บทที่ 6 เขาไม่ดีกับเธอใช้ไหม

เรยาเดินลงมาจากบันได

เธอรีบส่งสายตาข่มขู่ให้ป้าลำดวนและพูด

นนท์คะ น้ำฝนโกรธเลยเขวี่ยงถ้วยน้ำชาตกใส่พื้น ทำให้พรหมเปียกค่ะ

เรยาก็เลยบอกให้ป้าลำดวนเปลี่ยนพรหมใหม่”

เรยาเดินมากอดที่แขนของชานนท์ และทำหน้ายิ้ม

หวาน

“นนท์คะ คุณยังจะออกไป อีกหรือคะ? นี่ก็ดึกแล้วนะ คะ คุณไม่อยู่ที่นี่หรือคะ?”

พูดไปเธอก็เดินไปกอดชานนท์ นิ้วมือสัมผัสที่อก

ของชานนท์

เธอกลับมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ถึงชานนท์รับปากว่าจะแต่งงานกับเธอ แต่ว่า จนถึงตอนนี้ชานนท์ยังไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเธอเลย

เรยาสวมชุดนอนผ้าไหมสีชมพู โอบกอดชานนท์ไว้เวลานี้เธอดูเย้ายวนมาก

“นนท์ขำ คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนเรยาเถอะนะคะ…” ชานนท์เอามือกอดที่เอวเรยา

“ผมลืมเอกสารฉบับนึงไว้ที่บ้านหลังนั้น ผมไปเอา

ก่อน คุณพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาหาคุณใหม่ชานนท์ก็ไม่รู้ทำไม

เขาแคร์เรยามาก

แต่ไม่มีความรู้สึกเหมือนที่มีกับน้ำฝน พอนึกถึงน้ำ ฝน ชานนท์ขยิบตา ผู้หญิงคนนี้

ช่าง ยั่วสวาทตัวเองเก่งจริงๆ!

-ตอนที่น้ำฝนลืมตาขึ้นมา ก็สังเกตุเห็นตัวเองอยู่

ที่โรงพยาบาลแล้ว

พยาบาลเห็นเธอตื่นแล้ว เลยเดินมาวัดอุณภูมิร่าย กายเธอ “คุณสลบไปสามวันแล้วนะคะ

คุณรู้ไหมว่า อาการคุณตอนนั้นอันตรายมากเลย”น้ำ

ฝนเอามือลูบที่ท้อง
เธอเสียลูกไปแล้ว

เธอยงไม่ทนรูวาตวเองตงทอง

ยังไม่ได้สัมผัสความรู้สึกดีๆแบบนี้เลย ช่วงนี้

ทุกครั้งที่มีอะไรกับชานนท์ ชานนท์ก็จะให้เธอทาน

มีอยู่ครั้งนึงเมื่อหนึ่งเดือนครึ่งที่แล้ว

เธอรู้สึกกระเพาะไม่สบาย เธอทานยาเข้าไปสักพักก็

อาเจียนออกมา

ตอนนั้นเธอไม่ได้เอามาใส่ใจ นึกไม่ถึงว่าจะทำให้

แต่ลูกคนนี้กลับถูกชานนท์ฆ่าตายเองกับมือ… น้ำฝน

หลับตาลง

น้ำตาเธอไหลพรากเหมือนสายฝน

พยาบาลเห็นเธอกำลังนั่งเสียใจเลยเดินเข้ามาปลอบ

ใจไปสักพัก

และมาเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้เธอ
“ฝน ตื่นแล้วหรือ?” เสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้น

น้ำฝนลืมตามองผู้ชายที่เดินเข้ามา

ใส่ชุดสีขาว หน้าตาที่หล่อเหลา สายตาแฝงไปด้วย

ความห่วงใย

พยาบาลบอกกับน้ำฝน:

“คุณคะ หมอธันวานี่แหละที่ช่วยคุณไว้ ที่แท้คุณ

สองคนรู้จักกันหรือคะ

งั้นดิฉันขออนุญาติไปดูห้องอื่นก่อนนะคะ พวกคุณ

ตามสบายนะคะ”

ธันวาเดินมาตรงหน้าน้ำฝน มองสีหน้าที่ซีดเซียว

ของน้ำฝน

และน้ำตาที่ยังค้างอยู่ในตา

เขาเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาผืนนึง และซับเบาๆที่หาง

ตาเธอ

“ฝนมีความในใจอะไรบอกกับผมได้นะ
คุณชานนท์เขาไม่ดีกับฝนใช่ไหม เขาทำร้ายฝนจน กลายเป็นแบบนี้ใช่ไหม”

ธันวาเป็นหมอ

เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าร่างกายของเธอต้องถูกทำร้ายมา อย่างหนักถึงทำให้แท้งลูก

เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ตอนอยู่มหาลัย เธอกับธันวา เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ต่อมาธันวาไปที่ฝรั่งเศส ก็เลยขาดกันติดต่อ

“รุ่นพี่คะ…” น้ำฝนอยากอ้าปากพูด แต่เธอ ร้องไห้จนสะอึกสะอื้นพูดไม่พูด

ธันวาได้แต่ปลอบใจเธอ

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะฝน…”

พักที่โรงพยาบาลต่ออีกสองวัน

จากนั้นก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล พยาบาลไม่

เห็นด้วย

“ตอนนี้ร่างกายคุณแย่มาก จะออกได้ยังไงคะ?”
คุณออกจากโรงพยาบาล

อาจจะมีเลือดออกได้ทุกเมื่อนะคะ…” น้ำฝนทั้งต้น

กล้าไม่ได้

เธอรู้ว่าเรยาแค่เสแสร้งเป็นคนดี ต้นกล้าอยู่ที่บ้านพ

ลาธร

เรยาต้องทำร้ายต้นกล้าแน่ๆ เธอรอไม่ไหวแล้ว แต่ แล้วพยาบาลก็ไปหาหมอธันวา

“คุณหมอคะ ร่ายกายของคุณน้ำฝนยังไม่หายดีเลย ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้นะคะ”

-ถึงหน้าบ้านพลาธร แต่บอดี้การ์ดห้ามเธอไว้ไม่

ให้เข้าไป น้ำฝนหมดหนทาง

โทรศัพท์ไปหาชานนท์ก็ไม่รับสาย สะลืมสะลือ แป๊บเดียวก็ผ่านหนึ่งเดือนครึ่งแล้ว

ป้าลำดวนโทรมาหาเธอบอกว่าวันนี้เรยาพาตันกล้า

ไปที่สวนสัตว์ ไปสวนสัตว์?”

น้ำฝนรู้สึกไม่สบายใจ เรยาอยู่ดีๆจะพาต้นกล้าไป

สวนสัตว์ทำไม
เขาต้องมีอะไรแน่ๆ

น้ำฝนรีบนั่งรถไปที่สวนสัตว์อย่างเร่งรีบ ในสวนสัตว์

ผู้คนมากมาย

แต่ว่าเธอหันไปก็เจอข้างภูเขาจำลอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ