บทที่10 ผู้หญิงอยู่กับภายนอก ผู้ชายอยู่กำกับภายใน

หลีซึ่งเขียนค่อยๆเดินไปข้างหน้า เฉินเบี้ยตามอยู่ข้างหลัง แม้ว่า จะสวมชุดสูทราคาแพงนั้น แต่คนที่ไม่รู้ เห็นเฉินเป่ย ที่หน้าตา กะล่อนเจ้าเล่ห์ คงจะนึกว่า เป็นผู้ตามจีบ หลีซึ่งเขียน กำลังถือ โอกาสแอบดู!

เมื่อเดินเข้าในคฤหาสน์ ชายวัยกลางคนในชุดสูทเรียบร้อย เดินออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

“เสี่ยวเขียน ไม่ง่ายที่เธอจะกลับมากินข้าวที่บ้านครั้ง แม่เธอ คิดถึงเธอมากเลยนะ” ชายวัยกลางคนพูดทักทายอย่างอบอุ่น

ชายวัยกลางคนตัวสูงใหญ่มาก วันเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บน ใบหน้าของเขา กลับยิ่งทำให้เขาเป็นผู้ใหญ่และสุขุมมากขึ้น มี บารมีที่ยิ่งใหญ่ แค่ดูก็รู้ว่า เป็นบุคคลสำคัญมาก

เฉินเป่ยเดาตัวตนของชายวัยกลางคนออก ในทันที หลีหยาง พ่อของ หลีชิงเขียน ผู้บริหารของ บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ในฐานะ ผู้ก่อตั้ง บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป หลหยาง มีมูลค่าหลายหมื่นล้าน คือยักษ์ใหญ่ที่สำคัญในวงการธุรกิจเมืองให

เมื่อ สายตาของหลีหยางเหลือบมองไปที่ เฉินเป่ย เห็นว่าได้ อยู่ข้างหลังของ หลีซึ่งเขียน ผอมแห้งแรงน้อย เฉินเซีย ที่มีรอย ยิ้มประจบ หลีหยางชะงักเล็กน้อยก่อน จากนั้นก็ขึ้นมาได้ หัวเราะอย่างกระตือรือร้น ทักทายว่า “คุณเฉิน!
“ประธานหลี” พยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มจางๆ

“คุณเฉินไม่ได้เจอมาหลายเดือนแล้ว ในช่วงนี้ได้ใช้ชีวิตกับ ลูกสาวฉันบ้างหรือเปล่า ลูกสาวของฉันดื้อรั้นเอาแต่ใจ น่าจะ ทำให้คุณเหนื่อยใจไม่น้อย” หลหยางพูดขึ้น

หลีซึ่งเขียน ที่อยู่ด้านข้าง ได้ยินคำพูดของ หลหยาง ใบหน้า ที่งดงามนิ่งอึ้งเล็กน้อย หลังจากนั้นก็กระทืบเท้าด้วยความไม่ พอใจ ตะโกนขึ้น “พ่อ”

หลีชิงเขียนไม่สามารถรับได้จริงๆ พ่อของตัวเองถึงกับเกรงใจ มีมารยาทกับเฉินเบี้ยมากขนาดนี้ ยังบอกว่าตัวเองดื้อรั้นเอาแต่ ใจอีก! ทั้งๆที่ไอ้หมอนี่รักตัวกลัวตาย ตอแยรังควานไม่หยุด หย่อน หัวของตัวเอง กําลังจะระเบิดแล้ว!

“เข้าไปพูดข้างใน” หลหยาง พาหลีซึ่งเขียนและเงินเบี้ย เข้าไปในคฤหาสน์อย่างกระตือรือร้น

หลังจากที่เข้าไปในคฤหาสน์ หลีซึ่งเขียน ไม่อยากเห็นหน้า เฉินเป่ย แม้แต่สักวินาทีเดียว จึงขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธใน ทันที ซึ่งตัวเองอยู่ในห้องนอน

หลังจากที่ หลีหยางพา เฉินเป่ย เข้าไปในห้องนั่งเล่น สตรีที่ ท่าทีสง่างามก็เดินออกมา ชงชาให้ทั้งสองคน

หญิงวัยกลางคนได้รับการดูแลอย่างดี บุคลิกอ่อนโยนสง่า งาม แค่ดูก็รู้ว่าเกิดจากตระกูลที่มีความรู้และวัฒนธรรมอันดีงาม ใบหน้างดงาม และยังมีความคล้ายกับ หลีชิงเทียน เล็กน้อย เฉินเป่ยเคยได้พบกับผู้หญิงคนนี้เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เธอน่าจะเป็นหลีเชียงหาน แม่ของ หลีซิงเขียน

“คุณเฉิน การออกแบบของคฤหาสน์หลังนี้ นายมีความคิด เห็นอะไรไหม? ” หลหยางพูดขึ้น

ออกแบบได้ดีมาก ฉันไม่มีความเห็นอะไร” เฉินเซีย ยิ้มเล็ก

น้อย

“เมื่อกี้ ฉันเห็นนายตอนเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ดูเหมือนนาย จะคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้เป็นอย่างดี หรือว่าการออกแบบที่นี่ นาย เคยเห็นที่อื่นมาก่อน?” หลหยาง ค่อยๆพูดขึ้น ส่วนลึกในแววตา มีการหยั่งเชิงที่ลึกล้ำ

เมื่อกี้เขาได้สังเกต เฉินเป่ย ตลอดเวลา พบว่า เฉินเบี้ยไม่ได้ มีท่าที่ดูตกตะลึงเหมือนกับคนทั่วไป เมื่อได้เห็นคฤหาสน์เลย กลับสงบอย่างน่าประหลาดใจ แม้ว่าจะเห็นการรวบรวมของ สไตล์สถาปัตยกรรมมากมาย ก็ยังคงสงบเหมือนเดิม

หลหยาง เคยตรวจสอบ เฉินเป่ย เฉินเป่ยเป็นเพียงแค่คน ธรรมดา ที่ไม่มีภูมิหลังฐานะใดๆเลย แต่ความสงบที่ เฉินเป่ย แสดงออกมานั้น เกินจินตนาการของเขาอย่างสิ้นเชิง

ในความเป็นจริง ตัวเลือกลูกเขยของตระกูลหลี หลหยางมี อยู่ในใจหลายคน แต่สุดท้ายแล้ว กับเป็นคุณปู่ของหลีซึ่งเขียน ซึ่งมีตำแหน่งสูงศักดิ์ ที่อยู่ห่างไกลถึงเยี่ยนจิง แนะนำ เงินเบี้ย อย่างกะทันหัน

หลหยางเคารพคุณปู่ของ หลีซึ่งเขียนมาก ประการแรก เพราะเป็นพ่อของตัวเอง ประการที่สองก็คือ ทุกสิ่งที่คุณปู่ของหลีชิงเขียน พูดนั้น ล้วนไม่ใช่ว่าจะไร้เหตุผล

เดิมที หลหยาง นึกว่า เฉินเปียมีภูมิหลังอะไร แต่หลังจากที่ เขาส่งคนไปตรวจสอบแล้ว ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ เฉินเป่ย มี ประวัติที่ธรรมดา เขาเหมือนกับ หลีชิงเขียน ยังไม่เข้าใจเจตนา ของคุณปู่

แต่สิ่งที่ไม่ส่งผลกระทบต่อความเคารพของ หลหยาง ที่มีต่อ เฉินเป่ย ถ้าหาก เฉินเป่ย เป็นคนธรรมดาจริงๆ แต่เขามีความ สัมพันธ์ที่ดีกับคุณปู่ของ หลีซึ่งเขียน นั้นก็ต้องมีความสามารถ พิเศษกว่าคนทั่วไป

หลหยาง จ้องมองเฉินเป่ย ด้วยรอยยิ้ม เขาอยู่ในวางการ ธุรกิจมานานหลายสิบปี ได้ฝึกสายตาหลักแหลมตั้งนานแล้ว มองคนได้แม่นยำมาก แต่เขากลับไม่สามารถมอง เฉินเป่ย ออก

“คุณเฉิน สูบบุหรี่ไหม?” หลหยางถามขึ้น

สูบ แต่ตอนนี้เลิกสูบแล้ว” เฉินเบี้ยยิ้มอ่อนๆ

“เลิกแล้ว เป็นเพราะว่า เสี่ยวเขียน ไม่ชอบกลิ่นควันบุหรี่ใช้

ไหม?” หลหยาง

หัวเราะเบาๆ

“ตอนนี้เสียวเยียนขึ้นไปชั้นบนแล้ว เราสูบหน่อย เธอไม่รู้เห รอ” หลหยางพูดขึ้น

เงินเบี้ยพยักหน้า หลหยางซองบุหรี่ออกจากอก หยิบซิการ์ คิวบาCohiba ล้ำค่า ที่เก็บสะสมไว้เป็นเวลานานออกมา จุดไฟให้เฉินเป่ย ด้วยตัวเอง

ในไม่ช้า กลิ่นหมอก็ลอยกระจายไปทั่วห้อง

เงินเป่ย ค่อยๆพ่นควันออกมา เม้มปากไว้ เหมือนครุ่นคิด บางอย่าง แล้วพูดว่า“ประธานหลี ซิการ์ของคุณน่าจะราคาแพง ไม่น้อยสินะ ซิกา คิวบาCohiba รสชาติถือว่าเข้มข้น

ดวงตาของ หลีหยางนิ่งชะงักเบาๆ ประหลาดใจเล็กน้อย “นายรู้จักซิการ์นี้ด้วยหรือ?”

เฉินเป่ย ยิ้มอ่อนๆ “เมื่อก่อน โชคดี เคยได้สูบมวนหนึ่ง

หลหยางพยักหน้า นี่คือการสะสม ที่ฉันฝากคนประมูลจาก คิวมาด้วยความยากลำบาก คอลเลคชั่นนี้วางจําหน่ายในตลาด มีราคาสําค่า แต่ขาดตลาดแล้ว ฉันยังสะสมไว้นิดหน่อย คุณเฉิน วันนี้นายถือว่ามีลาภปากแล้ว!”

เฉินเป่ย ยิ้มอ่อนๆหลีหยาง ไม่ได้พูดผิดเลยสักนิด คอลเล คชั่นนี้ วางจำหน่ายในตลาด ราคาได้สูงเท่าฟ้าแล้ว ผู้คน มากมายปรารถนา แต่ไม่สามารถได้มันมา…….. แต่ว่า ใน คฤหาสน์โคลอมเบียของ เฉินเป่ย ก็ยังมี ซิกา คอลเลคชั่นเก็บ ไว้หลายลัง!

“วันนี้ ประธานหลีให้ฉันกับ หลีซึ่งเขียน เข้ามา คือจะทำ อะไร?” เฉินเบี้ยถาม

“ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว อยู่ด้วยกันสังสรรค์ คุยเล่นกัน หน่อย” หลหยาง หัวเราะเบาๆ
“วันนี้ฉันเชิญทีมเชฟจากร้านอาหารสามดาวมิชลินมาโดย เฉพาะ เดี๋ยวคุณเฉิน ก็ชิมอาหารอย่างเพลิดเพลินได้เลย!”

หลังจากที่คุยกับ เฉินเปยสักพัก ก็ถึงเวลาทานอาหารอย่าง รวดเร็ว อาหาร เรียกได้ว่าหรูหราสุดขีด เมื่อเฉินเบี้ยได้เห็น อาหารมื้อค่ำที่ทำขึ้นอย่างประณีตและหรูหรา น้ำลายก็แทบจะ ไหลออกมา

หลีหยางไม่เห็นท่าทางของ เฉินเป่ย แบบนี้ ในที่สุดก็รู้สึกโล่ง ใจแล้ว แบบนี้ถึงจะเป็นปฏิกิริยาที่คนธรรมดาควรจะเป็น

หลังจากที่ เฉินเปียนั่งลงไม่นาน บันไดด้านข้าง ก็ส่งเสียง “ตึกๆๆ” ตามมา ไม่ช้า หลีชิงเขียน สวมรองเท้าแตะ ค่อยๆเดิน ลงมา ดันมานั่งลงข้างๆ เฉินเป่ย

เมื่อเห็น เฉินเป่ย หลีซิงเยียน จ้องเขม็งอย่างดุเดือด เห็นได้ ชัดว่า ยังคงใส่ใจกับเรื่องในตอนกลางวัน

“คุณพ่อ คุณแม่ จะกินได้เมื่อไหร่ ฉันหิวมากแล้ว” หลีซิงเยียน เอ่ยถาม น

“เดี๋ยวก่อน ฉันยังมีเพื่อนคนหนึ่งจะมา หลีหยาง ยิ้มอย่างมี เลศนัย

“เพื่อน? พ่อไม่เคยชวนคนอื่นมากินข้าวที่บ้านเลยนะ” หลีซึ่ง เขียนสองมือกอดอก ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เดี๋ยวคนมาถึง เธอก็จะรู้เอง คนคนนี้ น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดี กับเธอ” หลหยางพูดขึ้น
ในที่สุด าพูดของ หลีหยาง ก็กระตุ้นความสนใจของ หลีซึ่ง เขียน คนที่สามารถเข้ากันได้ดีกับ หลีซึ่งเขียน น้อยมาก แต่ สามารถได้รับการเชิญจาก หลหยาง เฉินเบี้ยยังคิดไม่ออกว่ายัง จะมีใคร

เงินเปียที่อยู่ด้านข้าง กินอย่างตะกละตะกลามตั้งนานแล้ว ไม่มีท่าทางการกินที่ดูดีเลย ทำให้ หลีซิงเยียน แอบดูถูก ไอ้หมอ นี้ กำลังจะทำที่นี่เหมือนบ้านตัวเองหรือ ช่างไร้ยางอายสิ้นดี!

อาหารรสเลิศที่ปรุงโดยเซฟระดับมิชลินสามดาว ปริมาณไม่ มาก โดยเฉินเป่ย กวาดล้างทานไปไม่น้อย อย่างรวดเร็ว

ฉากนี้ ทําให้หลีหยางดูจนหัวเราะออกมา “คุณเฉันเป็นคนไม่ ถือตัวอยู่ในกฎเกณฑ์ เป็นคนที่ตรงๆไม่อ้อมค้อม

เฉินเป่ย หัวเราะเบาๆ อาหารมื้อใหญ่ของฟรี ไม่กินก็ไม่กิน เสียเปล่า เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร

แม้ว่าอาหารในต่างประเทศ เฉินเบี้ยอาจไม่มองอยู่ในสายตา แต่กลับมาที่หัวเขี่ยเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว อาหารเลิศรสเช่นนี้ เฉินเป่ย แทบจะไม่ได้เจอเลย ตอนนี้เลยอยากอาหาร โดย ธรรมดา

หลีซิงเขียนนั่งอยู่ข้างๆเฉินเป่ย เห็น เฉินเปียกินอย่างบ้าคลั่ง อย่างไร้ยางอาย ยิ่งไม่พอใจด้วยความรังเกียจ

“หน้าบ้าน…… หลีซิงเยียนเบะปากใส่ นี่มันพวกนักเลงหัวไม้ ชัดๆ เธอกำลังคิดอยู่ว่า เดี๋ยวหลังจากทานข้าวเสร็จ จะคุยกับ หลหยาง ยังไงดี ให้เงินเป่ย ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาแม้แต่เสี้ยววินาทีแล้ว

ทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่ง ได้เดินเข้ามาจากข้างนอก และพูด บท หยาง

ว่า “ประธานหลี แขกมาแล้ว

“เร็ว รับเชิญเขาเข้ามาเร็ว” รอยยิ้มบนใบหน้าของหลีหยาง มากขึ้นอีก

ในไม่ช้า ชายคนหนึ่งในชุดสูทลิมิเต็ดอิดิชั่นของหลุยส์วิตตอง ก็เดินเข้ามาจากด้านนอก พร้อมกับถือกล่องของขวัญขนาดใหญ่ ในมือ ใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

“คุณอาหลี ระหว่างทางมีเรื่องนิดหน่อย มาสายแล้ว ขอ อภัยๆ” บุคลิกของชายหนุ่มมีสง่าราศี รูปร่างใหญ่โต ระหว่าง ยกมือขึ้น แสดงนาฬิกาโรเล็กซ์ออกมาโดยไม่ตั้งใจ ส่องแสง ประกายแวววาว

“เจ้าหลุน รีบนั่งลง เรารอแค่นายแล้ว” หลหยาง กระตือรือร้น ยิ่งนัก ทักทายให้ชายหนุ่มนั่งลง

“เติ้งหลุน?” หลีซิงเขียน ขมวดคิ้วเบาๆ มองไปที่ชายหนุ่มคน นี้ ด้วยท่าทีประหลาดใจ

“เจ้าหลุน พวกเรา นายก็รู้จักหมดก แนะนำให้นายหน่อย นี่คือ ลูกเขยของฉัน เฉินเป่ย” หลหยาง พูดแนะนำ

เฉินเป่ย ในขณะนี้ กำลังถือน่องไก่ไว้แทะอย่างดุเดือด กัน อย่างตะกละตะกลาม มือเยิ้มน้ำมันไปหมด
หลีซิงเยียนที่อยู่ด้านข้างได้เห็นฉากนี้ มือกุมหน้าผาก……. หมอ………ให้ตัวเองอับอายขายหน้าจริงๆเลย

“ได้ยินชื่อเสียงของ คุณเฉินมานานแล้ว เมื่อก่อนมักจะได้ยิน ซึ่งเยี่ยม พูดถึงคุณมาตลอด แต่ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกันเลย ชิง เขียนบอกกับฉันว่า คุณชอบที่จะเป็นพ่อบ้านอยู่ในบ้าน?” เติ้งหลุ นมองไปที่ เฉินเป่ย หัวเราะเบาๆ ส่วนลึก ในแววตา พาดผ่าน การดูถูกเหยียดหยามที่รุนแรง

เงินเป่ยเงยหน้าขึ้น เช็ดมือแล้วยิ้มจางๆ ซึ่งเขียน ชอบกำกับ ภายนอก ฉันไม่สามารถแย่งกับเธอได้ก็ต้องกำกับภายใน แน่นอน”

เติ้งหลุนมองไปที่ เฉินเป่ย ความดูถูกที่เผยออกมาจากแววตา ยิ่งมากขึ้น “แต่ฉันก็ยังคงคิดว่า ผู้ชายก็ควรจะทำงานต่อสู้ข้าง นอก คนที่ฉลาดและสวยงามอย่าง ซึ่งเขียน ก็ควรถูกคนปกป้อง ดูแล อย่างไรก็ตาม ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน ก็ไม่ต่างอะไรกับของ ไร้ค่าเลย