ตอนที่ 1 ตัวแทน

ณ โรงแรมจักรพรรดิในห้องพักชุดประธานาธิบดีซึ่ง ปกคลุมไปด้วยความมืด

ฉันเหมียนนอนถอนหายใจเบาๆอยู่บนเตียงไหมแท้นิ่มนุ่ม ด้วยความกังวล

มือของเธอที่คําแน่นอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา แล้ว เธอถูไปมาบนผ้าปูที่นอนอย่างเงียบๆก่อนจะรีบยกมือ ขึ้นราวกับถูกไฟช็อต ประตูถูกเปิดออก เงาร่างสูงใหญ่หนึ่ง กําลังเดินเซมายังฉินเหมียน

คือหวีโย่วถิง เป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง

ฉันเหมียนใจเต้นแรงขึ้น เธอตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ หวีโย่วถิงทิ้งตัวลงบนตัวเธอทันที ลมหายใจที่ร้อนรน เร่าร้อนของเขาทำให้แก้มเธอแดง

เธอยื่นมือออกไปคล้องคอชายหนุ่มไว้อย่างสั่นเทา จูบเข้า บนริมฝีปากเยือกเย็นของเขาอย่างระมัดระวัง หัวใจของเธอ แทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว

“เวยหยูน เธอมาได้ไง นัยน์ตาราวเยี่ยวเพราะความ มึนเมา ระคนความเกียจคร้านที่แสนเย้ายวนกำลังจ้องมอง เธออยู่

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินเหมียนรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที
ถึงแม้ว่าเธอกับเมิ่งเวยหยูนจะเป็นฝาแฝด หน้าตาคล้าย กันมาก แต่หากถูกจับได้ขึ้นมา…………กังวลทั้งหมดได้ กลายเป็นความมุ่งมั่นเพื่อบรรลุเป้าหมาย เธอจูบเข้าบนริม ฝีปากนั้นอีกครั้ง เริ่มต้นสู่มารยาร้อยเล่มเกวียน

ความเร่าร้อนกระหน่ำไปทั่วร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ฉิน เหมียนสั่นเทาไม่หยุด ร้องคราง ดิ้นรนอยู่ภายใต้เสียงคราง ของหวีโย่วถิง..………………..

หยุดนําที่ไหลไปทั่วหน้าแยกไม่ออกแล้วว่าคือเหงื่อหรือ น้ำตา ความปวดร้าวราวกับกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆในเวลานี้ สําหรับเธอแล้วถือเป็นการถูกปลดปล่อยที่ดีที่สุด

ขอเพียงผ่านคืนนี้ไป ทุกคนก็จะได้ในสิ่งที่เหมาะสม

ในที่สุด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ชายหนุ่มข้างกายหลับ ไปแล้ว ฉินเหมียนหยิบเสื้อผ้าข้างเตียงที่เตรียมไว้แต่แรก ขึ้นมาสวมใส่อย่างเยือกเย็น

เธอเห็นประตูถูกเปิดออกเล็กน้อย ก็รีบสวมใส่เสื้อผ้าให้ เร็วยิ่งขึ้น ขณะที่เธอเดินเท้าเปล่ามาถึงข้างประตู ประตูก็ถูก เปิดออกด้วยความแรง คือหญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าเหมือน เธอเป๊ะ เมิ่งเวยหยูน

“หึ มองอะไร ยังไม่รีบไปโรงพยาบาลอีก ถ้าตายขึ้นมา อย่าหาว่าฉันกับพ่อไม่ช่วยนะ”เมิ่งเวยหยูนก้าวเข้าห้องมา อย่างเย่อหยิ่ง มองเธออย่างดูถูกสุดๆ
สะบัดประตูปิดอย่างแรงราวกับตบหน้าฉันเหมียนอย่างจัง ในสายตาของพ่อและน้องสาว เธอก็เป็นเพียงถุงขยะที่ใช้ เสร็จแล้วจะทิ้งขว้างอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ

ความโกรธก็พุ่งทะลักออกมา ทว่าเมื่อนึกถึงผู้เป็นแม่ ที่นอนต่อสู้อยู่กับความตายในโรงพยาบาล ฉินเหยียนได้แต่ อดกลั้นกลืนความโกรธแค้นนั้นลงไป

ทว่าคำพูดนั้นที่ว่าพ่อไม่ได้ไม่ช่วยเหลือ…..ฉันเหมียนรู้สึก หดหู่ใจเหลือเกิน เกลียดเข้ากระดูก

ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอพาแม่ที่ป่วยหนักมารักษาใน เมือง และได้พบกับพ่อที่หายตัวไปกว่าสิบปีเข้าโดยบังเอิญ เดิมทีคิดว่าพ่อจะนำความหวังมาให้แม่ ใครจะไปรู้ว่ากลับ เป็นการเริ่มต้นของความทรมานอีกอย่างหนึ่งต่างหาก

ในฐานะสามี เงื่อนไขในการรักษาภรรยาของตนคือ ให้ ลูกสาวแท้ๆคนหนึ่งของตนไปหลอกเรื่องความพรหมจรรย์ แทนลูกสาวอีกคนหนึ่ง

น่าขันสิ้นดี

แต่ฉันเหมียนรู้สึกว่าตนต่างหากคือคนที่น่าขันที่สุด ทำได้ เพียงยอมทำเรื่องบ้าบอเช่นนี้

เธอสะบัดฝุ่นที่ไม่มีบนตัวเธอออก ราวกับตุ๊กตาที่ไม่มีความ รู้สึกใดๆ นัยน์ตาเยือกเย็นไร้อารมณ์ความรู้สึก