บทที่ 11 ถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้ แม้จะทนทุกข์ก็ตาม

ดวงตาของ เฉินเป่ย นิ่งชะงักเล็กน้อย มุมปากเกิดส่วนโค้งขึ้น ที่

คนอื่นยากจะสังเกต

ในบรรยากาศ เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ส่วนหลีซิงเขียน สองมือกอดอก จ้องมองไปที่เติ้งหลุนอย่างเย็นชา แล้วถามว่า “นี่ คืองานเลี้ยงของครอบครัวเรา นายมาทำไม?

เติ้งหลุนมองไปที่ หลีหยาง แล้วพูดว่า “หยางและพูดว่า “คุณอาหลี เชิญฉันมาดินเนอร์ บอกว่าต่อไปเราสามารถพูดคุย กันมากขึ้น พัฒนาความรู้สึกมากขึ้น”

เติ้งหลุนเหลือบมองเฉินเป่ย รอยยิ้มเพิ่มความเย้ยหยัน

“พ่อ?” หลีซึ่งเขียนมองไปที่ หลีหยาง สีหน้ามีความงงงวย เล็กน้อย

หลหยาง หัวเราะเบาๆ เริ่มไกล่เกลี่ย “ช่วงนี้เติ้งหลุนเพิ่งได้ รับการเลื่อนตำแหน่ง ได้กลายเป็นประธานที่อายุน้อยที่สุดของ บริษัทสตาร์ไดมอนด์กรุ๊ป เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เพิ่งได้เป็น ตัวแทนของ บริษัทสตาร์ไดมอนด์กรุ๊ป มาร่วมมือกับ บริษัท ตระกูลหลีกรุ๊ปของเรา ได้ตกลงร่วมมือโครงการหนึ่ง ต่อไปนี้ 1 ทุก คนสามารถ พึ่งพาสร้างผลประโยชน์ร่วมกัน มุ่งมั่นสู่ความ สำเร็จในความร่วมมือ

ใบหน้างดงามของหลีซึ่งเขียน ยังคงเย็นชา สีหน้ายังคงดูไม่ดีเท่าไหร่

แม้ว่า เติ้งหลุน จะหล่อเหลาดูดีมีเสน่ห์ แต่ หลีซึ่งเขียนก็ไม่มี ใจให้เขาเลยสักนิด เมื่อก่อนตอนที่เติ้งหลุนตามจีบหลีซึ่งเขียน คือหนึ่งในผู้ชื่นชอบที่มากมาย

แต่เมื่อเทียบกับผู้ชื่นชอบรายอื่นๆ เติ้งหลุนเป็นเพราะว่าตระ กูลเต็งกับตระกูลหลีมีความสัมพันธ์ที่ดี เนื่องจากความสัมพันธ์ ทางธุรกิจ จึงมีโอกาสเข้าใกล้หลซึ่งเขียน บ่อยครั้ง

แต่ หลีซิงเยียนก็เพราะว่า ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรสหายกัน หลายรุ่น จึงได้ยินข่าวมากมาย

เติ้งหลุนทั้งหล่อเหลาและประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อย ดังนั้นชีวิตส่วนตัวจึงสำมะเลเทเมามาก หลอกลวงร่างกายของผู้ หญิงไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้ว ที่ทำให้ท้องก็มีมากมายนับไม่ถ้วน และยิ่งไปกว่านั้น หลังจากทำให้ท้องแล้ว เติ้งหลุนก็จะเตะออกไป ทันที ชีวิตส่วนตัววุ่นวายอลหม่านยิ่งนัก!

คนแบบนี้ หลีซึ่งเขียนจะมีความประทับใจได้อย่างไร แม้ว่า เติ้งหลุนจะดูเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าเธอ แต่ หลีซิงเขียนก็ยังคง รู้สึกน่าขยะแขยงยิ่งนัก

ไม่เพียงแค่นั้น แม้ว่าหลีซิงเขียนจะแสดงท่าทีของตัวเองกับ เติ้งหลุน แต่ เติ้งหลุนก็ยังคงตามราวีรังควานไม่เลิก ยิ่งไปกว่า นั้น ต่อมามีอยู่ครั้งหนึ่ง ต้องการมอมเหล้า หลีซึ่งเขียน แล้วพา ไปโรงแรม

ถ้าไม่ใช่ว่าในครั้งนั้น หลีซิงเขียน ฟื้นขึ้นมา ในขณะที่ เติ้งหลุนกำลังอาบน้ำเลยฉวยโอกาสในการหลบหนี ไม่แน่อาจจะให้ เพิ่ง หลุน ทําสำเร็จแล้ว!

ต่อจากนั้น เติ้งหลุน ยังใช้วิธีที่สกปรกน่ารังเกียจหลายครั้ง ซึ่ง ทำให้ หลีซึ่งเขียน ละอายปากที่จะพูด

“ในเมื่อคนมาครบหมดแล้ว รีบทานอาหารกันเถอะ” หลีหยาง ยิ้มแย้มแจ่มใส รีบพูดดูแล

แม้ว่า หลีซิงเยียนจะใช้ตะเกียบคีบผักไว้ แต่เมื่อสายตาของ เธอ เหลือบมองเห็น เฉินเบี้ยที่กำลังกินกระหน่ำ ทันใดนั้นหัวใจก็ สั่นไหวเล็กน้อย คืบสเต็กขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ใส่ในชามของเฉินเป่ย

เฉินเป่ย กระตุกไปทั่วร่าง เงยหน้าขึ้นมอง หลีซึ่งเขียน

นี่เป็นครั้งแรกของเขา ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา หลีซึ่ง เขียนเป็นฝ่ายตักอาหารให้เขาเอง

เฉินเป่ย จ้องมอง หลีชิงเขียนด้วยความสับสนมึนงง หลีซิง เขียน ในตอนนี้มองเขาอย่างอ่อนโยน พูดด้วยเสียงอ่อนหวาน “คุณอยู่ที่บ้านก็ชอบกินสเต็กไม่ใช่เหรอ รีบกินสิ”

เงินเปยถึงกับผงะ ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เขาทำอาหารให้ หลีซิงเยียนทุกวัน ไม่เคยทำสเต็กเลย หลีซึ่งเขียน หมายความ ว่าอย่างไร?

ภรรยาของเขามี ทําไมผิดปกติมากเช่นนี้

แต่ว่า เฉินเป่ยไม่ทันมีเวลาได้คิด อาหารที่ผสมผสานระหว่าง อาหารจีนและอาหารตะวันตก ที่ปรุงโดยทีมเชฟมิชลินสามดาวทําให้เขากลืนน้ำลายอย่างกระหน่ำ

แต่ไม่รู้ว่า ฉากนี้ เติ้งหลุนมองอยู่ในสายตา ดวงตาฉายแวว ความชั่วร้าย มือที่วางไว้ใต้โต๊ะกแน่น เส้นเลือดปูดโปน

เขาไม่เข้าใจตัวเองตามจีบ หลีซิงเขียน อย่างยากลำบากมา นานขนาดนั้น ใช้ทุกวิถีทาง แต่ตอนนี้ หลีซึ่งเขียน กับหานาย บ้านนอกแบบนี้?

หลีซิงเยียนตาบอดชัดๆ นายบ้านนอกคนนี้ คู่ควร ที่จะเป็นสามี ของเธอหรือ? แต่พ่อบ้านคนหนึ่งเท่านั้น แม้หน้าท่าทางการ ทานอาหาร ก็ไม่ต่างจากพวกนักเลงหัวไม้

“ซึ่งเขียน ช่วงนี้คุณกับสามีของคุณสบายดีไหม?” เติ้งหลุน ภายนอกถามด้วยความอ่อนโยน ใบหน้ายิ้มระรื่น

“ก็ต้องดีแน่นอน ภรรยาของฉันรักฉันมากจริงๆ” ” ยังมารอ ให้ หลีซิงเขียนพูดขึ้น เฉินเปียกแย่งพูดก่อน มือใหญ่คว้าเอว บางของ หลิงเขียนไว้

ร่างกายของ หลีซิงเขียน สั่นอย่างอ่อนไหวในทันที ดวงตาที่ สวยงามหันมองไป จ้องเขม็งที่ เฉินเปยอย่างดุดัน

ไอ้หมอนี่! ยังจะถือโอกาสฉวยโอกาสตัวเอง!!

ร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ ยิ่งแข็งทื่ออย่างมาก ยกขายาวใต้ โต๊ะขึ้นโดยไม่ลังเลเลย เหยียบบนเท้าของ เฉินเบี้ย

เงินเป่ย กัดฟันไว้แน่น เขาไม่คาดคิดว่า หลีซึ่งเขียน จะลงมือ โหดร้ายขนาดนี้!
เงินเปยขบฟันทันที กอดหลีซิงเขียนยิ่งแน่นไปอีก กลิ่นหอมที่ มีเสน่ห์ดั่งดอกกล้วยไม้ก็พุ่งเข้ามาติดจมูก นั่นคือกลิ่นกายของ หลีซึ่งเขียน ที่มีเสน่ห์ยั่วยวนใจคน

“ซึ่งเขียน ฉันไม่เข้าใจ ทำไมสายตาของคุณถึงแปลก ประหลาดเช่นนี้ คือว่าคุณชอบพ่อบ้าน ผู้ชายที่เกาะผู้กินเป็น พิเศษ ?” รอยยิ้มเติ้งหลุนไม่ลดละยังเพิ่มความเย็นชา

เติ้งหลุน พูดตรงๆไปแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพุ่งเป้าไปที่เฉินเบี้ย

“ฉันแต่งงานกับใคร ดูเหมือนว่าไม่จําเป็นต้องการให้คนนอก มาวิพากษ์วิจารณ์มั้ง” หลีชิงเยียนตอบกลับอย่างเย็นชา

เติ้งหลุนยิ้มเล็กน้อย “คุณอาหลีฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ที่เพิ่งกลับ มาจากประเทศฝรั่งเศษ ฉันฝากเขาเอา ไวน์แดงลาฟิตในปี1982 มาให้สองขวด ไม่ก็เปิดวันนี้เลย ให้ทุกคนได้ชมกัน

หลหยางสีหน้าดูตะลึง “ไวน์แดงลาฟิต 1982 เจ้าหลุน นี่แม้ กระทั่งแม้ว่ามีเส้นสายก็หาไม่ได้ นายหาได้จากไหน?”

เติ้งหลุนเหลือบมองเฉินเป่ย พูดขึ้นเบาๆ “เมื่อก่อนตอนที่ฉัน อยู่ฝรั่งเศษ บังเอิญรู้จักกับเจ้านายของโรงกลั่นไวน์ไวน์แดงลา ฟิตพอดี ดังนั้นจึงโชคดียังมีสะสมไว้ในคลัง คุณอาหลี ถ้าคุณ อยากได้ ฉันสามารถหาให้คุณได้

หลหยางดีใจล้นพ้น หัวเราะเสียงดัง “ได้ๆ เจ้าหลุน คุณอาหลี ประเมินค่านายไปแล้ว เหมือนว่าต่อไปจะต้องพึ่งพานา ยมากๆแล้ว”
เติ้งหลุนดีดนิ้ว ในไม่ช้า ไวน์แดงลาฟิต ขวดหนึ่ง ก็ถูกบอดี้ การ์ดที่ติดตามนําขึ้นมา

หลังจากทําการดิแคนตั้งเสร็จ ไม่นาน ไวน์ที่ใสพร่างพราวดั่ง เช่นพลอยทับทิมก็ค่อยๆรินลงในแก้ว

หลังจาก หลหยาง จิบค่หนึ่ง พยักหน้าเล็กน้อย รสชาติเข้ม ข้นกลมกล่อมมาก มีเพียง ไวน์แดงลาฟิตในปี 1982 เท่านั้น ที่ สามารถมีรสชาติแบบนี้ได้

ซึ่งเขียน พวกคุณลองชิมดู ไวน์แดงลาฟิตในปี 1982 แม้ว่าฉันก็ไม่มีความสามารถที่จะได้มา” หลีหยางพูดขึ้น

หลีซิงเขียน สองมือกอดอก ตอบอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงมี ความขุ่นเคือง “ฉันไม่ชอบดื่มเหล้า

เติ้งหลุน ยิ้มและชักชวนเบาๆ “ซิงเขียน อยู่ในสังคมชั้นสูง และวงการธุรกิจ ไวน์แดงลาฟิต และ แชมเปญก็ต้องฝึกดื่ม โดย เฉพาะไวน์แดงลาฟิตในปี1982 คนทั่วไปแล้วไม่มีสิทธิ์ได้ดื่ม เว้นแต่จะโชคดีเกาะได้ดื่มฟรี!”

เติ้งหลุน พูด ในขณะที่เหลือบมอง เฉินเป่ย ไปด้วย กลับ ตาลปัตร กำลังหลอกด่ากันชัดๆ

หลิงเขียม เข้าใจความหมายแฝงโดยปริยาย เธอเป็นคน หน้าบาง สีหน้าที่มองไปทาง เติ้งหลุน ยิ่งดูไม่ดีมาก มาก

ทันใดนั้น เฉินเปียก็ยื่นมือออกมา ดื่มไวน์แดงลาฟิตเต็มๆ ลงไปอย่างต่อเนื่อง ต่อหน้าทุกคน เป็นธรรมชาติราวกับดื่มน้ำเปล่า

“พอได้ แต่รสชาติจืดไปนิดหน่อย” เฉินเปียขบริมฝีปาก พูด

ขึ้นคำหนึ่ง

หลีซิงเยี่ยนที่อยู่ข้างๆได้เห็นเข้า ใบหน้าที่งดงามราวกับแกะ สลักอึ้งทึ่ง และเติ้งหลุน หลังจากที่ชะงักไปชั่วครู่ ก็หัวเราะเสียง

“ไวน์แดงไม่ใช่เบียร์ขยะพวกนั้น ไวน์แดงต้องจิบเบาๆ ดื่ม เหมือนนาย คือการทำลายของล้ำค่าชัดๆ”

เติ้งหลุนมองไปทาง เฉินเป่ย ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง พูดอย่างเย้ย หยัน “เฉินเป่ย ถ้าไม่เคยดื่มไวน์แดงลาฟีต ต่อไปฉันสามารถ ค่อยๆสอนนายได้ แต่ถ้านายไม่มีความรู้เลย แม้แต่ความรู้ทั่วไป เหล่านี้ยังไม่รู้ ก็ไม่ต้องเสนอหน้าแสร้งทำเป็นรู้ทั้งๆไม่รู้

เฉินเบี้ยเงยหน้าขึ้นมองเติ้งหลุน เหมือนครุ่นคิดบางอย่าง และ หลีซึ่งเขียน อยู่ข้างๆ จ้องเขม็งเฉินเป่ย ด้วยความโกรธ แอบพูด ในใจ ไอ้หมอนี่ ทำให้เธออับอายขายหน้าชัดๆ !

“ราชาแห่งไวน์แดง ไวน์แดงลาฟิตในปี1982 ไอ้บ้านนอกจะ ดื่มแล้วรู้เรื่องอะไร สิ่งที่เราดื่มไม่ใช่ไวน์ แต่ดื่มการอบรมบ่ม เพาะ “เติ้งหลุนจิบไวน์เบาๆ ค่อยๆวางแก้วไวน์ลง ท่าทางสง่า งามเต็มไปด้วยความสง่าผ่าเผยและการอบรมสั่งสอนที่สุภาพ บุรุษควรมี

หลีซึ่งเขียน ที่อยู่ด้านข้าง จ้องไปที่ เฉินเป่ย ด้วยสายตาเย็น ขา ตอนนี้เธอเสียใจแทบตาย ถ้ารู้ว่าคืนนี้จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ตัวเองจะไม่พาเขาออกจากบ้านเลย

เติ้งหลุนมองไปที่เฉินเป่ย “อย่าคิดว่าได้ใส่ชุดสูท ตัวเองก็เป็น สุภาพบุรุษ คนชั้นต่ำยังไงก็เป็นคนชั้นต่ำ ไวน์แดง เพียงคนชั้นสูง เท่านั้น ที่สามารถลิ้มรสออกมาได้

หลังจากที่ เติ้งหลุนพูดจบ ก็มองไปที่หลีซึ่งเขียน พูดอย่าง อ่อนโยน “ชิงเขียน ฉันคิดว่าสามีของคุณ อยู่แต่ในบ้านตลอด ไม่ใช่เรื่อง…………บริษัทของเราขาดลูกมือพอดี กำลังต้องการ คนมีความสามารถเช่นเขา”

ยังไม่ทัน ให้หลีชิงเขียนได้พูดขึ้น เติ้งหลุนมองพิจารณา เฉินเป่ย ที่ท่าทางสงบ แล้วพูดว่า “ร่างกายของเขาดีขนาดนี้ แค่ ดูก็รู้ว่าสุขภาพแข็งแรงมีกำลัง

เหมาะสำหรับเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมากที่สุด

“เอาอย่างนี้ เห็นแก่หน้าของซิงเยียนฉันจะให้นาย เดือนละ สองหมิ่นหยวน เป็นยังไง?

“ไม่จำเป็น” หลีชิงเขียนปฏิเสธอย่างเย็นชา

“ซึ่งเขียน คุณไม่เข้าใจ คนเราต้องการเรียนรู้ ยิ่งบ้าน นอกคอกนา ยิ่งต้องรู้จักสร้างภาพ เหมือนเขาตอนเมื่อกี้ เป็นกา รดูถูกชื่อเสียงของ ไวน์แดงลาฟิต ในปี 1982ชัดๆ!” เติ้งหลุน ค่อยๆพูดขึ้น “ในความคิดของฉันแล้ว ด้วยมารยาทและ บุคลิกภาพของเขา ไม่คู่ควรที่จะนั่งอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ ควรยืนอยู่ ในป้อมยามหน้าประตูคฤหาสน์ นั่นถึงจะเป็นที่ที่เขาควรยืน
“คุณ…..” หลงเขียนโกรธแล้ว ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติ เยือก เย็นราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง ในแววตาไฟโทสะเผาไหม้ลุก โซน ยอดปทุมถันของเธอ โกรธจนกระเพื่อมสั่นคลอน มือเรียว กำแน่น เติ้งหลุนไม่เพียงแต่เหยียดหยามเฉินเบี้ยยิ่งกำลังเหยียด หยามเธอด้วย!

ความหมายของเติ้งหลุน คือเยาะเย้ยสายเธอต่ำเกินไป หา คนบ้านนอกคอกนา คนชั้นต่ำ มาเป็นสามี!

และในตอนที่หลีซึ่งเขียนกำลังจะตอบโต้ ทันใดนั้น เฉินเซีย ที่ ไม่ได้ส่งเสียงมานาน ก็พูดขึ้นว่า “ไวน์แดงลาฟิต ในปี 1982กับ

ไวน์แดงลาฟิต ในปี 1982 คุณยังแยกแยะไม่ได้ ใครกันแน่ที่

บ้านนอกคอกนา?”

ในทันใดนั้น ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ บรรยากาศเงียบสงบ ค พูดของ เฉินเป่ย น้ำเสียงหนักแน่น ทำให้งานเลี้ยงอาหารค่ำ ทุกฝ่ายตกตะลึง!

เฉินเปยชะงัก มองไปที่ เฉินเป่ย การเยาะเย้ยบนใบหน้ายิ่ง

รุนแรงมากขึ้น “เหอะ ไม่รู้แสร้งทำเป็นรู้ก็พอแล้ว ตอนนี้ยังถึงตายก็จะรักษา

หน้าไว้

เฉินเปี่ยมองไปที่เติ้งหลุน ด้วยสีหน้าสงบ “แม้แต่อายุของ ไวน์ ก็แยกไม่ออก ก็ไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นคนชั้นต่ำ

“นายรู้จักไวน์? นายคิดว่าทุกคน ในที่นี้ เรื่องรู้จักไวน์ ใครจะ ด้อยไปกว่านาย?” เติ้งหลุนหัวเราะเหยียดหยาม
หลหยางที่อยู่ข้างๆก็ได้พูดขึ้น “เฉินเป่ย ต่อไปสามารถให้ ซึ่ง เขียน ค่อยๆสอนคุณเกี่ยวกับความรู้ของไวน์แดง ไวน์แดงลาฟิต ในปี 1982 นั้นรสชาติแตกต่างจาก ไวน์แดงลาฟิต ในปีอื่นๆ แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านไวน์โดยเฉพาะ แต่ฉันก็ยังคง แยกแยะได้

เฉินเป่ย ไม่ได้สนใจ หลีหยาง และมองไปที่เติ้งหลุน อย่างยิ่ง สงบ “ในฐานะที่เป็นคนชั้นสูง เรื่องทุเรศที่นำด้อยเสริมดีแบบนี้ ยังทำได้ลง คุณยังคู่ควรอยู่ที่นี่อีกหรือ?”

เติ้งหลุนยิ้มเยาะ “ถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้ แม้จะทนทุกข์ ก็ตาม ได้ ฉันก็สงสัยไม่น้อย คุณเตรียมที่จะพูดสีดำให้กลาย เป็นสีขาว บิดเบือนความจริง ได้อย่างไร ถ้านี่ไม่ใช่ ไวน์แดงลา ฟิต ในปี 1982 นับจากวันนี้ ฉันจะไม่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ ตระกูลหลีแม้แต่ครึ่งก้าว !”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ