ตอนที่ 4 แบล็คการ์ด

ตอนที่ 4 แบล็คการ์ด

“เอ่อ……”

จักรชัยไม่ค่อยเข้าใจอยู่นิดหน่อยจึงมองไปที่สามคนนั้นที่อยู่ ด้านข้าง ธีรพลไอออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

“นี่พ่อกับแม่ตั้งใจให้นายโดยเฉพาะ สามารถทำได้ทุกอย่าง มี เรื่องอะไรนายบอกเธอได้ทันทีเลยนะ!”

ทุกเรื่อง!

จักรชัยพยายามควบคุมสีหน้าอาการของตนเองอย่างเต็มที่ แสดงท่าทางสงบนิ่งออกมา ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดมากไป หรือคิดน้อย ไปกันแน่

ดอกเหมยก็ถือโอกาสนั่งลงข้างกายเขา จับมือที่อยู่ข้างๆของ เขาแล้วพูดขึ้น

“จักรชัย ถ้าลูกมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกพ่อกับแม่ ก็บอกให้ น้ำทิพย์ฟังก็ได้ ไม่ต้องรู้สึกเขินอาย ต่อไปเธอก็เป็นคนของลูก แล้ว!”
จักรชัยเพิ่งถือแก้วนําขึ้นมา อยากจะดื่มเพื่อคลายความตกใจ ของตนเอง แต่กลับโดนคำพูดนี้ของดอกเหมยทำให้น้ำเกือบจะ พุ่งออกมาอยู่แล้ว สำลักจนไอออกมาทันที ดอกเหมยรีบตบหลัง เขาเบาๆ

สามีภรรยาตระกูลหัสบดินทร์อาจจะเป็นเพราะอายุมากแล้ว จึง ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกถึงปัญหาของคําพูดนี้ ในทาง กลับกัน รพลที่อยู่ด้านข้างกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ ดึงสามีภรรยาคู่นั้น มา บอกว่าจักรชัยเพิ่งจะฟื้น ยังต้องการพักผ่อน จึงดึงพวกเขา ออกไปเลย

นํ้าทิพย์ถือเสื้อผ้าชุดใหม่มาที่ด้านข้าง อยากจะช่วยสวมให้จักร ชัย แต่กลับทําให้ชายหนุ่มอย่างเขา หลบอย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไร ฉันใส่เองได้!

“คุณชายคะ ปรนนิบัติคุณเป็นเรื่องที่ฉันต้องทำค่ะ ถ้าคุณไม่ ต้องการฉัน ฉันก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่!”

สุดท้าย เพื่อความเห็นแก่ตัวนิดหน่อยของตนเองที่อยากให้สาว น้อยแสนสวยคนนี้อยู่ข้างๆกายตนเอง จึงทำได้เพียงยินยอมให้ เธอจัดการ

“ฉันอยากออกไปซื้อมือถือ!”
หลังจากที่น้ำทิพย์ใส่เสื้อผ้าให้เขาอย่างดีแล้ว ได้ยินคำพูดของ เขา ก็รีบประคองเขาลงจากเตียง

“ซื้อมือถือก็ได้ค่ะ แต่ซื้อเสร็จแล้วต้องรีบกลับมานะคะ อันที่จริง คุณชายมีภาวะสมองกระทบกระเทือนอยู่เล็กน้อย ยังจำเป็นต้อง ตรวจให้ละเอียดมากขึ้น

รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่เบียดอยู่บนแขนของ ตนเอง ในหัวของจักรชัยยังไม่มีสติกลับมา ก็พยักหน้าอย่างไม่รู้ สึกตัว ออกจากโรงพยาบาลไปด้วยการประคองของเธอ

กำลังดูมือถือที่อยู่ในตู้โชว์สินค้า มุมปากของจักรชัยอดไม่ได้ที่ จะชะงักอยู่ครู่หนึ่ง

“แค่มือถือเครื่องหนึ่ง ยังตั้งหลายแสน นี่ทำมาจากทองคำหรือ? น้ำทิพย์คุณชอบมือถือพวกนี้ไหม?”

ได้ยินคำถามอย่างกะทันหัน น้ำทิพย์จึงมองมือถือพวกนั้นอย่าง วางเฉย ส่ายหัวแล้วก็เคลื่อนสายตาไป เหมือนกับว่ามือถือพวกนี้ ไม่ได้อยู่ในความคิดของเธอเลย แต่เนื่องจากเหมาะสมกับจักรชัย ในตอนนี้ ดังนั้นจึงพาเขามาที่นี่

“แต่ฉันรู้สึกว่ามือถือพวกนี้ค่อนข้างเหมาะสมกับคุณ!
จักรชัยยิ้มๆ แล้วให้คนขายหยิบมือถือออกมา

“ที่นี่ไม่เหมาะสมกับพวกคุณ ถ้าจะมาซื้อมือถือเครื่องหนึ่งแล้ว ทำให้ครอบครัวล่มจม ก็ย่อมสู้เก็บเงินเอาไว้ใช้ในแต่ละวันไม่ได้ นะ!”

พูดจบก็ไม่หยิบมือถือออกมา ก้มหน้าเล่นมือถือของตนเองต่อ

ไป

จักรชัยเลิกคิ้ว มองเสื้อผ้าบนร่างของตนเองครั้งหนึ่ง ยืนยันได้ เลยว่าไม่ค่อยเหมือนคนที่จะสามารถซื้อมือถืออย่างนี้ได้ คำพูด ของคนขายก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ

แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตามที่ยศพลให้บัตรใบนั้นแก่เขาถึง แม้จะซื้อมือถือทั้งหมดของที่นี่ ก็ยังมีเหลืออีกมากมาย

คิดๆแล้ว ก็เอาบัตรออกมาวางไว้บนตู้โชว์สินค้า คนขายราวกับ โดนเขาก่อกวนจนรำคาญ ขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นบัตรใบนั้น บนตู้โชว์สินค้า ก็ตกตะลึงไปในทันที

หยิบขึ้นมาดูอีกครั้งให้เต็มตา จึงตกใจจนร้องออกมา

“นี่เป็นแบล็คการ์ด?!”
จักรชัยไม่ได้สนใจความตื่นตระหนกของเธอ และยังชี้ไปที่มือ ถืออีกเครื่องหนึ่ง ให้เธอหยิบออกมาคิดเงิน

ในตอนที่เงินเข้าไปในบัญชีอย่างแน่ชัดแล้ว คนขายเพิ่งจะพินิจ พิเคราะห์ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด