บทที่ 14 เงินบันดาลได้ทุกสิ่ง
จื่อจะเข้าใจถึงความรู้สึกของหลานเขาเขาในตอนนี้ได้อย่างไร หลานเขาเขากำลังแสดงให้เห็นว่านางกำลังทุกข์อยู่รู้หรือไม่?
ตอนนี้พวกที่ขาดแคลนเงินทองของใช้ล้วนเป็นพี่ใหญ่ พวก ขอทานเหล่านี้ทำตัวไม่แตกต่างจากลูกหลาน กลัวว่าเวลาคนอื่น ไม่สบายใจก็จะไม่ให้ พอถึงเวลาก็มักจะร้องห่มร้องไห้จนไม่มีที่
จะร้อง
หากยังไม่ได้มุกเย่หมิงมาอยู่ในมือ
ชีวิตก็ยังอยู่ในกำมือคนอื่น
อีกทั้งหากยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้านาย การรักษาผู้ป่วย
โดยพลการ หากเกิดข้อผิดพลาด จะต้องตายทันที
ดังนั้น!
จึงต้องทำให้รัดกุมหน่อย
“รับไปซะ!”
น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกดังขึ้น หลานเขาเขาพอจะเดาออก ว่าต้องเป็นเช่นนี้จึงไม่ได้ใส่ใจ นางฝืนยิ้มอย่างอายๆแล้วรับ ผ้าเช็ดหน้าน
เชอะ!
เอาไปก็เอาไป ไม่เห็นจะสนใจสักนิด!
ดังนั้นหลานเยาเยาจึงเดินไปหาจอ ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใส แล้วจึงยีนผ้าเช็ดหน้าให้
“เอ่อ พี่ชาย เช็ดคราบน้ำบนหน้าก่อน!
จื่อรู้สึกอึกอัด ในที่สุดเขาจะรับหรือว่าไม่รับกันนะ?
เมื่อเห็นจื่อ รู้สึกลังเล หลานเขาเขาตระหนักได้ในทันที จึงใช้ มือดีที่หัวตัวเองแบบนึกอะไรออก แล้วพูดว่า “อ๋อ ข้ารู้แล้ว เรื่อง แบบนี้จะทําเองได้อย่างไร มือของพี่ชายมีค่าดั่งทอง มาเถอะ ข้า เช็ดให้ท่านเอง”
จื่อ รู้สึกเขิน จึงรีบรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเอง
แม่นางเป็นหมอนหรือ?”
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของหลานเยาเยาแล้ว แต่เรื่องนี้จะให้หลานเยาเยารู้ไม่ได้ ถ้ารู้ว่าเจ้านายกำลังจับตาดู นางอยู่ เดาว่านางจะต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นแน่นอน
“อืม!”
หลานเยาเยาพยักหน้าอย่างเบื่อหน่าย
แม่นางผู้นั้นจะรู้หรือไม่ว่าโรคขององค์หญิงสาวหยางมีวิธี รักษาอย่างไร? ” จื่อ ตั้งตารอ
องค์หญิงจาวหยางป่วยด้วยโรคนี้มาสามปีแล้ว อาการก็ แปลกประหลาดอย่างมาก หาสาเหตุไม่พบมาโดยตลอด บรรดา หมอต่างก็ทำอะไรไม่ถูก
ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถควบคุมอาการขององค์หญิงจาวหยาง ได้ชั่วคราว แต่ก็หาสาเหตุไม่พบ ดังนั้นจึงไม่สามารถเริ่มลงมือ รักษาได้
รู้แค่ว่าองค์หญิงจาวหยางโดนแสงไม่ได้ ชอบดื่มเลือด เมื่อ โรคกำเริบอารมณ์จะแปรปรวนอย่างมาก มีพลังมหาศาล และ
ขาดสติ
ดังนั้น!
องค์หญิงจาวหยาง ใช้ชีวิตอยู่ได้แค่ในความมืด อีกทั้งยังต้อง มัดนางไว้ เพื่อป้องกันนางทำร้ายตัวเองหรือแพร่เชื้อให้ผู้อื่น
แต่น่าเสียดาย……
ตอนนี้ร่างกายของนางอ่อนแอลงทุกที กลัวว่านางจะทนได้อีก
ไม่นาน!
แต่เข็มเงินของหลานเยาเยา เพียงแค่ดึงออกมาก็สามารถ ถอนพิษในตัวองค์หญิงได้ อีกทั้งยังทำให้องค์หญิงจากหยางสงบ
ลงอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกว่าหลานเยาเขา คงจะต้องรู้อะไรบ้าง
แต่น่าเสียดาย…….
นางไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก
แต่จริงๆแล้ว ในใจของหลานเขาเขาแอบตกใจอยู่นานเช่นกัน
ที่แท้หญิงสาวในชุดสีฟ้าคนนั้น คือองค์หญิงนี่เอง !
เป็นเช่นนั้นก็ดี นางจะได้เรียกราคาได้
ดังนั้น หลานเยาเยาจึงถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วส่ายหน้า พลายพูดว่า:
“ไม่รู้”
“นางต้องรู้สาเหตุของโรคที่องค์หญิงเป็น?” จื่อซีไม่เชื่อ และ ยังคงถามต่อไป
หลานเยาเยาถอนหายใจอีกครั้ง มองจื่ออย่างทำอะไรไม่ถูก
สุดท้ายก็ส่ายหัว
คนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ โง่จริงๆ หรือว่าแกล้งกันแน่?
มีเงินก็สามารถบันดาลได้ทุกอย่าง เขาไม่รู้หรือยังไง?
ไม่เห็นหรือว่านางดีดนิ้วคำนวณไปมากี่รอบแล้ว?
จอผู้ไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่แท้จริง จึงรู้สึกหมดหวัง
! ตอนนั้นเอง
“เจ้าเป็นคนยังไงกันแน่?
น้ำเสียงที่ดึงดูดนั้น ทำให้ร่างกายภายในรู้สึกเย็นเฉียบ อีกทั้ง งดังมาจากทางด้านหลังของหลานเขาเขา ทำให้นางตกใจจน ขนลุกซู่ เหมือนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง
ช่างน่าประหลาดใจ
หลานเยาเขาเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าอ๋องเปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว อีกทั้งยังยืนห่างกันไม่ถึงสามก้าวอีกด้วย
ไม่ใช่ว่าปกติ อ่องเย็จะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เขาเกินสามก้าว หรอกหรือ?
อีกทั้งคนที่เข้าใกล้เขาเกินสามก้าว ล้วนตายแล้วทั้งสิ้น……..
ตาย?
ไม่นะ นางยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย
“ท่านคิดจะทําอะไร? เป็นท่านที่เดินเข้ามาเอง ไม่เกี่ยวกับข้า ถ้าต้องการเงิน ข้าไม่มีให้ ถ้าต้องการชีวิต ข้าก็ไม่มีให้ แต่หาก ต้องการข้า ข้าอาจจะลองคิดดู
หลานเขาเขามองดูเย่แจ่หยิ่งอย่างระมัดระวัง ในมือถือเข็ม เงินอาบยาพิษ ที่พร้อมจะปาได้ทุกเมื่อ
แต่ใครจะไปคิดว่า…….
กลายเป็นว่าเขายิ่งเขยิบตัวเข้ามาใกล้ทันที ยังหรี่ตามอง นางด้วยตาที่ลึกซึ้ง
เมื่อมองไปที่หน้ากากสีเงินซึ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม หลานเยาเยา รู้สึกได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากหน้ากาก เมื่อสบตากับเขา นางรู้สึกเหมือนเวลาเดินช้าลง
เขาคิดจะทําอะไร?
คงไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายจริงๆหรอกนะ?
หลังจากนั้นไม่นาน
มุกเข่หมิงที่สุกสว่าง กลมเกลี้ยงเม็ดหนึ่ง ปรากฏต่อหน้านาง เปล่งประกายเรืองรองจนหลานเขาเขาไม่สามารถละสายตาได้
สามารถรักษาจาวหยางให้หายขาดได้หรือไม่?” เขาถาม
“ไต ได้แน่นอน!
“นางเป็นโรคอะไรกันแน่?
“แน่นอนว่าไม่ได้โดนพิษ แต่โดนคุณไสย เป็นการถูกพิษโย วหนึ่งที่น่ากลัว” หลานเยาเยาที่กำลังมองมุกเย่หนึ่งอย่างไม่ วางตา กลับลืมนึกไปว่าตนเองยังไม่ทันจะได้เรียกราคา ก็บอก สาเหตุของโรคออกไปเสียหมดสิ้นแล้ว
เมื่อนางพูดจบ!
มุกเย่หมิงก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา
หลานเขาเขานึกขึ้นได้ทันทีว่าตนเองพูดอะไรออกไป เอามือ
หัวตัวเอง อารมณ์เสียที่ตัวเองพลั้งปากบอกไป
ถูกทางแล้ว!
มาถูกทางแล้วจริงๆ!
“จะรักษานางต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?” เแจ๋หยิ่งยิ้มเยาะที่
มุมปากเล็กน้อย
“เรื่องนี้น่ะเหรอ……..
หลานเยาเยาได องอยู่พักหนึ่ง ในเมื่อมุกเข่หมึงมาถึงมือแล้ว นางควรจะรีบคว้าไว้ทันที
นางทำเสียง “จบ” มุกเข่หมิง แล้วพูดว่า
“อย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งปี!!
พูดจบ ก็มีของบางอย่างลอยมา
เยาเยากระโดดขึ้นไปรับโดยสัญชาตญาณ เมื่อมองดูแวบแรก
ก็เห็นเป็นประกายสีทองสะท้อนออกมา
เป็นตัวเงินหนาหนาหนึ่งปีก ที่มีมูลค่าห้าร้อย
ดูแล้วก็เยอะพอสมควร
“แตก แตก ครึ่งปี ขอเวลาครึ่งปี น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ดูท่า แล้ว นางคงจะทำอย่างสุดความสามารถจริงๆ
แต่ทว่า!
“นิ้ว นิ้ว นิ้ว” มีตั๋วเงินอีกหลายปีก ลอยเข้ามาในอ้อมแขนของ นาง หลานเขาเขาเห็นดังนั้นก็ตาลุกวาว
ครั้งนี้เป็นตัวเงินมูลค่าใบละหนึ่งพัน หลานเยาเยากลืนน้ำลาย ด้วยความอยากได้ เมื่อตัดสินใจได้จึงหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า
“สามเดือนละกัน! สามเดือนเป็นเวลาที่สุดขีดความสามารถ แล้ว ท่านก็รู้ว่าอาการป่วยขององค์หญิงเป็นมานานกว่าสาม
“หลังจากหายดีแล้ว ก็ยังมีของรางวัลรออยู่อีกมากมาย พูด พลาง เสียงของเข่แจ๋หยิ่ง ที่เริ่มฟังดูเย็นชาขึ้น แต่ถ้าหากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นล่ะก็ เจ้าจะได้กอดเงินกระดาษลงไปหายมบาลแน่”
พูดจบก็หันหลังเดินจากไป
ยังไงซะก็ยังช่วยนำพาความหนาวเหน็บในห้องไปด้วย
จ๊า!
ช่างชั่วร้ายจริงๆ
จริงๆแล้ว หลานเยาเขาก็ยังไม่แน่ใจนักสำหรับเวลาสามเดือน แต่เป็นเพราะนาง เห็นยาและอุปกรณ์ในระบบการรักษาโรคภัย ไข้เจ็บ ที่จะต้องอัปเกรดก่อนจึงจะสามารถนำมาใช้ได้ทั้งหมด
แล้ว
นั่นจึงจะถือว่าสมบูรณ์และอยู่ในขั้นสูง
เพียงอัปเกรดขึ้นอีกสามชั้น นางก็จะสามารถรักษาองค์หญิง จาวหยางได้อย่างสมบูรณ์
ถึงตอนนี้ จื่อ ซึ่งตกใจจนแข็งเป็นหิน เพิ่งจะเริ่มกลับมามี ความรู้สึกนึกคิด เขาไม่รู้แล้วว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองเป็นเช่น ไร ทำได้เพียงยกนิ้วโป้งชื่นชมนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะจากไปว่า
*หากต้องการความช่วยเหลือให้รีบบอกทันที จวนอ๋องเยอะ ช่วยอย่างสุดความสามารถ
เมียจ๋อ เดินจากไป ก็มีสาวใช้เดินเข้ามาสองสามคน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ