บทที่ 19 จนใจ

บทที่ 19 จนใจ

เมื่อเข้าไปถึงด้านในของลิฟต์ จักรชัยก็รีบผลักมือของเพลง พิณออกไป มองเธอด้วยความประหลาดใจ

เพียงแค่เห็นเธอยืนพิงลิฟต์อยู่อีกฝั่งหนึ่งโดยที่ศีรษะห้อยลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ ดูเหมือนว่าจะโกรธเล็กน้อย

พวกเขาทั้งสองคนกล้าได้กล้าเสีย นี้ก็นับได้ว่าเป็นการพบกัน ครั้งที่สาม ถ้าตัดชลธิชาออกไป พวกเขาทั้งสองคนก็ยังไม่คุ้นเคย ขนาดนั้นเสียจริงๆ

เพลงพิณกดปุ่มไปที่ชั้นห้า จักรชัยชำเลืองตามอง ไม่รู้เธอตั้งใจ หรือว่าไม่ตั้งใจ

“เพื่อนของฉันยังรอฉันอยู่ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ต้องดื่ม แล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

เพลงพิณเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่อดทนแว่บหนึ่ง ดูว่าเขา อยากจะกดปุ่มไปที่ชั้นหนึ่ง รีบขัดขวางอย่างรวดเร็ว

“งั้นที่คุณอยู่ที่ลานจอดรถ คุณลงไปทำอะไรเหรอ? คุณก็ไม่มีรถ ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ไม่ได้ให้คุณเลี้ยง ก็เหมือนผู้ชาย ดื่ม เหล่านิดหน่อยมีอะไรที่ไม่ดีเหรอ ?”

จักรชัยค่อนข้างที่มีความสนใจกับเด็กผู้หญิงคนนี้เสียจริงๆแล้ว เพียงแค่สามารถพูดอย่างประนีประนอม : มีทีที่สามารถดื่ม เหล้าอีกเยอะแยะ ทำไมถึงต้องไปดื่มที่ชั้นห้า

เพลงพิณกระพริบตามองด้วยดวงตาที่งดงามนั้นของเธอ หัวเราะออกมา

“ฉันว่าคุณขี้ขลาดขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าจำรัสพวกเขาจะ ไปดื่มเหล้าที่ชั้นห้า พวกเราก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องพบเจอพวกเขา สถานที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น ยังจะจำเป็นต้องไปที่เดียวกัน

พูดเสร็จแล้ว ประตูลิฟต์สู่ชั้นห้าก็ได้เปิดออกแล้ว ไฟแต่ละชนิด ที่ส่องแสง เสียงเพลงที่ดังอึกทึก ทำให้จักรชัยที่เดิมทีกำลัง สับสนเพียงชั่วครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมากเลยทีเดียว

สถานที่แบบนี้ ฉันยังไม่เคยมาเลยสักครั้ง แค่ดูบรรยากาศแบบนี้ ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร

ผู้หญิงต่างชาติที่เกือบเปลือยกายกำลังบิดเอวเต้นรำอยู่กลาง ฟลอร์ ผู้ชายที่อยู่ข้างๆส่งเสียงเชียร์อย่างไม่หยุด
เพลงพิณกลับไม่ได้มองดูมากมายขนาดนั้น ลากจักรชัยเดินไป ทางด้านในสุด

“จริงๆแล้วในนี้ค่อนข้างที่จะเสียงดังสักหน่อย พวกเราไปห้อง ส่วนตัวกัน”

เมื่อพูดแล้วนั้นก็ดึงจักรชัยที่กำลังตะลึงอยู่กับที่นั้นรีบย่างเท้า

เข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

จักรชัยเดินไปพลางสังเกตในนี้ไปพลาง ผู้หญิงผู้ชายหลาก หลายมากมายกำลังเต้นพริ้วไหวอยู่กลางฟลอร์ แถมที่นี่ตกแต่ง ได้อลังการงานสร้างเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นสถานที่ราคาแพงเลย ทีเดียว

“คุณก็เป็นนักศึกษาที่เพิ่งจะจบมาใหม่ ทำไมถึงชอบมาสถานที่ แบบนี้?”

เพลงพิณทำหน้ามุ่ยอย่างไม่แยแส คนหนุ่มสาวสมัยนี้ต่างก็ชอบ มาปลดปล่อยตัวเองในสถานที่แบบนี้กันทั้งนั้น เพียงแค่ราคาอาจ จะสูงนิดหน่อย คนทั่วไปแล้วนั้นก็จะมีสถานที่ที่เหมาะสมกับพวก เขาที่จะไปโดยปริยาย

แต่ว่า คำพูดนี้พูดออกมาจากคำพูดของจักรชัย กลับว่าทำให้คน ค่อนข้างที่จะประหลาดใจหน่อยๆ
พอเข้ามาในห้องที่เหมาเอาไว้ เพลงพิณก็สั่งเหล้าฝรั่ง ดูราคา แล้วเหมือนจะแพงมาสองสามขวด หลังจากนั้นก็กดจักรชัยนั่งลง บนโซฟา

“ฉันออกไปสักหน่อย เหล้าต่างก็มาเสิร์ฟแล้ว คุณเองดื่มก่อน เถอะ เดี๋ยวฉันรีบกลับมา

เมื่อเพลงพิณพูดจบ ไม่ให้โอกาสจักรชัยได้ตอบสนองอะไรก็วิ่ง ออกไปแล้ว

จักรชัยทำได้เพียงนั่งบนโซฟาเลื่อนดูวีดีโอเพียงคนเดียว เตรียม จะบอกกับนําทิพย์สักคำ คืนนี้เขาไม่กลับไปแล้ว

เฟื่องฟ้าก็ส่งข้อความมาหาเขาหลายประโยค บอกว่าสองวันนี้จะ มาเที่ยวหาเขา ถามเขาว่าเขามีเวลาหรือเปล่า

จักรชัยตอบกลับไปแต่ละประโยค ประตูห้องที่เหมาเอาไว้ก็ถูก ผลักออกมาทันที

“คุณเข้าๆออกๆนี้ ตกลงจะทำอะไรกันแน่?

จักรชัยนึกว่าคนที่เข้ามาคือเพลงพิณ พอเงยหน้ามองสองคนที่ อยู่ตรงหน้าของตัวเอง เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ไม่ใช่พูดว่าสถานที่นี่ ใหญ่พอเหรอ ไม่พบเจอกับพวกเขาทั้งสองหรอก ?
คนที่มานั้นเป็นอลินดาและจำรัสพอดี

“นายนี้เปลี่ยนอาชีพได้รวดเร็วเสียจริงนะเนี่ย ก่อนหน้าก็ขโมย สร้อยข้อมือที่มูลค่ามหาศาล ตอนนี้ก็มาขโมยเหล้าแล้ว!”

อลินดาพูดจาเย้ยหยัน จักรชัยฟังแล้วก็รู้สึกแปลกใจ ขี้เกียจที่ จะสนใจพวกเขาทั้งสอง เตรียมตัวที่จะเดินออกไป แต่ว่าเท้ายัง ไม่ทันได้ก้าวไปก็โดนอลินดาจับแขนเอาไว้ซะแล้ว

เดิมทีคิดว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้นั้นได้ขีดเส้นแบ่งระหว่างพวก เขาทั้งสองคนอย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่าเมื่อเห็นอลินดาเป็นอย่างนี้ แล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ได้อยากที่จะปล่อยเขาไป

“ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!”

นําเสียงของจักรชัยมีความโกรธแฝงเป็นนัยๆ ดูแล้วนัยน์ตาขอ งอลินดาก็ค่อนข้างที่จะไม่มีอดทน

“ทําไมนายกลัวจะถูกเปิดโปงเรื่องที่ทำอย่างน่าอับอาย ลนลาน เหรอ? อยากที่จะลงไม้ลงมือกับฉันใช่ไหม ? ดูแล้วเมื่อครั้งก่อน นั้นตอนที่อยู่สถานีตำรวจคงจะไม่สบายพอ!
“พวกคุณไม่ไปดื่มไวน์ของคุณล่ะ จะมาสร้างความวุ่นวายกับพวก ฉันตรงนี้ทำไม?”

เพลงพิณยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานาน เพื่อที่จะดูว่าสุดท้ายแล้ว จักรชัยจะแข็งแกร่งสักหน่อยไหม แต่เมื่อฟังคำพูดเหล่านั้นที่ ออกมาจากด้านใน สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหว ผลักประตูเข้าไปแล้ว

พร้อมทั้งจ้องมองไปที่จักรชัย ทำได้แค่นี้เอง

“เพลงพิณ ! ”

จำรัสที่ไม่พูดไม่จามองไปที่คนที่เดินเข้ามา ทันใดนั้นแววตาก็ สว่างขึ้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะ อลินดาจับเอาไว้ เกรงว่าจะกระโจน เข้าไปที่ตัวของเพลงพิณแล้ว

อลินดารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากกับปฏิกิริยาของ จำรัส เธอยัง เคยได้ยินว่าจำรัส เคยตามจีบเพลงพิณ เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ เคยเห็นเขาในสายตา เขาจึงไปตามจีบอลินดาแล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอแอบมองไปที่เพลงพิณอีกครั้ง ทั้งๆที่อายุ ก็สามสิบสองปีแล้ว แต่ว่าใบหน้านั้นกลับเหมือนคนที่อายุสิบห้า สิบหกยังไงอย่างนั้น รูปร่างไม่ได้แย่แม้แต่นิดเดียว
ถ้าหากทั้งคู่ยืนเปรียบเทียบกันจริงๆ เพลงพิณก็ยิ่งจะชนะอย่าง แน่นอน

“พวกเราจะทําอะไรแล้วไปเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? หรือว่าคุณกับ ผู้ชายธรรมดาจนๆนี้คลุกคลีด้วยกันแล้ว ก็ไม่กลัวที่จะลดคุณค่า ของตัวเอง ! ”

เพลงพิณกรอกตามองบนให้กับเธอ

“ฉันไม่ใช่คุณ ไม่ถึงขนาดกับเอาเข็มขัดของผู้ชายมาเลี้ยงตัว เองให้มีชีวิต แทนที่จะสนใจเรื่องของฉันและเพื่อนของฉัน สนใจ เรื่องตัวเองให้ดีก่อนซะดีกว่า ! ”

ตั้งแต่ที่อลินดาอยู่ด้วยกันกับจำรัสนั้น จะเคยรองรับอารมณ์โกรธ อย่างนี้ได้ที่ไหนกัน โดนว่าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำไปชั่วขณะ ชี้ไปที่ จักรชัยอย่างกระหืดหระหอบ

“คุณมาว่าฉัน แล้วคุณล่ะ เงินเดือนสองสามพันทุกเดือน มาใช้ จ่ายที่นี้แค่ครั้งเดียวก็ยังไม่พอเลย ! จักรชัยเขาจะมีศีลธรรมอะไร ฉันไม่รู้ เขาอยากจะร่ำรวย วันนี้ฉันก็จะดื่มเหล้าโต๊ะนี้ให้หมดเลย

อลินดาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ครั้งนี้นั้นสายตามองไปที่ เพลงพิณ
“ถ้าเปรียบเทียบขึ้นมาแล้วคุณน่าจะมีแนวโน้มที่จะจ่ายเงินนี้ มากกว่า แต่ตามสภาพคุณแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปนอนกับ ผู้คนไหนแล้วเอาเงินมาเลี้ยงดูผู้ชายธรรมดาจนๆหรอก!

เพลงพิณเคยได้ยินถึงเกียรติศักดิ์ปากคอเราะร้ายของอลินดา นานแล้ว ไม่เคยคิดที่จะใส่ใจเรื่องนี้มาก่อน แต่ว่าครั้งนี้กลับเข้าใจ อย่างลึกซึ้งแล้ว

จำรัสในตอนนั้นคิดถึงทุกครั้งที่เขาตามจีบเพลงพิณก็ถูกปฏิเสธ แบบนั้น แต่เห็นพวกเขาทั้งสองคนที่แสดงออกมาในตอนนี้ ในใจ ก็ยิ่งรู้สึกอิจฉามากยิ่งขึ้น

“ใช่ไง ฉันคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงสวยอย่างชลธิชาของพวกเราจะมี วันตกต่ำ ไม่รู้ว่าชีวิตของผู้ชายคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็ยัง เป็นที่น่าพอใจ คำพูดก็วนกลับมาอีกแล้ว ถ้าหากว่าคุณพอใจแล้ว ก็คงจะไม่ออกมาเลี้ยงผู้ชายหรอกมั้ง?”

เพลงพิณโกรธจนไม่พูดออกมาแม้แต่คําเดียว จับจักรชัยอยากที่ จะออกไป

ในช่วงเวลานี้ ประตูของห้องที่เหมาไว้ทันใดนั้นก็ถูกผลักออก บริกรยืนอยู่ที่ประตู มองทั้งสี่คนอยู่ด้านในอย่างตกตะลึงอยู่ครู่ หนึ่ง

“ขอถามหน่อยคุณจักรชัยอยู่ที่นี่ไหม?”