บทที่ 8 งานชมดอกไม้

บางทีถึงแม้ว่าซูหรูชื่อจะหายไปหลายวัน ก็คงจะไม่มีใครไปแจ้ง ทางการ

นี่ถือว่ามีข้อดีเหมือนกัน นั่นคือเสรีภาพ

ทันทีที่ซูหรูชื่อและหยินผิงก้าวเข้าไปในลานบ้านอันแสน ต่าต้อยของพวกนาง นางก็สังเกตได้ทันทีว่ามีบางอย่างแตกต่าง ไปจากก่อนหน้า

มีคน!

ซูหรูชื่อและหยินผิงสบตากัน แค่สบตาก็เข้าใจกันได้โดย

ปริยาย

หยินผิงชี้ไปที่ตัวเอง จากนั้นจึงส่งสายตาเหลือบไปที่ห้องเล็กที่ มีลมหายใจส่งผ่านมา ความหมายคือ คุณหนูข้าจะเข้าไปสืบดู ก่อนว่าด้านในเป็นใคร!

ซูหรูชื่อพยักหน้า บ่งบอกว่าตนจะตามหลังหยินผิงไป

นายบ่าวผ่อนฝีเท้าเบา จากนั้นจึงพุ่งไปที่จวนไม้หลังเล็กกลาง ลาน และค่อยๆ มองไปยังหน้าต่างที่เปิดอยู่

เมื่อซูหรูชื่อเห็นสถานการณ์ในบ้าน นางก็เผยยิ้มอ่อนใจ หยินผิงขมวดคิ้วทันที ท่าทางดูโมโหขึ้นมาก

แม้ว่าเรื่องนี้สมควรจะเป็นเรื่องธรรมดาที่สมควรจะเคยชิน แต่ทุกครั้งที่รู้ หยินผิงก็มิอาจกักเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ได้

มิผิด เวลานี้ มีหลายคนที่กำลังอยู่ในจวนของพวกนางเพื่อ “วางกับดัก”

“พี่รอง ครั้งนี้ข้าจะต้องทำให้นั่งอัปลักษณ์ที่หายไปให้ได้ สตรีหน้าตางดงามในชุดสีชมพูกำลังมีสีหน้าโหดเหี้ยมขัดกับ หน้าตาของนางโดยสิ้นเชิง

สตรีนางนี้คือคุณหนูสีตระกูลซู น้องสี่ของซูหรูชื่อ ซูหรูเย็น นางเอ่ย ขณะสั่งให้สาวรับใช้ที่อยู่ข้างหลังส่งถุงกระสอบเล็ก ใบหนึ่ง ให้นาง

ซูหรูเย็นมองไปที่กระสอบในมือของตน ความโหดเหี้ยม ปรากฏขึ้นบนคิ้วของนาง นางและสตรีชุดเหลืองด้านหลังมีสีหน้า เปลี่ยนไป สตรีชุดเหลืองเดินมาข้างหน้าด้วยรอยยิ้มอำมหิต จาก นั้นจึงยกผ้าปูที่นอนที่เรียบง่ายบนเตียงขึ้นมา

คิ้วและดวงตาของสตรีชุดเหลืองผู้งดงามราวกับภาพวาด น่า ตื่นตะลึงยิ่ง หากไม่ใช่เพราะความอำมหิตที่เผยขึ้นมาบนใบหน้า นางต้องเป็นหญิงงามล้ำผู้หนึ่งอย่างแน่นอน

นางคือคุณหนูรองของตระกูลซู ซูหรูชื่อเรียกนางว่าพี่รอง หรือ ซูหรูเสว่

ต้องเอ่ยว่า ยืนของตระกูลซูนับว่าดีไม่น้อย เมื่อเห็นทั้งสองนาง ก็รู้ได้ว่าไม่เลว

ซูหรูชื่อมักสงสัยอยู่บ่อยๆ ว่านางถูกเก็บมาจากข้างนอก มีเช่นนั้นเหตุใดจึงมีหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้ได้

“น้องสี่ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ก็แค่ฆ่านางไปตรงๆ ก็จบเรื่องแล้ว มิใช่หรือ? เหตุใดต้องยุ่งยากเช่นนี้?” ซูหรูเสวรู้สึกรำคาญอยู่ บ้างและมองดูซูหรูเย็นที่ปลดกระสอบใบเล็ก และทิ้งสิ่งของบาง อย่าง ลงไปบนเตียงทีละตัวๆ

“พี่รอง ฆ่าคนต้องไร้ร่องรอย ยิ่งไปกว่านั้น การตายจะต้อง สยดสยอง! ฮ่าฮ่าฮ่า แค่คิดว่า พวกหนอนเลือดพวกนี้ จะค่อยๆ ดูดเลือดนางไปทีละนิดๆ ในแต่ละวันๆ ดูดเลือดนางจนหมด ข้า มีความสุขแล้ว!” สตรีงดงามชุดสีชมพูยิ่งมีสีหน้าชั่วร้ายมากขึ้น ในตอนนี้ นางถึงค่อยเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

“คุณหนู! พวกนาง…” หยินผิงมองไปที่แมลงสีดำที่กำลังเลื้อย ไปมาอยู่บนเตียงบน นางก็อดรู้สึกรังเกียจขึ้นมาไม่ได้ นางเบิก ตากว้างและมองไปที่คุณหนูของตนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ แทบ จะทนไม่ไหวที่จะเข้าไปจัดการกับซูหรูเสว่และซูหรูเย็นสักยก

สตรีสองนาง อำมหิตเกินไปแล้ว! ถึงกับใช้วิธีเช่นนี้ คิดฆ่าคุณหนูของนาง

“ชว – “ซูหรู อเห็นสองพี่น้องนาง ปฏิบัติต่อตนเช่นนี้ กลับ ไม่มีท่าทีโกรธเลยสักนิด กลับกันนางกับส่งสายตาให้หยินผิง แสดงออกว่าให้นางเงียบลงหน่อย

ท่าทางเฉยเมยของนาง ราวกับกำลังเล่นเกมอยู่อย่างสบายๆ หยินผิงคิดจะเอ่ยต่อ แต่เมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งของคุณหนู นางก็อดเงียบลงไม่ได้ ไม่แน่ว่า คุณหนูอาจจะคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้ตั้ง นานแล้วก็เป็นได้

ดังนั้น สองนายบ่าวก็นั่งยองๆ อยู่ข้างหน้าต่าง และมองไปที่ หรูเสวกับซูหรูเย็นที่กำลังกระจายหนอนเลือดเหล่านั้นไปบนเตียง ของนางอย่างสงบ หลังวางแมลงเสร็จพวกนางก็คลุมผ้าปูที่นอน และพับผ้าห่ม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไปเถอะ” ซูหรูชื่อเลิกคิ้ว ตอนนี้ เป็นเวลาที่เหมาะสม

หยินผิงสงสัย ไม่รู้ว่าการที่คุณหนูของตนไม่เข้าไปแต่ก็ไม่รั้ง อยู่นั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของซูหรูชื่อ นางก็ได้แต่ตามไปด้วย

เพียงแค่เดินออกมาสิบเมตรจากจานไม้ คนรับใช้ที่อยู่นอก บ้านไม้เพื่อสอดส่องดูต้นทางก็ส่งเสียงกระแอมเบาๆ ขึ้นมา

เห็นชัดว่า เป็นการแจ้งให้คนในบ้านรู้ว่าเจ้าของกลับมาแล้ว อย่างที่คิด ก่อนที่ซูหรูชื่อและหยินผิงจะเข้าไปใกล้กระท่อม สองพี่น้องตระกูลซูก็ออกมาจากในนั้นก่อนแล้วก้าวหนึ่ง

เมื่อสองพี่น้องตระกูลซูเห็นซูหรูชื่อและสาวใช้ไม่เพียงแต่ ปกปิดไม่คิดว่าทำเรื่องไม่ดีมา แต่กลับเชิดหน้าขึ้นอย่างหนึ่ง ผยอง และใช้สายตาดูถูกอย่างไม่ปิดบัง และเดินเข้ามาทางซูหรู ชื่อ

ซูหรูเย็นก้าวอย่างมั่นใจพุ่งเข้าไปหาซหรูชื่อ สีหน้าแสดงออก ถึงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน ไม่ทันพูดจาก็ยกฝ่ามือขึ้นมาเพื่อจะตบหน้านางทันที

ซูหรูชื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ความอดทนของคนมีจํากัด นางไม่ คิดจะสร้างปัญหา แต่กลับมีคนมาหาเรื่องนางถึงประตู หาก สามารถประนีประนอมได้ ก็คงไม่ใช่นาง ซูหรูชื่อ

ทันทีที่ฝ่ามือของซูหรูเย็นตวัดลงมา นางก็ยกแขนขึ้นป้องกัน ฝ่ามือของอีกฝ่ายเอาไว้

“ของขวัญยามพบหน้าของน้องสี่ ช่างทำเอาพี่สาวรับไม่ไหว เสียจริง” ซูหรูชื่อแค่นเสียง คิ้วแฝงความเย็นชา จากนั้นนางก็ ออกแรงสะบัดแขนของผู้ที่นางเรียกว่าน้องออกไป และมองดู นางอย่างไร้ความปรานี

นางสูงกว่าซูหรูเย็นหลายเซนติเมตร ดังนั้นเมื่อนางยืนประจัน หน้าเช่นนี้ ก็มีท่าทางข่มอีกฝ่ายอยู่หลายส่วน

“เจ้าคนอัปลักษณ์ เจ้ากล้าตีข้า?” เมื่อซูหรูเย็นเห็นว่าซูหรูชื่อที่ แต่ไหนแต่ไรขี้ขลาดตาขาวถึงกับกล้าต่อต้านตน อารมณ์โกรธข องคุณหนูตระกูลใหญ่เจ้าอารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

“เศษสวะ! นั่งอัปลักษณ์! วันนี้เจ้ากล้าออกจากจวนโดยไม่ได้ รับอนุญาต ข้าจะเอาไปฟ้องท่านแม่ ให้จัดการลงโทษเจ้าซะ! ”

ซูหรูชื่อยังคงกอดอกอยู่เช่นเดิม เมื่อได้ยินซูหรูเย็นเอ่ย นางก็ ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ และตอบกลับคำพูดของนางด้วยน้ำ เสียงเรียบเฉย “อ้อ——?”

ท่าทางของขี้แพ้นั่น ทำเอาคุณหนูรองแทบจะทนไม่ไหวที่จะเข้าไปจัดการนางสักยก!

แน่นอนว่า สองพี่น้องตระกูลซูล้วนเป็นพวกปากว่ามือถึงเวลา นี้พอคิดขึ้นมาก็ลงมือทันที คิ้วงดงามของซูหรูเว่เลิกขึ้น นางกัดริมฝีปากล่างแดงของ ตน ท่าทางดูเกรี้ยวกราดอย่างยิ่ง ครั้งนี้นางตวัดฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง

ก่อนจะพุ่งเข้าใส่หน้าของซูหรูชื่อ และใช้แรงทั้งหมดที่มีตวัด ฝ่ามือลงไป “คุณหนู! “หยินผิงเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนไม่มีท่าที่หลบ

หลีก ก็ร้องลั่นด้วยความตกใจ!

ขณะที่ฝ่ามือกำลังฟาดลงมา ซูหรูชื่อก็หายไปในพริบตา ราวกับภูตผี จนซูหรูเสว่คว้าได้แค่ความว่างเปล่า

เนื่องจากใช้แรงมากเกินไป ดังนั้นนาจึงมิอาจยังตัวเองได้อยู่

และล้มลงไปด้านหน้า

ซูหรูเย็นและสาวใช้สองคนที่อยู่ด้านข้างถูกสถานการณ์ที่ เหนือความคาดหมายนี้ทำให้งุนงงอยู่บ้าง จึงไม่มีใครเข้าไปช่วย หยุดนางเอาไว้

ดังนั้น ซูหรูเสว่สาวงามผู้โชคร้ายจึงล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ใบหน้าทั้งใบแนบสนิทลงไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยหินอย่าง อเนจอนาถ

จากนั้น สีหน้าของซูหรูเสวก็โหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ในปากของ นางมีเสียงดังคลิกขึ้น ราวกับว่ามีบางอย่างแตกหัก
นางขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่ได้อย่างยิ่ง

ซูหรูเสวพ่นเลือดค่หนึ่งลงบนพื้นอย่างไร้ภาพลักษณ์ใดๆ ต่อ ไป ในกองเลือดนั้น มีฟันสีขาวหนึ่งผสมอยู่

“คิก! “คนที่อดกลั้นหัวเราะไม่ได้มากที่สุดก็คือซูหรูเย็น นางมองไปที่ท่าทางทุลักทุเลของพี่รอง ที่กำลังพันฟันออกมา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

นี่มันช่าง ตลกอย่างยิ่ง

ซูหรูชื่อกำลังมองดูพี่น้องที่วันนี้ช่างสนิทสนมกัน แววตาของ นางฉายแววดูถูกเหยียดหยาม แต่สีหน้ากลับเผยไปด้วยรอยยิ้ม

“โอ๊ะ พี่รอง เหตุใดวันนี้ท่านจึงให้ของขวัญข้าใหญ่โตขนาดนี้

ข้าคงไม่มีวาสนาพอที่จะรับมันหรอก”

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจจนตะลึง แต่ดวงตากลับ เต็มไปด้วยความประชดประชัน

ในใจของซูหรูเสว่ลุกเป็นไฟขึ้นมา แต่เนื่องจากสภาพน่า อับอายของตน ในเวลานี้ จึงทำได้เพียงแค่นเสียงและถลึงตาใส่ซู หรูชื่อกับซูหรูเย็น จากนั้นจึงพาสาวใช้ของนางจากไปด้วยความ โกรธ

ซูหรูเย็นเห็นพี่รองของตนโกรธ นางก็ลูบจมูก จากนั้นจึง ถลึงตาใส่ซูหรูชื่อ ทันใดนั้นนางก็นึกถึงหนอนเลือดที่กำลังไต่เลื้อยไปมาอยู่บนเตียงของซูหรูชื่อ มุมปากเผยรอยยิ้มร้ายกาจ ผุดขึ้น จากนั้นจึงจากไปอย่างอารมณ์ดี

หลังจากสองพี่น้องตระกูลซูจากไป หยินผิงก็เริ่มหัวเราะดังลั่น อย่างบ้าคลั่ง

“คุณหนู พวกนางช่างน่าเกลียดอย่างยิ่ง! ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณหนูรอง ฟันหักไปแล้ว มันไม่งอกอีกต่อไป! ฮ่าฮ่าฮ่าฮา! ข้าข่าจะแย่แล้ว! ไม่รู้ว่าที่หักไปคือฟันหน้าหรือไม่? ”

หยืนผิงจับท้องของตน และหัวเราะดังลั่น

“ครั้งนี้เป็นแค่ฟันหน้าของนาง ครั้งหน้า….หึ!” สีหน้าของซูหรู

ชื่อเย็นชาและโหดร้าย

นาง ซูหรูซื่อแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใช่คนใจดี ก็แค่คนทั้งโลกนี้คิด ว่านางเป็นก็เท่านั้น!

หี หนอนเลือดงั้นหรือ?

พี่รองที่รัก น้องสี่ที่รัก……

เช่นนั้น ข้าเชิญพวกเจ้า ลิ้มรสมันสักหน่อยแล้วกัน

สามวันต่อมา

ในจวนเฉิงเสี่ยงอันงดงามโอ่อ่า มีลานเล็กๆ ไม่สะดุดตาลาน หนึ่งตั้งอยู่

ลานนั้นเรียบง่ายอย่างยิ่ง รอบด้านล้อมรอบด้วยรั้วที่สึกกร่อนมีเพียงบ้านไม้หลังใหญ่เล็กสองหลังตั้งอยู่ หนึ่งในนั้นคือ “ห้อง นอน” ส่วนอีกห้องหนึ่งคือห้องครัว