บทที่ 7 พี่น้องตระกูลซู
“เช่นนั้นต้องขออภัยอย่างยิ่ง ข้าเป็นผู้หญิงของเขา! ”
วินาทีถัดมา นาง—-
ซูหรูชื่อโน้มตัวลงไป ก่อนจะประทับปากลงบนปากของเขา
นางไม่ได้ถอดผ้าคลุมหน้าออก และประทับลงไปทั้งอย่างนั้น ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน
ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ ทำเอาคนทั้งคู่ล้วนตะลึงขึ้นมาใน เวลาเดียวกัน
ซูหรูซื่อที่จู่ๆ ก็คิดอยากจะจูบชายหนุ่มผู้นี้อย่างไม่รู้สาเหตุใจ สั่นสะท้านขึ้นมา ริมฝีปากของเขาอ่อนนุ่มอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแฝง ด้วยความเยียบเย็นอยู่เล็กน้อย สัมผัสใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้จมูก ของนางเต็มไปด้วยกลิ่นของเขาง
ซูหรูซื่อ จู่ๆ ก็มีความคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาเล็กน้อย
อะไรกัน ราวกับ มันน่าอร่อยอย่างยิ่ง
เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นเพียงแค่จูบ เหตุใดนางจึงมีความรู้สึกขึ้นมา?
อีกทั้ง ยังเป็นจูบ เปื้อนเลือดอีกด้วย!
หรือว่า นางจะลากเขาไปที่ไหนสักแห่ง แล้วจัดการเขาซะ?
แค่กแค่ก!
เขาเป็นคนพิการ ด้านล่างนั้นใช้ไม่ได้!
ซูหรูชื่อ เจ้าเป็นพวกร้ายกาจขนาดนี้ไปได้ยังไง
!
ในเวลานี้ เอ้อหูและคนอื่นๆ ล้วนตกตะลึงไปหมดแล้ว!
จุ๊จุ๊ สตรีนางนี้ช่างใจกล้าเสียจริง!
จูบกับบุรุษในที่สาธารณะ
แม้แต่สตรีในหอนางโลมก็ยังไม่กล้าสนิทสนมกับบุรุษต่อหน้า สาธารณชนเช่นนี้ด้วยซ้ำ
“พระเจ้า สตรีนางนี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง! ” ผู้สัญจรไปมาน อกประตูเอ่ยขึ้น
“ข้ากลับคิดว่านางใจเด็ดไม่น้อย!” ผู้ผ่านทางอีกคนเอ่ยขึ้น
“ช่างทำให้สตรีประเทศหยุนหญิงขายหน้าเสียจริงๆ!” ผู้ผ่าน
ทางอีกคนเอ่ย “อ๊า คุณหนู!” คนที่เดินผ่านไป – โอ๊ะ ไม่ใช่ หญิงสาวที่กรีด ร้องขึ้นก็คือสาวใช้ของซูหรูชื่อ หยินผิง
ซูหรูซื่อตกใจไปกับความคิดของตนเอง แค่จูบราวกับสัมผัส ของแมลงปอถึงกับทำให้นางมีความคิดลามกขึ้นมา นางสายหัว กลืนน้ำลาย ก่อนจะก่นด่าตัวเองในใจ จากนั้นปล่อยมือที่จับเอว ของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วแล้วถอยร่างของตัวเองกลับมา
ชายชุดขาวยังไม่ทันได้ลิ้มรสริมฝีปากสีแดง ความอ่อนโยนในอ้อมอกกลับผละจากไป เขาหรี่ตาลง จากนั้นจึงเลียริมฝีปาก แตง มีเสน่ห์ของตน
แม้จะเป็นสัมผัสผ่านผ้าคลุม แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงรสชาติที่ อ่อนหวานและนุ่มนวลของริมฝีปากสีแดง แต่จูบธรรมดาๆ แค่นี้ กลับทำเอาเขาแทบจะไม่สามารถตั้งตนไว้ได้
พฤติกรรมของสตรีนางนี้ ช่างทำให้คนประหลาดใจ อีกทั้งยัง เกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้า
เขาต้องการ จูบนั้นต่อ
ทันทีที่ความคิดเกิดขึ้น จิตใต้สำนึกของเขาก็เคลื่อนไหวทันที
เขาดึงแขนของซูหรูชื่อเอาไว้ จากนั้นจึงดึงนางกลับมาที่ อ้อมอก และดึงผ้าคลุมหน้าของนางออกจากนั้นจึงจูบริมฝีปาก แดงน่าดึงดูดที่ตอนนี้ปราศจากผ้าคลุมปกปิดเอาไว้
ทุกคน ร้องอย่างตะลึง!
เวลานี้ ชายชุดขาวคนนั้นกำลังใช้แขนโต๊ะเอาไว้ส่วน ร่างกายของเขาเอนพิงโต๊ะกลมเพื่อพยุงร่างกายของตน จากนั้น มือทั้งสองข้างโอบกอดด้านหลังของหญิงสาว และจูบนางอย่าง ดูดดื่ม
ฝ่ายหญิงยังตกอยู่ท่ามกลางความประหลาดใจ ดวงตาของ นางเบิกกว้าง จนลืมที่จะตอบสนองกลับ
แน่นอนว่าผู้ชมรอบด้านไม่เพียงแต่ตกใจกับพฤติกรรมกล้า หาญของชายชุดขาวเท่านั้น แต่ยังถูกรูปลักษณ์น่าเคารพยำเกรง ของหญิงสาวสีแดงที่สง่างามสูงส่งอย่างทำให้ ตื่นตะลึง!
มองจากไกลเป็นหญิงงามซีซือ (หนึ่งในสาวงามใน ประวัติศาสตร์จีนแต่ใกล้แล้วกลับเป็นตงผู้หญิงที่ น่าเกลียดหนึ่งในประวัติศาสตร์จีนไปเสีย
สตรีจะอัปลักษณ์ไปยิ่งกว่าได้หรือไม่
เมื่อครู่ ยังสตรีบุรุษนี้ค่อยแปรเปลี่ยน
ก่อนที่เปิดผ้าคลุมหน้า ท่าทางสตรีชุดแดงสง่า และเย่อหยิ่งหรือใคร แต่ชายชุดขาวกลับมีสภาพอในจอยิ่ง อีกยังพิการท่อนร่าง ในสายของผู้คน ย่อมมองโฉมงามอสูร
แต่ตอนนี้ เมื่อรูปลักษณ์มาทันใดชายหนุ่มต่างหาก
เป็นสุดยอดผลงานจากสวรรค์
เหลื่อมล้ำช่างเหลื่อมล้ำอะไรขนาดนี้
ในคลาคล่ำ หยินผิงเองเบียดอยู่กลาง เห็นว่าคุณ หนูกำลังถูกเอาเปรียบ แต่นางไม่ตายนั่นได้
เอ้อหูกำลังจ้องมอง ถึงกับเป็นมื้อไป
ในตอนนี้ เขามีเพียงแค่ความคิดเดียว
เฮ้ ถ้าแค่อยากจะพิสูจน์ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง ก็ไม่ เห็นต้องทำเช่นนี้…
เห็นชัดว่าชายชุดขาวกำลังเสียสละตนเองอยู่
เขากดริมฝีปากแดงของนาง ดวงตาทั้งสองปิดลง และเริ่มจูบ
นาง
ซูหรูชื่อกำลังจ้องมอง แต่ไม่ใช่เพราะผ้าคลุมของนางถูกยกขึ้น จึงโกรธ ถึงยังไงนางก็ไม่ได้รู้สึกมีปมด้อยอะไรกับหน้าตาของ ตน! การสวมผ้าคลุมหน้าที่เพียงเพื่อไม่ต้องการดึงดูดความ สนใจจากผู้คนก็เท่านั้น แต่ที่นางโมโห เป็นเพราะชายหนุ่มที่เมื่อ ครูยังคงน่าสงสารผู้นี้ถึงกลับกล้าบังคับจูบนาง?
“มารดาเข้าเถอะ…” นางคิดจะทุบชายหนุ่มเข้าสักหมัด แต่ กลับรู้สึกถึงรังสีฆ่าฟันได้จากด้านหลัง
“อ๋องเก้า ระวัง!”
ด้านหลังของเขามีเสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้น วินาทีถัด มาหมัดที่รวดเร็วราวกับสายลมก็เข้าโจมตีซูหรูชื่อ
ดวงตาของซูหรูชื่อเข้มขึ้น จากนั้นจึงโอบชายชุดขาวหลบไป ด้านข้างอย่างไม่ลังเล
ความเร็วของนางนั้นมากพอ จนสามารถหลบการโจมตีที่ เฉียบคมไปได้!
คนผู้นั้นขมวดคิ้ว และคิดว่าซูหรูชื่อกำลังทำร้ายเจ้านายของ ตน ดังนั้นจึงเข้าโจมตีนางอีกครั้ง!
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำเอาคนที่มองอยู่ งุนงงไปทันใด
หรือว่า จะมาจับชู้?
ไอ้หย่า สตรีนางนี้ปลูกดอกรักเอาไว้ไม่น้อยเลย
“บังอาจกล้าทําร้ายคุณหนูของข้า จงผ่านด่านขาหยินผิงไปให้ ได้ก่อนเถอะ!”
ในเวลานั้นเอง ในที่สุดหยินผิงก็หลุดพ้นจากมวลชนมาได้ เมื่อเห็นว่ามีคนกำลังจะโจมตีคุณหนูของตน นางจึงตั้งหมดทั้ง สองข้างและพุ่งเข้าขวางทันที!
กำปั้นของคนผู้นั้นถูกหยินผิงหยุดไว้
ดวงตาของเขาฉายความประหลาดใจเล็กน้อย เขาประหลาด ใจที่สตรีตัวเล็กๆ อ้อนแอ้นนางหนึ่งกลับสามารถรับหมัดของเขา ได้!
หยินผิงเบิกตากว้าง นางยนจมูก จากนั้นจึงแค่นเสียงออกมา ราวกับเทพเจ้าที่แกร่งกล้า
ชายชุดคลุมสีเขียวตรงหน้านางมองดูแล้วน่าจะอายุเพียงยี่สิบ ต้นๆ เท่านั้น แต่ท่าทางกลับดูแก่ราวกับชายชรา หน้าตาดีขนาด นี้ ช่างเสียของเสียจริง
ชายในชุดคลุมสีเขียวขมวดคิ้ว วันนี้มันเกิดอะไรกันแน่ คนที่ ถูกส่งมาเพื่อทดสอบอาการบาดเจ็บของอ๋องเก้าไม่ใช่ว่าสมควร เป็นบุรุษทั่วไปหรอกหรือ เหตุใดวันนี้จึงเปลี่ยนไปเป็นสตรีสอง นางได้?
ถึงแม้ในใจจะตั้งข้อสงสัย แต่ในฐานะองครักษ์เขาก็ยังคง หมัดแน่นและพุ่งโจมตีใส่หยินผิง
“เว่ยสวี้ หยุดมือ”
ชายในชุดขาวเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเว่ยส ได้ยินคำสั่ง เขาก็หยุดการโจมตีลงในทันทีและยืนอยู่กับที่
แม้ว่าเขาจะหยุดลงแล้ว แต่หยินผิงกลับยังไม่หยุด
ร่างเล็กของนางกระโจนขึ้นและปล่อยหมัดออกกลางอากาศ และไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าเว่ยสหยุดการโจมตีลงแล้ว ดังนั้น หมัดเล็กๆ ของนางยังคงพุ่งกระแทกเข้าที่ไหล่ของเวียส อย่าง รุนแรง
ได้รับการโจมตีจากนางไปเต็มๆ แต่เว่ยสกลับเพียงแค่ขมวด คิ้วเล็กน้อยเท่านั้น เขาบ่นมา และพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ แสดงท่าทางอื่นใดออกมา
หยินผิงแลบลิ้นและทำหน้าผีใส่เวียส ราวกับไม่ได้สำนึกผิด ใดๆ ทั้งสิ้น
ชายในชุดขาวยังคงล้มลมอยู่บนพื้น โดยมีซูหรูซ่อนอนอยู่ตรง หน้าอกของเขา ท่าทางของพวกเขาในตอนนี้ดูคลุมเครืออย่างยิ่ง
เว่ยสมองไปที่ซูหรูชื่ออย่างสงสัย เมื่อมองจากสถานการณ์ ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดไป สตรีนางนี้ สมควรไม่ใช่ คนที่ต้องการทำร้ายอ๋องเก้า
ซูหรูชื่อกลอกตาใส่ชายชุดขาว จากนั้นจึงทุบที่หน้าอกของเขา อย่างไร้เยื่อใย และกระโดดตัวขึ้น
เห็นได้ชัดว่า ชายเสื้อคลุมเขียวผู้นี้ อยู่ภายใต้คำสั่งของเขา เมื่อครู่นางยังคิดไปได้อีกว่าบุรุษผู้นี้จะมาทำร้ายเขา
ชายชุดขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากระแอมออกมา ความ
แข็งแกร่งของซูหรูชื่อไม่ได้น้อยเลยสักนิด
เมื่อเห็นเช่นนี้ เว่ยสก็เดินเข้าไปหาซหรูชื่อ แต่กลับถูกหยุด ชายชุดขาวส่ายหัว ให้หยุดลง
ซูหรู อลูบกระโปรงของจน จากนั้นจึงมองไปที่ชายชุดขาว อย่างใจเย็น นางเหลือบดูกลุ่มผู้สังเกตการณ์ด้านนอกห้องด้วย แววตาสงบนิ่ง นางไม่รู้สึกด้อยค่าเพราะรูปร่างหน้าตาของตน เลยสักนิด จากนั้นจึงเชิดหน้าขึ้นราวกับนกยูง และหันไปยัง ทิศทางที่ชายชุดขาวอยู่
“เฮ้ วันนี้ไม่สะดวกอยู่เป็นเพื่อนแล้ว! เจ้า ก็รู้จักชื่อของข้า เช่น นี้ ค่อยพบกันใหม่!”
หลังจากพูดจบ ซูหรูชื่อก็หันไปหาหยินผิง จากนั้นจึงเดินไปยัง ประตูห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน
ชายชุดขาวเลิกคิ้วเบาๆ และไม่มีท่าทีใดๆ กับคำพูดของซูหรูชื่อ
“อ๋องเก้า ท่านเป็นอะไรหรือไม่?” เว่ยสเพิกเฉยต่อซูหรูชื่อ และตรงไปเข้าช่วยชายชุดขาวที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้น เมื่อซูหรูชื่อได้ยินคำว่าอ๋อง นางก็หันกลับไปมองชายชุดขาว
ด้วยความสงสัยอยู่บ้าง
อ๋องเก้า?
นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งที่หยินผิงเอ่ยกับนางไม่กี่ วันก่อนหน้านี้ คนผู้นั้นกับชายชุดขาวตรงหน้านาง กลับมีส่วน คล้ายคลึงกันอยู่บ้าง
ผู้ที่ถูกเรียกว่าอ๋องฉัน เสด็จอาเก้าของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน คือ หมายวน นับแต่เล็กขาสองช้างพิการ ชอบสวมใส่ชุดสีขาว
“อ๋องเก้า นาง …”เว่ยสมองไปที่ด้านหลังของซูหรูชื่อที่จากไป
และเอ่ยถามขณะที่พยุงเขาขึ้นมา
คําตอบที่ได้รับ กลับเป็นเพียงรอยยิ้มลึกลับ
นานมากแล้ว ที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้จากท่านอ๋อง
เมื่อซูหรูชื่อและหยินผิงกลับมายังจวนตระกูลซู ท้องฟ้าก เปลี่ยนเป็นมืดลงแล้ว
นับตั้งแต่ที่ซูหรูชื่อถูกอ๋องสี่หย่า โอ้ พูดให้ถูกก็คือ นับจากที่ หรูชื่อขอหย่ากับอ๋องสี่ นางก็ไร้ตำแหน่งในจวนตระกูลซูอีกต่อไป
แม้ว่านางจะคุกเข่าลงสลบไป อีกทั้งยังหมดสติอยู่บนเตียง นานกว่าสิบวัน แต่ก็ไม่มีผู้ใดมาเยี่ยมนาง
นับตั้งแต่นางอัปลักษณ์ก็ไม่มีใครโปรดปรานนาง แต่เมื่อได้ เป็นชายาอ๋องสี่ คนเหล่านั้นจึงได้เสแสร้งทำตัวสุภาพกับนางขึ้น มา แต่มาในวันนี้
วิถีของโลก แต่ไหนแต่ไรก็เป็นเช่นนี้เสมอมา……
การดำรงอยู่ของซูหรูชื่อ แทบจะไม่มีใครให้ความสนใจ อีกทั้ง ยังไม่มีใครคิดจะมาอบรมนางสตรี สตรีสมควรอยู่กับเหย้าเฝ้า กับเรือน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ