บทที่ 7 แบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง

บทที่ 7 แบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เจียงซื้อสื้อโบกมือ แล้วก็มองดูสองพ่อ ลูกจากไปต่อหน้าต่อตา

ทันใดภายในห้องก็แลดูว่างเปล่า เจียงซื้อสื้อรู้สึกสับสน จาก นั้นก็ตีหัวตัวเองเบาๆและพูดในใจว่าเราเป็นอะไรไปเนี่ย ก็แค่ เด็กที่เพิ่งเจอไม่ถึงหนึ่งวัน ทำไมถึงรู้สึกขาดไม่ได้ล่ะ อาจจะ เป็นเพราะว่าเสียวเป่าน่ารักละมั้ง

เมื่อตกกลางคืน รถมายบัคอันงดงาม ก็ได้แต่งแต้มแสงสีให้ กับท้องถนน บรรยากาศภายในรถแลดูตึงเครียด

เสี่ยวเป่าเหลือบมองไปอีกด้านอย่างโกรธเคือง ไม่แม้แต่จะ มองพ่อของเขาเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว แต่ก็ไม่คิดที่จะปลอบ เสี่ยวเป่า

เป็นเพราะครอบครัวเอาอกเอาใจเขามากเกินไปเลยเป็นแบบนี้ ควรจะต้องหาคนมาดัดนิสัย

เมื่อรถมาถึงประตูบ้าน ทันทีที่ประตูรถเปิดออกเสี่ยวเป่าก็รีบ ลงออกจากรถ และวิ่งเข้าไปในบ้าน

หัวหน้าคนรับใช้ที่อยู่ระหว่างทางกล่าวทักทายเสี่ยวเป่าก็ไม่ ตอบ วิ่งตรงไปที่ห้องแล้วก็ปิดประตู

สักครู่ก็มีเสียงปาข้าวของออกมาจากในห้อง มากไปกว่านั้น ยังมีเสียงกระจกแตก

เมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าคนรับใช้ก็ตกใจมากจึงรีบไปหาจิ้นเฟิง เฉิน “คุณชายครับ คุณชายน้อยเป็นอะไรไป เขาขังตัวเองไว้ใน ห้องคนเดียว ขออย่าให้ถึงขั้นทำร้ายตัวเองเลย

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต้องไปสนใจเขา

“ผมจะไม่สนใจได้ยังไง คุณท่านและคุณหญิงรักท่านชาย น้อยเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจ ถ้าคุณชายน้อยได้รับบาดเจ็บ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ถึงเวลานั้นบ้านคงวุ่นวายมาก คนที่จะ ปวดหัวก็คงจะเป็นคุณชายเอง คุณชายไปดูหน่อยเถอะครับ คุณชายน้อยยังเด็กอยู่เป็นเรื่องปกติที่จะโมโห คุณชายไป ปลอบยังไงคณชายน้อยก็ต้องเชื่อฟัง
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ไปเคาะประตู”จิ้นเป่ยเฉินลูกจะ โวยวายไปถึงไหนกัน

ไม่มีใครเปิดประตู เสียงของแตกยังคงดังอยู่ และยังมีเสียง ดังฮึมฮออกมาจากห้อง ทั้งจิ้นเฟิงเฉินกับหัวหน้าคนรับใช้ ต่างก็เคร่งเครียดพอๆกัน

จิ้นเฟิงเฉินเลยตัดสินใจใช้เท้าถีบพังประตูเข้าไป ก็เห็นเด็ก ชายนั่งอยู่บนพื้น นิ้วมือโดนบาดเป็นแผลเลือดไหล

หัวหน้าคนรับใช้ตกใจมาก รีบเรียกคนใช้ให้มาช่วยไปเอา กล่องยามาเร็ว”

จิ้นเฟิงเฉินก้าวข้ามของที่รกรุงรังบนพื้น แล้วอุ้มเสียวเป่าขึ้น มา นัยน์ตาของเขาโกรธมากแต่ก็จนปัญญา เขาพูดกับเสียว เป่า “ตอนนี้มีความสุขแล้วใช่ไหม”

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นพูด “ผมจะไปหาน้าสื่อสื่อ

จิ้นเฟิงเฉินตอบ “ดึกป่านนี้แล้ว ไปไม่ได้

เสี่ยวเป่าเริ่มดิ้น “งั้นผมไม่ทำแผล ปล่อยผม ผมเกลียดพ่อ ที่สุด”
จิ้นเฟิงเฉินปวดหัวเหมือนหัวจะแหลก แต่ก็ยังทนพูด”ทำไม ลูกถึงชอบน้าเขา ลูกรู้จักเขาเพียงไม่ถึงวัน

“ผมชอบน้าสื้อสื้อ ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนแม่…” เสี่ยวเป่า ตาแดง และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร

จิ้นเฟิงเฉินจากที่โกรธหน้าตายก็หายไป

เขาคิดว่าเสี่ยวเป่าไม่เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่ไม่ต้องการหาแม่

ใหม่

เมื่อก่อนคุณนายคอยตามหาสาวสวยมีชาติตระกูลตั้ง มากมาย เพราะอยากให้เสียวเป่ามีครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่ก็ ไม่ถูกใจเสียวเป่าเลยสักคน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้น ที่เพิ่งเจอไม่ถึงวันเหมือนแม่ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกสับสน เพราะเขา ไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นดีพอ

“ทำแผลก่อน เรื่องอื่นไว้คุยทีหลัง” จิ้นเฟิงเฉินพูด

“ทำแผลเสร็จต้องไปหาน้าสื้อซื้อนะครับ” เสี่ยวเป่ายืนกราน

“ตอนนี้ดึกแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินพยายามเกลี้ยกล่อม
เสียวเป่าเริ่มร้องไห้ น้ำตาไหลริน “ผมไม่ต้องการพ่อแล้ว ออกไป

หัวหน้าคนใช้ที่อยู่ข้างๆเริ่มกังวล เลยช่วยเกลี้ย กล่อม”คุณชายครับ รับปากเถอะ ถ้าไม่ได้ทำแผลเดี่ยวเลือดจะ แห้งหมดพอดี”

ถึงแม้คำพูดอาจจะดูเกินความจริงไปบ้าง แต่ยังไงมันก็คือ แผล

จิ้นเฟิงเฉินกัดฟันจนปัญญา “ห้ามร้อง เดี๋ยวทำแผลเสร็จ พ่อ จะพาไป

เสี่ยวเป่าฟังแล้ว ก็หยุดร้องทันทีแต่ยังสะอื้นเล็กน้อย

ทำแผลเสร็จจิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มเสียวเป่าแล้ว ก็ออกจากบ้านไป

ขณะนั้นเจียงซื้อซื้อเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธองงอยู่สักพักแล้วก็ไปเปิดประตู เห็นเด็กและผู้ใหญ่ยืนอยู่
เจียงจื๊อสื่อ”

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเสี่ยวเป่าแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เขาพูดอย่างไม่ อ้อมค้อม “คุณเจียง ถ้าหากไม่เดือดร้อน ขอรบกวนอีกคืนได้ ไหมเสี่ยวเป่าร้องโวยวายจะมาหาคุณให้ได้”

เจียงสื่อสื้อตกใจ รีบรับเสี่ยวเป่าพร้อมกับโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่รบกวน

จิ้นเฟิงเฉินพูด”งั้นก็ดีแล้ว”พูดเสร็จก็เดินไปนั่งบนโซฟาโดย ผลการ

เจียงสื่อสื้อรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย เขา…..จะไม่กลับเหรอ คน ที่จะค้างที่นี่ไม่ได้มีแค่เสียวเป่าคนเดียวเหรอ

“คุณจิ้นคะ คุณ..

“ห้ะ” จิ้นเฟิงเฉินทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ดูแล้วที่นี่ก็ ไม่มีห้องว่าง งั้นผมนอนโซฟาก็ได้”

เจียง อสื่อตกใจ

นอนโซฟาก็ได้อะไรกัน เขาจะค้างที่นี่จริงเหรอ
จิ้นเฟิงเฉินเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ดูจาก สีหน้าเหมือนเธอเต็มไม่ใจ

เธอน่าจะรู้ดี ผู้หญิงทั้งเฉิงตูแทบอยากจะคลานขึ้นไปบนเตียง ของเขา ผู้หญิงเหล่านั้นต้องพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะไต่ เต้าตระกูลจิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เจอผู้หญิงแบบนี้ แต่ว่าไปก็น่า น่าสนใจดี

จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้เปิดเผยในสิ่งที่เขาคิดออกมา แต่ใบหน้า ของเขาแสดงให้เห็นถึงความสนใจ: “มีปัญหาเหรอ”

“เอ่อ ไม่มีปัญหา หึหึ …ฉันแค่คิดว่าโซฟาของฉันเล็กไป หน่อย คุณนอนที่นี่อาจไม่สะดวกสบาย… คุณกลับไปก่อนก็ได้ แล้วเสี่ยวเป่าฝากไว้กับฉัน พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยมารับก็ได้ ไม่มี เหตุผลอะไรที่จะค้างที่นี่”

ฉันเป็นเพียงผู้หญิงโสดและอ่อนแอคนหนึ่ง ถ้ามีใครรู้ว่าฉัน ค้างคืนกับคนแปลกหน้า คงไม่มีใครอยากจะแต่งงานกับฉัน แน่

จิ้นเฟิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ถึงขั้นไม่เป็นธรรมกับคุณมั้ง แต่ถ้าคุณเจียงยินดีที่จะแบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง ผมก็เต็มใจ เช่นกัน”