่อยมากแล้ว อาบน้ำแล้วรีบ พักผ่อนนะ”

สายตาของฉันเหมียนปะทะเข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มของเขา เห็นรอยนิ้วเขียวช้ำยังคงชัดเจนอยู่บนใบหน้าของเขา เธอ จึงเข้าใจในเหตุผลที่หวีโย่วถึงปฏิเสธไม่ลงจากรถทันที