1

Chapter 1

ร่างสูงของหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบสอง นามว่านรราช พันธุเสมา กำลังปรือตามองคฤหาสน์หลังใหญ่ของคุณย่าลักษณ์นารา พันธุ์ เสมา ด้วยอาการมึนเมา เขาพยายามทรงตัวไม่ให้เซหรือล้มไป ทางใดทางหนึ่ง

แอลกอฮอล์ในกระแสเลือดทำให้ร่างกายของเขาร้อนวูบวาบ พอๆ กับเหงื่อที่ไหลซึมไปทั่วเรือนร่าง เพราะรถเกิดเสียระหว่าง ทางทําให้ต้องเดินเท้าหลายกิโลเมตรมายังบ้านของผู้เป็นย่า

งานเลี้ยงรุ่นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี พร้อมกับเหล่าเพื่อนฝูงที่ได้ พบปะสังสรรค์กันด้วยความคิดถึง อีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าจะ เป็นงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดเก้าสิบหกปีของผู้เป็นย่า เขาจึงเดิน ทางมาก่อนล่วงหน้า โดยไม่ได้บอกกล่าว ร่างสูงเข้ามาทางประตู หลังบ้านด้วยกุญแจพวงใหญ่ที่ถือเอาไว้ในมือ เขาคือหลานชาย คนเดียวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริงของตระกูลพันธุเสมาอัน ร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของประเทศ

ยามดึกสงัดของบ้านหลังใหญ่อันกว้างขวาง มีเพียงความ เงียบและสายลมเย็นๆ พัดมากระทบผิวกาย พร้อมด้วยเสียงหริ่ง เรไรที่ร้องอยู่ในความมืดมิดของราตรีกาล นรราชกวาดสายตา มองสนามหญ้าหน้าบ้านอันกว้างขวาง สวนหลังบ้านที่เต็มไป ด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ภายใต้แสงสลัวของตัวบ้าน ชายหนุ่มยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ย่าของเขา ชอบปลูกต้นไม้และรักธรรมชาติเป็นอันมาก เขามีหลายสิ่งหลาย อย่างที่เหมือนท่าน หนึ่งในนั้นคือรักธรรมชาติและไม่ทำลาย ทรัพยากรธรรมชาติที่เป็นแหล่งอาหารสำคัญของมนุษย์โลก

ร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ด้วยสายเลือดผสมระหว่าง บิดากับมารดาหยุดนิ่งเพื่อหลับตาอีกหลายครั้ง เขาพยายาม ครองสติเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

“คุณราช” นายเพิ่มเรียกเจ้านายหนุ่มเอาไว้ เพราะเขาเฝ้าเวร ยามในตอนกลางคืน

“สวัสดี” นรราชยกมือขึ้นรับไหว้ร่างเซ

“ให้ผมประคองขึ้นตึกไหมครับ” เพิ่มรีบเข้ามาประคอง

“ไม่ต้อง ฉันไหว ฉันเดินไปเองได้ นายเฝ้ายามไปเถอะ” คน พูดเดินเซๆ แต่ก็พยายามทรงตัวเอาไว้ก่อนจะหยุดชะงักหันมา มองนายเพิ่มอีกครั้ง

“ไม่ต้องบอกคุณย่านะว่าฉันกลับมา ฉันอยากเซอร์ไพรส์ท่าน หน่อย”

นรราชบอกแล้วยิ้ม นายเพิ่มรีบรับคำ มองร่างสูงอย่างระแวด

ระวังเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เป็นอะไรเลยเบาใจ

นรราชค่อยๆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเพราะความมึนเมา เจ้าของใบหน้าคมสันหล่อเหลาเลือดผสม ดวงตาคมกริบสี เหล็กกล้า คิ้วเข้มและเรือนร่างเพรียวแข็งแรงสมส่วนไร้ไขมันส่วนเกิน ให้รกตาแม้วัยจะล่วงเลยวัยสี่สิบกว่าเข้าไปแล้ว

ยาของเขาเป็นคนดี จริงๆ ไม่ต้องมีเวรยามก็ไม่มีใครกล้าเข้า มาทำอะไรตระกูลใหญ่ของเขา!!!

นรราชคิดในใจ…

ช่วงนี้คงมีลูกหลานมากมายที่ย่าของเขาอุปการะเอาไว้มา นอนพักค้างอ้างแรมที่คฤหาสน์หลังนี้ ถือได้ว่าเป็นวันรวมญาติ ครั้งใหญ่อีกวันของปี ทุกคนคงยุ่งวุ่นวายกับงานเลี้ยงอีกหนึ่ง อาทิตย์ที่กำลังจะมาถึง รวมถึงหลายคนก็คงสรรหาของขวัญที่ดี ที่สุดเพื่อจะมอบให้คุณย่าของเขา

นรราชมีเรือนพักอีกหนึ่งหลังอยู่ในบริเวณบ้าน แต่เขาเปลี่ยน ใจมานอนที่ห้องพักบนตึกแทน วันพรุ่งนี้ถ้าเขาปรากฏตัวขึ้นคง ทำให้ผู้เป็นย่าประหลาดใจไม่น้อย

ชายหนุ่มบิดประตูห้องนอนของตัวเองเบาๆ ปรากฏว่ามันไม่ ได้ล็อก เขาจึงเก็บกุญแจกลับเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง คิ้วเข้ม ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยนึกตำหนิสาวใช้ที่เข้ามาทำความสะอาด ห้องแล้วไม่ล็อกห้องให้เรียบร้อย

เขาหรี่ตามองเงาบางอย่างบนเตียงนอนกว้างของตัวเอง โทสะบางอย่างแล่นเข้ามาเป็นริ้วๆ ใครกล้าเข้ามานอนในห้อง นอนส่วนตัวของเขาแบบนี้

นรราชสบถ ในใจด้วยความไม่สบอารมณ์ คนหวงข้าวของและ ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายหรือแม้แต่เคลื่อนย้ายข้าวของถ้า เขาไม่อนุญาตรู้สึกไม่พอใจเป็นอันมากร่างสูงขยับกายเข้าไปใกล้เคียงเพื่อก้มลงไปดูผู้บุกรุก เขาเห็น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงที่เขาหวงแหน หนักหนา กลิ่นกายของเธอหอมกรุ่นลอยมาเตะจมูก มันหอมจน เขาต้องก้มลงไปสูดดมแรงๆ

เขาไม่ได้กลิ่นหอมรัญจวนใจจากหญิงสาวคนใดแบบนี้มานาน เท่าไหร่แล้วหนอ คงตั้งแต่ย้ายตัวเองไปอยู่เกาะเมตตา

นรราชสูดกลิ่นหอมละมุนนั้นแล้วทำให้รู้สึกสดชื่น เขาไม่เคย ได้กลิ่นหอมสดชื่นจากผู้หญิงคนไหนแบบที่ได้รับจากคนที่แอบ เข้ามานอนบนเตียงของเขาแบบนี้มาก่อน เพราะขยับเข้าไปใกล้ มากจนเกินไป จึงทำให้ร่างสูงเสียหลักล้มลงไปทาบทับคนบน เตียง คนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจ ทําท่าจะกรีดร้อง แต่นรราชรีบอุดปากของหล่อนเอาไว้ในทันที

“เธอเป็นใคร” เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม ใบหน้าที่รกไปด้วยหนวด เคราและร่างสูงใหญ่ที่เจือไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งทำให้ นิรินมีท่าทีหวาดกลัว ร่างบอบบางพยายามดิ้น แต่เขาข่มขู่เสียง เข้มน่ากลัวทำให้เธอไม่กล้าดิ้นอีก

“ถ้าเธอดิ้นอีก ฉันจะปาดคอเธอซะ” เขานึกครึ้มอกครึ้มใจ อยากแกล้งคนขี้กลัว เพราะรับรู้ถึงร่างกายอันสั่นเทาของคนใต้ ร่าง นิรินหยุดดิ้น ในขณะที่มือบอบบางถูกกดเอาไว้เหนือศีรษะ

“ตอบคำถามมาเสียดีๆ ห้ามโวยวายกรีดร้อง ไม่งั้นได้เป็นศพ ก่อนจะมีคนมาช่วยแน่ๆ” พอเขาพูดแบบนั้น เธอก็รีบพยักหน้า ทันที
ร่างของนาราชคร่อมทับเพื่อกักเด็กสาวเอาไว้ใต้ร่าง เธอกลัว จนตัวสั่น พอเขาปล่อยเธอก็ทำท่าจะร้องขอความช่วยเหลือจาก คนในบ้าน

“อื้อ…” เขาก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่ม เธอรัวก๋าปั้นทุบแผ่น หลังของเขาระรัว พอเขาปล่อย เธอก็ทำท่าจะกรีดร้องอีก เขาก็ เลยบดจูบลงมาอีกครั้ง

นิรินหอบหายใจระรัวเมื่อเขาปลดปล่อยริมฝีปากของเธอเป็น อิสระอีกครั้ง

“ฉันถามได้ยินหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม

“ไอ้โจรห้าร้อย”

“ใครบอกว่าฉันเป็นโจรห้าร้อย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ยี่สิบบาท ฉัน เป็นโจรยี่สิบต่างหากล่ะ” เธอกะพริบตาปริบๆ กับประโยคของ เยา

“เธอเป็นใคร มานอนอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง” นรราชถาม ย้ำ หรี่ตามองคนใต้ร่างด้วยอาการมึนเมาพอสมควร

เขาเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัดจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัว เตียง แสงสลัวจากโคมไฟทำให้เขามองเห็นใบหน้าของสาวน้อย ใต้ร่างได้อย่างชัดเจน ใบหน้าหวานหยดคุ้นเคยนั้นทำให้พรราช ชะงักงัน

“ทําไมไม่ตอบคำถามล่ะ” เสียงของเขาเหมือนสำลักอะไรสัก อย่างเมื่อได้เห็นใบหน้ากลมหวาน เธอเป็นเด็กสาวที่มีดวงตากลมโต คิ้วโก่งเรียวงาม ริมฝีปากเต็มอิ่ม เขาอยากหอมแก้ม เธอแรงๆ เพราะความมั่นเขี้ยว

“ลุงราช” นิรินจําเขาได้ หลานชายคนโตของคุณย่าทวด ลักษณ์นารา

ผู้แสนใจดี แต่หลานชายของท่านโคตรใจร้าย แม้ใบหน้าของ เขาจะรกไปด้วยหนวดเครา แต่เธอก็จำเขาได้ ปีหนึ่งจะได้เจอกัน หนึ่งครั้ง บิดาของเธอกับนรราชไม่ใคร่จะลงรอยกันนัก และท่าน ก็ไม่ต้องการให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเขาเป็นอันขาด…

“อ้อ… ลูกไอ้สุทธิศักดิ์หรอกเหรอ”

“ปล่อยนะคะลุงราช”

“เรื่องอะไรจะปล่อย นี่มันห้องของฉัน เธอถือวิสาสะอะไรเข้า มานอนในห้องของฉันมิทราบ” เขายังมีท่าที่คุกคามและไม่คิดจะ ปล่อย

“เนยขอโทษค่ะ จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ละค่ะ

เธอรีบพูดปากคอสั่น ไม่ได้ตั้งใจจะถือวิสาสะเข้ามานอนใน ห้องเขาเลยสักนิด แต่ญาติผู้พี่ทั้งสามรุมกันกลั่นแกล้งไม่ให้เธอ นอนด้วย เธอจึงต้องหาที่ซุกหัวนอนใหม่

ด้วยว่าคุณย่าทวดของเธอมีหลานและเหลนหลายคน พอมี งานวันเกิดทุกคนก็ต่างแห่กันมานอนที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของ ท่าน เธอจึงต้องนอนรวมกับญาติวัยไล่เลี่ยกัน แต่ครั้งนี้มีปัญหา เพราะโดนพี่สาวที่นอนร่วมห้องด้วยกันไล่ออกมาจากห้อง โดยที่เธอไม่ทราบสาเหตุ