คุณอาขารักหนูหน่อย ตอนที่ 5

ค่าพูดคล้ายจะถูกดูดกลืนเข้าไปในลำคอเพราะไม่มีสักจุดที่ ริ้ว ไม่ว่าจะเป็นคางคนที่น่าใช้นิ้วเชยขึ้นเพื่อรับจูบดูดดื่ม ปาก อวบอิ่มที่ขยันทำปากเจ่อๆ เรียกร้องให้เขาดความรุมร้อนลงไป หา จมูกโด่งน้อยๆ แต่พองาม จนเขาอยากจะคบที่ปลายและขย เบาๆ อย่างมันเขียว โดยเฉพาะดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแวว บ้องแบ๊ว และผิวละเอียดขาวอมชมพูนคมน่าลูบไล้ เพราะหล่อน ได้ยินจากทางแม่ซึ่งเป็นสาวญี่ปุ่นมาเต็มๆ

ทั้งหมดนั้นเร้าอารมณ์เขาชะมัด และทุกครั้งที่หางตาเหลือบ มองเส้นผม ยาวที่หล่อนรวบไว้เป็นหางม้าปัดป่ายไปตามเรือน ร่างขณะก้าวเดิน จำเพาะที่ปลายเส้นผมนั้นละอยู่บริเวณบั้นเอว นั่นยิ่งทำให้จินตนาการของเขาเพริศแพร้ว คิดไปถึงยามหางม้า นั้นถูกปลดออก ปล่อยปลายผมละกับสะโพก หรือเวลาที่เส้นผม นั้นกระจายเต็มปลอกหมอน เต็มที่นอน อืม… จะเซ็กซี่ได้แค่ไหน

ทั้งหมดเป็นสิ่งกระตุ้นให้เขาอยากรู้อยากลองว่าภายใต้ ความบ้องแบ๊วนั้น หากหล่อนมาอยู่ใต้ร่างของเขา แววตานั้นจะ มองเขาเช่นไร จะเปลี่ยนไปเป็นวาบหวามได้แค่ไหน โดยเฉพาะ ความอวบอิ่ม

อืม… หล่อนเป็นสาวลูกครึ่งญี่ปุ่นขนานแท้ เพราะส่วนนูนนั้น เด่นเกินหน้าเกินตาสาวไทย นูนจนแทบจะทิ่มหน้าเขาทุกครั้งที่ อยู่ใกล้ อืม… ๓๖ หรือจะ ๓๘

อืม…น่าจะพอดีมือ

“เฮ้ย! ไวทย์ แกท่าอะไรวะ

“ฮะ! เฮ้ย! เปล่า!” ไวทย์เสียงสูง พยายามนึกว่าเมื่อเขาพูด

อะไรอยู่

“แกทํา ก็แกทำมือแบบเนีย” ปัถย์ทมือกะขนาดตาม ยิ้ม เข้าเมื่อไวทย์ปฏิเสธเสียงแข็ง

“ข้าบอกว่าเปล่า เปล่าสวะ”

“ปัถย์อย่าไปแกล้ง” ปูรณ์ห้ามปัถย์ หันไปพูดกับไวทย์ “พูด ต่อไวทย์ ทำไมเอ็งถึงคิดว่าพี่เขยจะไม่ยกลูกสาวใส่พานให้

เอ็ง”

“ก็อย่างยายหนูหน่อยหาสามีดีๆ ได้แน่ หรือถ้าพี่โน้ตอยาก หาสามีให้ลูกสาว เขาก็มีลูกเพื่อน ลูกของลูกค้า พวกหนุ่มเซเลป ไฮโซทั้งหลายแหล่ตั้งมากครับ ผมไม่เห็นแรงจูงใจอะไรเลยที่พึ่ โน้ตจะเห็นดีเห็นงามกับพี่วิว

“ที่นายพูดมามันก็ถูกต้อง แต่ไม่ถูกใจทั้งหมดหนี เรื่อง คนรวยเจอคนรวยพี่ยอมรับ แต่พี่เขยนาย เขาเป็นแบบนั้นเหรอ และถ้าเขารวยมากๆ อย่างที่นายบอก เขาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องหา คนรวยให้ลูกสาวนี่หว่า เพราะถ้าเป็นลูกสาวพี่ พี่หาคนดีว่ะ แล้ว นายคิดว่านายเข้าคุณสมบัตินั้นหรือเปล่าล่ะ…”

“ไม่อ่ะพี่บูรณ์ ยังไงผมก็ไม่เชื่อหรอก” แต่ปัตย์ยิ้มเยาะ บูรณ์ยิ้มกับคำตอบของไวทย์

“ไม่เชื่อเองก็คอยดู ถ้าเองตกหลุมรักหนูหน่อยไปแล้ว เอ็ง ปีนขึ้นไม่ได้แน่ รักมันหนักอก หมดแรง

“ข้าไม่เอาเด็ก เมียหรอก

ไวทย์มองสบสายตาเพื่อน หน้าเครียด ภาวนาอย่าให้สิ่งที่ รณ์กับปัถยคิดเป็นจริงเลย แม้เขาจะพอใจกับรูปโฉมของหนู หน่อย แต่เขายังไม่อยากมีเมีย แถมเมียเด็ก เขายังไม่อยาก บอกแล้วไม่ชอบของใหม่ เขาชอบของเคยมือของรู้งานมากกว่า

“จ๋าค่าพูดเอ็งไว้ไอ้หมอ ข้าจะคอยดู ใช่มั้ยพี่บูรณ์”

บูรณ์ไม่ตอบแต่ยิ้มกริ่ม ดวงตาคมเข้มมองไปนอกห้อง กระจก ที่ตรงนั้นเจ๊แหม่มกำลังพูดคุยกับลูกค้ารุ่นเดอะอย่าง

ออกรสชาติ

“ข้าชอบหญ้าแก่”

ไวทย์พูดกับปัถย์แต่เป็นบูรณ์ที่หันมาตอบ

“แต่นั่นไม่ใช่หญ้าแก่ นั่นไก่แก่แม่ปลาช่อน ข้าจอง

“พี่บูรณ์!!”

หนุ่มรุ่นน้องหัวเสียแต่บูรณ์ยิ้มกริ่ม เพราะนั่นน่ะสเปคของ

“เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย… ผีด้ามพลอย ถึงคราว

มันต้องเปลืองตัว… เอิ๊ก!” เสียงเพลงกระท่อนกระแท่นเปล่งออกมาตามจำนวนตึกใน กระแสเลือดของคนร้อง ทว่านั้นไม่ใช่ทั้งบูรณ์และปัถย์แต่ต้นเป็น คนเจ้าปัญหาในค่ำคืนนี้ คนที่บอกว่าไม่เอาเด็ก แต่ดันร้องเพลง เด็กมันยั่วไม่หยุดตั้งแต่อยู่ในร้านจนปักย์ขับรถพามาส่งที่บ้าน พักท้ายฟาร์ม และบูรณ์ก็ขับรถของปัถย์ตามมา จนถึงเดี๋ยวนี้ ไวทย์ก็ยังไม่หยุดร้อง

เฮ้ย! ไวทย์ ถึงบ้านแล้วนะโว้ย! ข้าว่าเอ็งหยุดร้องก่อนดี มั้ย”

“หยุด! หยุดทําไมวะปัถย์ ถ้าดีก็ไม่ต้องหยุดสิวะ ร้องต่อ เอ้า! ดนตรีมา!… ผู้หมวดครับ หมวดจะทำไฉน เมื่อหมวดหิวข้าว ตาลาย แต่ข้าวไม่มีสักทะนาน มีคนใจบุญเอาไข่มาตุ๋นใส่จาน ยกให้ถึงบ้าน หมวดคงไม่ขว้าง จานเสีย… ใช่มั้ยหมวด หมวด ครับ หมวดจะกินมั้ยไข่อ่ะ เนื้อนมไข่ เชียวนะครับ โอโห… ใหญ่ ขนาดนี้”

ไวทย์พูดกับปัถย์และร้องเพลงเสียงอ้อแอ้ ก่อนจะหันไป เรียกบูรณ์ว่าหมวด ท่ามือทําไม้กะขนาดบางสิ่งที่มือขยำจนล้น นั่นทำให้บูรณ์ส่ายหน้า ในอาการเมาแล้วรั่วของไวทย์ แต่ปัถย์ กลั้นขำไม่อยู่

ทั้งคู่พยายามประคองไวทย์ที่ร้องเพลงลั่นขึ้นมาถึงระเบียง หน้าบ้าน แต่เข้าไม่ได้เพราะประตูล็อกจากด้านใน

“เอาไงดีพี่บูรณ์ เรียกหนูหน่อยมั้ย ขืนปล่อยมันนอนตรงนี้ มี บูรณ์มองหาทางเข้า จะดูว่ามีตรงไหนที่เขาจะแงะเข้าไปได้ บ้าง แต่แสงไฟที่สว่างวาบและลอดออกมาจากซีกขวาของตัว บ้านก็ทำให้รอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อ เพราะนั่นแสดงว่ามี ใครบางคนดินแล้ว

“ไม่ต้องเรียกหรอก โน่น… ไฟเปิดแล้ว

เพียงอึดใจแสงไฟก็สว่างทั่วบ้าน ตามมาด้วยม่านประตูที่ ไหวเล็กน้อยเพราะคนด้านในคงจะส่องดูพวกเขา ก่อนเสียงถอด กลอนจะดังขึ้น ตามมาด้วยบานประตูที่ค่อยๆ เลื่อนออกอย่าง เบามือ