บทที่ 18 ไร้ค่า
ฝ่ายนึ่งชื่อ พอเห็นท่าทางของหลานเฉิน แววตาเต็มเปี่ยมไป ด้วยความชั่วร้าย นางคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดี จึงรีบพูดในทันที
นายท่าน พวกเราลองไปดูที่ลานเทียนหลานกันก่อน ถ้าเป็น ฝีมือของเยาเยาจริง ท่านค่อยโกรธก็คงไม่สายเกินไป
ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ฝีมือของเยาเขา ถ้าหากพาหลาน ที่กำลังโกรธ ไปยังลานเทียนหลานของหลานคิดว่า หลานจะมีจุดจบที่ดีหรือ?
ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
“ไป!”
หลานเฉิน ผู้ที่ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ถูกแขนเสื้อ ขึ้นแล้วเดินไปที่ลานเทียนหลานอย่างรวดเร็ว
เหลือเพียงทหารองครักษ์ไม่กี่คน ที่อยู่จัดการกับสัตว์มีพิษที่ เหลือ ส่วนคนอื่นๆ ตามเขาไปที่ลานเทียนหลาน
แม้หลานซิวหยุนที่ยังอยู่ในอาการหวาดกลัว ก็ยืนยันที่จะตาม
ไป
นางต้องการจะเห็นหลานเขาเขาถูกลงโทษอย่างรุนแรง และ พ่ายแพ้ต่อความตาย ด้วยตาของนางเอง
ลานเทียนหลาน!
หลานเขาเขากำลังนั่งอยู่ที่นอกประตูห้อง ใช้สองมือโอบ และ ฟังตัวอยู่ที่เสาหิน กำลังสัปหงก ท่าทางเหมือนลูกไก่จิกหาอาหาร ดูเหมือนว่าพร้อมที่จะหลับได้ตลอดเวลา
เสียง “ซ่า!” ดังขึ้นเบาๆหนึ่งครั้ง
“ใคร?”
เสียงนั้นดังขึ้น ทำให้หลานเขาเขาตื่นจากภวังค์ทันที นางสุก ขึ้นยืนและมองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง
แต่ว่า!
นางยังไม่รับรู้ถึงการมาถึงของคนเหล่านั้น อีกทั้งยังไม่สังเกต เห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้น ขณะที่กำลังงุนงง ก็เห็นกลุ่มคนกลุ่ม ใหญ่เดินมุ่งหน้ามาหานางจากที่ไกลๆ
“ในที่สุดก็มาแล้ว ถ้าหากยังไม่มาอีกข้าคงจะลงไปนอนบนพื้น
แล้ว”
นางพูดพลางก็ขยี้ตาพลาง ขยี้จนตาแดง เสร็จแล้วก็รีบวิ่งไปที่ ใต้ต้นไม้ใหญ่ในลานทันที แล้วจึงปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
ยังไม่ทันจะยืนได้อย่างมั่นคง ก็รู้สึกว่ามีลมหนาวพัดมา พัดจน น้ำตาของนางเกือบจะไหล พอหรี่ตาดู ก็รู้สึกเหมือนมีเงาแวบ ผ่านนางไป
เร็วมากจนยากที่จะสังเกตเห็นได้ พอลองมองดูอย่างละเอียดก็ไม่พบอะไร
ไม่สนแล้ว ไปจัดการกับหลานเงินก่อนดีกว่า!
ดังนั้นหลานเยาเยาจึงเผยอปากช่น สายหัวไปมา พยายามทำ
อารมณ์
นางคิดถึงความรักอันยิ่งใหญ่ ไม่มีเงื่อนไข ของพ่อแม่ที่มอบ ให้แก่นางตอนเด็กๆ แต่เป็นเพราะนางเป็นทหาร จึงถูกศัตรูฆ่า ตาย คิดถึงเพื่อนที่สนิทกันเหมือนพี่น้องในกองทัพ เป็นเพราะ ภารกิจในหลายๆครั้ง ทำให้นางต้องเห็นหลายคนตายไปต่อ หน้าต่อตา
อีกทั้งยังคิดถึงภารกิจในการกู้ภัยครั้งสุดท้าย เพื่อช่วยตัว ประกัน จึงต้องรับกระสุนแทนเขาหลายครั้ง แต่สุดท้ายกลับพบ ว่าเขาคือหัวหน้าผู้ก่อการร้าย สุดท้ายจึงต้องจุดชนวนระเบิด…
นางรู้สึกถึงความเดียวดายและอ้างว้าง บนโลกที่ไม่คุ้นเคยใบ นี้ นางไม่เคยได้สัมผัสถึงความอบอุ่น รู้จักแต่ความเกลียดชังและ ผลประโยชน์
ไม่นาน หลานเยาเยาก็ร้อง “วา!” ออกมา ร้องด้วยความเจ็บ ปวดใจอย่างมาก ก่อนที่พวกของหลานเฉินจะเข้ามา นางก็ ตะโกนเสียงดังว่า
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย ใครก็ได้มาช่วยข้าที ถึง มีเยอะแยะ เลย ช่วยด้วย……
คนกลุ่มใหญ่ยังไม่ทันเข้าไปในลานเทียนหลาน ก็ได้ยินเสียงของหลานเยาเยากรีดร้องด้วยความกลัว
นิ่งซื้อขมวดคิ้วทันที หรือว่าที่หลานเขาเขาอยู่นี่ก็มีสัตว์ มีพิษ?
เป็นไปได้อย่างไร?
เรื่องที่พ่อบ้านขายงูพิษนางเอง ก็รู้ และก็รู้ด้วยว่าเป็นคำสั่ง จากหลานซิวหยุนของนาง แต่นางเองก็อยากให้นางทำเช่นนั้น เพราะท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเข้าไปอยู่ในจวนรัชทายาท หากมือไม่ เคยเปื้อนเลือดมาก่อน จะยืนหยัดอยู่ในวังหลังได้อย่างไร?
เมื่อเห็นว่าในลานของชิวหยุนเต็มไปด้วยสัตว์มีพิษ นางก็พอ จะเดาออกว่าเป็นฝีมือใคร ดังนั้นถึงพยายามให้หลานเงินมาที่ นี่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง……..
หลังจากที่พวกเขาถือไฟเดินเข้ามา แต่ละคนก็ดึงอาวุธออกมา จากเอว เดิมที่คิดว่าจะต่อสู้กับสัตว์มีพิษเป็นการใหญ่ แต่คิดไม่ ถึงว่าสัตว์มีพิษแม้แต่ตัวเดียวก็ไม่เห็น
*นังสารเลว ออกมา”
หลานเฉินกัดฟัน ทำท่าราวกับว่าหากหลานเขาเขาปรากฏ ตัวออกมา เขาก็จะทำให้นางหายสาบสูญไปทันที
เขาที่โกรธจนหน้ามืดตามัว ไม่ได้สังเกตเห็นหลานเขาเขา ตั้งแต่แรก จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ ก็เพื่อที่จะมาระบายอารมณ์
ใช่แล้ว เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่นางพยายามทำอารมณ์ อย่างมากเมื่อกี้ ไม่เป็นผลเลย
เพราะเดิมที หลานเงินก็ไม่ได้สนใจว่านางจะเป็นหรือตายอยู่ แล้ว เขาแค่ต้องการจะแน่ใจว่าที่ๆนางอยู่นี้ มีหรือไม่มีสัตว์มีพิษ กันแน่ หากมี เขาอาจจะแค่ด่าว่าเธอเพื่อระบายอารมณ์โกรธของ
เขา
แต่ถ้าหากไม่มี ก็คงมีเพียงความตายที่รอนางอยู่
ช่างเถอะๆ แสดงละครก็ต้องให้สมจริงหน่อย! “ท่านพ่อ ข้าอยู่บนต้นไม้ พวกท่านระวังหน่อยนะ ที่นี่มีสัตว์มี
พิษเต็มไปหมด”
ถึงแม้เสียงของหลานเยาเยาตอนนี้ยังฟังดูมีเสียงสะอื้นอยู่ แต่ ว่าแฝงไปด้วยความเย็นชาและไม่แยแส
“สัตว์มีพิษ? ไหนล่ะสัตว์มีพิษ?”
ตอนที่เพิ่งเข้ามา เขามองสำรวจไปรอบๆแล้ว อย่าว่าแต่เงา ของสัตว์มีพิษเลย แม้แต่เสียงแมลงสักตัวก็ไม่ได้ยิน
แล้วจะมีสัตว์มีพิษได้อย่างไรล่ะ?
หลานเขาเขากำลังแสดงละครให้เขาดนั้นหรือ?
“มีอยู่บนพื้นรอบๆบริเวณนี้เต็มไปหมด พวกท่านระวังหน่อย อย่างไรเสีย สิ่งที่นางควรเตือนนางก็ได้เตือนไปหมดแล้ว จะฟัง หรือไม่ฟัง ก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว
“!” สายตาที่กำลังมองหลานเขาเขาที่อยู่บนต้นไม้ข้างใน เหมือน ความโกรธที่พร้อมจะระเบิดออกมา “จะลงหรือไม่ลง ยังไงซะเจ้าก็หนีไม่พ้น
พูดจบ ก็หันมององครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง องครักษ์หรี่ตาลง หนึ่งครั้ง แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ ดาบในมือของเขาก็กวัด แกว่งขึ้นมา……..
“ช้าก่อนๆ ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านไม่เชื่อ ข้าจะลงไปบอกท่านเอง ว่าสัตว์มีพิษอยู่ไหน”
หลานเยาเขาพูดด้วยใบหน้าที่หมองเศร้าและผิดหวัง ไม่รู้ว่า ในใจแอบด่าว่าหลานเฉินไปกี่รอบแล้ว
ดังนั้น!
ในสายตาของหลานเฉินที่ยังโกรธแต่ไม่สามารถระบาย อารมณ์ได้เห็นหลานเยาเยาค่อยๆปีนลงจากต้นไม้
พอขาแตะถึงพื้นก็ทรุดลงหลายครั้ง ท่าทางแบบนั้นจะว่าไม่ จริงก็ไม่น่าจะใช่
“ช้าหน่อยๆ……
พอหันกลับไปมอง ก็เห็นองครักษ์นายหนึ่งปีนขึ้นมาจับนาง นางรีบถอยหลังไปสองก้าว และพูดกับหลานเฉินว่า “ท่านพ่อ ยังไม่ได้ค้นในห้องเลย หากคุ้นเสร็จ ท่านจะตีข้าให้ตายก็ไม่
เป็นไร
หลานเงินเข้ามาก็ดูเพียงแค่ในลานเท่านั้น หากไม่พบสัตว์ร้าย ก็ยืนยันได้ว่านางเป็นพวกหลอกลวง ในใจก็คิดที่จะใช้นาง เพื่อเป็นเครื่องระบายความโกรธ
มีพ่อที่ชั่วร้ายแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
“น่งตัวดี จัดการกับเจ้าเสร็จแล้ว ข้าค่อยเข้าไปค้นข้างใน
ดูเหมือนว่า!
หลานเขาเขาจะรู้แล้วว่า หลานเฉินตั้งใจแน่วแน่ที่จะจับนาง
ต่อให้ข้างในมีสัตว์มีพิษจริงๆ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
นาง…….ประเมินความสำคัญของตัวเองที่มีต่อหลานเฉิน เดิมที่คิดว่าจะมีเมตตาให้สักนิด ไม่คิดเลยว่าจริงๆแล้วตนนั้นได้
ค่า!
!
มาก!
ดูเหมือนว่าต้องหาวิธีอื่นแล้ว
“เหอะๆ ท่านพ่อ ในเมื่อท่านไม่เชื่อ ต่อให้ข้าจะต้องตายด้วย พิษของสัตว์มีพิษ ก็จะไม่ยอมตายในมือของท่าน เพราะท่านไม่
คู่ควร
ในเวลานี้ หลานเยาเยายังจะมีท่าทีโศกเศร้าและหวาดกลัว เหมือนก่อนหน้านี้อีกไหม? ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ปฏิบัติต่อหลานเงินด้วย
ความเกลียดชังแบบไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
พูดจบ!
หลานเยาเยากวิ่งหายเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว!
“เร็วเข้า รีบจับนางไว้ อย่าให้นางหนีรอดไปได้ ในเมื่อกล้า พูดกับเขาเช่นนี้ ความรู้สึกโกรธในใจของหลานเฉิน ก็ปะทุออก
มาทันที
หากจับนางไม่ได้ เขาจะให้นางต้องตายอย่างอนาถ!
แต่ว่า……
หลานเฉินไม่คิดว่าหลานเขาเขาจะหนีเร็วแบบนั้น ชั่วพริบตา ก็หนีหายเข้าไปในห้องเสียแล้ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ