บทที่ 2 บุตรสาวของแม่ทัพ

บทที่ 2 บุตรสาวของแม่ทัพ

ท่ามกลางลานบ้านหวั่นเสี้ย เหลือเพียงหยุนเชียนซี เพียงผู้เดียว นอนอยู่บนพื้นด้วยลมหายใจที่อ่อนแรง กระโปรงของนางถูกย้อมเต็มไปด้วยเลือด ในปากและ จมูกมีเพียงหายใจออกไม่มีหายใจเข้า ทั้งหน้าเต็มไปด้วย น้ำฝนและน้ำตา ปนไปกับเลือดสดสีแดง ดูแล้วช่างน่า สงสารยิ่งนัก

นางชิกด้วยความรุนแรง ตาโต ลมหายใจอ่อนแรงมาก ขึ้น ถึงนางจะใกล้หมดสติแล้ว แต่ในปากยังคงพึมพำ “องค์รัชทายาท ข้าไม่ได้ให้ท่า….เขา…….

เสียงยิ่งอยู่ก็ยิ่งเบา จนกระทั่ง เสียงที่เบานั้น ถูกกลืน หายไปท่ามกลางฝนที่ตกหนักนี้

ท้องฟ้าที่ฝนตกหนักนั้น ทันใดนั้นก็มีฟ้าผ่าเสียงดัง มี สายฟ้าแลบ ทำให้สว่างไปครึ่งฟ้า ฝนตกอย่างรุนแรง ปกคลุมไปทั่วแผ่นดิน ตกลงมาบนร่างกายของหยุนเชียน ซีด้วยความใจร้าย

ร่างกายที่อบอุ่นของนาง ค่อยๆ เย็นลง

ฝนตกหนักมาทั้งคืน ในที่สุดก็หยุด แสงอาทิตย์ส่องจ้า ผ่านต้นไม้ แล้วจรดลงบนร่างกายอันเปราะบางที่นอนจมอยู่ในกองเลือด

ร่างกายที่เย็นและไร้ลมหายใจนั้น กลับสั่นเบาๆ ขนตาที่ อยู่บนใบหน้าที่ซีดเซียวสั่นเล็กน้อย คนที่ตายไปแล้วแท้ๆ กลับค่อยๆ ลืมตา

สิ่งที่มองเห็นนั้น เป็นเรือนเล็กๆ ที่ปลูกดอกไม้แต่ต้น หญ้าเต็มไปหมด เรือนนี้ค่อนข้างจะเล็กและเก่า แต่กลับ เผยให้เห็นถึงความสวยงามของโบราณ

เมื่อเทียบกับเมืองในปัจจุบันนั้น แตกต่างกันมาก

หยุนเชียนซีขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่า เป็นเพราะพฤติกรรม บ้าบอของตนเอง แล้วโดนระเบิดจนกลายเป็นขี้เถ้า นาง เห็นอย่างชัดเจนว่าตนเองโดนระเบิดจนเนื้อละเอียด

ความรุนแรงของระเบิดเล็กนั้น ก็ย่อมจะไม่เบา

แต่ว่า เหตุใดตอนนี้ตนยังมีความรู้สึกล่ะ?

ร่างกายของหยุนเชียนซีขยับเล็กน้อย แคร่ก มีเสียง กระดูกหักดังขึ้น ทั้งร่างกาย รวมทั้งแขนขาราวกับว่าโดน ทับมา เจ็บจนเข้ากระดูก

ให้ตายเถอะ!
“ซือ——” หยุนเชียนซีพยายามจะลุกขึ้น แต่ว่าความเจ็บ ปวดไปทั่วร่างกายและความรู้สึกที่หนาวจนสั่นนั้น ทำให้ สติของนางสลบอีกครั้ง

ก่อนที่จะสลบ นางเห็นเด็กสาวใส่กระโปรงสีเขียว และ มัดผมสองข้างวิ่งมาทางนางด้วยความกระวนกระวาย ใน ปากตะโกน “คุณหนูเจ้าคะ” แต่เวลานี้ หยุนเชียนซีไม่มี เรี่ยวแรงจะลืมตา

ในตอนที่หยุนเชียนซีรู้สึกตัวอีกครั้ง ถึงมั่นใจว่าตนยัง ไม่ตาย ไม่เช่นนั้นคงไม่มีความรู้สึกพวกนี้ นางรู้สึกได้ นางไม่ได้อยู่บนพื้นที่เย็นในเรือนนั้นแล้ว ความอบอุ่นใน ร่างกายตอนนี้ นางมั่นใจว่าตนเองอยู่ในห้องนอน

มีคนฟุบอยู่บนร่างกายของนาง แล้วร้องไห้ “คุณหนูเจ้า คะ คุณหนูเจ้าคะ ท่านรีบพื้นนะเจ้าคะ…..เหตุใดคุณหนู ลูกพี่ลูกน้องของท่านจึงตีท่านจนบาดเจ็บเพียงนี้ คุณ

หยุนเชียนซีลืมตาด้วยความยากลำบาก บนร่างกาย ยังคงเจ็บปวด แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นมามากแล้ว อาจจะเป็น เพราะว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาด ทั้งร่างกายรู้สึกอบอุ่น ถึง ทำให้นางยังสามารถทนได้

“ลุกขึ้น” หยุนเซียนซีเจ็บทั้งร่างกายอยู่แล้ว แล้วยังรวม กับที่โดนสาวใช้ทับอีก จึงเจ็บมาก นางกัดฟัน แล้วพูดออกมาสองคำด้วยความหมดแรง

“คุณ คุณหนู ท่านตื่นแล้วหรือ! ฉาเอ๋อคิดว่า คิดว่าจะไม่ ได้พบเจอกับคุณหนูอีกแล้ว ยื้อ…… สาวใช้ที่ทับตัวนาง อยู่นั้นเงยหน้าขึ้น มีน้ำตาไหลอยู่บนใบหน้าที่ใสซื่อของ นางสองแถว มองดูหยุนเชียนซีที่ตื่นแล้ว จึงซึ้งจนรีบพุ่ง เข้าไป

หยุนเชียน ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด น้ำหนักของเจ้า นี่ ทับจนนางไม่สามารถหายใจได้

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านเจ็บมากเลยใช่ไหมเจ้าคะ ขอโทษ เจ้าค่ะ” เด็กสาวที่ชื่อฉาเอ๋อรู้ตัวแล้วรีบลุกขึ้น มองดูสีหน้า ของหยุนเชียนซีเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาก็แดง อีกครั้ง

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านไม่รู้เลย ตอนที่ข้าน้อยเห็นท่านทั้ง ตัวเต็มไปด้วยเลือดนอนสลบอยู่บนพื้น ข้าน้อยกลัวมาก แค่ไหน ข้าน้อยกลัวว่าคุณหนูจะไม่มีวันฟื้นอีกแล้ว แต่ยัง ดีที่คุณหนูผ่านมาได้เจ้าค่ะ…” ฉาเอ๋อปาดน้ำตาออก มอง ดูหยุนเชียนซีที่ไม่ได้พูดจาใดๆ แล้วพูดต่อ “บนร่างกาย ของคุณหนูมีแผลแส้และไม้เต็มไปหมด ข้าน้อยหาไปทั่ว ลานบ้านหวั่นเสี้ย ก็ไม่มียาที่จะมาทาให้ท่าน ฮ้อ…….……..

หยุนเชียนซีหลับตา ฟังฉาเอ๋อพูด ก็เริ่มเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

วิญญาณเกิดใหม่?

ร่างกาย คงไม่ใช่ของนาง แต่เป็นของคุณหนูที่เด็กสาว ผู้นี้พูดถึง ดูท่าแล้วคุณหนูนั่นคงบาดเจ็บสาหัสเสียชีวิต ไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง กลับมาครอบครอง ร่างกายนี้ เพราะเช่นนั้น นางหยุนเชียนซี เกิดใหม่แล้ว!?

แต่ร่างกายบ้านี้ เจ็บไปหมดเลย หากไม่รีบรักษา นางคง ตายรอบสองแน่

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีโอกาสเกิดใหม่ นางหยุนเชียนซี ไม่ อยากตายไปเช่นนี้หรอก

หยุนเชียนซีจําได้ว่าครั้งแรกที่ตนลืมตานั้น รอบๆ ตัวมี ต้นหญ้าและดอกไม้เต็มไปหมด ตรงนั้นคงจะมีหญ้าที่ห้าม

เลือดสินะ

คิดอยู่เช่นนี้ หยุนเชียนซีจึงดิ้นรนจะลุกขึ้น

“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้ท่านขยับไม่ได้นะเจ้าคะ!” ฉาเอ๋ อรีบห้ามการกระทำของหยุนเชียนซี
“ซือ——” ตอนนี้หยุนเชียนซีอยากขยับก็คงขยับไม่ได้ แล้ว เพราะแผลทั้งตัวนี้ ทำให้เจ้าของร่างเดิมนี้เสียชีวิต ไป ถึงตอนนี้นางจะมีชีวิต แต่แผลนั้นก็ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง เช่นกัน

ร่างกายบ้าน! ตามที่เด็กสาวคนนี้พูด คนที่เป็นลูกพี่ลูก น้องของนางเป็นคนทำร้ายสินะ? ดี ดีมาก! หากเจอผู้หญิง คนนั้น นางไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่!

หยุนเชียนซีมองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า ในแววตาเต็มไป ด้วยความไม่ไว้ใจ ตอนนี้นางไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น เด็ก สาวที่ดูเป็นห่วงนางคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นใครกัน ไม่แน่อาจจะมี แผนบางอย่าง นางระวังตัวไว้จะดีกว่า

ให้ร่างกายนี้ของนางพักหน่อยแล้วกัน ให้มันได้ฟื้นฟู กำลัง ถึงจะสามารถไปหายามารักษาได้

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านต้องการอะไรหรือ ท่านบอกฉาเอ๋ อ ท่านจะดื่มน้าหรือ? หรือว่าหิว?” ฉาเอ่อถามด้วยความ ระมัดระวัง

“ข้าชื่อ อะไร?” หยุนเชียนซีลืมตา มองฉาเอ๋อแล้วถาม

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านชื่อหยุนเชียนซึไงเจ้าคะ!” ฉาเอ๋อ จ้องมองด้วยความแปลกใจ รู้สึกว่าคุณหนูของตนเอง คงจะสมองเสื่อม จึงจะเข้าไปตรวจดู
แต่ว่าหยุนเชียนซี กลับเพราะชื่อนี้ นางปวดหัวอย่างมาก

ในสมองมีภาพมากมายปรากฏ ทุกฉากนั้น ล้วนเป็น ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนี้เ

นางก็ชื่อหยุนเซียนซี เดิมเป็นลูกสาวของแม่ทัพเจิ้น หย่วนหยุนจื้อเส็ง ตอนอายุราวห้าปีท่านพ่อตายใน สนามรบ ท่านแม่ก็ป่วยตายภายในเดือนเดียวกัน และนาง และพี่ชายหยุนเซียนหยางโดนรับมาอยู่ที่บ้านของน้า ใช้ ชีวิตเป็นผู้อาศัย

สามปีก่อน ที่พึ่งที่เดียวของหยุนเชียนซี พี่ชายของเขา หยุนเชียนหยางอายุได้สิบห้าปีไปเข้าเกณฑ์ทหาร ไปที่ ชายแดนตามค่ายทหาร ทั้งปีมีเพียงจดหมายฉบับเดียว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นางก็อยู่ในจวนเฉิงเซี่ยง และโดน รังแกเรื่อยมา