ตอนที่ 12 ผู้หญิงของผม ใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้

พวกเขาทั้งสองคนต่างจ้องมองกันอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ฝ่าย ตรงข้าม ในตอนที่ซูจึงคิดว่าเขาจะต้องทนไม่ไหวและฆ่าเธอแน่ ทันใดนั้นเชียวจึงเช้าก็ผ่อนแรงที่มือลง และคลายแรงที่บีบคอ ของเธอออก

ทันทีที่ได้รับอิสรภาพคืน ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบคอ ของตัวเอง จากนั้นเธอก็หันไปมองเที่ยวจึงเท้าที่ยืนอยู่ข้างเตียง ด้วยความระมัดระวัง

เชียวจึงเช้าเลิกคิ้วมองเธอ เพราะแรงดึงเมื่อครู่นี้ของทั้งสอง คนส่งผลให้ผ้าห่มร่วงลงพื้น พาให้คนตกอยู่ในภวังค์

เพราะความโกรธ ใบหน้าที่สวยงามของเธอจึงแดงขึ้นเล็กน้อย ยังมีรอยฟกช้ำ ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง สภาพแบบนี้ที่จริงแล้ว ค่อนข้างกระอักกระอ่วน แต่ทว่าก็ไม่ได้มีผลต่อความงามของเธอ เลย

ดูเธอเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ยังน่ารักและอ่อนโยน เขาก็ นึกเรื่องเมื่อคืนนั้นขึ้นมาได้ เธอคล้ายกับแมวน้อยตัวหนึ่งที่ สามารถสร้างแรงสั่นสะเทือนในใจเขาได้

เพื่อที่เขาจะซ่อนใบหน้าที่เป็นอายของตัวเอง เชียวจึงเช้าจึงทำ หน้านิ่ง พูดเสียงเรียบ “คุณคงไม่ได้คิดอย่างไร้เดียงสาว่า ผม จ่ายให้คุณมานอนคุยใต้ผ้าห่มกับผมเฉยๆ หรอกนะ?!”
แน่นอนว่า จึงเข้าใจดีว่าสามวันนี้จะต้องเจอกับอะไร แต่เมื่อ เขายกเรื่องแบบนี้ขึ้นพูดขณะย้ายตัวเองไปที่เคาน์เตอร์ แต่ก็ ทำให้เธอก็รู้สึกละอายได้ ใบหน้าปรากฏรอยสีแดงพาดผ่าน คล้ายว่าจะมีเลือดหยดออกมาได้

“หน้าไม่อาย” ซูฉิงเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขามองเห็น ปากก็ พูด “ถึงแม้ว่าฉันตกลงจะอยู่กับคุณสามวัน แต่ก็ไม่ได้แสดงว่า ฉันตกลงที่จะให้เพื่อนจิ้งจอกของคุณตามมาด้วย

เมื่อนึกถึงสายตาที่สั่งหมิงใช้มองตัวเอง ซูฉิงก็รู้สึก สะอิดสะเอียนแทบตาย ไม่ต้องพูดถึงบริเวณที่เขาเคยสัมผัสเลย เธอแทบอยากจะลอกผิวของตัวเองออก

“สบายใจได้ ผมชอบความสะอาด

จู่ๆ เชียวจิ่งเห้าก็พูดประโยคอ้อม ๆ ออกมา ทำให้งงุนงง และเธอก็มองเขาอย่างสงสัย ไม่เข้าความหมายของประโยคที่ เขาพูด จึงรอประโยคต่อไปของเขา

เชียวจึงเห้าเหลือบมองเธอ หมุนตัวเดินไปที่ชั้นวางไวน์แดง เท ไวน์แดงลงแก้วก่อนจะพูดต่อ “ผู้หญิงที่ถูกคนอื่นสัมผัสมาก่อน ผมไม่แตะต้องอย่างแน่นอน เช่นเดียวกันผู้หญิงของผม คนอื่นก็ ห้ามแตะต้อง”

นิ่งครางออกมาหนึ่งเสียง และยังคงเบือนหน้าหนีต่อไป ต้อง มองไปที่แสงสว่างจากตลาดด้านล่าง แล้วพูดว่า “ฉันอยากกลับ เมืองB”

เธออยากรีบจบความสัมพันธ์กับเขาให้เร็วที่สุด ยิ่งอยู่ข้างกายเขานานเท่าไร เธอก็ไม่รู้ว่าจะอดทนรับรู้เรื่องราวต่างๆ ได้ มากสักแค่ไหน เรื่อง ในวันนี้เป็นสิ่งที่เขาวางแผนไว้แล้ว ถ้าหาก ไม่ใช่ เธอไม่กล้าที่จะคิด และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะใช้ให้เธอทำ ตามแผนการอะไรต่อไป

ฟ้าจะถล่มหรือเปล่า เขาตอบตกลงกับเธอ นี่ทำให้ฉิงอด ประหลาดใจไม่ได้ จนต้องหันกลับมามองเขา ก็พบว่าเขาเพียง แค่พยักหน้าเบาๆ แล้วจิบไวน์แดงในแก้ว ภายใต้แสงไฟสลัว ทำให้เธอเห็นได้ไม่ชัดว่าเขาแสดงสีหน้าแบบไหน

“เงินที่เหลืออีกสองล้านแปดแสนฉันไม่ต้องการแล้ว ส่วนเงิน สองแสนก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันมากับคุณวันนี้” หลังจาก พูดจบซูฉิง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย

ไปจากที่นี่ ไปจากเมืองเอส เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตที่สงบ

สุขเหมือนก่อนที่จะพบเขาได้แล้ว

เชียวจึงเช้าเลิกคิ้วมองเธอ จิบไวน์แดงหนึ่งอีกแล้วพูด “เงินที่ ผมเชียวจึงเท้าจ่ายออกไปแล้ว ไม่คิดที่จะรับกลับคืน

“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร?!

ได้ฟังประโยคที่เขาพูด คิ้วเรียวของซูฉิงก็ย่นขึ้น ดวงตาฉ่ำวาว ทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ทำให้ผมพอใจสิ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะส่งคุณกลับเมืองB” เขา เอนกายลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน หน้าของเขาคล้ายยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม มองมาที่ซูฉิงที่ตัวแข็งที่อ

“ฝันไปเถอะ!” อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด ซูฉิงปฏิเสธเสียงแข็ง

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ไปอีกสองวัน” เขียวจึงเท้าไม่โกรธ เพียงพูดคุยตามปกติ แต่ทว่ากลับทำให้ชูจิงโกรธจนต้องกัดฟัน

เธอกัดริมฝีปากแน่น นั่งจ้องเขาอยู่บนเตียง แทบจะเอาถึง

ความเกลียดทั้งหมดมาอยู่ที่เขาแล้ว

แต่ถ้าตกลงกับเขา พรุ่งนี้เช้าเธอก็สามารถหนีไปให้ไกลจาก ปีศาจตนนี้ได้ กลับไปดูแลคุณยาย ถ้าหากไม่ตกลงก็ต้องอยู่ที่นี่ อีกสองวัน ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของ เขา ในสองวันนี้เลย ยังต้องใช้เตียงนอนและหมอนร่วมกับเขา เพียงแค่นี้ซูฉิงก็รู้แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน มันเป็น ไปไม่ได้ที่จะนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันเพียงอย่างเดียว

ไม่ช้าก็เร็วต้องถึงเวลาที่ต้องเข้านอนกับเขาแน่ แน่นอนว่า แบบไหนที่เป็นประโยชน์กับเธอมากที่สุดก็ต้องเลือกแบบนั้น

ทำใจสักพัก ซูฉิงกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองดูคล้ายนอนรอ ความตายอยู่บนเตียง หลับตาแล้วพูด “ตามที่คุณพูด พรุ่งนี้เช้า ไปส่งฉันที่เมืองBด้วย”