บทที่ 5 หาเรื่องใส่ตัว
เมื่อเห็นหวงเทาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเหมือนหัวหมู แมงป่อง ก็ตกใจ และวิ่งด้วยก้าวเล็กๆ เพื่อเอาใจ “พี่ใหญ่ พี่เป็นอะไร ไป?”
“ใครไม่มีตา กล้าทุบตีพี่แบบนี้ ผมจะไปกำจัดเขาและล้าง แค้นให้พี่เอง!”
ดวงตาของหวงเทาเบิกกว้าง จ้องเขาอย่างแรง”แก้แค้นอะไร! ในเมืองเทียนไห่ ใครกล้าทำอะไรกู?”
“อาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ นี้ กระแทกโดยไม่ได้ตั้งใจ”
แมงป่องพยักหน้าอย่างเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง จากนั้นเหมือนคิด ได้บางสิ่งบางอย่าง ด้วยสีหน้าตื่นเต้นและอยากให้พี่ใหญ่เห็น ผลงานของตน “พี่ใหญ่ คุณทายซิว่าผมจับใครได้?”
เขาพูดและชี้ไปที่ด้านหน้า “ไอ้เหี้ยที่ปล้นลูกสะใภ้ของคุณ ถูกผมจับได้แล้ว!”
“คุณอย่ากังวล ผมจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้ เพื่อขจัดความแค้นในใจ ของคุณ!”
หวงเทามองไปที่เขาชี้ ตกใจจนเกือบสลบ ถูกแมงป่องและลูก น้องของเขาล้อมไว้ นั่นมันเซี่ยงเส้าหลงไม่ใช่เหรอ?
โดยไม่ค่านึงถึงอาการบาดเจ็บบนตัว หวงเทาคร่ำครวญและ รีบวิ่งไปเตะลูกน้องที่อยู่ใกล้กับเซี่ยงเส้าหลงออกไป ใบหน้าที่ บวมพยายามบีบรอยยิ้ม “พี่…พี่ใหญ่ คุณไม่ได้ตกใจใช่ไหม?”
หัวใจของหวงเทาเต้นแรง นี่คือคนที่แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของ เขาก็ยังไม่สามารถรุกรานได้!
แมงป่องไอ้สารเลวนี่ หาความตื่นเต้นให้ตัวเองจริงๆ ถ้าพี่คนนี้ อารมณ์เสีย กลุ่มคนของเขาจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตเลยนะ!
“พี่ใหญ่ คุณเป็นอะไรไป?ล้มจนสมองเบลอเหรอ?”
แมงป่องไม่รู้ เลยเดินมาถาม “ทำไมถึงเรียกคนนี้ว่าพี่ใหญ่เห
รอ!”
“ไปให้ไกลเลยไอ้ส้นตีน!”
หวงเทาไม่มีเวลามาสนใจอาการบาดเจ็บที่ร่างกายของเขา ถีบแมงป่องด้วยเท้าข้างหนึ่ง สุดแรงถึงชีวิต “มึงแม่งไอ้ขยะ!”
“มึงอยากตาย ก็อย่ามาลากกูสิ!”
“คนเยอะขนาดนี้ ทำไมมึงเด่นจัง! ออกมาแกล้งทำเป็นใหญ่ อะไรเนี่ย!”
“กล้าทำให้พี่ใหญ่ของกูไม่พอใจ กูจะฆ่าไอ้สารเลวอย่างมึง!”
หวงเทาถูกทุบตีและกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อเห็นฉากนี้ อ วิ่นซูจือก็รีบวิ่งไปอธิบายว่า “ประธานหวง คุณอย่าหลงกลกับ คำโกหกของไอ้ขยะนี้!”
“เมื่อกี้ฉันได้ยินมันชัดมาก ไอ้หนุ่มคนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึง โชคดีขนาดนั้น เฮียหูติดหนี้บุญคุณเขา สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็น เพียงเพราะเฮียหู่ชดใช้หนี้บุญคุณเขาเท่านั้น !”
“คุณดูเขาสิ เขาสวมชุดขาดรุ่งริ่ง แค่ดูก็เหมือนไอ้ขยะที่ไม่มี อะไรเลย!”
“ไสหัวไป!”
เขาตบมันโดยตรง และตบจนอวิ๋นซูจือไม่ทันระวัง ในตามี ดาวโผล่ออกมา!
หวงเทาโกรธแค้นมาก ตบครั้งเดียวไม่พอและตบอีก ใบหน้า ของอวิ๋นซูจือบวมเร็วจนมองเห็นด้วยตาเปล่า ไอ้เหี้ย ทำให้ กูซวยหนึ่งครั้งยังไม่พออีกเหรอ คนที่พี่ใหญ่กูบอกว่าเขาไม่ คู่ควรแม้แต่ถือรองเท้าให้เขา แต่มึงบอกว่าเขาเป็นขยะ คิดว่า กูโง่เหรอ!
ยังไงเธอก็เป็นคนที่เลี้ยงตนเองโต แม้ว่าอวิ๋นเสบู่เหยนจะผิด หวังในตัวอวิ๋นซูจือมาก แต่เธอก็ไม่สามารถทนดูสภาพที่น่าสังเวชของเธอได้ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หยุด … หยุดทุบตีได้ แล้ว”
หวงเทาหยุดทันที ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ครับผม!”
อวิ๋นเสบู่เหยนคือใคร ภรรยาของพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ของตนเอง คำพูดของเธอ ตนเองจะไม่ฟังเธอได้ไง?
เมื่อเห็นคนชั่วอย่างหวงเทา จู่ๆ ก็ปฏิบัติต่อตัวเองด้วยความ เคารพ อวิ๋นเสวีเหยนก็ตกใจเช่นกัน และเธอก็ถอยกลับอย่าง ไม่ชิน
เซี่ยงเส้าหลงดูฉากนี้ที่มุมตา มุมปากของเขาก็ยกขึ้น ดูไม่ ออกจริงๆ เลยว่า หวงเทาคนนี้ ยอดเยี่ยมจริงๆ !
หวงเทาสามารถมาถึงจุดนี้ได้ การสังเกตคำพูดและสีหน้า เป็นทักษะที่ขาดไม่ได้ของเขา จากการแสดงออกที่จางๆ ของ เซี่ยงเส้าหลง เขาเห็นร่องรอยของความพึงพอใจและหัวใจของ เขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ถามอย่างระมัดระวัง “พี่ใหญ่ คุณจะจัดการกับไอ้เด็กคนนี้ยังไงดี?”
“ถ้าคุณต้องการแขนของเขา ผมจะไม่ตัดนิ้วทั้งสี่ของเขา ออก!”
“ขอเพียงแค่คุณพอใจ ชีวิตของเขา ผมก็สามารถเก็บให้คุณได้!”
แมงป่องไม่ได้โง่ ในที่สุดก็เข้าใจ นี่มันพี่ใหญ่ของหวงเทา นี่ มันเหมือนเป็นการปรนนิบัติบรรพบุรุษเลย!
เขาไม่มีเวลาไปสนใจความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บของ ร่างกายเลย หันหลัง และคุกเข่าลงเสียงดัง “พี่ใหญ่ ผมมีตาแต่ หามีแววไม่ ผมถูกคนอื่นหลอกแล้ว!”
“ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นพี่ใหญ่ของผมพี่ใหญ่ผม ให้ความกล้า หาญผมสามเท่า ผมก็ไม่กล้าดูหมิ่นคุณ!”
ข้างหู เสียงร้องโหยหวน เซี่ยงเส้าหลงโบกมืออย่างหงุดหงิด “ไปให้พ้น!”
“ขอบคุณพี่ใหญ่! ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ให้อภัย!”
คำว่า”ไปให้พ้น”เหมือนเสียงอันไพเราะดังขึ้น แมงป่องโค้ง คำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า และกำลังจะจากไปโดยได้รับการค้ำจุน จากลูกน้องของเขา ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงบางสิ่ง เขาชี้ไปที่อ วิ๋นซูจือที่กำลังรู้สึกหวาดกลัว กัดฟันอย่างโมโห “ทุกคน เอา ตัวนางนั่นไปด้วย กูจะบอกให้มันรู้ว่าค่าที่กล้าโกหกกูต้องจ่าย เท่าไหร่!”
“ไม่ ไม่เอา!”
“เสบู่เหยม ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”
อวิ๋นเสบู่เหยนหันหลังกลับ อวิ๋นซูจือถูกลากออกไปอย่างดื้อหลังจากผ่านมุมหนึ่งไป เสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วฟ้า
“พี่ใหญ่ ยังมีอะไรให้ผมช่วยไหม?”
หวงเทามองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
เซี่ยงเส้าหลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากเขาได้ตัดสินใจที่จะ สร้างความสัมพันธ์กับอวิ๋นเสวีเหยน เขาต้องใช้ชีวิต ในเมื่อเขา ต้องใช้ชีวิต ที่อยู่จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้โดยธรรมชาติ
ด้วยสถานะของเขา พูดคำเดียว แน่นอนว่าวิลล่าที่หรูหรา ที่สุดทั่วประเทศนั้นเหลือให้เขาเลือก แต่ตอนนี้ ชีวิตที่เขา อยากใช้คือชีวิตธรรมดา
เขาทําสงครามมาทั้งชีวิต มีชีวิตอยู่กับเลือดและปืนมืดมา โดยตลอด ตอนนี้ ได้โอกาสที่มาได้ไม่ง่าย เขาควรจะคิดแล้ว ว่า เขาควรเป็นสามีและพ่อที่ดีได้อย่างไร
“ถ้าอยากช่วยจริงๆ ก็ช่วยผมหาบ้านให้ที!”
“บ้าน? ไม่มีปัญหา วิลล่าสามชั้นที่มีพื้นที่ 800 ตารางเมตร แถวเขตริมน้ำทองเพียงพอหรือไม่?”
“ไม่จําเป็นต้องหรูหราขนาดนั้น เรามีสามคน หาบ้านที่มีสาม ห้องนอน ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องก็เพียงพอแล้ว”
สุดท้าย ในชุมชนที่หรูหราเล็กน้อย เซี่ยงเส้าหลงมองไป รอบๆ ห้องที่ได้รับการตกแต่งอย่างดี พยักหน้าด้วยความพึง พอใจ
อวิ๋นเสบู่เหยนก็มองไปรอบๆ ความรู้สึกของบ้านที่หายไปนาน เต็มล้นในหัวใจของเธอ
“เฮ!”
“หา?”
“ทำไมหวงเทาถึงให้บ้านคุณ?”
เซี่ยงเส้าหลงขมวดคิ้ว “บางที อาจเป็นเพราะหลังจากถูก ทุบตี ตีจนหาจิตสำนึกของเขาจนเจอมั้ง!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ