ตอนที่ 2 แขกมาเยือน

ภายในห้องนอนนั้นมีผ้าสีขาวบางเบาอยู่หนึ่งผืนที่คาดตรงกลาง เอาไว้ นางต้องคิดหนักว่าจะหาอะไรมาทำให้เกิดรอยแดงดี และ เมื่อนึกออกนางก็สั่งให้ อาชิง ไปเอาเลือดไก่มาแล้วหยดมันลง ไป โดยที่ฝ่ายสามีมิรู้ความเพราะยาลวงตาที่นางใช้นั้น คล้ายๆ กับผงนิทราที่ทำให้นอนหลับฝันหวาน

และคาดว่าเขาคงจะฝันว่าร่วมหอกับ คนรักกระมัง ดูจาก ท่าทางที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอีกทั้งสะโพกของเขาก็เด้งไม่หยุด หย่อน ก่อนที่รอยยิ้มน้อย ๆ ของนางจะปรากฏ ทำให้อาซิงนั้น ต้องมองหน้าของนายสาวอย่างแปลกใจ

อาชิงคิดว่าตนเองตาฝาดที่เห็น เจ้านายของตนเองมีรอยยิ้ม เช่นนี้ และขบขันกับท่าทางของนายท่านอีกด้วย อาชิงก็อดที่จะ ยิ้มตามไม่ได้ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้

“อาชิง รีบเอาไปเก็บเสีย แล้วข้าจะเข้าครัวทำอาหาร” มู่หลัก เอ่ยขึ้น ก่อนที่จะสวมชุดแบบสตรีงดงาม เดินไปยังห้องครัวที่อยู่ อีกเรือน เรียกได้ว่า จวนนี้ใหญ่โตสมกับเป็นคหบดีที่ร่ำรวย อันดับหนึ่งของเมืองหลวงก็ว่าได้

เครื่องใช้ทั้งหลายก็ล้วนมีราคาแพงทีเดียว ก็ใช่นะสิเขา ร่ำรวยออกปานนี้ หากนางทำงานในหน่วย นางก็คงจะนอนกิน สบายไปทั้งชาติ ถ้าเขาไม่ขอหย่ากับนางเสียก่อน

“ฮูหยิน ให้พวกบ่าวทำอาหารเช้าก็ได้เจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวเล็กน่ารักเอ่ยขึ้น นางมีหน้าที่ทำสำรับอาหารให้เจ้านายในจวน และ คิดว่าฮูหยืนของจวนจะตื่นแต่เช้าเช่นนี้

สาวใช้จึงได้ขันอาสาที่จะทำให้เจ้านายอย่างเต็มใจ

“ข้าอยากกินอาหารอ่อน ๆ พอจะทำข้าวต้ม ใส่หมูให้ได้หรือ ไม่” นางเอยอย่างสุภาพ แต่แววตาของนางยังราบเรียบออกจะ เย็นชาเป็นเอกลักษณ์ของนาง แต่ท่าทางของนางมิได้เหมือน ใบหน้าที่ดูจะเย็นชา

“ได้เจ้าค่ะฮูหยิน เช่นนั้นเชิญรอด้านในนะเจ้าคะ บ่าวจะรีบ ทำให้” สาวใช้รีบเอ่ยแจ้งเจ้านายทันที กลัวจะมีกลิ่นอันไม่พึง ประสงค์ติดเสื้อผ้างดงามของฮูหยิน

ทุกคนที่นี่ถูกกำชับจากนายท่านว่า ให้ดูแลฮูหยิน ไม่ว่านาง ต้องการอะไร ให้จัดหาให้นาง อย่าให้นางได้ลำบากกายและใจ เช่นนั้นพวกบ่าวไพร่ทั้งหลายก็ต้องเชื่อฟัง หากมิเชื่อฟังก็จะถูก ลงโทษแน่นอน

“ข้าขี้เกียจรอข้างใน จะนั่งรองตรงนี้ได้หรือไม่” เมื่อคืนกว่าจะ ได้นอน พี่รองก็ดันมาโผล่เรียกนางเสียอย่างนั้น นางเองก็อยาก พักใจจะขาด แต่พี่รองนี่เล่นงานนางหาว่าอู้งานบ้างล่ะ มอบ หมายงานที่ไม่ใช่ของนางบ้างล่ะ จนสุดท้าย พี่รองยอมกลับแต่ โดยดี เพราะเพียงแค่นาง บอกว่า ไม่เช่นนั้นจะลาออก

“ได้เจ้าค่ะ ฮูหยิน” สาวใช้เอ่ยขึ้น และลอบมองฮูหยินของจวน ใบหน้าของฮูหยินนั้นดูงดงามแต่ใต้ตาออกจะคล้ำไปเล็กน้อย คงเป็นเพราะนอนน้อยกระมัง สองมือของนางจับนั่น จับนี้ลงมือท่าข้าวต้มจนเสร็จสรรพ พร้อมตักข้าวต้มทีกลิ่นหอมชวนยั่ว น้ำลายลงในชามกระเบื้องชั้นดี

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยิน” สาวใช้เอ่ยขึ้นพร้อมแย้มยิ้ม ก่อนจะยื่นเข้าต้มที่หอมกรุ่นชวนน้ำลายไหลให้เจ้านาย

มู่หลันพยักหน้าและรับชามข้าวต้มมา นางเดินไปยังสระบัว ด้านหน้าของจวนใหญ่ ที่นั่นมีศาลาเหมาะกับการทานข้าวต้ม ยามเช้าของนางยิ่งนัก อาซิงสาวใช้เดินตามหลังมาอย่างเงียบ ๆ เสมือนไร้ตัวตน

มู่หลันหลับตาสูดดมกลิ่นหอมของข้าวต้ม กำลังจะลงมือตัก ข้าวต้มเข้าปาก พลันสายตาของนางไปสะดุดอยู่ที่ร่างบอบบาง ของ ‘คนรัก’ ของสามี

มุมปากและหางคิ้วของนางกระตุกแววตาของนางวูบไหวก่อน จะมีสีหน้าอย่างเอือมระอา คนจะกินข้าวให้อร่อยเสียหน่อย นาง มารน้อยก็มาวุ่นวายแต่เช้า ช่างน่าเบื่อจริง ๆ

“อาชิงไปเชิญนางเข้ามา แล้วไปเรียนนายท่านว่า สตรีของเขา นั้นมาแล้ว” มู่หลันหาได้สบอารมณ์ไม่ นางหิวมากแทบจะกินช้าง กินเสือได้กระมัง นางเพียงอยากกินข้าวต้มของนางอยู่เงียบ ๆ ไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวาย

“แต่…ฮูหยินเจ้าคะ…” อาชิงมีทีท่าว่าไม่เข้าใจคำสั่งของนาย สาว หากแต่ต้องหยุดเพราะสายตาคู่งามของเจ้านายทอแววว่า พอใจที่นางก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว

“ช่างเถิด ข้ามิได้สนใจแต่แรก” เสียงที่ยังคงนิ่งพร้อมสายตาที่นั่งราวกับหินผามิได้สะทกสะท้านถึงแขกผู้มาเยือนเป็นสตรี น้อย หน้าตาน่ารักสดใส มิใช่สตรีป่าเถื่อนเช่นนาง

“นางช่างหน้าด้านเหลือทน มีอย่างที่ไหนมาเรียกร้องวันที่นาย ท่านกับฮูหยินเพิ่งแต่งงานกันแค่วันเดียว” อาซิงลุกยืนขึ้น นางก็ บนกระปอดกระแปดมีหรือที่ฮูหยินของนางมิได้รับรู้

นางฝึกวรยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก และค่อนข้างที่จะเอาตัวรอดเก่ง ถึงไม่ได้เก่งกล้ามากความสามารถเหมือนพี่ใหญ่ แต่นางก็มี ทักษะพอตัว มิเช่นนั้นนางจะได้รับตำแหน่งท่านรองมาครอบ ครองหรือ ตำแหน่งนี้มิได้มาได้อย่างง่ายดาย มักต้องสูญเสีย บางสิ่งบางอย่างไป

เรื่องส่วนตัว รวมถึงเรื่องความรักด้วย พี่ใหญ่และพี่รองก็เช่น เดียวกัน

“เรื่องไร้สาระ อย่าเอามาคิดให้รกสมองเลย มีเรื่องอื่นที่ต้อง

ทำให้ข้ากลุ้มใจกว่านี้อีก” นางพูดอย่างไม่ใส่ใจตักข้าวต้มที่มัน

เริ่มจะจืดชืดเล็กน้อยใส่ปากน้อย ๆ ของนาง

อาซิง เชิญคุณหนูตระกูลกวน นางคือ กวนมีเงิน เข้ามาด้านใน สายตาของสตรีคนนี้นั้นจดจ้องเจ้านายของอาชิงอย่างไม่วางตา ก่อนจะปรับสีหน้าเศร้าสลดและแกล้งบีบน้ำตาเล็กน้อยท่าทาง ราวกับลูกนกน้อยที่กำลังหวาดกลัว

หาเรื่องจริง ๆ’ อาชิงยกยิ้ม สตรีน้อยนางนี้หาได้รู้ความ ร้ายกาจของเจ้านายของนางไม่คาดว่าน่าจะโดนเฉือนเล็ก ๆน้อย ๆ กระมัง
“พี่สาว ข้าคือ…” กวนมีเงินคุกเข่าลง หากบ่าวในเรือนดูก็จะรู้ เช่นเดียวกันว่า ฮูหยินเอกของจานช่าง ใจคอคับแคบ ก มิ ยอมรับสตรีอีกคน แผนการของมีเงินได้เริ่มต้นขึ้น

“ใครพี่สาวของเจ้า!! มาพบคนรักของเจ้าก็มีใช้ เชิญตาม สบาย”

***ภัคจิรา***