บทที่1 การกลับมาของเทพแห่งสงครามพร้อม กับเด็กหญิงคนหนึ่ง

บทที่1 การกลับมาของเทพแห่งสงครามพร้อมกับเด็ก หญิงคนหนึ่ง

เวลาเที่ยง ณ บริเวณเขตทหาร

ในบริเวณนั้นมีชายชราหัวหงอกคนนึง แต่แต่งตัวในชุด ทหาร ร่างกายเที่ยงตรงยังคงแสดงให้เห็นว่าแม้จะแก่แล้ว แต่ก็ยังแข็งแรง และยศทหารบนบ่าของเขาแสดงให้เห็น ถึงตัวตนของเขา

นี่เป็นคนชั้นสูงที่สุดของเขตทหารในประเทศต้าหัว

“แกจะไปจริงๆเหรอ?

รายชราใช้สายตาที่แหลมคมจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่ม คนหนึ่ง โครงหน้าของชายหนุ่มชัดเจน บนร่างกายมีกลิ่น อายของความมีวุฒิภาวะที่ผ่านการล้างบาปจากสงคราม

“โชครับ”

ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ลังเล
“ฉินเฟิงฉันเป็นคนเฝ้ามองแกตั้งแต่เข้ามาที่นี่ ตั้งแต่เป็น ทหารยศน้อยแกก็เริ่มไม่รักชีวิตตัวเอง ภารกิจอะไรที่มัน อันตราย แกก็จะสมัครใจไปทําภารกิจนั้นกระทั่งยังเข้า ร่วมหน่วยกริชที่โหดเหี้ยมอำมหิต เจ็ดปี เจ็ดปีเต็มๆ รอย แผลบนตัวแกที่โดนยิงไปสามสิบสองครั้ง ในเก้าครั้งนั้น แกเกือบไม่รอด ขาข้างนึงได้เหยียบเข้าประตูนรกแล้ว”

“ต่อมาจึงมีรุ่นนายพลฉินที่เป็นผู้นำที่สง่าและน่าเกรง ขามของเมืองอีสเตอร์แลนด์ มีสงครามมานักต่อนักชนะ หมดไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว ทำสงครามครั้งเดียวก็ โด่งดัง ในเวลาที่ยากลำบากก็ได้ฆ่ากองกำลังศัตรูนับสาม แสนนาย ทำสงครามครั้งเดียวก็ทำให้ประเทศได้รับความ สงบจากภัยพิบัติแอบแฝง ผลงานแบบนี้ถ้าไม่ใช่แกเกรง ว่าจิงตูคงไม่เหลือแม้แต่ซากแล้ว”

“ในวันนี้ ฉันอยากมอบตำแหน่งของฉันให้กับแกแต่แก กลับบอกว่าแกจะไปจากที่นี่?

“ฉันขอถามแกครั้งสุดท้าย แกจะจากไปจริงๆหรอ?”

สายตาของชายชราราวกับว่าเต็มไปด้วยไฟแห่ง สงครามอย่างไม่ต้องสงสัย

“ท่านหลี่ผมเพิ่งได้รับสารมาว่าผมมีลูกแล้ว อายุหกขวบ”
ฉินเฟิงแสดงความเคารพแบบทหารแก่ชายชรา

จากนั้นหันหลังจากไป

เมืองเจียงเฉิง

สนามบินเทียนอวี่

“นายพล เบื้องบนสั่งมาแม้จะถอนตัวแต่ต้องไม่ละทิ้ง หน้าที่”

ฉีหยุนผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งที่อยู่ภายใต้กำมือของฉินเฟิน เมื่อเทียบกับฉินเฟิงแล้วเขาดูแข็งแกร่งกว่าหลายระดับ เขาก้าวเดินมายืนข้างๆฉินเฟิงก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้น

“อืม เข้าใจแล้ว”

ฉินเฟิงพยักหน้า เขารู้ว่านี่เป็นการตัดสินใจของท่าน หลี่ที่มีต่อตัวเอง เขาปกครองเขตทหารในเมืองอีสเตอร์ แลนด์มาเจ็ดปีเต็มๆ ในวันนี้โลกสงบสุข ศัตรูต่างถิ่น สลายเขาก็ควรที่จะกลับเมืองเจียงเฉิงแล้ว

อีกอย่าง ยังมีอิ่นซินอยู่
และยังมีสารที่ส่งกลับมาเมื่อวาน เธอมีลูกสาวหนึ่งคน

“อิ๋นซิน เธอสบายดีไหม?”

ฉินเฟิงหยิบรูปออกมาใบนึง สภาพจิตใจสับสนมาก บน รูปมีคนๆนึงที่สวมเครื่องแบบOL เป็นผู้หญิงที่มีลักษณะ เย็นซาด้านหลังมีข้อความนึง

ประธานบริษัทซานหยวนกรุ๊ปแห่งเมืองเจียงเฉิง

เจ็ดปีก่อน เมืองเจียงเฉิงได้สร้างเรื่องตลกไว้อย่างมาก ประธานหญิงแสนมาดเท่อย่างอิ่นซินถูกคู่แข่งลอบกัด และยังขึ้นเตียงกับขอทานอีก

ทันใดนั้น มีปัญหาจนเมืองเจียงเฉิงพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน มีคนมาถามอิ่นซินทุกวัน

ขอทานคนนั้นก็คือฉินเฟิง

ต่อมา เพราะเรื่องนี้หุ้นของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปตกไป หนึ่งหมื่นล้านหยวน เพื่อไม่ก่อให้เกิดคำนินทาอีก ตระกูล อิ่นจึงฝืนใจยอมรับเรื่องนี้และให้ฉินเฟิงเป็นลูกเขยของ ตระกูลอื่นแต่ฉินเฟิงรู้สึกตัวเองนั้นไม่เหมาะกับอินซิน
วันที่สองก็ได้เข้าไปเป็นทหาร

เจ็ดปี เจ็ดปีเต็มๆ ภารกิจอะไรที่มันอันตรายเขาก็จะ ปฏิบัติภารกิจนั้นจนได้รับฉายาในค่ายทหารว่า ‘ไอ้บ้า ที่ไม่รักชีวิต’ สุดท้ายจากทหารยศน้อย กลายเป็นเทพ แห่งเจ้าอีสเตอร์แลนด์ มีวีรบุรุษในกำมือนับแสนนายเป็น นายพลที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำสงครามครั้งเดียวทำลาย กองทัพสามแสนนายจากประเทศศัตรู

เพียงเพราะว่า อิ่นซินยังเป็นคนที่เขาห่วงเสมอมา

“ขอโทษ”

ฉินเฟิงรู้ตัวเองรู้สึกผิดต่ออิ่นซิน ไม่เพียงแต่แค่คืนนั้นแต่ เพราะตัวเองไม่ได้จากไปในปีนั้น

“คุณผู้ชาย คุณสังเกตไหมว่าเด็กผู้หญิงคนนั้น คล้ายคลึงกับคุณมาก”

จู่ๆ ฉีหยุนชี้ไปทางนั้น

ฉินเฟิงก็ได้มองไป เห็นเพียงเด็กผู้หญิงที่กำลังวิ่งมาทาง เขาและด้านหลังยังมีผู้ชายสองคนที่สวมชุดสูทวิ่งตามมา
“ไอ้เด็กบ้า วิ่งทำไมหยุดเดี๋ยวนี้

“รอเราจับแกได้ก่อน จะตีแกให้ตายแน่นอน!”

สีหน้าชายหนุ่มทั้งสองเต็มไปด้วยความดุ อีกอย่างทั้ง

สองก็ดูโตแล้วต้องวิ่งเร็วกว่าเด็กอยู่แล้ว ไม่นานก็จะตาม

ทันแล้วห่างเพียงแค่เอื้อมมือ

ชายหนุ่มหนึ่งในนั้นยิ้ม และยื่นมือออกไปเตรียมที่จะจับ เด็กนั่น

แต่ถูกฉีหยุนจับตัวได้ในมือเดียว “ชายสองคนรังแกเด็ก ผู้หญิงคนเดียวหมายความว่าไง แน่จริงก็มาดวนกับฉันว่า ไง?”

“คุณเหรอ? เหอะ”

ชายหนุ่มสองคนมองฉีหยุนอย่างละเอียดถี่ถ้วน แว็บ แรกดูเหมือนคนธรรมดา ทันใดนั้นก็แพร่สายตาที่ดูถูก ออกมา “คุณเนี่ยนะ? อยากเป็นวีรบุรุษ?”

“เด็กน้อย ตอนไปโรงพยาบาลก็จงจำไว้ว่าฉันเป็นคน ต่อยแกเอง”

ชายหนุ่มหนึ่งในนั้นเหวี่ยงหมัดไปที่หัวของฉีหยุน แต่ว่าฉีหยุนแค่ขยับหัวเบาๆ ก็หลบหมัดนั้นได้ สุดท้ายพูดดู ถูกเบาๆ ” มีความสามารถแค่นี้เองเหรอ? งั้นขอโทษนะ ตอนไปโรงพยาบาลจงจำไว้ว่าฉันชื่อฉีหยุน”

จากนั้นก็เหวี่ยงหมัดออกไป

ต่อยโดนคางของคนนั้น

จากนั้นก็ทุ่มตัวชายหนุ่มอีกคนก็ล้มลงกับพื้น ทั้งสอง ก็ได้หมดสติไป

“เด็กน้อย อย่ากลัว

ตอนนี้เด็กคนนั้นได้วิ่งไปอยู่ตรงหน้าฉินเฟิงและหลบอยู่ ด้านหลังของฉินเฟิง ฉินเฟิงลูบหัวของเธอเพื่อปลอบเธอ

ฉินเฟิงมองเด็กผู้หญิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน อายุราวๆ ประมาณหกเจ็ดขวบ

ผมสั้นเท่าติ่งหู สะอาดเสื้อผ้าเก่าแต่ซักจนสะอาด สะอ้านจนเป็นสีขาว อย่างไรก็ตามนี่ไม่สามารถซ่อน ความน่ารักของเด็กหญิงได้

แต่ทว่าฉินเฟิงสังเกตเห็นว่าเด็กคนนี้เหมือนเขามาก
“คุณเป็นพ่อของหนูหรือเปล่า?”

เด็กน้อยก็มองไปที่ฉินเฟิง จู่ๆก็กอดขาของฉินเฟิงและ ร้องไห้ออกมา “กั่วถั่วเป็นคนที่มีพ่อแล้ว กั่วกั่วไม่ต้อง ยอมรับคนนิสัยไม่ดีคนนั้นเป็นพ่อแล้วฮือๆๆ…..

ร้องไห้จนทำให้คนอื่นใจสลาย

และในขณะเดียวกันก็มีผู้หญิงคนนึงใส่รองเท้าส้นสูง รีบ มาสถานที่แห่งนี้ “ฉินกั๋วถั่ว”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เด็กน้อยรีบกลั้นน้ำตาหันหน้ามาทาง ผู้หญิงคนนั้นรีบกระโจนเข้าใส่ตัวผู้หญิงคนนั้น “แม่ แม่ รีบดูนี่สิ หนูหาพ่อเจอแล้ว หนูหาพ่อเจอแล้วจริงๆไม่ต้อง ยอมรับคนนิสัยไม่ดีคนนั้นเป็นพ่อแล้ว”

“แซ่ฉิน! อิ่นซิน”

ในใจฉินเฟิงเหมือนโดนฟ้าผ่าในตอนกลางวันและ หายใจร้อนรน มองดูผู้หญิงที่ตัวเองคิดถึงอยู่ทุกวัน เขาจำ ไม่ผิดแน่ แม้ว่าเพียงแค่คืนเดียว เขาก็จำไม่ผิดแน่ๆ

งั้นเด็กคนนี้!

เป็นของเราเหรอ?