บทที่ 77 คืนนี้เธอคงหนีไม่พ้นแล้ว

เธอได้ยินเสียงชายหนุ่มปิดประตู แล้วเดินมาที่เตียงช้าๆ ก้าวเดินที่ทรงพลัง พร้อมพลังที่บีบคั้น

ตั้งแต่ที่ธิชาพักอยู่ที่นี่ ดนัยกฤตไม่เคยเอ่ยขออะไรจากเธอเลยและไม่เคยสร้างข้อตกลงกันด้วยแต่เธอ… ก็ไม่มั่นใจเหมือนกันดนัยกฤตรู้สึกสนใจเธอ และมีความอดทนกับเธอมาก

แต่นี่เป็นการกระทำของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงตอนที่ยังไม่ได้มาครอบครองนั่นเป็นเพราะบนตัวเธอมีบางอย่างที่จะดึงดูดเขา เขาถึงได้ไว้หน้าให้เธอและเมตตาต่อเธอ

แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอมีคุณสมบัติที่จะเอาแต่ใจและหยิ่ง ทะนง สามารถพักอยู่ในถิ่นของเขา แล้วยังพัวพันกับอดีตคนรัก ไม่หายแบบนี้

ถ้าธิชาร้องไห้ตาจะบวมง่ายมาก ถึงแม้เธอจะไม่ได้ส่องกระจก แต่เธอก็สามารถเดาได้ว่าดวงตาของเธอจะต้องแดงและบวม มากแน่ๆ หลังจากที่ร้องไห้มาเป็นเวลานาน

ขอแค่เธอเงยหน้าขึ้น ก็ไม่สามารถหลบหนีจากสายตาของชายหนุ่มได้

เธอลังเลอยู่สักพัก ในใจคิดว่าจะนอนคว่ำหน้าแสร้งทำเป็น

หลับไปแล้ว ดนัยกฤตคงไม่ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาแน่ๆ ในขณะที่เธอยังคงนอนนิ่งด้วยท่าทีตื่นกลัว ขอบเตียงก็ยุบลง

ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เธอ

แขนยาวเหยียดออกไป แล้วพลิกร่างของเธอหงายขึ้นมาอย่าง

ง่ายดาย

ธิชารู้ว่าตัวเองไม่สามารถซ่อนได้แล้ว จึงทำใจกล้า แล้วสบตา เขาอย่างกล้าหาญ

สีหน้าของดนัยกฤตเป็นปกติ มองไม่ออกว่ากำลังอยู่ใน อารมณ์ไหน เขาแค่เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างเตียง

ธิชารู้สึกว่าเปลือกตาของเธอทั้งหนักจนลืมตาไม่ขึ้น ในนานก็

บวมจนไม่น่ามอง

เธอกัดริมฝีปากล่าง ยกมือขาวขึ้นมาบังใบหน้าตัวเองไว้ แล้ว พูดเสียงอ่อนอย่างสำนึกผิดว่า “อย่าดูเลยค่ะ มันน่าเกลียด…

ชายหนุ่มส่งเสียง หี ออกมา ก่อนจะยื่นมือออกไปแกะมือที่ ขวางหน้าของเธอออก แล้วเกยคางของเธอขึ้นมา

ภายใต้แสงสลัว ดวงตาของเขาเป็นประกาย ยากที่จะหยั่งรู้ได้ มองจนใบหน้าของธิชาร้อนผ่าว …

เขายกยิ้มย่องพร้อมกับแสดงความคิดเห็น “มันน่าเกลียดมากจริงๆ คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมเคยเห็นร้องไห้ได้น่าเกลียด ที่สุด”

ธิชากะพริบตาปริบๆ ปากเล็กของเขาเบ้ขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะ เริ่มรู้สึกอยากร้องไห้อีกครั้ง

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าตอนนี้เธอก็ทุกข์มากอยู่แล้ว…ผู้ชายคนนี้ พูดไม่ไว้หน้าเกินไปหรือเปล่า น่าเกลียดน่าเกลียด แต่ทำไม ต้องพูดว่าน่าเกลียดที่สุดด้วย ต้องการจะทำลายความมั่นใจของ เขาไปทั้งหมดเลยใช่ไหม?

ดนัยกฤตบีบคางของเธอเล่นด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนที่ร่างกาย ของเขาจะค่อย ๆ โน้มตัวลง

เขาถามอย่างแฝงความหมาย “อยู่ดีๆ ทำไมถึงมาซ่อนตัวอยู่ ในห้องร้องไห้แบบนี้ล่ะ นี่มันหมายความว่ายังไง? รังเกียจที่ผม ดูแลไม่ดี ทำให้คุณรู้สึกน้อยใจหรือไง”

ธิชาเบิกตากว้าง และมือเล็กสองข้างของเธอก็โบกไปมา

“ไม่ ไม่ใช่นะคะ ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ คุณดนัยดีกับฉันมาก ฉันจะ รังเกียจได้ยังไง…

ที่เธอพูดสุภาพแบบนี้ ที่จริงแล้วก็เธอมีความหวังซ่อนอยู่ในใจ เธอหวังว่าดนัยกฤตจะเมตตาเธอ ถึงแม้จะเดาได้ ก็ขอให้เขาอย่า ถามออกมา อย่าเจาะลึก แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ดูเหมือนเธอจะประเมินพฤติกรรมของชายหนุ่มคนนี้สูงเกิน

ไป
ดนัยกฤตบีบคางของเธอไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาขยับ เข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ …

สุดท้ายก็ห่างกันแค่นิดเดียว นิ้วมือของเขาออกแรงเล็กน้อย ยกคางของเธอขึ้นมา แล้วประกบจูบริมฝีปากบางของเธออย่าง แนบแน่น—

ริมฝีปากของธิชาที่ถูกชายหนุ่มจูบ เธอตกใจ ดวงตาของเธอ

เบิกกว้าง มือทั้งสองข้างเริ่มผลักเขาออกตามสัญชาตญาณ

ดนัยกฤตปล่อยคางของเธอ แล้วใช้สองมือจับมือเล็กของเธอ ไว้ ก่อนจะกดทั้งมือซ้ายและขวาลงบนหมอน ปลายนิ้วของเขา สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณหมอน

เขายิ้มเยาะอย่างเงียบ ๆ ในความมืด นี่คงจะร้องไห้เสียใจ มากจริงๆ สินะ? นี่ขนาดหมอนหนาแบบนี้ยังเปียกชื้นได้เลย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธิชากับเขาจูบกัน แต่มันห่างเหินจากครั้งที่

แล้ว… มันนานมากแล้ว

ดนัยกฤตเกือบจะกดทับเธอไว้ใต้ร่าง แค่เพียงน้ำหนักของ ร่างกายส่วนบนเท่านั้นยังหนักเธอจนแทบหายใจไม่ออก

มือของเธอสูญเสียอิสระไป และกลัวว่าดนัยกฤตจะไม่พอใจ แค่จูบเท่านั้น

เธอเริ่มตื่นกลัว แล้วพยายามต่อต้านเบาๆ

แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้สึกถึงการต่อต้านของเธอได้เกือบจะ ในทันที เขาจึงยกขาของเขาขึ้นขวางจนเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์

ธิชาอดทนอยู่สักพัก แล้วอดทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาทันที

ครั้งแรกที่เธอร้องไห้ในคืนนี้ คือร้องไห้ร้องไห้เพราะโมโหอ ความโหดร้ายและไร้ความปรานีของธาวิน

ครั้งที่สองที่เธอร้องไห้ คือโดนผู้ชายคนนี้จูบจนร้องไห้…

จูบของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลัง

หิวโหยอ้าปาก เตรียมจะกินเหยื่อเข้าไปในท้อง พลังมหาศาลกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในปากของเธอ ราวกับว่าถ้า

ไม่ได้กลืนกินวิญญาณของเธอเข้าไป เขาจะไม่ยอมแพ้

ธิชาหายใจไม่ออก อีกทั้งยังขยับแขนขาไม่ได้ และรู้สึกน้อยใจ มาก จนน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย

ชายหนุ่มกลืนน้ำตาเค็มของเธอเข้าไป ก่อนที่จะค่อยๆ คลาย

ริมฝีปากของเขาออกห่างจากเธอ

แล้วเลื่อนลงมาจากข้างแก้มลงมาที่ซอกคอ แล้วมาถึงตรง กระดูกไหปลาร้าของเธอ…

ปลายนิ้วหยาบลูบไปที่แผ่นหลังของเธอ เหมือนอยากจะบีบรัด ผิวของเธอให้แตกแตกละเอียด

ธิชารู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าคืนนี้เธอคงหนีไม่พ้นแล้ว อารมณ์ของเธอจึงสับสนและงันงงมาก

ฝ่ามือที่แผดเผาของชายหนุ่มลูบไล้บนร่างกายเธอ ราวกับจะบดขยี้ผิวของเธอให้แตกละเอียด

ความงามอันละเอียดอ่อนถูกเขาทั้งบดจูบทั้งดูดดึง ไม่มีความ รู้สึกคล้อยตาม มีแต่ความรู้สึกเจ็บเท่านั้น

ธิชาอาศัยอยู่ที่นี่มาเกือบสิบวัน อย่างมากตนัยกฤตก็แค่ลูบไล้ เอวของเธอ เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึง

เร็วขนาดนี้…

ในตอนที่ชายกระโปรงถูกยกขึ้นมาถึงเอว ในที่สุดเธอก็พูดขึ้น มาด้วยเสียงสั่นเทา “คุณ คุณดนัยคะ..”

“หือ?” ดนัยกฤตไว้หน้าให้เธอเป็นอย่างมาก จึงรีบตอบกลับ ทันที แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

ธิชาพูดด้วยเสียงสะอื้น พยายามอ้อนวอนด้วยเสียงที่สั่นเทา “ฉันยังมีเลือดออกอยู่ ยังไม่สะดวกค่ะ…”