บทที่ 14 ลูกของเราตายแล้ว หัวใจนายเคยเจ็บสักนิดเดียวบ้างไหม?

แบมพึ่งออกมาจากห้องก็ได้รับสายหนึ่ง

สายที่โทรเข้ามาจากเลขาอาเล็ก อาเล็กบอกเขาว่า ค รีนก็ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลเดียวกัน กำลังช่วยฉุกเฉิน อยู่

แบมก็รีบพุ่งเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน ทำไมถึงต้อง เข้าห้องฉุกเฉิน?

เธอเป็นคนเอามีดข่มขู่บีมก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมตัว เธอเองก็ได้รับบาดเจ็บด้วยเหรอ?

หมอแต่ละคนเข้าๆออกๆที่ห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ

เหมือนว่าอาการครั้งนี้จะหนักมาก

จู่ๆแบมก็เห็นอะไรขึ้นมา ทั้งตัวเขาอึ้งนิ่งตรงยืนไว้ที่ นอกห้อง

ดวงตาที่แดงทั้งสองข้างเห็นทารกเสียชีวิตอยู่ในมือ ของหมอ

สีเลือดที่เข้มนั้นได้ซับเอาพลังหัวใจของเขาไปหมด

นั่นมาเอาออกมาจากท้องของผู้หญิงคนนั้น และเป็น ลูกของเขาด้วย…….
ลูกของเขาและครีน……?

ตายแล้ว……

เขา……ตายแล้ว……

แบมได้รับการกระตุ้นจนหนัก ทั้งคนไม่สามารถปรับ

ตัวได้

ทั้งๆที่เขาแสโกรธจะมาถามครืนทำถึงเหี้ยกับเด็กใน ท้องบีมได้ แต่ทำไมเธอกลับบาดเจ็บยิ่งกว่าบีมอีก?

หมอที่ออกมาจากห้องนั้นเดินออกมาคนหนึ่ง แบมรีบ พุ่งเข้าไปจับคอเสื้อเขาแล้วถามขึ้น “ครีนเป็นอะไร?

หมอคนนั้นตกใจมาก แต่ก็รู้ว่าเป็นแบมได้ทันที “คุณ แบม?ผู้หญิงที่ส่งตัวมาคนนี้ ได้รับกับกระแทกทารุณอย่าง สาหัส ทำให้มดลูกฉีดขาด ตอนนี้กำลังทำการผ่ามดลูก ออกครับ?”

พูด……อะไรนะ?

แบมผู้ชายทั้งคนก็เกือบจะล้มลงไปกับพื้น

เด็กไม่อยู่แล้ว……
แม้แต่มดลูกของเธอก็……

แบมไม่กล้าเชื่อทุกอย่างนี้ เป็นเขาฟังผิดแล้ว มัน ต้องผิดพลาดที่ไหนสักที่แน่ๆ……

ครีนนอนอยู่ที่เตียงอย่างไร้เสียง

สองตามองไปบนเพดาน บางทีเธอจะยิ้มลอยๆ เหมือนคนบ้า

ตั้งแต่หมอบอกกับเธอว่าเด็กเสียไปแล้ว มดลูกก็ถูก ผ่าออกไปแล้ว เธอก็เป็นอาการแบบนี้มาตลอด

ระหว่างนั้น เธอเคยถามหมอคำหนึ่ง “ลูกของฉันเป็น ชายหรือหญิง”

หมอตอบเธอเป็นลูกผู้หญิงครับ……….

น้ำตาพุ่งไหลาลงตาทั้งสองข้าง ความทรงจำของ เธอได้หยุดลงตั้งแต่วันที่ทีมปรากฏตัวในวันนั้น ทั้งๆที่เธอ กับลูกอยู่กันแบบดีดี

เหลือแค่สองเดือน เพียงอีกสองเดือน ลูกสาวของ เธอก็จะได้ออกมาใช้ชีวิตบนโลกนี้แล้ว
ตั้งแต่นั้นมา ครีนก็ไม่เคยพูดเลยแม้แต่สักคำ

เธอไม่ต่างจากศพที่เหลือแต่ลมหายใจ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ได้เพียงนอนนิ่งๆอยู่ที่เตียง

แบมเห็นเธอในอยู่ในห้องผู้ป่วยในวันที่เธอจะได้ออก จากโรงพยาบาล

“เธอเป็นยังไงบ้าง?

ครีนรู้ว่าเป็นเสียงของแบม

ผู้ชายคนนี้กลับมาเยี่ยมเธอนาเหรอ?

คนเงียบไปสักพัก เธอถามเขาลูกของเราตายแล้ว นายเคยรู้สึกเจ็บใจสักนิดบ้างไหม?

ในสมองของแบมนั่นเป็นทารกที่เสียชีวิตไปแล้ว

เขากามมือไว้แน่น กั้นของเหลวที่อยู่ใต้ตา ไม่เคย

คำสองพยางค์ที่แสนมุ่งมั่น

ครีน ลูกตายไปแล้ว เธอยังหวังที่จะได้ยินคำพูดที่เขา ไม่อยากเสียเด็กไปงั้นเหรอ?
ครีมหัวเราะ

รอยยิ้มอยู่บนหน้าที่ซีดจัด มันทำเอาหัวใจของแบม

เจ็บ

ไม่ เขาไม่เคยเห็นใจเธอ

บีมบอกเขาว่า ครีนเป็นคนเอากรรไกรข่มขู่บีมก่อน บีมเลยตกบันได ทุกอย่างเป็นครีนที่ทำตัวเองทั้งนั้น

“ครีม ทุกอย่างนี้เธอเป็นคนทำตัวเอง ถ้าเธอไม่เอา กรรไกรไปข่มขู่บีมก่อน ให้ทีมต้องตกบันได จนเขาแท้ง เธอก็จะไม่ทำให้ตัวเองก็ตกบันไดเหมือนกัน”

นี่เป็นคำโกหกที่บีมบอกเขาเหรอ?

ครีนไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด เธอเพียงรู้สึกว่าผู้ชาย คนนี้ไร้ปัญญาถึงสุดขีด

“ทำไมมีแต่คำพูดของบีมที่นายไม่เคยสงสัย?

“เพราะบีมไม่เคยพูดโกหกต่อผม

นี่เป็นคำพูดที่ตลกที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยฟังมา เขา พูดโกหกไม่เป็นเหรอ?ให้ฉันบอกความลับให้นายอย่าง หนึ่งดีไหม?”
“เธออยากพูดอะไร?”

“ฉันไม่เคยเอากรรไกรไปข่มขู่บีมที่รักของนาย เขา เป็นคนมาหาฉันถึงที่บ้านเอง เขาค่อยๆกดดันฉันถอยไป ใกล้บันได แล้วเอาเท้าเหยียบท้องฉันครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างโหดเหี้ยม ก่อนที่ฉันจะล้มลงกับกองเลือดนั้น เขา เป็นคนบอกกับฉันเองว่าเขาไม่เคยจะตาบอด เขาไม่เคย นอนไม่ฝืน ทุกอย่างเป็นการแสดงที่ได้ความร่วมมือของ เขากับหมอ นายเชื่อหรือเปล่า?”

“ผมไม่เชื่ออยู่แล้ว”

“งั้นก็ดี ฉันจะบอกกับนายอีกเรื่องหนึ่ง นายเคยบอก ว่าเขาช่วยนายบางลูกกระสุนไปลูกหนึ่ง เขาเคยบอกกับ นายว่าส่วนที่เขาบาดเจ็บคือหน้าท้อง ในเมื่อกระสุนมัน ทะลุผ่านท้องของเขา นายคิดว่าเขายังสามารถมีลูกได้ ไหม?”

เมื่อแบมฟังแล้วก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่าง แต่เขากลับ ไม่กล้าปฏิเสธออกมา

“ครีนเธออยากได้อะไรกันแน่?

แบบจับแขนเธอไว้อย่างแน่น เธอผอมมาก ขาแห้ง จนเหลือแต่กระดูก “ฉันคนตาบอดคนหนึ่ง มดลูกถูกผ่าออกแล้ว ฉันยังจะอยากได้อะไรจากตัวพวกนายอีก?”