บทที่ 7 ท่าตัวเอง

บทที่ 7 ท่าตัวเอง

ในคืนที่มืดมน—-

ความอาฆาตของชายหนุ่มแผ่กระจายไปทั่ว เย็นชาจน น่ากลัว

หญิงสาวเจ้าเล่ห์ ยิ้มอย่างน่าขนลุก

ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง สบตากัน ราวกับสิงโตสองตัวที่โหด เหี้ยม กำลังปะทะกันอยู่

ความตื่นตระหนกระหว่างทั้งสองคนนั้น หากเป็นลูกโป่ง ที่พองโต เพียงแค่ทิ่มแทงเบาๆ ก็สามารถแตกกระจาย!

ทั้งสองต่างจ้องกันด้วยความแน่วแน่ บรรยากาศนี้แผ่ กระจายไปทั่วรอบข้างจากจุดศูนย์กลาง…..

แม้แต่อากาศก็ยังจริงจังไปด้วย

ทันใดนั้น——!

โทป๋าเล่ลงมือก่อน เขารวดเร็วจนน่าแปลกใจ รวดเร็วจนหยุนเชียนซีไม่ทันปล่อยผงดาทูร่าในมือ นางก็โดนเขา กักตัวไว้แล้ว

สิ่งที่หยุนเชียนซีสามารถมองเห็นนั้น เป็นเพียงแขนเสื้อ ของโทป่าเล่ที่เคลื่อนไหวไปมา จากนั้นก็ปรากฏตัวตรง หน้านางราวกับเป็นภูตผี แล้วกดที่จุดสตั้นของนาง และ หลังจากนั้น นางก็ขยับไม่ได้อีกเลย

บ้าจริง!

หากเป็นเมื่อก่อน ความเร็วเช่นนี้ หยุนเชียนซีสามารถ รับมือได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้ร่างกายนี้ อ่อนแอเกินไป

“เจ้า จะต้องเสียใจกับการกระทำของตนเองในวันนี้” โท่ ป่าเล่จับที่คางของหยุนเชียนซี ยิ้มราวกับเป็นปีศาจใน ขุมนรก ทำให้คนตัวสั่น

บ้าจริง นางหยุนเชียนซี ทำตัวเองหรือ?

โรงหมั่นเย่ว ภายในห้องเฉพาะองค์รัชทายาท

หยุนเชียนซีโดนถอดเสื้อผ้าออก มีเพียงผ้าคลุมเตียง ห่อตัวไว้ และโดนสตั๊นขยับไม่ได้
โทป่าเล่ถึงรู้ว่า หญิงสาวคนนี้ซ่อนยาพิษเต็มไปหมด ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก หากเมื่อครู่เขาล่าช้าเพียงเล็กน้อย ก็ คงจะโดนลูกหลงไปแล้วใช่หรือไม่?

พอนึกถึงจุดนี้ จึงมองหยุนเชียนซีด้วยแววตาที่คมเฉียบ ในแววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ไม่รู้ว่าหญิงสาวผู้นี้โผล่มาจากไหน กล้าดียังไงมามอม

ยาสลบฝูหรุง ทำให้แผนของเขาเสีย นางกำลัง คิดสิ่งใด

อยู่!

“ถ้าแน่จริงก็ปล่อยข้า! ” หยุนเชียนซีจ้องโทป่าเล่ด้วย ความโหดร้าย แพ้ให้กับวิชาล่องลอยและกำลังภายใน ของยุคโบราณนั้น นางไม่ยอม แต่ไม่ยอมแล้วจะได้ อะไร? นางอ่อนแอเกินไป ความสามารถของนางสู้ไม่ได้ เอง!

โทป่าเล่นั้นสนใจหยุนเชียนซีเล็กน้อย หญิงสาวผู้นี้ ใจ กล้าไม่เบาเลยนะ เขายักคิ้ว แล้วเดินเข้าไปกดจุดของ นางให้นางขยับตัวได้ เขามั่นใจ หญิงสาวผู้นี้หากขาดยา พิษแล้ว ก็เป็นได้แค่ผู้หญิงธรรมดาที่อ่อนแอก็เท่านั้น

หรือเขาจะกลัวหญิงสาวอ่อนแอจะหนีไปได้จากสายตา ของเขางั้นหรือ?

พอหยุนเชียนซีได้รับอิสระ ก็พุ่งเข้าไปโดยไม่กลัวตายเล็งไปที่ท้องน้อยของโท่ป่าเล่ แล้วแตะเข้าไป

โทป่าเล่แปลกใจเล็กน้อย หลังจากที่หลบไปอย่าง ง่ายดายแล้ว ก็เตะกลับไป

เขาสาบาน เขาแตะไม่ได้แรงมากมายอะไรมาก

แต่ว่าหยุนเชียนซีกลับตัวปลิวเพราะโดนเขาแตะในครั้ง นี้ ร่างกายที่ผอมเล็กของนางกระทบกับกำแพง จากนั้นก็ ร่วงลงมา

หยุนเชียนซีเจ็บมาก บาดแผลในครั้งก่อนนั้นยังไม่หาย ดีเลย รวมกับ โดนเตะในครั้งนี้ ยิ่งเป็นการซ้ำเติมเข้าไป ใหญ่

“เจ้า บาดแผลบนร่างกายของเจ้ามาจากไหน” โท่ป่าเล่ เห็นสีหน้าของนางเจ็บปวดมาก แล้วนึกได้ว่าเมื่อครู่คนที่ ถอดเสื้อผ้านางได้มารายงานไว้ จึงถามด้วยความเย็นชา

“นี่คงต้องขอบคุณคนบางคนแล้วล่ะ” หยุนเชียนซีพูด เสียงเย็นชา จับท้องแล้วลุกขึ้น ร่างกายในตอนนี้ของนาง อ่อนแอเกินไป คงต้องฝึกฝนมากขึ้นแล้วล่ะ รวมกับที่นาง คลุมผ้าคลุมเตียงอยู่ แล้วเคลื่อนไหวลำบากจริงๆ

ได้ยินเช่นนี้ โท่ป่าเล่ก็ขมวดคิ้วด้วยความอ่อนไหว ผู้หญิงคนนี้คำพูดมีความหมายโดยนัย ที่บอกว่าบางคน คือ หมายถึงเขาหรือ?

แล้วเขา ไปมีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่กัน?

สมองที่ขี้ลืมขององค์รัชทายาทนั้น ถึงเริ่มหมุนขึ้นมา จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ ดูแล้วหน้าคุ้นๆ นะ

หึม…คงไม่ใช่ ผู้หญิงคนนั้นหรอก? เหมือน แต่ก็ไม่ เหมือน

โทป่าเล่มองหยุนเชียนซีด้วยความสงสัย หญิงสาวที่ โอหังอยู่ตรงหน้าคนนี้ กับหญิงสาวที่อ่อนแอขี้อายใน ความทรงจำ คนละคนชัดๆ แต่ว่าใบหน้านั้น กลับเป็นคน เดียวกัน

หญิงสาวที่เคยพบเห็นเป็นคราเดียว โท่ป่าเล่จำได้น้อย มาก หากไม่ใช่เพราะตั้งใจรื้อฟื้น เขาคงไม่มีวันจำได้ หรอกว่าเคยพบเจอคนอย่างหยุนเชียนซี

“เรื่องในวันนี้ นึกออกเล็กน้อย” เรื่องที่โทป๋าเล่บอกว่า นึกออกนั้น ก็คงจะเป็นไปกอดหยุนเชียนซีเล็กน้อย จาก นั้นหลินเซอร์เฟยก็พาคนไปตบตีนางสินะ
เรื่องเช่นนี้ พอพูดออกมาจากปากของโท่ป่าเล่ กลับ ง่ายดายเช่นนั้น ไม่มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

“เพราะเช่นนั้นเรื่องในวันนี้ เป็นเพียงการแก้แค้นของข้า! หยุนเชียนซียักคิ้ว แล้วจ้องเขากลับ

“เจ้าต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้——” วินาทีที่ โทป่าเล่พูดนั้น กลับไปเย็นชาและไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ความอาฆาตในแววตาปรากฏอีก ครั้ง

“shit! ” หยุนเชียนซีมีราง วันนี้นางอาจจะต้องทิ้งชีวิตไว้ ทีนี่ นางด่าไปหนึ่งที แล้วรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ดวงตา หงส์ของนางมีความน่ากลัวและแปลกประหลาด เล็งไปที่ ท้องน้อยของโทป่าเล่ แล้วเตะออกไป!

การเตะในครั้งนี้ เต็มไปด้วยความโหดร้าย เคลื่อนไหว เร็วมาก ทำให้โทป่าเล่เกือบจะหลบไม่ทัน

แต่ เขาคือโท่ป่าเล่ เรื่องวรยุทธ์นั้นสูงอยู่แล้ว!

“รนหาที่ตาย! ” ดวงตาเหยี่ยวของโทป่าเล่หยีเล็กน้อย แล้วหลบไปด้านข้าง หยุนเชียนซีล้มลงที่พื้นด้วยความ แรง

หยุนเชียนซีพยายามดิ้นรนลุกขึ้น ที่มุมปากนั้นเป็นรอยช้ำเพราะหกล้ม นางจ้องโทป่าเล่ด้วยแววตาที่เต็ม ไปด้วยความแค้น หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ องค์ รัชทายาทคนนี้คงจะตายไปเป็นร้อยครั้งแล้วล่ะ

“พวกเจ้า! ” โทป่าเล่สีหน้าเย็นชา สายตาที่มองหยุนเชีย นซีนั้น เย็นชาจนเหมือนมองก้อนหิน

พึ่งพูดจบ ก็มีชายหนุ่มที่ร่างกายใหญ่โตเดินเข้ามาจาก

ด้านนอก

โทป่าเล่หันไปมอง จากนั้นจึงละสายตา แล้วหันไปมอง หยุนเชียนซีที่อยู่บนพื้น เม้มปากบางๆ แล้วพูดสิ่งที่ใจร้าย “หญิงสาวผู้นี้ ให้พวกเจ้าเป็นรางวัล”

เขาใจร้ายเช่นนี้เสมอ หยุนเชียนซีทำให้แผนของเขา พัง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร การทำลายก็คือการทำลาย ทําลายแล้วก็ต้องรับผิดชอบ

รางของหยุนเชียนซีนั้นไม่ผิด นางไปทำให้สิงโตที่หัวฟู

โกรธเข้าแล้ว!

แต่ ระดับนี้ ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้นางกลัว คิดว่าชาย หนุ่มพวกนี้ดูแล้วสูงใหญ่ แต่กลับไม่เคยเรียนด้านวรยุทธ์ มาก่อน รับมือกับพวกเขา ง่ายนิดเดียว

หยุนเชียนซีมองชายหนุ่มด้วยความเฉย ในแววตาไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ขอบพระคุณ คุณชายให้รางวัลขอรับ! ” พวกชายหนุ่ม ได้ยินเช่นนั้น ต่างก็จ้องมองหยุนเชียนซีด้วยแววตาที่คิด เกินเลย คนสวยงดงามเช่นนี้ พวกเขาสามารถสนุกได้ หรือ?

พวกชายหนุ่มขยี้มือไปมา แล้วเดินไปทางหยุนเชียนซี ด้วยสีหน้าที่คิดไม่ซื่อ

หยุนเชียนซีดึงผ้าคลุมเตียงเล็กน้อย แล้วมองไปทาง ผู้ชายที่เดินมาหานาง แววตานั้น ไม่เห็นคนพวกนี้อยู่ใน สายตาเลย

“คนสวย ข้ามาแล้ว! ” ชายหนุ่มหนึ่งคนเลียที่ริมฝีปาก เล็กน้อย แล้วพูดคำพูดที่ล่วงเกิน พูดจบ ชายหนุ่มทั้งหมด ก็พุ่งเข้าไปหาหยุนเชียนซีเลย

โทป่าเล่ที่นั่งอยู่ด้านข้าง มองด้วยแววตาที่เย็นชา มอง ดูความดื้อของหญิงสาวนั้น ในใจก็รู้สึกสงสารอย่างบอก ไม่ถูก ในอดีต เขาก็ใช้แววตาเช่นนี้มองคนที่เดินมาทาง