ตอนที่ 6 รอยยิ้ม

เสียงหยอกเย้าเมื่อครูในห้องนอนของมู่หลัน เรือนขนาดกลาง เกือบท้ายจวน อาซึ่งมีสีหน้าที่ดูกระวนกระวายใจเป็นไหน ๆ ส่วน อาจิน เงาที่คอยมารายงานกับเร้นกายในเงามืด แล้วส่งเสียง หัวเราะขบขันคนด้านใน ที่กำลังร้องโอดโอยของความช่วยเหลือ

“ข้ายอมเจ้าแล้วภรรยารัก ข้ายอมแล้ว” เสียงร้องขอยอมแพ้ พร้อมสายตาอ้อนวอนอย่างเห็นใจ ตอนนี้เขาถูกมีดสั้นปักตาม อาภรณ์ของเขามิให้ขยับเขยื้อนไปไหนได้ แล้วยังมีอยู่ในมือของ นางอีกสองเล่ม นางยังมองมาที่กล่องดวงใจของเขาอีก

“จะทำแบบเมื่อครู่อีกหรือไม่ท่านพี่ ตอบมา!!” เสียงที่ดูจะ แข็งกร้าวเล็กน้อยเอ่ยขึ้น นางนั่งที่เตียงนอนอย่างสบายใจมิได้ เล่นอะไรสนุก ๆ แบบนี้มานานขนาดไหนแล้ว นางก็จำไม่ได้ เพราะทุกวันนางต้องฝึกฝนทั้งวรยุทธ์และทั้งกฎของสตรีในห้อง หอ

แต่ตอนนี้ นางละทิ้งมันสิ้น กฎอะไรนางมีสนใจแล้ว สนใจ เพียงบุรุษหน้าหยกผู้นี้ ช่างก่อกวนใจนางเหลือเกิน อุตส่าห์ได้อยู่ ที่เรือนท้ายจวนแล้ว เขายังตามมาราวีไม่เลิก

“จะทำ!! เพราะเจ้านั้นทั้งหวานทั้งหอม อย่าลืมว่าพี่เป็นสามี ของเจ้า” เขายังไม่ลดละความพยายามที่จะยั่วโมโห ช่วยไม่ได้ ก็ นางนั้นหวานนิ่มลิ้นเขาจริง ๆ อีกทั้งกลิ่นกายของนางก็ชวนให้ เขาหลงใหล เมื่อวานเขาเมาจนจำภาพร่วมเตียงกับนางไม่ได้
“ข้ายังไม่ได้เป็นภรรยาของเจ้า เจ้าที่ม” นางเอ่ยออกมาอย่าง เสียงดัง

“นี่เจ้ากล้าว่าสามีว่าเจ้าที่มหรือ สตรีร้ายกาจ ข้าจะหย่ากับ เจ้า” เมื่อได้ยินว่ายังไม่ได้เป็นภรรยาของเขา ดวงตาของเขาเบิก โพลงด้วยความตกใจ แล้วเลือดนั่นมันเป็นของใครมิใช่ว่านาง แกล้งเขาหรือ ร้าย ร้ายนัก และที่ว่าเขามันทีมนั้น

เขายอมไม่ได้ เสียศักดิ์ของความเป็นบุรุษหมดที่ถูกภรรยา ข่มเหงรังแก รู้ถึงไหนอายถึงนั้นเหมือนเช่นตอนนี้ ที่ไปไหนไม่ได้ แม้แต่จะขยับตัวก็ยังไม่ได้ เพราะมีดสั้นมันปักเสื้อของเขายึดอยู่ กับกําแพง

“ข้าไม่หย่า เจ้าจะทำอะไรได้” นางระบายยิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะ หุบมันลง เข้ายิ้มเหรอไม่ได้ ๆ

พลันสายตาของอันหยางจดจ้องรอยยิ้มเมื่อครู่เหมือนมัน

ทำให้เขาเห็นทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่ เวลานางยิ้มแล้วสะกดใจ

เขาเสียจริง เขาชอบเวลาที่นางยิ้ม

“ฮูหยิน ปล่อยสามีเจ้าได้แล้ว” เสียงที่แผ่วเบาลงจากเมื่อครู่ ที่ เห็นว่าร่างบอบบางนั้นเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่ สายตาแข็งกร้าวเมื่อ ครูและรอยยิ้มเมื่อครูได้หายไปแล้ว เหลือเพียงแต่สายตาเย็นชา ชวนหนาวเหน็บ

“อาชิง มาปล่อยนายท่านเสีย” เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมรูป หน้าที่เหมือนกำลังเจ็บปวดทุรนทุราย

“ฮูหยินเจ้าเป็นอะไร พี่เลิกแกล้งเจ้าแล้ว อาชิงเร็ว ๆ เข้า ฮูหยิน” เขาส่งเสียงออกไปอย่างร้อนใจ พร้อมกับสายตาของเขา จดจ้องร่างบอบบางที่กำลังเอนกายลงที่เตียงและเหมือนกำลังจะ ขดตัวจับกุมที่ท้องของนาง

“ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ” อาซิงเข้ามา แต่ยังไม่ได้ปล่อยนายท่าน ที่ตัวติดกับกำแพงเพราะมีดสั้นทั้งหลายนั้นปักยึดเอาไว้แน่น ตอนนี้นางห่วงเจ้านายสาวของนางมากกว่า บุรุษที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“ข้าไม่เป็นไร อาชิงปล่อยเขาเถิด” เสียงที่แหบแห้งเล็กน้อย นั้นทำให้อาชิงส่งสายตาเขียวเข้ามาให้เจ้าของจานอย่างอัน หยาง

“นายท่านฮูหยินบาดเจ็บเช่นนี้ นายท่านมิควรเอ่ยแกล้งนาง นะเจ้าคะ” อาชิงเอ่ยตำหนิ นางสนเสียที่ไหน จะลงโทษนางหรือ ย่อมได้ แต่นางไม่ยอมให้เจ้านายของนางนั้นเป็นอะไรไปเด็ด ขาด

“เอ่อ น่า ข้าไม่แกล้งนางแล้ว เจ้าออกไปเถิด ข้าจะดูแลนาง เอง” สีหน้าของเขาสลดลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าสาวใช้คนนี้มีดวง ตาที่กำลังเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแถมยังห่วงใยเจ้านายอย่างสุด ซึ้ง

“แต่ว่า … อาชิงไม่อยากออกไป นางอยากจะดูแลเจ้านายเอง

“ไม่ต้องแต่ ข้าเป็นสามีของนางก็ต้องดูแลนางสิถึงจะถูก มี อะไรก็ไปทำเถิด” ท่าทางของเขาผิดกับเมื่อครู่ เสื้อผ้าของเขา เป็นรูด้วยมีดสั้นของนาง เขามิได้หวาดกลัวสักนิด เพียงแค่อยาก จะรู้ว่าสตรีข้างกายของเขานั้น เป็นสตรีแบบไหนกันแน่
ถึงเขาไม่มีวรยุทธ์สูงส่ง เขาก็เรียนพื้นฐานมา เรื่องแค่นี้เล็ก น้อยสำหรับเขาที่ต้องเดินทางขึ้นเหนือ ล่องใต้ ค้าขายเพื่อขยาย กิจการ หรือไม่ก็ต้องเดินทางไปต่างแคว้น

เมื่ออาซิงเดินออกไปจากห้องแล้ว เขานั่งลงที่เตียงนอนมอง ใบหน้าของนาง เริ่มเห็นเหงื่อผุดขึ้นที่ใบหน้าของนางแล้ว เขารีบ เอาผ้าชุด มาเช็ดให้นางอย่างเบามือ ถึงเปลือกตาของนางจะ ปิดสนิทอยู่ แต่นางรับรู้ทุกการกระทำเพียงแค่ไม่อยากจะพูดคุย กับเขาเท่านั้นเอง

“พี่ขอโทษที่ยั่วโมโหเจ้านะ ต่อไปนี้พี่จะดูแลเจ้าอย่างดี เขา มั่นใจว่าต่อไปนี้คงจะต้องดูแลคนป่วยอีกหลายวันแน่นอน ดูจาก อาการของนางแล้ว พิษอะไรเขาไม่รู้ รู้เพียงเขาไม่อยากให้นาง สิ้นใจไปแบบนี้

นางมีอะไรพิเศษกว่ามีเงินมากนัก คำพูดของนางอันเกียรตรง และกิริยาของนางมิได้ปกปิด นางเป็นคนเปิดเผย ชอบคือชอบ เกลียดคือสตรีที่แคว้นนี้มค่อยจะมีแบบนางสักเท่าไหร่ เขาชอบแบบนี้เสียแล้วทำให้มีสีสันขึ้นเยอะทีเดียว

เขาขึ้นเตียงนอน นอนตะแคงสอดมือเข้าไปที่เอวคอดกิ่วของ นางอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กรับรู้ตลอดเวลา

“เจ็บปวดอยู่หรือไม่” เขารู้ว่านางยังไม่ได้หลับ

“เล็กน้อยเท่านั้น ไกลหัวใจเยอะ” นางตอบสั้นและเปลือกตา ยังปิดสนิทอยู่เช่นเดิม

“พี่ขอโทษนะ” เขาพูดขึ้นพร้อมกระชับร่างบอบบางเข้าแนบอกเขา นางมิได้ขัดขืน

“ขอโทษเรื่องอะไร” นางไม่เข้าใจอยู่ดี ๆ เขากลับอ่อนโยน แบบนี้ได้ยังไงและเขาผิดเรื่องอะไรถึงได้เอ่ยขอโทษนางแบบนี้

“ขอโทษที่พูดว่าจะหย่ากับเจ้า” เขาพูดขึ้น

“ไม่แปลกหรอก คนสองคนอยู่ด้วยกัน โดยไม่ได้รัก อีกทั้งท่าน ก็มีสตรีที่รักอยู่แล้ว หย่ากับข้าก็ไม่แปลกอันใด” นี่คือเรื่องที่นาง รับได้ ตอบแทนแล้วกับการที่แต่งงาน หากอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็หย่า ขาดเสีย นางยังมีงานสำคัญที่ต้องทำอีกมากมาย มิได้เสียเวลา กับเรื่องความรักดั่งเช่นหนุ่มสาวหรอก

“กลับเรือนนอนของท่านเสีย” นางกลัวว่าเรื่องสำคัญที่จะพูด คุยกับ อาจินจะถูกแพร่งพรายออกไปและเขาอาจจะรู้ว่านางคือ ใครก็ได้

“ไม่พี่จะนอนกอดเจ้าอยู่แบบนี้” เขาปฏิเสธเสียงแข็งพร้อม กอดเอวของนางแน่นขึ้นกว่าเดิม