บทที่ 15 เสียของ
หลานเขาเขาเพิ่งจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ถ้าดูจาก เหตุการณ์เมื่อกี้ อ๋องแย่คงจะให้ความสำคัญกับโรคที่องค์หญิง จาว หยางเป็นอย่างมาก
ในเมื่อให้ความสำคัญ ก็ควรจะส่งยอดฝีมือจำนวนมากมาปก ป้องลานนี้มิใช่หรือ?
แต่เมื่อครู่ที่ลาน นอกจากองค์หญิงจาวหยางแล้ว ก็ไม่เห็นว่า จะมีคนอื่น กระทั่งว่าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ยังไม่มีองครักษ์ลับ ปรากฏตัวออกมาแม้แต่คนเดียว
จึงพอสรุปได้ว่า: นางถูกวางกับดักแล้ว!
หลานเยาเยาตีหัวตัวเอง แล้วถอนหายใจยาวๆหนึ่งที่ แต่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงไปได้
ถูกวางกับดักก็ช่าง อย่างน้อยก็ไม่ได้ฆ่าคน ก่อความวุ่นวาย อีกทั้งยังได้ตั๋วเงินมากมายมหาศาลอีก ทำไมจะไม่ทำ
ยังไม่ทันออกจากประตูจานอ๋องเย หลานเขาเขาก็นำมุกเข่ามี งกับตั๋วเงินปีกใหญ่เก็บไว้ในระบบ เหลือไว้เพียงตั๋วเงินมูลค่า หนึ่งพันไว้หนึ่งใบ
เหอะๆ
ตอนนี้นางสามารถกินดื่มได้เต็มที่แล้ว
อีกทั้งออกจากจวนอ๋องเย่ ก็จะพบกับถนนสายหลักที่มีผู้คน คึกคัก ถัดไปนิดเดียวก็จะเจอกับ “ถนนของกินดัง” ผ่านทุกๆร้าน ไม่ว่าจะอร่อยหรือไม่อร่อยก็ต้องสั่งมาชิม
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง!
“โอ้ย! กินเยอะเกินไปแล้ว
หลานเขาเขานั่งลงที่มุมถนนอย่างไม่ห่วงสวย ลูบท้องป่องๆ ของตัวเองที่เหมือนกับคนท้อง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นโดยรอบ ล้วนเป็นสิ่งที่เธอต้องการ
กำลังเตรียมตัวจะออกกำลังกายซะหน่อย หางตาก็เหลือบไป เห็นรูปร่างที่ดูคุ้นเคย พอรีบหันไปมอง ก็พบกับชายวัยกลางคน กำลังเดินลับๆล่อๆเข้าไปในตรอก
เอ๊ะ?
นั่นไม่ใช่พ่อบ้านที่จวนหรอกหรือ?
ดูเหมือนว่ากำลังจะทำเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้นะ
หลานเขาเขาเหลือกตา และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วจึง
รับเดินตามไป
ลึกเข้าไปในตรอก
เนื่องจากกำแพงทั้งสองด้านสูงมาก จึงปิดกั้นแสงสว่างจน เกือบหมด ทำให้ตรอกแห่ง นี้ทั้งมืดและอับ ตราบใดที่ยังอยู่ข้างในก็จะสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก
พ่อบ้านยังคงเดินตรงไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะ หันกลับมามองด้านหลังเป็นครั้งคราว ใบหน้ามีความวิตกและ หวาดกลัว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีจุดประสงค์ที่ชัดเจน พอได้ยิน
เสียงนกหวีด เขาก็ยิ่งเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น
หลานเยาเยาซึ่งแอบตามมาข้างหลัง ใบหน้าเริ่มดูเหนื่อยเล็ก
น้อย!
นางรู้สึกได้ถึงการหักหลังอะไรบางอย่าง ไม่นาน หลังจากเดินผ่านไปสองโค้ง พ่อบ้านก็รีบเดินเข้าไป
ทางประตูที่เปิดแง้มไว้ให้ครึ่งหนึ่ง
หลานเขาเขามาถึงที่ประตู ก็แอบชะโงกหัวเข้าไปดู
ข้างในเต็มไปด้วยหญ้ารก ตัวบ้านและห้องก็เก่าทรุดโทรม มี ใยแมงมุมเต็มไปหมด อีกทั้งยังมีดสลัว
มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นบ้านที่รกร้างมานาน
นางรีบเข้าไปในบ้าน และแอบซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า เมื่อทุก อย่างสงบลง ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในห้อง
“ไม่ใช่สิบเหรียญเงินหรอกหรือ? ทำไมตอนนี้เจ้าถึงจะเอายี่สิบ เหรียญเงินล่ะ?”
นี่เป็นเสียงของพ่อบ้าน ที่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการโก่ง ราคาในครั้งนี
“ท่านพ่อบ้าน ของที่ท่านต้องการท่านก็ได้เห็นหมดแล้ว งูพิษ มากมายขนาดนี้ จะจับก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ! อีกทั้งจำนวนที่ท่าน ต้องการยังเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะเหตุนี้ คนของข้าเกือบจะถูก ฉกตายแล้ว เพิ่มอีกสิบเหรียญเงินถือว่าไม่มากเกินไปแล้ว
คนที่กำลังพูดอยู่ก็ดูเหมือนจะโหดเหี้ยมไม่เบา แสดงออกต่อ พ่อบ้านอย่างไม่เคารพ ให้เกียรติเลย
“หึ! คิดจะทำธุรกิจแบบนี้ สิ่งที่สำคัญคือความน่าเชื่อถือ ตอน นี้ยังคิดจะมาโกหกข้า เจ้าคิดว่าจวนแม่ทัพเป็นเพียงแค่ของ ตกแต่งอย่างนั้นหรือ?” ได้รับการสนับสนุนจากจวนแม่ทัพ พ่อ บ้านจึงพูดอย่างไม่เกรงกลัว
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็แลกเปลี่ยนตามจำนวนที่ตกลงกันไว้ตอน
แรก”
“เจ้าคิดจะทําอะไร?” พ่อบ้านโกรธมาก
“ทำอะไรนะเหรอ? ก็เอางูพิษออกมาครึ่งหนึ่งนะ แบบนี้ถึงจะ แลกเปลี่ยนกันอย่างยุติธรรม!” ผู้พูดพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยียด หยามเล็กน้อย
“ทำไมหรือ เมื่อก่อนพ่อบ้านเองก็ได้กำไรไปเยอะ วันนี้เท่า เทียมกันสักหน่อยก็ไม่ยินดีแล้วอย่างนั้นหรือ?” เสียงของคนผู้นั้น เริ่มพูดเยาะเย้ย
นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
พ่อบ้านหรี่ตาลง แล้วมองออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก สุดท้าย จึงโยนเงินสิบเหรียญเงินให้ แล้วคว้ากระสอบใส่เดินออกไป ด้วยความโกรธ
หลังจากพ่อบ้านเดินออกไป ก็มีเสียงพูดตามหลังออกมา
“พี่ใหญ่ หากขัดใจท่านพ่อบ้านเช่นนี้ อีกหน่อยเขาจะยังกลับ มาหาเราไหม?” หนึ่งในบรรดาลูกน้องถามด้วยความกังวล
“หึ! จะกลัวอะไร? ตอนนี้ข้าหาธุรกิจที่ดีกว่านี้ได้แล้ว” ไม่เช่น นั้นวันนี้เขาจะกล้าขัดใจท่านพ่อบ้านหรือ?
ถึงตอนนี้!
หลานเขาเขาลุกยืนขึ้น แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน ในมือถือ ตั๋วเงินมูลค่าหนึ่งพันไว้สามใบแล้วพัดไปมาอย่างช้าๆ
จากนั้นจึงเปิดปากพูดอย่างช้าๆ
“พี่ชายท่านนี้ สนใจจะทำธุรกิจใหญ่ๆบ้างหรือเปล่า?”
“ใครน่ะ?”
ทันทีที่ได้ยินว่ายังมีเสียงของคนอื่นดังขึ้นที่นี่ คนที่อยู่ในบ้าน ก็รีบดึงดาบขนาดใหญ่ที่พักอยู่ที่เอวออกมาอย่างรวดเร็ว
แต่ละคนจ้องมองหลานเขาเขาที่ปรากฏตัวอยู่ที่ประตูห้อง ณ ตอนนี้อย่างดุร้าย
เมื่อมองเห็นบางอย่างชัดเจน
สายตาของพวกเขาก็เปลี่ยนจากสายตาที่ดุร้ายมาเป็นประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นแปลกใจอย่าง มาก สุดท้ายดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้าง แต่ละคนถูกดึงดูดให้ จ้องมองตั๋วเงินในมือของนางอย่างไม่ว่างตา…….
เมื่อตะวันลับขอบฟ้า หลานเยาเขาก็กลับถึงลานของตัวเอง
แล้ว
เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีใครสนใจการเข้าออกของนาง ไม่มี ใครที่จะสังเกตเห็น แม้แต่สาวใช้ที่นำยามาส่ง ก็เพียงแค่นยา มาวางไว้ให้บนโตะแล้วก็จากไป
หลานเขาเยาเดินไปที่โต๊ะ แล้วเอามือแตะที่ขอบชามเบาๆ ยัง ร้อนอยู่ ดูเหมือนว่ายาเพิ่งจะถูกส่งมาไม่นาน อีกทั้งพ่อบ้านก็ คงจะกลับมาจากตรอกนานแล้ว
ดังนั้น!!
ยาในถ้วยนี้ นอกจากจะเพิ่มพิษที่ทำให้โรคเรื่องรังแล้ว ยัง เพิ่มผงยาที่จะช่วยให้ดึงดูดอีกด้วย
อ๋อ!
ที่แท้งูพิษเหล่านั้นก็เตรียมไว้ให้นางนี่เอง
หลานเขาเขาเดินดูรอบๆบ้าน ก็พบกลับคราบน้ำที่ยังไม่แห้ง อยู่บนพื้น จากนั้นจึงเดินไปที่เตียง แล้วหยิบผ้าปูที่นอนขึ้นมาคม
ดวงตาที่งดงามหรี่ลงเล็กน้อย แล้วค่อยๆถอนหายใจ
ช่างมีความพยายามจริงๆ
ดังนั้นนางจึงนำชายยามาวางไว้กลางห้อง แล้วจงใจใส่ตัวยา
เพิ่มเข้าไป
รอให้ฟ้ามืด ก็จะหนีออกไปทางหน้าต่าง เป้าหมายคือมุ่งหน้า
ไปที่บ้านของพ่อบ้านโดยตรง
“อ้า……..ท่านพ่อบ้าน ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ข้าเกือบจะทน ไม่ไหวแล้ว อ้า…..ท่านช่วยเร็วขึ้นอีกหน่อยได้ไหม” เสียงของผู้ หญิงคนหนึ่งร้องดังออกมา
“โอ้ แม่นาง เจ้าช่างงามนัก ตอนนี้ข้ามีพลังเต็มเปี่ยม คืนนี้เจ้า จะต้องตายแน่ๆ”
เมื่อเห็นเรือนร่างอันเย้ายวนของสาวงามที่อยู่ตรงหน้า พ่อ บ้านก็ขยับร่างกายอย่างเร่าร้อน อีกทั้งใช้มือลูบคลำไปมา ราวกับจะกลืนกินสาวงามเข้าไปทั้งตัว
หลานเยาเยาที่แอบมองลอดผ่านหน้าต่าง เห็นร่างของทั้งคู่ ทั้งชาวและกอดรัดกันอยู่บนเตียง
ผิวของสาวงามนั้นทั้งขาวและนุ่มนวล แต่ของพ่อบ้านนั้น ทั้ง ตัวกลับดหยาบกระด้าง ผิวหนังซีดเซียว ดวงตาเบิกกว้าง……
โธ่เอ๋ย!
กะหล่ำปลีถูกหมูจัดการไปเสียแล้ว (เสียดายของจริงๆ)
ตกใจจนต้องรีบโยนยาเข้าไปหนึ่งเม็ด เมื่อยาสัมผัสพื้น ก็จะ เปลี่ยนเป็นก๊าซที่ไร้สีไร้กลิ่น นางเดินได้ไม่ทันถึงสองก้าว ภายใน บ้านก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆแล้ว
จากนั้นก็ไปที่ลานของหลานซิวหยุน เพราะว่าฟ้าเพิ่งจะมืดได้ ไม่นาน ห้องของหลานชิวหยุนจึงยังส่องสว่างไปด้วยแสงเทียน ภายใน มีเงาของคนสองคนนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ดูจากลักษณะ การเคลื่อนไหว น่าจะกำลังเย็บปักถักร้อยสิ่งของบางอย่าง
ลานด้านนอก มีองครักษ์สี่คนยืนคุ้มกันอยู่ พวกเขาจะหันไปดู เงาของคนที่หน้าต่างอยู่เป็นระยะๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ