ตอนที่ 2 ใครกันแน่ที่ไม่รับผิดชอบ

ซูจึงรู้สึกแค่ว่าโลกมันหมุน แม้แต่สติสุดท้ายของเธอก็จมหายไป ใบหน้าแดงที่สวยงาม มองไปที่ใบหน้าของผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ ข้างหน้า จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ

มือเล็กๆของเธอคลำไปคลำมาที่ผู้ชายคนนั้นอย่างกระสับ กระส่าย ปากก็พูดขึ้นอย่างไม่หยุดว่า “เย็นจัง สบายจัง ”

“เธอ อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นมันจะอันตราย ! ” เขาที่ถูกผู้หญิง ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นยั่วยุซ้ำๆ ดวงตาที่มืดดำของเซียวจึง เค้าก็ยิ่งลึก อ้อมแขนที่กอดเธอไว้อยู่ก็ยิ่งแน่นขึ้น

ในตอนนี้จึงไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไร เธอไม่ได้ยินอะไร เลย อีกทั้งยังใช้ริมฝีปากของตัวเองนั้นจูบไปด้วยความซน

” เธอ นี่เธอบังคับผมเองนะ ! ” เซียวจึงเค้าพูดขึ้นด้วยความ โกรธ จากนั้นเขาก็ตอบสนองกลับไป โดยโน้มตัวลงแล้วจูบไปที่ ซูฉิง

เสียงอู้อี้ของเขากระซิบที่ข้างหูเธอว่า : ” ช่างเป็นนางฟ้าน้อยที่ น่ารําคาญจริงๆ ”

ฉากที่เร้าอารมณ์ มีเสน่ห์อย่างไม่สิ้นสุด

พระอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงมาบนหน้าต่าง ส่องผ่านม่านเข้า มาภายในห้อง ทำให้บางครั้งภายในห้องจะสว่างขึ้น
ชุดสูทของผู้ชาย และกระโปรงของผู้หญิง กองอยู่บนพื้นห้อง ยุ่งเหยิง ทั้งหมดบ่งบอกถึงความเข้มข้นของเมื่อคืนที่ผ่านมา

และเมื่อซูฉิงตื่นขึ้นมา เธอยังคงเจ็บที่หัวอยู่ ฝ่ามือใหญ่ที่กด อยู่บนหน้าอกของเธอ ทำให้เธอหายใจลำบากเล็กน้อย เธอ ขมวดคิ้ว และกำลังที่จะยกมือนั้นออกไป กลับเห็นใบหน้าของ

เซียวจึงเห้าพอดี

ซูฉิงตกใจ และกำลังที่จะร้องออกมา แต่กลับรู้สึกเจ็บ เหงื่อ ออก และเธอเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น

เธอรีบลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว ยังไม่ทันจะได้ใส่เสื้อผ้าก็ รีบวิ่งไปที่ตรงประตู แต่ตอนที่เธอกำลังจะปิดลูกบิดประตูนั้น กลับได้ยินเสียงของผู้ชายมาจากด้านหลัง

“ทำอะไรลงไปแล้วไม่รับผิดชอบก็จะหนี ? เธอคิดว่าผมเชียว

วิ่งเท้าเป็นอะไรหรอ ? ”

เป็นเพราะเสียงของผู้ชายที่ด้านหลังนั้นทำให้ซูฉิงตัวแข็งขึ้น มาทันที เธอไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่เสียงนั้น เธอไม่รู้ว่าผู้ชาย ข้างหลังคนนั้นคือใคร และเธอก็ไม่ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้อง อะไรมากเกินไปกับเขา

“ขอโทษที ฉันเข้าห้องผิด ” พูดจบเท่านี้ ซูฉิงก็รีบเปิดประตู และออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายที่เอนตัวอยู่บนเตียงมองดูแผ่นหลังของซูฉิงที่หวาดกลัว หายออกไป เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก มันน่าสนใจ น่าสนใจมากยิ่งขึ้น เรื่อยๆแล้ว
หลังจากที่วิ่งออกจากบาร์เย่เซ่อ ซูฉิงก็วิ่งตรงไปข้างหน้าด้วย ลมหายใจเฮือกเดียว เธอกลัวว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นจะ ตามออกมา และยิ่งไปกว่านั้นเธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็น คุณชายเขียวอย่างที่ทุกคนได้พูดไว้

เธอวิ่งไปจนจะหายใจไม่ออก และรู้สึกว่าในตอนนี้เธอน่าจะ ปลอดภัยแล้ว เธอหายใจเข้าลึกๆ และหยุดพิงที่กระจกหน้าต่าง และอ้าปากค้างหอบ คิ้วที่บอบบางของเธอติดชิดสนิทกัน

ทํายังไงดี ?

เรื่องมันดูเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆแล้ว !

ไม่เพียงแต่แค่ไม่ได้เงิน ในตอนนี้ตัวเองยังเข้าไปเกี่ยวข้องอีก จะทำยังไงกับอาการป่วยของยาย ?