4

Chapter 4

นรราชนอนยิ้มขณะมองคนที่หลับลึกอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันสาแก่ใจเขาเป็นบ้า ไม่รู้ว่าก้าวขาออกจากบ้านเท้าไหนถึงได้ โชคดีขนาดนี้ ได้ขลูกสาวศัตรูคาร่าง

เขาอยากเห็นหน้าของสุทธิศักดิ์นักตอนรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักของ มันตกเป็นเมียของเขาแล้ว แถมยังโดนย่ำยีไปอีกหลายรอบใน คืนเดียว

นรราชหายเมาเป็นปลิดทิ้ง เขาแทบไม่ง่วงเลยด้วยซ้ำ กลิ่น หอมของสาวน้อยในอ้อมแขนทำเอาเขาปั่นป่วนอยู่ตลอดเวลา

เขาไม่ใช่คนใจดีออกจะใจร้ายกับผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ ถ้ารุ่งสาง

เขาจะรังแกเธออีกสักยกสองยกคงดีไม่น้อย

ร่างเล็กประท้วงเมื่อโดนกอด เขาทอดสายตามองเธออยู่แบบ นั้นจนเผลอหลับตามเธอไป

ความปวดเมื่อยเจ็บแปลบและอาการเหนื่อยล้าเล่นงานนิริน อย่างรุนแรง ในตอนเช้า เธอขยับตัวแล้วปรือตาตื่นจากการหลับ ไหล สิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้ารกไปด้วยหนวดเคราของนรราช

นิรินอ้าปากค้างตาโตเมื่อเห็นสีหน้ายียวนกวนประสาทของคน ที่กอดรัดเธออยู่ พอดิ้นเขาก็ขยับหน้ามาหาก่อนจะหอมแก้มเธอ ฟอดใหญ่
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะเมียจ๋า”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ” เธอดิ้นรนขัดขืน แต่เขายิ่งรัดแน่นขึ้น ภายใต้ผ้าห่มคือร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยแม้แต่ ชิ้นเดียว เธอหน้าแดงร้อนผ่าว อยากให้ทุกอย่างเป็นความฝัน

“อยากให้ปล่อยว่างั้น” เขาทวนประโยคของเธอก่อนจะยกมือ ขึ้นข้างตัวทำท่าว่ายอมปล่อยแต่โดยดี อกกว้างบึกบึนกับผิว แทนเรียบตึงของเขาโผล่พ้นมาจากผ้าห่ม ทำให้เธอต้องเม้มปาก และเบือนหน้าหนี จัดการรวบผ้าห่มมาห่อร่างกายเอาไว้แล้วเริ่ม ขยับลงจากเตียง ความเจ็บแปลบตรงกลางเรือนร่างมาเยือนเธอ อย่างปัจจุบันทันด่วน ร่างเล็กล้มซุนไปกับกองผ้าห่มที่ห่อหุ้ม ร่างกายเอาไว้เหมือนมัมมี่

นรราชยังไม่อยู่จึงหลุดออกมา เขามองร่างเล็กที่พยายาม กระเสือกกระสนขึ้นจากพื้นอย่างเอ็นดูโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอหันไปมองก่อนจะหลับตาปี เพราะร่างของเขาเปลือยเปล่า เนื่องจากไม่สวมใส่อะไรเลยเมื่อเธอดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของเขา เอาไว้มาห่อร่างของตัวเองแทน

“อาบน้ำกันดีกว่า” นรราชเอ่ยชวนเด็กสาวที่อายุห่างจากเขา หลายปี เธอส่ายหน้าไปมาจนผมยุ่ง ในขณะที่เขานั่งยองๆ อยู่ ข้างกาย คำปฏิเสธของเธอดูจะไม่เป็นผล เมื่อคนป่าเถื่อนแบก ร่างเธอขึ้นทั้งที่ยังห่อตัวด้วยผ้าห่มเพื่อพาเข้าห้องน้ำ

นิรินทั้งสิ้นทั้งประท้วง สุดท้ายก็แพ้คนตัวโตที่เบียดเธอไปกับ ผนัง แล้วจับเธออาบน้ำเหมือนเด็กๆ เขาดูบันเทิงใจที่ได้แกล้งเธออยู่ตลอดเวลา

กว่าจะอาบนํ้าแต่งตัวเสร็จ เธอก็โดนสูบพลังไปอีกระลอกใหญ่ นิรินรีบพาตัวเองออกจากห้องของเขาโดยเร็ว

“ไปเที่ยวเกาะเมตตากับฉันไหม” นรราชเอ่ยถามเด็กสาวที่ เดินน่าเขาออกมาจากห้องลิ่วๆ

เธอมองซ้ายแลขวาก่อนออกจากห้อง เพราะกลัวใครเห็นเข้า จนเขานึกรำคาญ ในขณะที่เขาเดินตามออกมาแบบไม่ทุกข์ร้อน อันใด

“เนยไม่ไปเกาะของลุงราชเด็ดขาด” เธอชะงักหันมาโต้ตอบ กับเขาหัวเด็ดตีนขาดเธอจะไม่ยอมไปที่นั่นเด็ดขาด

“ว้า… งั้นพ่อของเธอก็คงต้องรู้เรื่องนี้สินะ ถ้าเขาเห็นรูปตอน

เรานอนแก้ผ้าโป๊เปลือยอยู่บนเตียงด้วยกันจะคิดยังไงนะ”

“ลุงราชหมายความว่ายังไงคะ” เธอเอ่ยถามอย่างตกใจ เขา คงไม่ทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นใช่ไหม

“ความหมายอยู่ในประโยคที่ฉันพูดนั่นแหละ” “ลุงราชทำแบบนี้ทำไม

“เพื่อความสะใจไง ฉันอยากเห็นพ่อเธอกระอักเลือดตาย”

“คนใจร้าย” เธอต่อว่าเขาก่อนจะวิ่งหนีด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ เพราะเจ็บตรงหว่างขา เพื่อลงมาด้านล่าง ทุกคนกำลังนั่งพร้อม เพรียงกันอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารตัวใหญ่ เป็นโต๊ะทรงยาวสี่เหลี่ยมผืนผ้า ตรงหัวโต๊ะคือคุณย่าลักษณ์นารา และสมาชิกคน อื่นๆ ที่นั่งเรียงลำดับไปตามความอาวุโส

นิรินซะงักเท้า เธอวางหน้าไม่ถูก ยิ่งตอนที่นรราชเดินมาหยุด อยู่ใกล้ๆ กับเธอ ทำเอาทุกคนอ้าปากค้างที่เห็นเขาที่นี่

“ตาราช” ประมุขของบ้านร้องขึ้นอย่างแปลกใจระคนดีใจ

นรราชเดินเข้าไปหาก่อนจะกราบที่ตักของท่าน

“หลานรักของย่า” ประโยคนั้นเต็มไปด้วยความรักสุดหัวใจ สมาชิกทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าทายาทที่แท้จริงของพันธุเสมา คือนรราช แต่ทุกคนก็เจียมเนื้อเจียมตัวดี ไม่เคยคิดตีตนเสมอ หลานชายเพียงคนเดียวของตระกูล แม้หญิงชราจะรักทุกคนเท่า เทียมกันก็ตามที

ตั้งแต่มีเรื่องครั้งนั้น นรราชก็ไม่ญาติดีกับใครอีกเลย เพราะ คิดว่าทุกคนมาเพื่อแย่งทุกอย่างไปจากเขา ทำให้เขาเลยหนีไป อยู่เกาะ นานนับปีกว่าจะยอมกลับมาที่นี่ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอม สุงสิงกับใครให้สนิทสนมเหมือนเก่าก่อน เพราะนรราชคิดว่า หลายคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นดี แต่ไม่มีใครบอกเขาตรงๆ

ทุกคนรู้ดีว่าสุทธิศักดิ์กับมุกดาเป็นอย่างไรกันบ้างลับหลังเขา นั่นทำให้ทุกคนรู้สึกผิดกับนรราชอยู่มาก อีกทั้งยังเห็นใจเขาอีก ด้วยที่ต้องอกหักจากหญิงที่รักมากมายขนาดนี้ แต่นรราชไม่ ต้องการความเห็นใจหรือสงสารเวทนาจากใคร เขาไม่อยากเป็น ไอ้หน้าโง่ที่ไม่รู้อะไรเลย ทั้งๆ ที่คนอื่นรู้กันแทบทั้งสิ้น

“กลับมาตอนไหน ทำไมย่าไม่เห็นรู้เลย” คำถามของคนเป็นย่าทำให้ นรราชยิ้มกริ่ม

“เมื่อคืนครับ มาทางประตูหลัง

“ตายแล้ว นายเพิ่มไม่เห็นบอกว่าเลย”

“คงยุ่งๆ เลยไม่ได้บอกนะครับ” เขามีกุญแจคฤหาสน์หลังนี้ ผู้ เป็นย่าให้ติดตัวเอาไว้ จะเข้านอกออกในเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นการ ที่นรราชเข้ามาในบ้าน โดยที่ไม่มีใครรู้จึงเป็นเรื่องปกติมาก เพราะนิสัยแปลกๆ ไปไหนมาไหนไม่ค่อยบอกใครของอีกฝ่าย ทำให้ทุกคนในเสียแล้ว

“มานั่งใกล้ย่ามาราช” ประโยคนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่ใกล้ท่าน จําต้องสละเก้าอี้ไปนั่งอยู่ปลายโต๊ะแทน

“แม่เนยก็มานั่งใกล้ฉันสิ” ประโยคนั้นทำให้คนที่ยังยืนเก้ๆ

กังๆ อยู่รีบปฏิเสธทันที

“ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน” เธอรีบตอบปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้ คนที่นั่งอยู่ใกล้ท่านต้องลุกจากเก้าอี้

“มาเถอะ เราน่ะเหลนรักของคุณท่าน คุณท่านคงอยากจะ สนทนาด้วย” คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับหญิงชราเอ่ยขึ้น

“มาสิ” ประโยคนั้นทำให้นิรินกล่าวขอบคุณ รีบเดินไปทรุดตัว นั่งลงใกล้ๆ กับประมุขของบ้าน แต่ไม่มีใครว่าอะไร เพราะรู้ดีว่า นิรินนั้นเป็นเด็กดีชอบช่วยเหลือคนอื่น ไม่แปลกที่หญิงชราจะรัก และเอ็นดูเป็นพิเศษ

“เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยงานย่าสักทีล่ะราช” หญิงชราที่ยังแข็งแรงและกระฉับกระเฉงประทานอาหาร

“คนช่วยเยอะแยะแล้ว ครับเขานิ เล็กน้อย คนถูกมองเหมือนจะรู้ตัวเลยขยับมาอย่างอึดอัด อยู่มาก

เราควรมาช่วยย่าท่านพูดเสียงหนักแต่เสียงปราอยู่ มาก ตั้งแต่ นรราชผิดร่ำรวยไม่แพ้ใคร นั่นสร้างความภาคภูมิใจให้ลักษณ์นารา เป็นอย่างแต่ใจก็อยากให้หลานกลับเครือพันธุเสมามากกว่า ไม่ใช่ทิ้งเลยแบบ

“เราลุงราชใช่ถามเหลนสาวที่รักมากคนหนึ่ง จะใช่เลือดของตัวเอง แต่ก็รักหนักหนา เพราะนิรินเป็นเด็กและเชื่อฟังผู้ใหญ่