ตอนที่ 9 ถูกจับได้

มันจะมากเกินไปแล้วนะ

ทว่าเมิ่งจงเหลียนกลับแตะเมิ่งเวยหยูนเบาๆ หนึ่ง ไม่มี การตำหนิต่อว่าเลยสักนิด แล้วหันมามองตน……..ทั้งๆที่เป็น ลูกสาวแท้ๆเหมือนกัน หน้าใบเหมือนกัน แต่การปฏิบัติกลับ ต่างกันถึงเพียงนี้

เพราะอะไรกันที่ทำให้พ่อคนนี้รังเกียจเธอและแม่ขนาดนี้

“ให้ฉันรับปากน่ะได้ แต่ฉันมีข้อแม้ข้อหนึ่ง คุณต้องไป เยี่ยมแม่ฉันสัปดาห์สักสองครั้งทุกสัปดาห์ จนกว่าท่านจะ หายดีและพวกเราจากไป

ฉันเหมียนช่างใจกล้าเหลือเกิน ยังจะกล้าต่อรองกับพวก เขาอีก

เมิ่งเวยหยูนเดือดจนเด้งลุกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ย ปากเถียงออกไป ก็ถูกเมิ่งจงเหลียนลากกลับไปอีกครั้ง

“ตกลง ครั้งละหนึ่งชั่วโมง สองวันนี้เธอกลับไปพักกับฉัน เวยหยูนกับคุณน้าซิ่วเจินจะบอกข้อควรระวังทั้งหมดกับเธอ เอง ตั้งใจเรียนล่ะ

สิ้นคำ เพียงสายตาเดียวของเพิ่งจงเหลียน เมิ่งเวยหยูนจํา ต้องลุกขึ้น สวมหน้ากากและจากไปก่อน ฉินเหมียนและเพิ่ง จงเหมียนกลับบ้านไปพร้อมกันข้างหลัง
ในบ้านตระกูลเมิ่ง ห้องพักของฉันเหมียนถูกหลี่ซิ่วเจิน จัดไว้ในห้องรับแขกชั้นสอง อาหารทั้งสามมื้อก็กินในห้อง เพราะเธอต้องใช้เวลาทั้งหมดจำเรื่องราวต่างๆระหว่าง เมิ่งเวยหยูนและหวีโย่วถึง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หวีโย่วถึงจะมารับเธอ หลี่ซิ่วเจินก็ได้นำทีมงานมืออาชีพจัดเธอแต่งตัวให้เหมือน เมิ่งเวยหยูนทุกระเบียบนิ้ว

ฉินเหมียนนั่งมองตัวเองในกระจก ราวกับผ่านไปข้ามภพ และฝึกแววตาเย่อหยิ่งนั้นของเมิ่งเวยหยูน ทั้งคู่แทบจะเห มือนคนๆเดียวกันอยู่แล้ว

“สมแล้วที่เป็นฝาแฝดจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันรู้มาก่อน ก็ คงแยกไม่ออกเหมือนกัน เวยหยูน เธอต้องสู้ๆแล้วนะ เพราะ ยังไงตอนนี้มีคนมากมายขนาดนี้พึ่งพาเธออยู่”

คำพูดเหล่านี้ของหลี่ซิ่วเจินมีความหมายแฝงมากมาย รอยยิ้มใจดีจอมปลอมตลอดเวลานั้นช่างน่าขัดใจเหลือเกิน ฉินเหมียนเบือนหน้าไปอีกทางไม่มองเธออีก นั่งอยู่บนเก้าอี้ เงียบๆรอหวีโย่วถึงมารับ

ตื่นเต้นมันแน่นอนอยู่แล้ว

ตามที่มีเงาร่างเข้ามาหน้าประตู หัวใจของฉันเหมียนแทบ จะกระโดดออกมาอยู่แล้ว

“คุณหนูเมิ่ง คุณชายต้องไปรับพี่สาวของคุณท่านที่สนามบินกะทันหัน จึงให้ผมมารับคุณ หากคุณพร้อมแล้ว เราไป กันเถอะครับ”

คนที่มาคือหวางสือซาน เมื่อเห็นว่าไม่ใช่หวีโย่วถิง ฉินเห มียนเกิดผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย เธอลุกขึ้นยืนตามท่วงท่า ของเมิ่งเวยหยูน “อืม พร้อมแล้ว ไปเถอะ”

เธอดึงชุดราตรียาวนั้นไว้ มีความไม่ชินเล็กน้อย

ยังดีที่ระยะทางไม่ไกลนัก เธอขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นเธอก็ เอ่ยถามหวางสื่อซานตามความเคยชินของเมิ่งเวยหยูนด้วย ความตื่นเต้น ไม่ให้หวางสื่อซานเกิดความสงสัยแม้แต่นิด เดียว

เมื่อเธอถามคำถามได้พอสมควรแล้ว ก็ถึงคฤหาสน์เก่าแก่ ของตระกูลหวีพอดี

ภายใต้การช่วยเหลือจากหวางสื่อซาน ฉินเหมียนลงจาก รถอย่างสง่างาม เดินเข้าไปข้างในด้วยท่วงท่าที่ดูดีตลอด เวลา

“เสี่ยวเหมียน”ทันใดนั้น ชายสวมชุดสูทสีขาวคนหนึ่งเดิน ตรงมาข้างหน้า เมื่อเขาเห็นฉินเหมียนก็ลังเลก่อนเล็กน้อย ต่อด้วยความดีใจสุดๆ สาวเท้ายาวมาหาฉินเหมียนด้วยความ ตื่นเต้น

เมื่อฉันเหมียนเห็นคนที่กำลังก้าวมาหา เธอเองก็ตื่นเต้น ไม่น้อย ทว่ามากกว่าความตื่นเต้นคือความตกใจ แย่แล้ว จะถูกจับได้แล้ว

เธอรีบเปลี่ยนทิศทางทันที ชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ่งร้อนใน ตะโกนเสียงดังยิ่งขึ้น”เสี่ยวเหมียนฉันเหมียน รอก่อน”

การหมุนตัวของฉันเหมียนรวดเร็วกว่า ทว่ากลับพบว่าข้าง หน้ามีคนสองคนยืนขวางทางไว้

ฉินเหมียนเงยหน้าขึ้น คือหวางสือซานที่ใบหน้าเต็มไป ด้วยความสงสัย ส่วนอีกด้านหนึ่ง คือหวีโย่วถึงที่สงสัยไม่ แพ้กัน เห็นได้ชัด ว่าหวีโย่วถึงก็ได้ยินแล้ว