บทที่5 ให้ฉันไปลองดูเถอะ

บทที่5 ให้ฉันไปลองดูเถอะ

ณ ฝูทรงส่วน

ภายในอพาร์ตเมนต์หลังเล็ก ๆหลังหนึ่ง เจียงจื้อซื้อกำลัง สวมผ้ากันเปื้อนไว้และกำลังทำอาหารมื้อเย็นอยู่ที่ห้องครัว

ส่วนข้างๆ หนุ่มน้อยถือนมแก้วหนึ่ง เดินไปๆมาๆ และสังเกต สิ่งรอบข้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น”นี่ก็คือที่อยู่ของคุณป้า หรอครับ?”

“ใช่ไง ห้องเล็กมาก ไม่ได้หรูหราเท่าบ้านของคุณอยู่แล้ว” เจียงจื๊อสื่อตอบแบบพลั้งปาก พร้อมนำผักที่หั่นแล้วใส่ไว้ใน

จาน

หนุ่มน้อยหงายศีรษะขึ้นมาแล้วถามเธอว่า”ที่บ้านมีแค่คุณป้า คนเดียวหรอครับ?”

“ใช่ไง”

“คุณป้าไม่มีญาติพี่น้องหรอครับ?”
“มี แต่พวกเขาไม่อยู่ที่นี่ ปกติแล้วฉันจะอยู่คนเดียว”

หนุ่มน้อยเงียบขรึมไปสักครู่ ดูเหมือนจะเป็นห่วงว่าเธอจะ เสียใจ จึงรีบแตะไหล่เธออย่างจริงจัง พร้อมพูดปลอบใจไม่ เป็นไรครับ ทีหลังมีผมอีกคนนึง ก็เป็นสองคนแล้วครับ”

เจียงจื๊อสื่อฟังแล้วรู้สึกตลกมาก

เขานี่ทำตัวแก่แรดเกินอายุจริงๆ

ยิ่งดูยิ่งชอบเลย

“พอแล้ว คุณป้าจะเริ่มทำกับข้าวแล้ว ที่นี่มีควันเยอะมาก คุณ ไปนั่งข้างนอกสักพักหนึ่ง อีกไม่นานก็จะทำเสร็จ

“ได้ครับ”

เจ้านี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเดินออกไปทันที นั่งรออยู่

บนโซฟา

เจียงจื๊อจื๊อเริ่มยุ่งแล้ว

เนื่องจากปกติแล้วเธออยากจะประหยัดเงิน ดังนั้นจึงชอบทํากับข้าวเอง ฝีมือการทำกับข้าวของเธอนั้นจึงฝึกจนดี

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงกับข้าวสามอย่างและซุปหนึ่งชามก็ทำเสร็จ

แล้ว

มีอาหารทะเล กระดูกซี่โครงหมูและผัก มีทั้งเนื้อสัตว์และผัก สีดูดึกลิ่นก็หอม แค่มองก็ทำให้คนอยากชิมทันที

แต่เจียงจื๊อสื้อยังคงเป็นห่วงเล็กน้อย

เป็นยังไงแล้วคนต่อหน้านี้เป็นตั้งคุณชายน้อยของตระกูลจิ้น ปกติกินแต่อาหารอันโอชะ ไม่ทราบว่าเขาสามารถกินอาหาร บ้านทั่วๆไปพวกนี้ได้หรือเปล่า

เจียงจื๊อสื้อตักข้าวให้หนุ่มน้อยหนึ่งชาม พร้อมพูดว่า”คุณ ลองกินดูก่อน ถ้าหากว่าไม่น่ากิน ก็บอกกับคุณป้านะ คุณป้า ค่อยพาคุณไปกินข้างนอก”

หนุ่มน้อยพยักหน้า จากนั้นหยิบช้อนขึ้นแล้วมาตักข้าวขึ้นมา ช้อนหนึ่งแล้วยัดเข้าปาก เคี้ยวอย่างใช้แรง แก้มทั้งสองข้าง นั้นจึงปูดขึ้นมา ดูแล้วช่างน่ารักหรือเกิน

เจียงจื๊อสื้อยิ้มออกมา พอเพิ่งคิดจะนั่งลงมากินด้วยกันก็ได้ ยินเสียงออดดังขึ้นมาอย่างรีบร้อน
เสียงสื่อสื่อรู้สึกแปลก

ปกติแล้วที่บ้านจะไม่มีใครมาจะเป็นใครหรอ?

เธอเดินไปเปิดประตูอย่างน่าสงสัย

พอเปิดประตูเธอก็เห็นมีคนที่รูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าประตู

หน้าตาที่หล่อราวกับเทวดา เหมือนงานชิ้นเอกที่มหัศจรรย์ ริมฝีปากที่ทั้งบางทั้งสวยนั้นเม้มแน่นเป็นเส้นตรง หน้าตา ประณีตจนไม่สามารถอธิบายได้ ดวงตาของเขาเย็นชาจนลึก เท่ากับทะเล

ชุดสูทหรูหราชุดหนึ่งปกคลุมร่างกายสูงโปร่งของเขาไว้ ดู แล้วรู้สึกทั้งหล่อทั้งกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา ส่วนขาคู่หนึ่ง ของเขาที่ถูกกางเกงยาวปกคลุมอยู่นั้นก็ยาวเรียวเช่นกัน ไม่ว่า จะเป็นบุคลิกภายนอกหรือรูปร่างหน้าตาของเขาล้วนสมบูรณ์ แบบไร้ที่ติ

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเจียงซื้อสื่อที่ได้เห็นผู้ชายที่ยอด เยี่ยมขนาดนี้

จนทำให้เธอมึงงงไปลืมว่าจะต้องทำอะไรต่อ
กว่าจะฟื้นสติมาได้ พอเธอกำลังที่จะถามผู้ชายว่าคือใคร ก็ได้ยินข้างหลังมีเสียง’ป้ง’ส่งมา

เจียงจื้อดื้อรีบหันไปมอง ก็เห็นหนุ่มน้อยกำลังโยนซ้อนทิ้ง ไว้บนโต๊ะ และเอ่ยเสียงเฮ่อออกมาอย่างหยิ่ง จากนั้นก็ใช้ ขาสั้นของตนเองวิ่งเข้าไปในห้อง

ยังล็อคประตูไว้ด้วย!

จิ้นเฟิงเฉิน :

เจียงจื้อดื้อ :

เธอยังสงสัยอยู่ คิดอยู่ในใจว่านี่เขาเป็นไรเนี่ย?

พอเวลาที่เธอยังสงสัยอยู่นั้น ก็ได้ยินผู้ชายต่อหน้านี้ค่อยๆอ้า ปากพูด”สวัสดีครับ ผมชื่อว่าจิ้นเฟิงเฉิน เป็นคุณพ่อของเสี่ยว เป่าครับ”

เจียงจื๊อสื้อตะลึงเพราะรู้สึกตื่นตกใจ

เธอก็รู้แล้วว่าคนของตระกูลจิ้นต้องมาแน่นอน แต่คาดไม่ถึง ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมารับเอง
สําหรับคนต่อหน้านี้ เธอก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาก่อน

ได้ข่าวว่า คนๆนี้ทำตัวค้อมต่ำแต่โหเหี้ยมมากไม่ไว้หน้าใคร ทั้งนั้น แถมยังเป็นตำนานทางธุรกิจ มีอำนาจบาทใหญ่ มีฐานะ ที่สูง ใครเห็นล้วนกลัวทั้งนั้น

น้องชายของเขาชื่อว่าจิ้นเฟิงเทรา หล่อเหลาเหมือนกับเขา และก็มีชื่อเสียงในวงการธุรกิจเช่นกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนแบบนี้คงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจียงซื้อสื้อ หรอก

แต่คาดไม่ถึงว่าวันนี้เขากลับมาบ้านที่กระจอกงอกง่อยของ เธอเองด้วยซ้ำ

เจียงจื๊อสื้อพยายามฟื้นสติกลับมา แล้วตอบกลับว่า”สวัสดีค่ะ คุณมารับเสี่ยวเป่ากลับไปใช่หรือเปล่าคะ?”

“ใช่ครับ”จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า แล้วมองไปที่ข้างในพร้อมถาม ว่า”เข้าไปได้ไหมครับ?”

“ได้อยู่แล้วค่ะ”เจียงซื้อสื้อรีบเอียงตัวไปข้างๆ
จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปด้วยก้าวใหญ่ ความสูงของเขาประมาณ หนึ่งร้องแปดสิบกว่าเซน, พอยืนอยู่ในห้อง ทำให้เจียงซื้อสื่อ ยิ่งรู้สึกว่าบ้านของตนเองคับแคบมาก

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ เพียงแค่สังเกตรอบๆ ด้วยจิตใต้สํานึก

แม้ว่าบ้านจะเล็ก แต่ตกแต่งได้อย่างอบอุ่นมาก บนโต๊ะยังมี กับข้าวที่ร้อนๆวางอยู่ ดูแล้วรู้สึกมีความอบอุ่นบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งอธิบายไม่ถูก

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ทราบว่าทำไมในใจตัวเองถึงมีความคิดแบบนี้ เกิดขึ้น

ก่อนจะมาที่นี่ เขาได้อ่านประวัติส่วนตัวของเจียงซื้อสื้อแล้ว

จึงค่อนข้างรู้จักความเป็นมาของผู้หญิงคนนี้

ตอนนั้นเขาก็คิดอยู่ในใจว่า เจียงซื้อสื้อเข้าใกล้เสี่ยวเป่า อาจ มีจุดประสงค์บางอย่างอยู่

เพราะยังไงแล้ว ภายนอกล้วนทราบว่าเขาไม่เข้าใกล้ผู้หญิง เสี่ยวเป่าก็ไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงที่แปลกหน้าเช่นเดียวกัน การ ที่เขาจะชอบเธอนั้นหายากจริงๆ น่าจะเป็นเพราะว่าเธอค่อนข้างจะตามใจและพูดดีต่อเสี่ยวเป่า

เลี้ยงสื่อสื่อยืนอยู่ข้างหลังของเขา เลยไม่ทราบความคิดใน

ใจของเขา

แต่พอเธอเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินสนใจถึงกับข้าวที่อยู่บนโต๊ะ เธอ ก็รู้สึกอายนิดหน่อย

“ที่นี่มีแต่กับข้าวธรรมดา คุณชายน้อยอาจจะไม่ถูกใจ”

พอนเฟิงเฉินได้ยินคำพูดนี้ จึงพูดอย่างราบเรียบ”เขาไม่ได้ อ่อนแอขนาดนี้ เขากินได้ทุกอย่างวันนี้ต้องขอบคุณคุณเจียง ดูแลเขาแล้ว”

เจียงจื๊อสื้อรีบโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ค่ะ เสี่ยวเป่าเป็นเด็กที่ เชื่อฟังมาก แต่……..ไม่รู้ว่าทำไมก็เป็นแบบนี้…………….”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณเจียง คงเป็นเพราะว่าเขายังโกรธผมอยู่ เรียกเขาออกมาก็ได้แล้ว

พอพูดเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินมาถึงหน้าห้องนอน เคาะประตู พร้อมพูดว่า” เสี่ยวเป่า กลับบ้านได้แล้ว ออกมาเลน”
เสี่ยวเป่าไม่เอ่ยสักคำ

จิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นแบบนี้แล้ว จึง บังคับอารมณ์ลงไปแล้วพูดอีกครั้ง”โกรธฉันมาสามวันแล้ว แก ก็สมควรที่จะพอแล้ว แกไม่ใช่เด็กอายุสามขวบแล้วนะ”

เจียงจื๊อสื้อที่ยืนอยู่ข้างหลังพอได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกน่าขำ

มาก

ส่วนเสี่ยวเป่ายังคงไม่สนใจ

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วขึ้นมา น้ำเสียงก็เริ่มเย็นชาขึ้นมา”จิ้นเป่ย เฉิน ฉันให้เวลาแกนาทีเดียว แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่นั้นฉันก็ จะบุกเข้าไป”

ในห้องกว่าจะมีเสียงขยับเล็กน้อยแล้ว แต่เขาดูเหมือนยังไม่ อยากจะออกมา

เจียงจื๊อสื้อรู้สึกทนไม่ได้

นี่เป็นทั้งคุกคามและข่มขู่ เขาจะยอมออกมาได้ยังไงล่ะ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะอ้าปากเสนอเขาว่า”คุณจิ้น ไม่นั้น..…….ให้ฉันไปลองดูเถอะ”