หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

บทที่ 5 อย่างกับเขาเป็นลิง



บทที่ 5 อย่างกับเขาเป็นลิง

หลานเยาเยาลูกสาวคนนี้เป็นความอัปยศสำหรับเขา เมื่อวานนี้ นึ่งชื่อใจดีอาสาเป็นเจ้าภาพจัดพิธีฟันให้เธอ เธอทำเรื่องโง่ๆ ในที่สาธารณะ กลายเป็นตัวตลกของจักรพรรดิ ถูกองค์ชายราช ทายาทถอนหมั้นยังร้องไห้และใส่ร้ายป้ายสีชิวหยุนอีก หลังจาก ที่เขาถูกลงโทษเขาก็หนีออกจากบ้าน

ตอนนี้กลับมาด้วยบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย ยังบอกอีกว่า กระโดดผางั้นหรือ?

เล่นกับความรู้สึกอย่างกับเขาเป็นลิงหรือไง?

“องครักษ์ยังอยู่ใต้หน้าผา คาดว่าศพคงถูกหมาป่า อีแร้งกิน จนหมดแล้ว เสื้อผ้าน่าจะยังคงเหลืออยู่ ไม่เชื่อก็ลองให้คนไปดู

เป็นพ่อที่ดีจริงๆ !

เธอบาดเจ็บทั่วกาย ร่างเต็มไปด้วยเลือด แทบจะไม่มีชีวิตอยู่ แล้ว เขาไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย ยังจะถามเธอด้วยวาจาจริงจังน่า

กลัว

น่าทําเสียจริง

ดวงตาของหลานเฉิน หรี่เล็กน้อย
เขาเคยอยู่ในสนามรบเคยสู้รบ บาดแผลบนร่างกายหลานเยา เยาไม่เหมือนของปลอม ดูเหมือนว่าหลานเขาเขาจะไม่ได้หนีไป ตามใครไป

ดวงตาของหลานเฉินจ้องไปที่นั่งชื่ออย่างช่วยไม่ได้ แต่ ใบหน้าของนิ่ง อแสดงออกถึงความกังวลเรื่องของหลานเขาเขา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับหลานเขาเขา?

ทันใดนั้นก็กล่าวอย่างใจกว้างว่า

“เยาเยา เจ้าบาดเจ็บอยู่ รีบกลับห้องไปพักผ่อน สักพักให้

หมอมาดูอาการ”

น้ำเสียงของคําสั่ง เขาไม่อยากให้หลานเขาเขาทำขายหน้าที่

ไม่เห็นหรือว่าองค์ชายรัชทายาทยังอยู่

“เจ้าค่ะ!”

หลานเยาเยาหัวเราเยาะในใจ เธอคาดเดาไว้แล้วว่าผลต้อง เป็นแบบนี้

หลานเฉินมู่ลำเอียงเป็นที่สุด ทั้งๆ ที่เดาออกว่าที่เธอถูกบีบ บังคับให้โดดลงผามีส่วนเกี่ยวข้องกับนิ่งซื้อและหลานชิวหยุน แต่ก็ไม่พูดอะไร

เป็นแบบนี้ก็ดี!

เมื่อเธอตอบโต้กลับ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกับอะไร
แต่ จุดประสงค์ของเธอก็ประสบความสำเร็จแล้ว ลบล้างความ เข้าใจผิดเกี่ยวเรื่องหนีตามผู้ชายไป และไม่ให้นั่งซื้อหลานชิวหยุ

นกดขี่ข่มเหง

มิเช่นนั้น……..

หลานเฉันคงไม่ให้เธอกลับห้องง่ายๆ อาจจะปิดบังไว้ในห้อง ร้าง หรือลงโทษให้ทุกเข่าที่ห้องโถงนานหลายวัน แม้กระทั่ง ทําโทษโดยวิธีโบราณเป็นไปได้

ถ้าถึงเวลานั้น ถ้าหากเป็นเจ้าของร่าง ก็คงถูกคนพวกนั้นเล่น

งานจนตาย!

หลานเยาเยาเดินซวนเซออกจากพวกเขา ในความเจ็บปวด เดินจากไปด้วยตนเองทุ่งตรงไปยังลานเล็กๆ ของเธอ ตั้งแต่ต้น จนจบเธอไม่ได้เงยหน้ามององค์ชายรัชทายาทแม้แต่นิด

องค์ชายรัชทายาทที่ถูกมองข้าม มองตามหลังหลานเขาเขาที่ จากไป หรี่ดวงตาเล็กน้อย ดวงตาเคร่งขรึมเปล่งประกาย……..

ณ ลานเทียนหลาน

ลานเทียนหลานเป็นลานที่เล็กที่สุดในจวนแม่ทัพ ถึงแม้ว่าลาน แห่งนี้จะเป็นที่พักของคุณหนู แต่ทุกคนในจานก็รู้มูลค่าของลาน หลังนี้ไม่ต่างอะไรไปจากลานของคนชั้นต่ำ

เหมือนที่เธอคิดไว้ หมอคงไม่มา อาหารเย็นก็คงไม่มี แต่มีเงา ของคนหลายคนทำตัวลับๆ ล่อๆ ซ่อนอยู่ด้านนอกลานเทียนหลาน

ในห้องนอน

หลานเยาเยาพันบาดแผลใหม่อีกครั้ง และฉีดกลูโคสให้ตัว เอง เวลานี้เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะ ในมือถือผลไม้ป่าไม่กี่ลูก “กรุ๊

บๆๆ” กัดกิน

แต่!

เมื่อเห็นคนนั้นชัดเจน หลานเยาเยาตะลึงเล็กน้อย ดวงตาเพ่ง

แล้วเพ่งอึกทันที

คนคนนั้นสวมใส่ชุดอำพราง ชัดเจนว่าไม่ใช่องครักษ์ของจวน เวลานี้ถูกเธอเห็นเข้าก็ไม่ตื่นตระหนก เขากลับตบฝุ่นบนร่าง โดย แบบไม่ใส่ใจ

“เจ้าเป็นใคร? ” หลานเยาเบาหรี่ตาถาม

ใครจะไปรู้……

คนนั้นเงียบไม่พูด และเอาแผ่นรูปวาดจากอ้อมแขนของเขา มองเธอและมองแผ่นรูปวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นพูดขึ้นอย่าง

ตัวจริงขี้เหร่กว่าในรูปเยอะเลย เหมือนถึงจริงๆ

หลานเยาเยายกมุมปาก

งบ้านเจ้าสิ

เมื่อกี้ตอนตักน้ำล้างร่างกายก็ได้ส่องกระจกแล้วนะ ประการแรกเธอไม่เสียโฉม ประการที่สองที่ไม่เหมือนนึ่งชื่อที่ส่อเสียด

เยือกเย็น

ก็แค่ ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ผิวหยาบกร้าน ซีดไม่มีสี

แค่นั้น

เหมือนลิงตรงไหน?

“เจ้าพูดจาให้มันดีๆ ข้ารับรองจะไม่มีเจ้าให้ตาย หรือข่มขืน? ฆ่าคนหรือแค่เอาของ?” พูด จะปล้น

เจ้าของร่าง (ร่างของเจ้าของเดิม) มีบุคลิกอ่อนแอขี้ขลาด ไม่ แม้แต่จะก้าวออกจากประตู

นอกเสียจากอยู่ในจวนให้คนอื่นรังแก

อยู่ข้างนอกจะขัดใจคนอื่นได้อย่างไร?

แล้วก็!

เธอเพิ่งมาแผ่นดินใหญ่ไร้รากฐานที่วันเดียว เป็นไปไม่ได้ที่จะ ทําให้ใครไม่พอใจ

“จู่ๆ เจ้าลิงน้อยหนึ่งไม่มีสมบัติสองไม่มีสีสัน ข้าปล้นอะไร? แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ตอนนี้ข้ายังไม่ฆ่าเจ้า ไปล่ะ”

พูดจบ คน ตาก็หันไปรอบๆ หลังจากหันหลังกลับ ใบหน้า เจ็บปวดในทันที มือหนึ่งคลุมตาซ้ายขยี้เบาๆ

ลงมียโหดเหี้ยม!
เขากําลังตั้งใจจะบินหนีไป ก็ถูกหยุดโดยหลานเขาเขาที่ยืน อยู่ตรงหน้าต่างด้านหลังเขา

“ช้าก่อน”

หลานเขาเขาเห็นคนชุด หยุด จึงพูดขึ้นว่า “จะเป็นสุภาพ บุรุษก็เป็นให้สมฐานะหน่อย อย่าลืมจัดกระเบื้องที่เจ้าทำยุ่งนี้ให้ ดี ไม่เช่นนั้น……. เจ้าเจอดีแน่

เธอจับโยนๆ ผลไม้ป่าในมือ แล้วเสียงปิดหน้าต่างก็ดัง “ปัง”

ผลสุดท้าย!

หลังจากที่เธอนอนบนเตียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงของกระเบื้อง ที่กำลังเคลื่อนไหวบนหลังคา พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เรื่อง อย่างที่คาดไว้

หลานเยาเยาไม่คิดมากอะไร แล้วหลับลึกไป

วันรุ่งขึ้น อากาศมืดครึ้ม เหมือนฝนจะตกหนัก ท้องฟ้ากำลังจะ สว่าง ก็มีฝนตกโปรยปราย

หลานเยาเยาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่น รู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างตกลงมาหน้าเธอเป็นหยดๆ

เธอลืมตาทันที เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เธอกัดฟันอย่าง บ้าคลั่ง

กระเบื้องบนหลังคากระจัดกระจาย เม็ดฝนโปรยปราย เล็ดลอดลงมาช่องเล็กใหญ่เหล่านั้น ท่วมพื้นดินไหลเป็นการแล้วที่เตียงมีมุ่งปกคลุมอยู่ เวลานี้ ฝนที่ซึมก็หยดลงบนเตียง……

“บรรพบุรุษเจ้าเถอะ อย่าให้ฉันรู้นะว่าเจ้าคือใคร ไม่เช่นนั้น เจอเจ้ากี่ครั้ง ก็จะทำให้เจ้าร้องไห้ทุกครั้งไป

หลานเยาเยาลุกจากเตียงทันที นั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่าง นั่น คือที่เดียวที่ไม่มีน้ำฝนรั่วในบ้าน

ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่ง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ขวดหลาย ขวดถูกนำออกจากระบบ เทของเหลวทั้งหมดที่อยู่ในขวดรอบ ๆ เก้าอี้

ในไม่ช้ามันก็เริ่มสว่างขึ้น ฝนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

นอกห้องนอนมีเสียงฝีเท้า ฟังเสียงฝีเท้าพวกนั้น มีอย่างน้อย ห้าคน หลานเขาเยาขี้เกียจแม้แต่จะยกหนังตาลืมตาขึ้น

รู้ว่ามาหาเรื่อง โดยไม่ต้องคิด

พอดี ตอนนี้อารมณ์เธอไม่ดีอย่างยิ่ง

เสียงประตูห้องนอนเปิดออก

คนที่เดินเข้ามาคนแรกคือคนที่หยิ่งยโสคุณหนูหลานซิวหยุน วันนี้ชุดที่เธอใส่ไม่ได้เป็นสีชมพูอ่อนเหมือนเมื่อวาน แต่เป็นชุดสี

แดงงดงาม……

(จบบทนี้)


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ